απολογισμός

...με φόβο ανέβηκα τα σκαλιά στην έξοδο του Μετρό Συντάγματος...και η πρώτη εικόνα ήταν το καμμένο δέντρο...μου έφερε τόση θλίψη αυτό...προστέθηκε στη θλίψη για το χαμό του Αλέξη και για τη χαμένη μας ελπίδα που με έβγαλε έξω με ένα βάρος δυσανάλογο για τις ημέρες που υποτίθεται ότι είναι γιορτινές και χαρούμενες...
...περπάτησα την Πανεπιστημίου...παντού σπασμένα μαγαζιά, καμμένες τράπεζες, γκράφιτι με υβριστικά μηνύματα για τους "εχθρούς" μπάτσους, για τους "εχθρούς" καταναλωτές, για όλους τους εχθρούς...τον εχθρό που λέγεται "εαυτός" κανένας δεν τον έβρισε με ένα μήνυμα στον τοίχο...ναι, γιατί όχι; να γράψει "είμαι ηλίθιος, είμαι μαλάκας, είμαι υπνωτισμένος. Εξυπηρετώ τα συμφέροντα του κάθε υπερφίαλου κλέφτη γιατί έχω βολευτεί στην άνεση της εποχής, ναρκώνομαι με τον καταναλωτισμό, αρκούμαι στη "βία στη βία". Άγομαι και φέρομαι και όταν ξυπνάω βλέπω ότι δεν μπορώ να ζήσω με αυτά που έχω...γιατί δεν έχω βάσεις. Αλλά φταίω κι εγώ...Φταίω ΚΥΡΙΩΣ εγώ."
...τα πρόσωπα γύρω μου γκρίζα...φοβισμένα, ίσως για πρώτη φορά σ' αυτήν την πόλη...περνάει περιπολικό διπλα μου και φοβάμαι...βλέπω άνθρωπο με ολόμαυρα και φοβάμαι...ακούω ηχους παράξενους δυό στενά παρακάτω και φοβάμαι...αυτό μου κοστίζει...δεν ξέρω τι να φοβηθώ περισσότερο...στην πόλη μου, την αγαπημένη μου άσχημη πόλη...στην πόλη που ποτέ δεν φοβώμουν...
...δεν ξέρω που θα βγάλει όλο αυτό... ξέρω μόνο ότι η ενέργεια σπαταλιέται άσκοπα όταν δεν έχει στόχο και προοπτική...η επανάσταση θα χαθεί κάτω από τους τόνους στάχτης των κατεστραμένων, βανδαλισμένων μαγαζιών της πόλης μου...ο θάνατος του παιδιού θα μείνει στην ιστορία σαν ένα γεγονός που προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις...και μετά; μετά τι;
... δεν θέλω να ξανακοιμηθεί κανείς σ' αυτήν την πόλη...όχι γιατί φοβάται, αλλά γιατί είναι ζωντανός και θέλει κάτι καλύτερο...από τον εαυτό του πρώτα και μετά απ' όλους τους άλλους....να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει: "τι έκανα σήμερα για τον κόσμο που ζω; για την πόλη μου; τι έκανα στην τελική για να είμαι εγώ καλύτερος άνθρωπος;"

καλές γιορτές...