...τότε που ακόμα ήσουν στη ζωή
...τότε που φανταζόμασταν το μέλλον κάπως τόσο φυσιολογικό που γινόταν υπέρλαμπρο
...τότε που μπορούσαμε να διασκεδάσουμε στιβαγμένοι σε ένα μπαράκι που λεγόταν "Μηδέν" και γυρίζαμε τις νύχτες με τα πόδια σπίτι και η πάχνη της Κομοτηνής μας εκανε να μοιάζουμε με μικρά ξωτικά με γυαλιστερά μάτια.
...τότε που είχαμε μπροστά μας τόσα που δεν ξέραμε πόσα.
...που ακόμα οι dj έπαιρναν παραγγελιές και χτυπιώμασταν στο χορό σαν να μην υπήρχε Αύριο.
Δεν υπήρχε.
Τουλάχιστον όχι αυτό που φανταζόμαστε.
Δεν υπάρχει ποτέ αυτό που φανταζόμαστε.
Για καλό ή κακό.
Η μουσική ωστόσο είναι πάντα εκεί, όπως και τ' αρώματα να μας θυμίζει ποιοί ήμασταν και ποιοί είμαστε τώρα.
Για καλό ή για κακό.
...Kαλησπέρα Blog μετά από τόσο καιρό...
