Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Ευχές

Ο ήλιος τρυπώνει ανάμεσα στις πολυκατοικίες κι από το κλειστό τζάμι του Καφέ αλλοιώνει  τα συμπαθητικά της χαρακτηριστικά. Σχεδόν την τυφλώνει στο ένα μάτι.

Κοιτάζει αφηρημένα μία το φλιτζάνι του μισοτελειωμένου καφέ, μία τις αντιδράσεις του συνομιλητή που ουσιαστικά είναι ακροατής.

Τι τύχη που έχει ακροατή, αλλά νοιώθει κι ένα βάρος, γιατί οι ακροάσεις πληρώνονται  πολύ ακριβά.

"Θα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι βαριά.-Ν΄αγαπάω ελαφριά.-Να έχω  γερό στομάχι και καλύτερη αίσθηση του χώρου.-Να μην ανθίζω το Φλεβάρη πριν καλά καλά βγάλω φύλλα.
Να μην χαμογελάω στην πρώτη λιακάδα, να μην ελπίζω στη βαρυχειμωνιά, να μετράω τα ψιλά και τα ρέστα μου. -Να καθαρίζω συχνότερα το σπίτι μου. -Να έχω μια κατεύθυνση,  ένα πρόγραμμα.-Να μην ραγίζω σε ταξιδιάρικες μελωδίες, να μην ταξιδεύω σε μυρωδιές.
Να μην έχω φόβο, ελπίδα, οράματα.-Να μην βλέπω όνειρα.-Να χωράω σε κάποιο από τα κουτάκια των άλλων.Να μη με ρίχνουν τα κλισέ που αποδεικνύεται ότι ισχύουν"

Καμία αντίδραση. 
Μια σιωπή με συγκατάβαση.

"Πέρασε η ώρα, δεν πάμε; Είμαι ξενυχτισμένος από χθες"


Μόλις έπεσε κι ο ήλιος πίσω από την πολυκατοικία και βρίσκει πάλι τα χαρακτηριστικά της.
Ο συνομιλητής πρέπει να φύγει.


"Ναι, ναι! Ωραία ήταν και σήμερα. Τι καλά που τα είπαμε".


Σηκώνονται. 

Λίγες ώρες μετά στριφογυρίζει στο κρεβάτι και σκέφτεται ότι ήταν λάθος ο καφές νωρίς το απόγευμα. Καφεΐνη μετά τις 5 μμ δεν επιτρέπεται αν έχεις ευαίσθητο νευρικό σύστημα.
Δεν μπορεί να κοιμηθεί βαριά, ν' αγαπήσει ελαφριά, να έχει καλύτερο στομάχι και να μην πέφτει πάνω στους άλλους όταν είναι κουρασμένη.Δεν καθαρίζει συχνά και δεν έχει πρόγραμμα. Και όλες αυτές οι ευχές, μάλλον δεν την αφορούν.

Σηκώνεται να φτιάξει ένα χαμομήλι.


Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Μάθημα Δημιουργικής Γραφής

Κι αν η ζωή είναι για να τη ζήσεις κι όχι για να εμπνευστείς να γράψεις ένα βιβλίο με ήρωες που θα ήθελες να ήσουν μια πλευρά τους ή είσαι μια πλευρά τους; 
Αυτούς τους καταραμένους που λαθεύουν, αμαρτάνουν με τόση κομψότητα, με τόσο ενδιαφέρον και σε παίρνουν τόσο μαζί τους στα ταξίδια τους. 
Αν είσαι εσύ αυτός ο καταραμένος που  μόνο κατάρα δεν είναι η ζωή;

Όταν έχουν έρθει τ' αστέρια όλου του θόλου έξω από το μπαλκόνι σου κι έχουν στρογγυλοκαθήσει στα μάτια σου και το μόνο που βλέπεις είναι αστρόσκονη, θα τα διώξεις γιατί "δεν είναι βιβλίο", "δεν είναι μυθιστόρημα", "δεν υπάρχουν αυτά" κι άλλα τέτοια που πορεύεσαι κάθε μέρα; 

Κι αν βλέπεις τα όνειρά σου  να καθρεφτίζονται στα μάτια των γύρω σου με πολύ κόπο και κάποιες σκιές θα τα πιστέψεις, θα τα υποστηρίξεις ή θα βάλεις άλλη μια τρικλοποδιά σε σένα και θα ζήσεις στην ασφαλή σου σπηλιά;

 Αν η ζωή είναι μια Κυριακή που δεν πρέπει να σκέφτεσαι τη Δευτέρα απλά γιατί μπορεί να μην υπάρξει Δευτέρα; 






Υ.Γ.Στο σχολείο μας είχαν πει ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο α) να γράφουμε σε πρώτο πρόσωπο, β) να γράφουμε σε δεύτερο πρόσωπο, γ) να απευθύνουμε γραπτές ερωτήσεις, δ) να μην αφήνουμε παραγράφους, ε) να αφήνουμε διαρκώς παραγράφους, στ) να  χρησιμοποιούμε πολλά σημεία στίξης σε λάθος σημεία και δη θαυμαστικά, ζ)να μην ξεκινάμε ένα κείμενο με τη λέξη "Και"  γιατί είναι σύνδεσμος και δεν λέει, κι ένα βουνό άλλες παρατηρήσεις.
Να μου συγχωρήσουν οι αγαπημένοι καθηγητές του τότε ότι ποτέ δεν τους άκουσα.
Είναι που μάλλον με ρωτούσα πολλά διαρκώς. Και αγαπώ ν' αρχίζω με τη λέξη "Και". Γιατί δείχνει ότι τίποτα δεν ξεκινάει χωρίς να προϋπάρχει κάτι άλλο.





Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

φίλοι.

Οι φίλοι, αχ, οι φίλοι.
Αυτοί που μπορείς να αγκαλιάσεις χωρίς φόβο, χωρίς πάθος, χωρίς πόθο.
Αυτοί που θα σου κρατήσουν το χέρι και θα ζεστάνουν την ψυχή σου χωρίς όρους. 
Που το γέλιο τους είναι το πιο όμορφο τραγούδι, το σύνθημα στον τοίχο που διαβάζεις κάθε μέρα πριν σηκωθείς, και συνεχίζεις.
Αυτοί που θα διασώσουν τη μνήμη σου αν φύγεις πρώτος,  με έναν αναστεναγμό κι έναν καλό λόγο. Μ' αυτό το κενό στην καρδιά τους, το θρόνο σου. 
Οι φίλοι. 
Χωρίς μορφές, μόνο χαμόγελα. Μόνο ενέργεια. 
Που δεν σε νοιάζει τι φοράνε, τι φοράς, αν είσαι στραπατσαρισμένος. 
Αν είσαι χαμηλά, ψηλά. 
Αν είσαι γενικά. 


Πόση αγάπη. 

Πόση ευλογία. 
Πόση χαρά. 
Πόσο μοίρασμα. 
Πόσες διαδρομές. 
Πόσα αμέτρητα κι ανυπολόγιστα.


Αυτοί που ταξιδεύουν με πανιά στο κρασί σου κι εσύ στην μπύρα τους.

Στις χαζές εμπειρίες σου που γι' αυτούς δεν είναι τόσο χαζές. Στα πάντα ταξιδιάρικα μάτια τους, στους κόσμους που σ 'ανοίγουν. 
Στο σταθερό, αυστηρό αλλά ζεστό τους χέρι.
Κι έχουν ονόματα κοινά μα μόνο κοινοί δεν είναι.

'Ολοι αστέρια και όχι κομήτες στο δικό σας γαλαξία.
Αγαπημένοι όπως και οι στιγμές μας.


Αναντικατάστατοι και υπέροχοι.



Αγάπη.

Δόσιμο.
Διαδρομή.
Α γ ά π η.

https://www.youtube.com/watch?v=jNjQICmRvlc

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Μάρτιος.

Χλωμή Τετάρτη έξω από το παράθυρο. 
Μισοκλείνεις μάτια στην αντηλιά και ρίχνεις μια ματιά στην κλωστούλα του Μάρτη στο χέρι σου. "Δεν θα με κάψεις. Πήρα προφυλάξεις."
Τα πάντα στο μπαλκόνι υγρά και ανακατεμένα από τη βροχή και τις διερχόμενες γάτες που αποφασίζουν να πάρουν το ρόλο του κηπουρού. 
Στον καθρέφτη βλέπεις ξενύχτι και λάμψη στο βλέμμα. Γιατί χθες χόρεψες σαν να μην υπάρχει αύριο, γέλασες με όλο σου το οξυγόνο, έζησες άλλη μια βραδιά από αυτές που μπαίνουν στις αποσκευές ζωής.
[Πού πας μ΄αυτές τις αποσκευές; 
Αυτές που κάθεσαι πάνω για να κλείσουν αλλά δεν. Τις υπέρβαρες. Που βγάζεις κι αφήνεις πίσω... Πού πας μ' αυτές;Πόσες φορές θα το πούμε...το Ταξίδι έχει σημασία. Όχι το πού.
(Κλισέ. Αλλά δεν έχεις άλλο, τέτοιο, βολικό.)]
Στο φλιτζάνι το τσάι πάγωσε, μα συνεχίζεις να το ρουφάς ράθυμα μέχρι να δεις τον πάτο λευκό. Ή μαύρο. Ή ό,τι χρώμα είναι. Πάντως άδειο. Για να σηκωθείς να φτιάξεις μια δεύτερη δόση. Κι ύστερα, μ' ένα αδιάβροχο, μια ομπρέλα να βγεις  για μια βόλτα έξω να μυρίσεις χορτάρι και βρεγμένη άσφαλτο.
Να καλωσορίσεις άλλη μια τρελή εποχή που λέγεται Άνοιξη.