Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Τα Μάτια Των Φίλων Μου

Η ματιά σου είναι λαμπερή. Κρύβει μυστικά. Κρύβει συναισθήματα που δεν θέλεις να δείξεις. Κρύβει αρώματα που πεθαίνεις να μοιραστείς, κι όμως κάτι σε φρενάρει. Κρύβει αυτό που θέλεις να είσαι αλλά κάνεις αυτό που νομίζεις ότι πρέπει να είσαι. Κρύβει ευαισθησία. Κρύβει απόγνωση. Κρύβει πάθος για τη ζωή. Και φόβο να τη ζήσεις.



Η δική σου είναι ενός περίεργου παιδιού. Που ποτέ δεν μεγάλωσε κι όμως ήταν πάντα μεγάλο. Που ξέρει να χαϊδεύει αύρες και ψυχές, να κολακεύει αδυναμίες και να συμπονά αδιακρισίες και ελαττώματα. Που θέλει να ζήσει χωρίς οδηγίες παρά με το δικό του Κανόνα. Που ψάχνει να βρει τα βαθύτερα γιατί. Που είναι σιωπηλός, ανακουφιστικός σύντροφος τα απογεύματα της Κυριακής. Ταξιδευτής στη χώρα των φακίριδων.


Η δική σου ματιά είναι ένα ασθενές σήμα για επικοινωνία. Ένα νησί στο πουθενά, με αυτοσχέδιο ασύρματο. Ματάκια χωμένα στον δικό τους κόσμο. Περιμένουν κάποιον να τα δει, να τα αγαπήσει να τα προσέξει. Να τα αγκαλιάσει. Δεν βλέπεις τον κόσμο όμορφο. Δεν αφήνεις την ψυχή σου να φορέσει τα γυαλιά των άλλων. Βλέπεις όσα νοιώθεις και δεν θέλεις να τα δουν οι άλλοι. Ένα ταξίδι στη Γη.


Η δική σου ματιά είναι παραπονιάρικη. Ένα μεγάλο παιδί, ένα αγαπημένο παιδί. Γελαστή. Θυμωμένη. Απορριπτική. Είναι επιβραβευτική. Επιφυλακτική. Ευαίσθητη. Ιδιαίτερη. Δεν την αφήνεις να φτάσει πολύ βαθιά. Δεν θέλεις να ξέρεις. Χαριτωμένη. Αγαπημένη. Όπως κι εσύ.



Η δική σου ματιά είναι σαν την θάλασσα. Περνούν μέσα της ψάρια. Βλέπεις ταξίδια…ναυάγια…υπέροχες ημέρες στην παραλία…ηλιοβασιλέματα και ξημερώματα με αγκαλιές…Μυρίζεις τη θαλασσινή αύρα. Πετάς με τα γλαροπούλια. Ταξιδεύεις σε μέρη που ο βαθύτερος εαυτός σου ξέρει ότι θέλεις να πας. Και θα πας. Το ξέρεις και τα νερά σου είναι καλοτάξιδα…συνήθως.



Η δική σου ματιά είναι ήρεμη. Παιχνιδίζει η αντίδραση και η αμφισβήτηση, μα με γόνιμο τρόπο. Αναρωτιέται. Ικανοποιείται ή όχι από την απάντηση. Σκέφτεται. Σ’ αγαπάει και φαίνεται. Είναι το αγγελάκι της συνείδησής σου. Η μητέρα που σε επιβεβαιώνει. Ο πατέρας που θα σε μαλώσει όταν πρέπει.



Η δική σου η ματιά είναι ένα πάρτυ χαράς. Ένα λουλούδι απλό, ένα λουλούδι σαν όλα τα άλλα, μα τόσο μοναδικό. Ένα παιχνίδι. Μια καρδιά που κοιτάει προς τα έξω. Μια καρδιά που σου ανοίγει το δρόμο να τη δεις. Μια ματιά που σου ανοίγει δρόμο για να δεις κι εσύ.




Οι ματιές σας είναι η μελωδία της καθημερινότητάς μου. Συχνά, ο χάρτης για το μέσα και το έξω μου.

Σας ευχαριστώ.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

σκόρπιες σκέψεις

Ο Σεπτέμβρης είναι καταστροφικός μήνας.
Ας μην είμαι τόσο σκληρή: ο Σεπτέμβρης στην καλύτερη περίπτωση είναι τρομακτικός μήνας...

Όλο και κάτι τραγικό σκάει. Σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο.
Και πάντα σε βρίσκει απροετοίμαστο. Μετά τις διακοπές που έχεις μαζέψει ήλιο, θάλασσα, ξεκούραση σου δίνει μία και σε επαναφέρει στα καθημερινά και σε ακόμη χειρότερα από τα καθημερινά...

Και όταν έχει ήλιο, μυρίζεις τη βροχή που έρχεται.
Και όταν βρέχει ,νοιώθεις κάτω από τα πόδια σου τον κρότο του κεραυνού που ήδη θα πέσει...Και που όσο και να τον αποζητάς, μερικές φορές, πάντα σε τρομάζει.


έρωτας και ο πόνος σου φορούν ένα ζευγάρι γυαλιά που σε κάνει να βλέπεις τα χρώματα πιό έντονα, τα σχήματα πιό αφηρημένα και τις αποστάσεις ανύπαρκτες.

Πανεύκολα μπορείς να πέσεις πάνω στο πρώτο δέντρο που θα βρεθεί στο δρόμο σου.

Να σου πέσουν τα πράγματα από την τσάντα και να μην τα ακούσεις καν.

Να παρατηρήσεις για λίγο ένα πουλί σε ένα σύρμα και να αρχίσεις να κλαις από τη μαγεία.

Να μην μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη γιατί είτε είσαι απίστευτα όμορφος είτε παραμορφωμένος από τον πόνο.

Η ψυχή γίνεται ευάλωτη στους κοσμικούς κραδασμούς, τόσο που νομίζεις ότι την παίρνει ο αέρας σαν ξερό φύλλο.Και επικίνδυνα διάφανη. Επικίνδυνα για όποιον θα πλησιάσει.
Γιατί σπάνια δίνοντας ένα κομμάτι ψυχής δεν παίρνεις ένα άλλο...

-Μόνο το νερό μπορεί να εξαγνίσει όλα όσα γράφουν καθημερινά στο κορμί σου, τη σκέψη σου και την ψυχή σου.
Κάθε επαφή με τον νερό, βουτιά, κάθε κίνηση κάτω από αυτό, μέσα σ αυτό, με αυτό,διώχνει και μια αρνητική σκέψη. Και ανοίγει το μυαλό και την καρδιά που κλείνουν από τη ζέστη της πόλης.
Τελικά ελπίζω σε μια φθινοπωρινή όμορφη βροχή που θα ξεπλύνει για λίγο τη σκόνη μου.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

purple rain

Μετα από αυτό, έβαψε τα νύχια της μωβ.

Το χρώμα ήταν τόσο σκούρο, όσο και η αύρα που της έλειπε τόσο εκείνη τη στιγμή.


Υποκατάστατο. Παυσίπονο αναποτελεσματικό.

Το μωβ είναι το χρώμα που μέσα του χάνεσαι.


Και μετά ήρθε στο μυαλό της το τραγούδι του Prince.


I never meant to cause you any sorrow.
I never meant to cause you any pain.
I only wanted to one time see you laughing.
I only wanted to see you laughing in the purple rain.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Όνειρο Φθινοπωρινής Νυκτός,..



Αλλά ας μην κοιτάμε πίσω...

Σύντομα και στην Αθήνα μας θα λάμψει ο ήλιος, η καθαριότητα και η ευγένεια στα πρόσωπα μας.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν από σήμερα και από εμάς...

(παρηγοριά στον άρρωστο)