Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Σιγή Ασυρμάτου

Τα βλέμματα παγιώνονται στο Γκρίζο.

Στις στάσεις των λεωφορείων, στους δρόμους, στις ανύποπτες βόλτες του καθενός.
Βλέμματα κενά, πρόσωπα σκυθρωπά, χαμένοι στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ ψάχνουμε τις προσφορές και τους πόντους. Κάπου κάπου κλεφτοκοίταζουμε το καλαθάκι της νοικοκυράς: Τι ψωνίζει ο διπλανός; Έχει για να ψωνίσει; Τι φοράει; Του ήρθε άραγε το Ειδικό Τέλος Ακινήτων; Η Έκτακτη Εισφορά; Αγόρασε πετρέλαιο; Έχει να πληρώσει το Ενοίκιο; Ήταν απ' αυτούς που έκλεβαν την Εφορία, το Κράτος; Καλά να πάθει; Ε όχι και καλά να πάθει; Ποιός φταίει τελικά;

Ήρθε η ώρα.
Είμαστε όλοι μετανάστες στη δική μας χώρα.Λίγο ακόμα και τα βλέμματά μας θα γίνουν ομοιογενή, ανεξαρτήτως προέλευσης.Αυτό το πείραμα πέτυχε. Μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα, αυτή της σιγής. Της ανήσυχης σιγής.

Δραματικό;
Πεσιμιστικό;
Ρεαλιστικό.
Γεγονός.

Ναι, κάπου εκεί είναι η έξοδος. Κάπου εκεί είναι το Χαμένο Χρώμα και το Άρωμα των Ονείρων που, συνυπεύθυνα ή μη, χάσαμε στο δρόμο.
Μένει τώρα να βρούμε την εσωτερική μας πυξίδα για την άκρη του Ουράνιου Τόξου.
Ναι, φυσικά στην Άκρη του Ουράνιου Τόξου βρίσκεται ο Θησαυρός.
Μα αν δεν βλέπεις χρώματα, πώς θα βρεις το ουράνιο τόξο;

Να Θυμηθώ Τα Χρώματα...
Αυτή είναι η Ευχή. Αυτή είναι η Επιλογή. Αυτός είναι ο Μονόδρομος.
Και μετά να τα Κλειδώσω.
Κανένας να μην τα ξαναπάρει.


Είθε.
Για όλους μας.