Μαζί

Δειλά δειλά, πίσω από καπνούς και καμένους κάδους απορριμάτων υπάρχει η Άνοιξη της ψυχής μας σ' αυτήν την ατέλειωτη μοιάζει πολική νύχτα της χώρας μου. 
Την υποψιαζόμαστε θαρρώ από το ροζ χρώμα στο βάθος του ορίζοντα που θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια, τα φλύαρα και τα υπέροχα συνάμα, που λιαζόμασταν καθώς οι pink floyd τραγουδούν στο Time, χωρίς έγνοιες και ξαφνικά δέκα χρόνια μας προστέθηκαν στην πλάτη. 
Και τελικά,  να που ήταν για πάντα εδώ οι έγνοιες.
 Τόσες όσες τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και τα σπαθιά μας δεν είναι ακονισμένα και δεν δουλεύουμε όσο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορούμε για να κόψουμε το Κακό που ξεπηδά από κάθε γωνία.


Σ' αυτή τη χώρα με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τον πόνο που κραυγάζει βουβά στα πρόσωπα του καθενός μας με τη σιωπή και την κατήφεια, σ' αυτή τη χώρα προσπαθώ να ζήσω ακόμα. 
Και πολλοί από εσάς που την αγαπάτε όπως κι αν είναι. Και προσπαθείτε να δείτε το όμορφο, το θετικό, να στηλιτεύσετε το αρνητικό και να πάμε μπροστά όλοι.
Πόσο δύσκολο μα την αλήθεια, αλλά περιδιαβαίνοντας στα μπλογκ φίλων νοιώθω αυτό το τρυφερό συναίσθημα της ανακούφισης ότι μπορεί εγώ για λίγο καιρό να έκλεισα τη βάνα στη θετική μου διάθεση μα άλλοι εξακολουθούν να μου γεμίζουν το ντεπόζιτο με χαμόγελα ελπίδας μόνο και μόνο με το να υπάρχουν.


Η ανάρτηση αυτή γίνεται με αφορμή το μπλογκ του Spastou Petalaki και της Margo πού σχεδόν πάντα, ό,τι ζοφερό και να γράψουν φεύγω από τις σελίδες τους με ένα μικρό σπουργίτι στην καρδιά έτοιμο  να απογειωθεί.
Ευχαριστώ για την ομορφιά και την ποίηση που μοιράζεστε.Κι εσάς και πολλούς άλλους φίλους μπλόγκερς που μοιράζεστε τα εσώτερα και βοηθάτε σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή όλους εμάς που σιωπηλά πλέον διαβάζουμε.