...εκεί κάπου μέσα στην αιθαλομίχλη των ημερών βρίσκομαι. 

Παρατηρώ σιωπηλά τον νέο μου εαυτό και προσπαθώ να αποδίδω σε κάθε ημέρα τις τιμές που της αρμόζουν. Κάθε ανάσα είναι μια γιορτή της ζωής ενάντια του θανάτου κι ας το ξέρουμε, ναι, "το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνουμε όλοι  μια μέρα". Τι μου λέτε απαισιόδοξοι μίζεροι τύποι, το μόνο σίγουρο είναι ότι ζούμε μέχρι να πεθάνουμε. Ζούμε. Κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή στο δικό μας βιβλίο. Το πώς γράφουμε τα κεφάλαια είναι το πώς διαχειριζόμαστε όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε. Απλά, ξεκάθαρα και καθόλου απαισιόδοξα.

Προσωπικά μου αρέσει πολύ η μυρωδιά από τα τζάκια που όλοι έσπευσαν να ανάψουν για να μη πουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν για πετρέλαιο. Μου θυμίζει την Κομοτηνή τον Οκτώβριο, που το κρύο άρχιζε  ύπουλα να φιδοσέρνεται στα σοκάκια  και στα ήσυχα μέρη της. Η υγρασία και αυτή η μυρωδιά με κάνει να νοσταλγώ την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων, την τόσο αγαπημένη. 

Μπορεί να πάθουμε τραλαλά από τις εκπομπές αερίων, αλλά ό,τι και να λέγεται, πώς το λένε, το ξύλο μυρίζει ξύλο, όχι καυσαέριο. Ενδεχομένως έχουμε γίνει μια τεράστια ψησταριά το λεκανοπέδιο, αλλά το βλέπω ως χαρακτηριστικό της εποχής. Όπως και τα ποδήλατα, όπως και τα άπειρα σουβλατζίδικα που άνοιξαν στη θέση των μαγαζιών που πήγαν άπατα, όπως και τις μίζερες βιτρίνες, όπως και το ότι υπολογίζω κάθε λεπτό στο πορτοφόλι μου πλέον.

Ναι, τι να κάνουμε, δυστυχώς επτωχεύσαμε. Πληρώνουμε τώρα τον μην έντιμο πρότερο βίο. 

Αλλά σιγά σιγά σταματάει  η γκρίνια. 

Τουλάχιστον αυτό βλέπω εγώ σε μένα. Δεν βγάζει πουθενά. 

Δουλειά, όπου- όπως- όποτε, υπομονή και επιμονή.

Και Ελπίδα. 

Θα ξημερώσει. Ε τι στο καλό, θα ξημερώσει.