Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Σκοτεινά Σημεία


Σκοτεινά σημεία στο σώμα μας και στην ψυχή μας φωτίζονται από το τυχαίο φως ανθρώπων που μοιάζει ασύνδετο γιατί διασταυρώσαμε ποτέ τα βήματά μας μαζί τους. Κρατούν ένα φακό στις μύχιες ανάγκες μας και μας ξεγυμνώνουν πρώτα στα δικά μας μάτια και μετά σε όλου του κόσμου. Και μένουμε κάπως σαν αβοήθητοι κι εκστατικοί μπροστά στην ανακάλυψη του νέου μας εαυτού. Κι ύστερα, το μόνο που θέλουμε είναι να βλέπουμε τα δικά τους μάτια γιατί μας δείχνουν έναν νέο εαυτό ξεγυμνωμένο από κάθε τι παλιό και έτοιμο, με το νέο, τρυφερό του δέρμα να δεχτεί τα σημάδια τους, ένας θεός ξέρει γιατί.

Και σαν μπλοκ που ζωγραφίζουμε σελίδες γυρνάμε φύλλο και αρχίζουν τα χρώματα να ρέουν θολά, μπερδεμένα σε μια σύνθεση που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει, αλλά για κοίτα, όταν την δει κάποιος από μακρυά καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημά της. Μόνο και μόνο επειδή αυτό το Φως έφτασε στο παραμελημένο μέρος που διψούσε να μιλήσει, να κινηθεί, να ανασάνει.

Τελικά είναι η αγάπη τόσο ανιδιοτελές συναίσθημα όσο του πιστώνουν;
Ή βάζει νάρκες σε οποιαδήποτε πραγματική ένωση μας με τον Αγαπημένο ή την Αγαπημένη και μας χωρίζει σε κομμάτια που αντανακλούν τις πολλές πλευρές της ύπαρξής μας αλλά που δεν μας αφήνει ποτέ να γίνουμε Ένα;


Περπατώ και όταν δεν έχω το χέρι σου κοντά στο δικό μου κάτι ραγίζει και σ' αυτόν τον νέο εαυτό που μου αποκάλυψες. Και πολλές φορές δεν έχω το κουράγιο να ζεστάνω την ψυχή μου στη φωτιά σου γιατί κι εσύ φοβάσαι ότι θα καείς από αυτό το ίδιο σου το Σ' αγαπώ. Αυτό που με φώτισε σαν νέα ύπαρξη, αυτό που με οδηγεί να κάνω τα πρώτα μου αβέβαια βήματα στον νέο κόσμο που ουσιαστικά δεν είναι ποτέ νέος αλλά αλλάζει χρώματα μιας και βλέπω πια με άλλα μάτια.

Μερικές φορές οι λαβύρινθοι των σκέψεων μόνο χαμένους και εξαντλημένους δημιουργούν.
Πολλές φορές οι ερωτήσεις δεν έχουν νόημα.

Ο δρόμος χαράζεται από τα βήματα.

Αυτή η επιτακτική ανάγκη να είμαι κάπως εκεί είναι αρκετή για να μου ορίσει συντεταγμένες.
Για την ώρα.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

2011

Ξεκίνησε.
Με ομίχλη.
Αλλά για κάποιο λόγο στην ομίχλη βλέπω πιό καθαρά.

Και βροχή.
Αλλά δεν βρέχομαι.
Ζεστή μέσα στα σκεπάσματά μου ονειρεύομαι τον κόσμο που θέλω.

Περπατάω.
Τι άφησα πίσω το 2010;
Έχει σημασία; Ο δρόμος προχωράει με το βήμα που ανοίγω κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου, όποια κι αν είναι αυτή.


Kαλή Χρονιά.
Καλό Δρόμο.
Καλό Βήμα.
Σε Όλους.