Πάρε αυτό το κουβάρι, είπε, και ξεκίνα να το ξετυλίγεις
μέχρι να σε βγάλει στο κέντρο της περιπέτειας.
Κι όταν θα φτάσεις στο θησαυρό
που θέλεις, κι ας είναι άνθρακες, άρχισε να το ξανατυλίγεις για να βγεις από
εδώ.
Πρόσεξε μη χάσεις την άκρη, είπε, γιατί θα χαθείς μέσα σ’
όλο αυτό.
Θα ξεχάσεις το όνομά σου, τον ρυθμό της ανάσας σου, τ’
αγαπημένα σου πρόσωπα, τις πολύτιμες στιγμές σου, το είναι σου.
Μπορώ να σου δώσω μόνο το Κόκκινο Κουβάρι, αλλά καμία
διαβεβαίωση για το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι,αν είναι υπαρκτό ή στη φαντασία σου, αν θα αντέξεις αυτήν την
αναζήτηση. Αν θα με βρεις γυρίζοντας, αν θα σε βρεις γυρίζοντας.
Ακόμα κι αν αυτό που βλέπεις είναι ανθρώπινο, ο λαβύρινθος
ίσως σε κάνει να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι η αλήθεια και ποιος το
τέρας της.
Μπορώ να σου δώσω μόνο αυτή τη βεβαιότητα, ότι το οξυγόνο
σου εκεί μέσα θα είναι λιγοστό. Και το φως άλλο τόσο. Δεν θα βλέπεις σχεδόν, θα νιώθεις μόνο και ψηλαφώντας θα συναντήσεις όλα αυτά που δεν κατάφερες κι αυτά που απώθησες.
Αυτούς που δεν σου κράτησαν
το χέρι μα το χειρότερο, αυτούς που δεν τόλμησες να τους αγγίξεις το δικό τους.
Τα φιλιά που δεν έδωσες, τα σ’ αγαπώ που δεν είπες, τους χορούς που δεν χόρεψες
και το πάθος που δεν έδειξες.
Και τώρα μιας και ξεκίνησες και διανύεις όλο και πιο βαθιά την πορεία σου ήδη, να σου πω, ότι σε
κάθε στροφή θα βλέπεις τη δική μου μορφή, να σου θυμίζει ότι το ταξίδι ναι, έχει
σημασία, και ο δρόμος και ο στόχος κι όλα αυτά.
Γι’ αυτό άλλωστε άπλωσες το χέρι και πήρες ανύποπτα το εισιτήριο γι' αυτά.
Ο εγωισμός σου, η ανάγκη σου, η επιπολαιότητά σου, το θράσος
σου, το θάρρος σου, η αιώνια εφηβεία σου, δεν σε άφησαν να υπολογίσεις το κόστος.
Περπάτα τώρα, είναι αργά να προσπαθήσεις να οπισθοχωρήσεις. Συνέχισε, σβήστα όλα, γράψε για άλλα, προχώρα, παίρνε μικρές κοφτές ανάσες, δικές σου ανάσες, ψάξε να δεις τι θα σε βγάλει από όλο αυτό. Αν έχεις κουράγιο πέτα το κουβάρι και προσπάθησε μόνη. Ίσως ο μόνος τρόπος για να ξορκίσεις τα φαντάσματα και αν τα καταφέρεις.Αν.
Πραγματικά όμως θέλεις να βγεις;
Ακόμα κι αν δεν θα είμαι στο σημείο που ξεκίνησες;
Ο εγωισμός σου, η ανάγκη σου, η επιπολαιότητά σου, το θράσος σου, το θάρρος σου, η αιώνια εφηβεία σου, δεν σε άφησαν να υπολογίσεις το κόστος.
Κοίτα τα χέρια σου.
Υπήρξε ποτέ αυτό το κουβάρι;
Υπάρχει ακόμα;
Και σε νοιάζει πια το Τέρας στο τέλος του Λαβύρινθου ή όλοι οι τοίχοι που ψηλάφισες στα σκοτεινά ή οι ανάσες που έγιναν δικές σου, οι μουσικές που στόλισαν το θράσος, το θάρρος, την επιπολαιότητα, την αιώνια εφηβεία σου που, ω τι θαύμα, είναι ακόμη παρούσα...
Σ' ευχαριστώ πολύ για το παραμύθι, είπα.
Κι ας ήταν όχι για παιδιά,ούτε καν για εφήβους.
Ελπίζω ότι θα σε βρω στην έξοδο; είσοδο; να κρατάς το κουβάρι σου στα χέρια ανέπαφο, παλλόμενο και κατακόκκινο.
Ή να το κρατάω εγώ.
Μάλλον δεν έχει σημασία.
Σημασία θα έχει το να είμαστε εκεί.
Κάπως.
