Είναι μεσημέρι Δευτέρας. Σε μια τεράστια παραλία της Πελοποννήσου, με χιλιάδες σκιερά σημεία και άπλετο χώρο για όλους.Βιώνεις τα ακόλουθα:
-βάζεις την πετσέτα σου κάτω από μια σκιούλα.
Διαβάζεις χαλαρή το περιοδικό σου.
Τότε σκάει ο παππούς με την κοιλίτσα, την τριχωτή και την άσπρη, και κάθεται σε απόσταση δύο αναπνοών.
Δεν σε κοιτάζει άμεσα, αλλά έχει καθήσει τόσο κοντά σου που ακούει ακόμα και την κοιλιά σου να γουργουρίζει γιατί δεν έφαγες μεσημεριανό.
- Σε λίγο έρχεται ο "σεξουαλικός και διαθέσιμος".
Σε απόσταση δέκα αναπνοών βάζει την πετσέτα του ο τύπος που νομίζει ότι το όνειρο της γυναίκας είναι απλά ο Άντρας. Ένας οποιοσδήποτε άντρας.
Με ενοχλητικό βλέμμα και με μαγιό ντεμί τάνγκα.
Σε καρφώνει διαρκώς για να μην ξεχάσεις το όνειρο σου . Για την ακρίβεια, Αυτόν.
Δεν μπορείς ούτε να στρέψεις το βλέμμα σου γύρω: θα πάρει θάρρος και θα έρθει να σου εξηγήσει το όνειρό (σου).
- Λίγο πιό μακρυά, στρώνεται και ο νυμφευμένος μετά του παιδιού και της συζύγου, που σε κλεφτοκοιτάζει πίσω από την πλάτη της γυναίκας του,ενόσω παίζει με τα κουβαδάκια.
Δεν μπορεί, θα το έχεις κι εσύ το "σύνδρομο της βέρας".
Κάποια ψυχή λέει ότι οι γυναίκες λυσσάνε με τους παντρεμένους. Δεν μπορεί εσύ να είσαι η εξαίρεση!
-Ακόμα κι αν θέλεις να κοιτάξεις ευθεία, όχι δεξιά και όχι αριστερά, μέσα στη θάλασσα, στην αγκυροβολημένη βάρκα ο έφηβος με τους απαραίτητους φίλους τους φωνάζει τουλάχιστον τριάντα με σαράντα "ρε μαλάκα" ανά λεπτό.
Ώρα 13.00 μεταμεσημβρινή,μαζεύεις την πετσέτα σου, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στην παραλία και πείθεσαι ότι ο ήλιος τις ώρες 11-4 είναι επικίνδυνος και ότι καμιά φορά η πολυκοσμία είναι καλύτερη από την "απομόνωση".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου