το καλοκαίρι μου

Τι είναι καλοκαίρι για σένα;

Είναι τα παγάκια σε σχήμα ψαριού και αστερία που λιώνουν νωχελικά μέσα στον χειροποίητο καφέ μου. 

Είναι το πρόγραμμα που δεν έχω  το χειμώνα.

Να ξυπνάω νωρίς για να δω την ανατολή και μετά να κλείνομαι στη δροσιά του καταλύματός μου.

Να  πηγαίνω στη θάλασσα πριν σηκωθεί πολύ ψηλά ο ήλιος και μετά όταν πέφτει.

Το λυκόφως και το λυκαυγές...

Το ατέλειωτο τραγούδι των τζιτζικιών που σηματοδοτεί μια ζεστή μέρα.

Ο ήχος του ανεμιστήρα και το απαλό χάδι του αέρα του.

Οι νύχτες που δεν θέλεις να κοιμηθείς γιατί είναι τόσο πιο γλυκές από τις ημέρες.

Η θάλασσα. Πάντα η θάλασσα.

 Αυτή που διαυγής με καλεί να ανοίξω τα μάτια και μέσα από τη θολή όραση μου να δω το απέραντο γαλάζιο.

Να πλέω ανάσκελα και να βλέπω τον ουρανό σαν να μην υπάρχει κανένας εκεί δίπλα...

Ο ήχος της αναπνοής μου κάτω από την επιφάνεια του νερού. Οι φυσαλίδες που ασπρίζουν όταν φυσάω τον αέρα μου και σκάνε σαν σαπουνόφουσκες.

Τα ψάρια. Που προσπαθούν να καταλάβουν για ποιόν ακριβώς λόγο οι άνθρωποι μοιράζονται το βασίλειό τους αυτήν την εποχή. Μπορεί βέβαια και να καταλαβαίνουν...

Η αίσθηση της άμμου στις πατούσες μου...

Τα κοχύλια. Τα κοσμήματα της θάλασσας, τόσο περίτεχνα που στη λεπτομέρειά τους βλέπεις τον ίδιο το Θεό.

Το κρύο δέρμα που πέφτει στο κρεβάτι  και ονειρεύεται εξωτικά μέρη και ερημικές παραλίες.

Τα βιβλία, αυτά που διαβάζεις ανενόχλητος γιατί "είναι Αύγουστος, όλοι λείπουν, δεν θα τον βρούμε τώρα, άσε, από Σεπτέμβρη".

Η αδέξιες ζωγραφιές  με τη συνοδεία αγαπημένης μουσικής. Ενίοτε και μικρότερων φίλων και αγαπημένων.

Το να γράφω κάθε μέρα ό,τι ασήμαντο και σημαντικό σκεφτώ ή ζήσω. 

Οι φωτογραφίες του τοπίου. Ακόμη και του πιο συνηθισμένου, ακόμη και αυτού που έχεις δει τόσες φορές που πια δεν σου κόβει την ανάσα.

Η μουσική. Η ταξιδιάρα, η ήρεμη, η δροσιστική. Υπάρχουν τόσα κομμάτια που ακούγονται μόνο καλοκαίρι... ή κυρίως καλοκαίρι...

Το φεγγάρι. Πάντα μυστηριώδες, κόκκινο, μεγάλο, σαν πεπόνι. 

Το πεπόνι. Η μυρωδιά του, το χρώμα του.

Και το καρπούζι...και οι γιαρμάδες...και τα πλυμένα σταφύλια σε σακουλάκι για την παραλία..

Η μυρωδιά της ψάθας...αυτής της φυσικής που ξεφτίζει και την χρησιμοποιείς για λίγο...αλλά έχει αυτή την χαρακτηριστική μυρωδιά κάτω από τον ήλιο...

Τα φθηνά αντηλιακά γύρω σου...Αυτά με το άρωμα καρύδας, αυτά από κάποιες μάρκες που χρόνια τώρα έχουν σημαδέψει τα καλοκαίρια μου.

Τα χρώματα. Τόσα χρώματα παντού: στα ρούχα, στα πόδια, στα χέρια, στη θάλασσα, στον ουρανό τον ίδιο. Το φως τα κάνει να φαίνονται τόσο έντονα σαν να γιορτάζουν.

Οι βόλτες με το αυτοκίνητο όταν δροσίζει...κατεβασμένα παράθυρα, μουσική, ταξίδι...

Τα πλυμένα ρούχα. Που στεγνώνουν αμέσως και νοιώθεις το καθαρό στο δέρμα σου να γιορτάζει κι αυτό.

Τα πλοία. Αυτή η ελαφρά ναυτία με το που πατάς στο κατάστρωμα. Οι απαίσιοι καφέδες τους και τα απαρχαιωμένα σαλόνια.  Αν δεν μπω σε πλοίο έστω και για μισή ώρα  κάθε χρόνο μοιάζει σαν να μην είναι καλοκαίρι...αλλά ένας συμβιβασμός.

Η ησυχία της πόλης τα μεσημέρια. 

Τα φώτα της πόλης τη νύχτα.

Η παγωμένη  μπύρα...με λεμόνι ή χωρίς.

Τα παγωτά, τα παγωμένα γιαούρτια, ο πάγος, το ψυγείο, η λεμονάδα...

Οι τουρίστες-αστακοί να μην εννοούν να καταλάβουν ότι ναι, η χώρα μας έχει ηλιοφάνεια και δεν αστειεύεται.

Το νερό. Σε οποιαδήποτε μορφή και χρήση.

Τόσα και τόσα και τόσα...

Κάθε φορά που πάω να κατεβώ τις σκάλες της διάθεσης αυτά τα τόσα δεν με αφήνουν...

Ίσως γι' αυτό και το Καλοκαίρι να είναι τελικά η αγαπημένη μου εποχή. Ακόμη και στην πόλη μπορείς να ταξιδέψω μια χαρά τις μέρες και τις νύχτες του...