Για λίγο χάθηκα στον παράλληλο πλανήτη του Παρελθόντος.
Όχι του πολύ μακρινού, του κοντινού που μοιάζει όμως τόσο μακρινό.
Κάποια πρόσωπα εκεί είναι σαν να μην τα γνώρισα ποτέ.
Κόντεψα σχεδόν να μετανοιώσω για το χρόνο, την επένδυση, τα συναισθήματα που ένοιωσα.
Ίσως μετάνοιωσα κιόλας. Και δεν μου αρέσει να μετανοιώνω ούτε να κοιτάζω πίσω με πίκρα. Η πίκρα είναι δηλητήριο στην ψυχή. Βάφει με γκρίζα χρώματα τη χρωματιστή της αύρα. Δεν την θέλω.
Αλλά μερικές φορές το γκρίζο είναι το ιδανικό ουδέτερο φόντο για να φανούν τα άλλα χρώματα. Μερικές φορές...
Το άσπρο φόρεμα που φορούσα στροβιλίζεται σαν Δερβίσης μαζί με το κομμάτι του εαυτού που θέλησα να χαρίσω σε εκείνους τους ανθρώπους και σε εκείνες τις στιγμές και τελικά δεν άξιζαν.
Λερωμένο το βγάζω και το πετάω στα σκουπίδια. Δεν θέλω πια ούτε να το σώσω ούτε να το ξαναφορέσω. Δεν θα ξανακατέβω στην κόλασή τους.
Προχωρώ πια ήσυχα στο ανθρώπινο πλήθος και κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια τον καθένα πριν ανθίσει το λουλούδι της φιλίας, της εμπιστοσύνης, του έρωτα.
Και η Άνοιξη έρχεται με αργά και σταθερά βήματα.
Και πάντα Χορεύει.
