Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Το Χαμόγελο Της Τζοκόντα



Μου αρέσει η μουσική του Χατζιδάκι, με βυθίζει σε νοσταλγική ενδοσκόπηση, που σπανίως βγαίνω ακέραιη αλλά συνάμα βγαίνω και καινούργια. Γυαλισμένη, σαν κέλυφος σαλιγκαριού μετά τη βροχή...

Μου αρέσει η συννεφιά και η βροχή την άνοιξη, δυναμώνει τις μυρωδιές από τα λουλούδια, τις ταξιδεύει στο κορμί που κι αυτό ανθίζει σαν λουλούδι και εντείνει τη χαρά της επερχόμενης καλοκαιρίας, όπως και η άνοιξη.
(Μπορεί να περιμένεις το καλοκαίρι, μα ο δρόμος ως αυτό-η άνοιξη, δεν είναι πάντα πιο όμορφος από τον προορισμό;)

Μου αρέσει να πηγαίνω σε καφέ τις πρωινές ώρες και να χαζεύω τους πιο απίθανους (ή μήπως πιθανούς;) συνδυασμούς θαμώνων: παππούς με την εγγονή του, που απολαμβάνει ένα φλιτζάνι σοκολάτα, μεγέθους που δύσκολα μπορεί να κουμαντάρει...φίλες περασμένης ηλικίας που με χαρακτηριστική ημιμάθεια του αργόσχολου σχολιάζουν επί παντός επιστητού...εκκολαπτόμενα ζευγάρια, που πίνουν "έναν φιλικό καφέ", που, διόλου παράδοξα, διαρκεί πάνω από τρεις ώρες...


Τελικά, μου αρέσει η ζωή, αν και τα κύμματά της συχνά-πυκνά με ξεβράζουν σε μέρη άνυδρα και αφιλόξενα...ώσπου να με ξαναταξιδέψουν σε μια νέα Εδέμ.