Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

10 + 1 Αγαπημένα Μουσικά Κομμάτια...

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε αυτό το Παιχνίδι.
Έρχεται μετά από "ανοιχτή πρόσκληση" της Μπινέλ και αφορά Μουσική. Αγαπημένη Μουσική. Κομμάτια που όταν τα ακούω κάτι παθαίνω, κάτι χτυπάει μέσα μου και σχηματίζει εικόνες και οράματα αυτού που ήμουν, είμαι και μάλλον θα ήθελα να είμαι.

Η λίστα μάλλον ατελείωτη.
Αλλά εδώ είναι μερικά που έχουν αφήσει τη δική τους ιστορία σε μένα.


~Massive Attack-Unfinished Sympathy~
Ο στίχος τα λέει όλα.
Η ανακόλουθη μελωδία σε απόλυτη ακολουθία με το πάθος του τραγουδιού.
Η φωνή της Shara Nelson απερίγραπτα ερωτική.
Χωρίς υπερβολή, το έχω ακούσει χιλιάδες φορές και η αίσθηση που μου αφήνει είναι πάντα η ίδια: έκσταση.



How can you have a day without a night
You're the book that I have opened
And now i've got to know much more




~Antony and The Johnsons-Cripple and The Starfish~
Με τις πρώτες νότες του βιολιού ακόμα και το χνούδι σε κάθε γωνία του κορμιού μου σηκώνεται όπως σηκώνουν τα λουλούδια τα κεφάλια τους για να κλέψουν φως...
Πώς να περιγράψω την αγγελική φωνή του Αntony; Πώς βάζεις σε γραμμές κάτι τόσο αιθέριο;
Πόνος, λυρισμός, ταξίδι, έρωτας, εγκατάλειψη. Όλα στο χωνευτήρι. Και το ξέσπασμα στο 3.13 σαν να βγαίνει από την Ψυχή κάθε φορά που το ακούω...




I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

I'll grow back like a Starfish




~Madrugada-Vocal~
Οι Madrugada είναι όχι απλά αγαπημένοι, αλλά ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ. Aπό τα πιό ερωτικά συγκροτήματα που έχω ακούσει. Θα μπορούσα να βάλω ολόκληρα cd τους ή καμιά εικοσαριά κομμάτια τους, τουλάχιστον. Περιορίζομαι στο Industrial Silence, που παραμένει το αγαπημένο μου, και στο Vocal γιατί οι εικόνες που έχω από αυτό είναι απλά αξεπέραστες...



Well, oh, well, oh, you know it's only so much I can take
I buried my head in that pillow for a million days
So, oh, oh well, I'm sorry but I do not care to wait
Dare not walk through the light
Dare not walk through the light

Oh, dare not walk through the light
Dare not walk through the light



~Morrisey and Siouxsie-Inderlude~
Από πού να το πιάσω αυτό το κομμάτι; Και τι να γράψω; Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με βύθισε στην απόλυτη μελαγχολία του, σε μια θάλασσα από την οποία δεν θελω να βγω...




Loving you, is the world that's strange,
So much more than my heart can hold,
Loving you makes the whole world change.
Loving you, I could not grow old.



~James-All Messed Up(Getting Away With It)~
Άλλη μια αγγελική φωνή στη λίστα. Τim Booth και η παρέα του. Άλλη μια ανατριχίλα για την ραχοκοκκαλιά μου. Έχει παιχτεί βέβαια τόσο που έχει σχεδόν καεί, αλλά για μένα εξακολουθεί να είναι στα πολύ αγαπημένα μου...




Daniel's saving Grace
He was all but drowning
Now they live like dolphins



~Portishead-The Rip~
Τα λόγια είναι περιττά.
Wild wild horses they will take You away,
όπως πήραν κι εμένα όταν το άκουσα πραγματικά για πρώτη φορά..




As she walks in the room,
Scented and tall,
Hesitating once more.
And as I take on myself,
And the bitterness I felt,
Realise that love lost, while
White horses,
They will take me away,
And the tenderness I feel,
Will send the dark underneath,
Will I follow?


~Death In Vegas-Scorpio Rising~
Για το στίχο και την εθιστική μελωδία του.
Kαι γιατί απλά, από τότε που τους άκουσα, κόλλησα άσχημα μαζί τους.






If I don't go crazy, I'll lose my mind
I saw a life here for me but now I'm blind
I wanna go to heaven, never been there before
I wanna go to heaven, so you kill me some more




~Arcade Fire- Intervention~
Κομμάτι που έχω συνδέσει με πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή μου. Που κατά βάση με κάνει να θέλω να κλαίω διαρκώς, αλλά ταυτόχρονα μου αρέσει τόσο που ξεπερνάω την κατάθλιψη και το ακούω ξανά και ξανά.


Every spark of friendship and love
Will die without a home


~Joy Division-Decades~
Η απόλυτη κατάθλιψη σε συσκευασία δώρου. Το κομμάτι που σε ναρκώνει και κάνει την απόγνωσή σου γυαλί να δεις μέσα της. Περπατάς περπατάς και σκέφτεσαι το στίχο "Here are the young men, the weight on their shoulders, Here are the young men, well where have they been?" Κι αυτό συνδεδεμένο με παράξενα όμορφες αναμνήσεις, οπότε και αυτό παράξενα αγαπημένο.



Weary inside, now our hearts lost forever,
Cant replace the fear, or the thrill of the chase,
Each ritual showed up the door for our wanderings,
Open then shut, then slammed in our face.



~Sebastien Tellier-La Ritournelle~
Τραγούδι δρόμου. Δρόμου ζωής, δρόμου στιγμής, δρόμου διαδρομής.
Το ακούω και βλέπω τη ζωή να τρέχει. Όχι μόνο τη δική μου.


Love is to share Mine is for you


και για το +1 ένα ελληνικό κομμάτι

~Έλλη Πασπαλά-Η ρίζα του Ιεσσαί~
γιατί το ευχαριστώ που χρωστάμε σε μερικούς ανθρώπους είναι βαθύτερο από τον έρωτα...


Να μην τρομάζεις
να μ' αγαπάς
μπρος να κοιτάζεις
να μην απελπίζεσαι
και όταν δειλιάζεις
και δεν τολμάς
να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς

το "ευχαριστώ" που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο από τον έρωτα
κι όμως αυτό το "ευχαριστώ"
δεν έχω βρει τον τροπο να στο πω




Υ.Γ.Έχω ήδη αναφέρει πολύ αγαπημένα μου κομμάτια όπως το kein zuruck (wolfsheim), το everloving (moby) και το love me to the end (Deine Lakaien) τα οποία είναι και αυτά στη λίστα αλλά να μην τα ξαναβάζουμε και αναμασούμε ως γελάδες τα ίδια και τα ίδια.
Και τέλος πρόσκληση στέλνω κι εγώ ανοιχτή. Όποιος θέλει παίζει. Άλλωστε είναι τόσο αγαπημένο θέμα που θα ήθελα να δω όλων των διαδικτυακών μου φίλων τα αγαπημένα.
Καλή Σας Απόλαυση (που λένε και σε γνωστό Παγωτοπωλείον-Ζαχαροπλαστείον)

Τα Παιδιά της Νύχτας



Περπατώντας στη Νυχτερινή Αθήνα τα συναντάς.


Κοντά στην Κεντρική Αγορά, στο Σύνταγμα, στα στενά της Ερμού.

Φρουροί, πολλές φορές, στις ζωές μας χωρίς να τους το έχουμε ζητήσει.

Εκεί, στο κυνήγι των αυτοκινήτων και των μηχανοκίνητων εχθρών, ορκισμένοι, λες, πολέμιοι του θορύβου, της αφύσικης ταχύτητας και του καθημερινού άγχους στην πόλη.

Γυρίζουν τη νύχτα και μυρίζουν τις ανάσες και τους φόβους μας.

Άλλοτε μόνα, άλλοτε παρέα, πότε σιωπηλά, πότε χαρούμενα, πουλώντας τσάμπα μαγκιά σε παιχνίδι χαμένο.

Μας κοιτάζουν στα μάτια προσπαθώντας πάντα να καταλάβουν.
Τι θέλουμε αυτή τη φορά;
Μερικά ελπίζουν ακόμα. Μας ακολουθούν χαρούμενα μαζί με τις ενοχές του "πολιτισμού" μας. Μέχρι να χαθούμε σαν σκυλιά στα σκοτάδια γιατί έχουμε χίλιες δικαιολογίες.

Το έργο γνωστό.
Κάποιος τα χάιδεψε όσο ήταν μικρά, έπαιξε μαζί τους όσο ήταν χαριτωμένα και όταν δεν του έκαναν πιά τα άφησε στην σκληρή μοίρα τους.

Συχνά διαβάζεις στο βλέμμα τους επιφύλαξη. Και βουβή κατηγορία ανάμικτη με πόνο.

Τον πόνο που μόνο εμείς μπορούμε να τους δώσουμε.

Γιατί έχουν τέσσερα πόδια αντί για δύο. Και μια ουρά.


Τα Παιδιά της Νύχτας. Της Αθηναϊκής Νύχτας.
Ανάμεσά μας. Μόνα. Μαζί με τα γκρίζα περιστέρια και τα αλήτικα σπουργιτάκια, τα μόνα εναπομείναντα σημάδια της ύπαρξης του "ζωϊκού βασιλείου" στην Ζούγκλα μας.


Συνάντησα κάποια από αυτά σε έναν από τους πρόσφατους βραδυνούς μου περιπάτους. Ήταν όλα μαζί, κοντά στην Κεντρική Αγορά, κάνοντας παρέα σε έναν φύλακα Τράπεζας που με κοίταξε εξίσου καχύποπτα με αυτά, όταν έκανα να τα πλησιάσω.

Τελικά, αλληλοσυμπαθηθήκαμε, το κατά δύναμη (με τα σκυλιά, όχι το φύλακα) και με άφησαν να τα αποθανατίσω και να τα κάνω πρωταγωνιστές της ανάρτησης αυτής.

Ιδού:



O Σάκης. Φιλικός και χαλαρός. Δεν αρνήθηκε τα χάδια ούτε τα φλας της δημοσιότητας.



Η Ασπρούλα. Ματιά πονεμένη και παραπονιάρικη. Έτοιμη να φύγει αν ένοιωθε την ελάχιστη απειλή. Με πολύ δυσκολία με άφησε να διαβάσω το όνομα στο λουράκι. Μου έκλεψε την καρδιά...





Ο Μαξ ο Τσαμπουκαλής. Δεν θέλησε να ποζάρει και έτσι αποθανατίστηκε εν ώρα δράσης. Εδώ, περιμένοντας το επόμενο αυτοκίνητο. Θα ορμήσει στις λαμαρίνες και θα γίνει ήρωας...





Η κούκλα της φωτογραφίας νομίζω λεγόταν Κανέλα. Ήσυχη και θλιμένη δεν θέλησε ούτε αυτή να μας μιλήσει για τη ζωή της...


Γκοθάς κύριος αγνώστων στοιχείων. Και αυτός όχι απλά αρνήθηκε να μας μιλήσει αλλά και να κουνηθεί από το δροσιστικό μάρμαρο της οδού Αιόλου..





Τα περισσότερα από τα παραπάνω σκυλάκια είχαν λουράκια με το όνομά τους και τηλέφωνο για την περίπτωση ανάγκης. Ευτυχώς, κάποιοι έχουν δείξει, έστω και έτσι, λίγη πρόνοια.



Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Shot In The Back of The Head

είχα άλλη ανάρτηση κατά νου
αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να στολίσω το μπλογκ μου
με αυτό




νέος Moby
εικονοποιημένος από τον David Lynch...




ευχαριστίες στους Χρήστο και Seagazing που μου το έκαναν γνωστό πρώτοι



Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Ο Μεγάλος Μου Αδελφός




Κάτω από το κρεβάτι σου, ακούγοντας την ρυθμική σου ανάσα, νοιώθω ότι τίποτα δεν με φοβίζει. Κοιμάσαι βαριά και δεν με ακούς που περπατάω στις μύτες μέχρι να χωθώ εκεί. Με παίρνει κι εμένα ο ύπνος στο πάτωμα.

Κι όταν δεν είσαι εκεί, τρυπώνω στο δωμάτιο και χαζεύω τους δίσκους σου, όλοι υπογεγραμμένοι με ένα σύμπλεγμα γραμμάτων και αριθμημένοι. Κοιτάζω με περίεργα μάτια τα λιγοστά ενθύμιά σου στη βιβλιοθήκη, την αφίσα της Λίβερπουλ στον τοίχο και το κασκόλ της ομάδας. Με προσοχή, ανοίγω και τα συρτάρια του γραφείου σου...να βρω κι εκεί τους μικρούς σου θησαυρούς.

Ανάμνηση θολή σαν ασπρόμαυρη υπερφωτισμένη φωτογραφία. Ήρθες να με πάρεις από το σχολείο. Με πηγαίνεις στις κούνιες. Τρώμε τυρόπιτα. Με κρατάς και νοιώθω το παιδικό μου χέρι να χάνεται στην παλάμη σου. Είσαι τόσο ψηλός...


Περπατάς πάνω κάτω το δωμάτιο,πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και δεν μιλάς. Στο πικ απ που παίζει το Fools Overture των Supertramp. Γλιστράω στο δωμάτιο, αθόρυβα. Με βλέπεις αλλά δεν μιλάς. Σαν να μην υπάρχω. Η μουσική είναι ονειρική και δίπλα σου νοιώθω ηρεμία. Παίρνω την κούκλα μου και κάθομαι στη γωνία χωρίς να αρθώνω λέξη. Με κοιτάς και χαμογελάς. "Άκου" μου λες, "αυτός που μιλάει στο κομμάτι είναι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο".
Και οι δίσκοι αλλάζουν ο ένας μετά τον άλλον. Supertramp, Pink Floyd, Barkley James Harvest, Moody Blues, Pavlov's Dog, Genesis. Μου δείχνεις τα πλάσματα στο Trick of the tail: τη μάγισσα που φυλακίζει τη Χιονάτη στον καθρέφτη και την δείχνει με το φρικιαστικό, κοκκαλιασμένο δάχτυλό της, τον τρελό φεγγαράνθρωπο, τον ληστή που του πέφτει το πιστόλι, την νοσοκόμα, τον τραγοπόδαρο...Τα πλάσματα ζωντανεύουν στο μυαλό μου και γινόμαστε φίλοι.
Το πικ απ παίζει τώρα το Τime των Pink Floyd και ζαρώνω στη γωνία. Με φοβίζουν τα ρολόγια της αρχής, με φοβίζει ο ήχος, με τρομάζει το ίδιο το τραγούδι. Μου λες ότι είναι από τα μεγαλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Δεν τολμάω να πω ότι φοβάμαι. Έρχεται στο δωμάτιο ο Γατούλης, ο κανελί γάτος μας και τον παίρνω αγκαλιά. Τον σφίγγω και αρχίζει τα γουργουρητά ευγνωμονώντας. Δεν φοβάμαι πια τόσο.


Και όταν δεν είσαι σπίτι, παίρνω τους δίσκους κρυφά. Ακούω Mad Man Moon. Ακούω The Actor. Και περπατάω σαν κι εσένα πάνω-κάτω, πάνω-κάτω...Έτσι θα πρέπει να ακούνε μουσική...Μεγαλώνω μαζί τους.


Είναι μερικές φορές που στη ζωή δεν καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι σημαδιακό. Τα σημάδια δεν τα διαβάζουμε για καλή μας τύχη ή κάνουμε ότι δεν ξέρουμε γράμματα.Δεν συνειδητοποίησα πότε ακριβώς είχες αρχίσει να φεύγεις. Μάλλον οι σπουδές σου στο εξωτερικό ήταν...και μετά η δουλειά...και τελευταίος ο γάμος.

Οι δίσκοι έφυγαν σχεδόν με φορτωτική όταν παντρεύτηκες και μετακόμισες.

Πρόσφατα μου είπες ότι μάλλον θα τους διώξεις. Σου πιάνουν χώρο και άλλωστε δεν θέλεις να τους ακούς και να γυρνάς πίσω. Σε καταπονεί το παρελθόν.

Σκέφτηκα όλες αυτές τις όμορφες εικόνες, μουσικές, στιγμές. Το γάτο μου. Το τότε μου, το τότε μας.Και σου είπα: Εγώ. Εγώ τους θέλω. Αν είναι να τους δώσεις, σε μένα. Δεν έχω πικ απ, αλλά δεν έχει σημασία, θα πάρω. Δεν ξέρω πότε και αν θα τους ακούω. Ξέρω ότι θα έχω ένα αληθινό κομμάτι από το παρελθόν μου στα χέρια. Θα ξαναβρώ τον Τρελλό Φεγγαράνθρωπο. Και την Κακιά Μάγισσα.




Μέχρι τώρα δεν τους "έδιωξες".



Στον δεύτερο όροφο του νέου Μετρόπολις νοιώθω τόσο παράξενα όταν συναντώ όλα αυτά που άκουγα μικρή.Ψάχνω το Trick of the Tail αλλά δεν το βρίσκω. Οι μουσικές αναμνήσεις σε φέρνουν στο μυαλό μου και σκέφτομαι να θυμηθώ να σου πω πόσο σε αγαπάω και πόσο σε ευχαριστώ για όλα αυτά.

Σηκώνω το τηλέφωνο...


Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

10 πράγματα...

που δεν ξέρετε για μένα
(αν υποθέσουμε δηλαδή ότι υπάρχουν άλλα 10 που ξέρετε)
κατόπιν προσκλήσεως από Μπινέλ και Συλλέκτη Τρελλών Αναμνήσεων
Ιδού λοιπόν...




1.Αγαπώ παλαβά και τρελά τα ζώα.
Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτά.
Ως εκ τούτου, συζώ με την μαυριδερή-τερακότα γάτα μου, την Τερέζα. Μας επισκέπτονται συχνά και ο Αλέκος και ο Φοίβος, όλοι τους πρώην αδέσποτα και γνήσιες κεραμιδόγατες με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης αν δεν βρισκόμουν κάπου κοντά όταν τους πέταξαν (σε κουτί τον έναν, ημερών μόλις, σε μεγάλη λεωφόρο τον άλλον και μισότυφλη και σχεδόν ανάπηρη από αβιταμίνωση την κυρία του σπιτιού). Επίσης υπάρχει και ο Φάνης, ο γάτος του απέναντι που λείπει πολύ συχνά και έρχεται σε εμάς για παρηγοριά, καθώς και ο Νιάρ-χος, ένας γκριζούλης γατούλης που φοβάται πολύ να πλησιάσει και τέλος η Μίνα, η ημίαιμη και αφοσιωμένη παλαβή σκυλίτσα που το έπαιξε Παναγία όταν την φέραμε σπίτι και μέσα σε λίγες ημέρες μας τα έκανε όλα άνω κάτω.
Ναι, ψωνίζουμε από το δρόμο. Όλη μου τη ζωή μεγάλωσα με ζώα που με διάλεξαν και ήρθαν να με συναντήσουν διασταυρώνοντας τις μοίρες μας και δίνοντάς μου ένα τεράστιο δώρο: την παρέα τους και την αγάπη τους.

2.Είμαι γεννημένη Σάββατο.
Όχι ένα απλό Σάββατο. Πολλοί την ονομάζουν "Αποφράδα Ημέρα". Προσωπικά αγαπώ πολύ το νούμερο 29. Και το μήνα αυτό.Η τριανταφυλλιά σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι μου και μου λέει χρόνια πολλά με άπειρα κόκκινα σκούρα μπουμπούκια, οι νύχτες γίνονται όλο και πιο γλυκές και υπάρχει πάντα αυτή η αναμονή του Καλοκαιριού.

3. Τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα αλλάζω τα παπούτσια μου με τα παπούτσια χορού.
Χορεύω το 1/3 περίπου της ζωής μου ερασιτεχνικά και αγαπώ τον οποιοδήποτε χορό επαγγελματικά . Έχω δοκιμάσει διάφορα είδη χορού αλλά έχω καταλήξει πώς ο Βασιλιάς για μένα είναι το κλασσικό μπαλέτο. Ακολουθεί ο σύγχρονος χορός και μετά η τζαζ. Γενικά όμως, οποιοσδήποτε χορός είναι σαν ανάσα. Νομίζω ότι γεννήθηκα με το μικρόβιο της κίνησης. Και χαίρομαι γι' αυτό.


4. Δεν είμαι τακτική.
Δυσκολεύομαι να διατηρήσω τάξη, ιδίως στο σπίτι, όσο και αν την έχω απόλυτη ανάγκη, κάποιες φορές. Όμως έχω μια συγκεκριμένη μανία: Τοποθετώ
τις κρεμάστρες μου όλες προς τη μία πλευρά. Το σπίτι μπορεί να είναι έτοιμο να πετάξει αλλά οι κρεμάστρες είναι κοιτάζουν προς μία πλευρά.
Ψυχαναγκαστική διαταραχή δεν το λένε αυτό;

5. Τρελαίνομαι για το Νερό.
Μπορώ να μουλιάζω στη θάλασσα με τις ώρες. Δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία για ένα καλό ντους. Ο ήχος του με γαληνεύει και μια βουτιά σ' αυτό πάντα με εξαγνίζει, κατά κάποιο τρόπο. Μικρή μου έλεγαν ότι θα βγάλω λέπια και ουρά. Και μάλλον έβγαλα...

6. Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι αν δεν φορέσω το εκάστοτε άρωμά μου.
Το οποίο το συνδέω με εποχές και πρόσωπα και κολλάω άσχημα μαζί του για κάποια περίοδο. Τόσο που δυσκολεύομαι να πετάξω μετά τα άδεια μπουκάλια...γιατί με μια απλή εισπνοή στα υπολείμματα, εισπνέω παρελθόν και σαν φωτογραφική καταιγίδα σκάνε στο μυαλό μου όλα εκείνα που είναι κλεισμένα στο μπουκάλι...

7. Μου αρέσει πολύ ο Ύπνος
Μου αρέσει η αίσθηση των σεντονιών, το απόλυτο σκοτάδι και η παράδοση του σώματος και του πνεύματος στην ελευθερία του Υποσυνείδητου... Το οποίο πολλές φορές μου έχει δώσει όνειρα που λίγες ημέρες μετά τα είδα να συμβαίνουν...

8. Μου αρέσουν τα ψυχολογικά και τα παραψυχολογικά θέματα.
Τα ανεξήγητα. Τα απίστευτα. Τα παράλογα. Αυτά που πολλοί θεωρούν ανοησίες. Αυτά που δεν μπορούμε να αποδείξουμε.Αυτά που ελπίζουμε να υπάρχουν και φοβόμαστε να αντικρίσουμε
Πριν αρκετά χρόνια ήξερα να λέω και μάλιστα σχετικά καλά τα χαρτιά. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ξέρω ούτε να προκαταβάλλομαι. Και τα σταμάτησα όλα.

9. Είμαι μάλλον κυκλοθυμική.
Μέσα στην ίδια ημέρα μπορώ να βιώσω μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Και σε στιγμές μεγάλης κατάθλιψης ακούω Wim Mertens. Τον αγάπησα από την πρώτη νότα που μου γαργάλισε το αυτί. Δεν φοβάμαι μη με ρίξει παρακάτω: στην περίσταση που τον αποζητάω δεν υπάρχει παρακάτω

10. Δεν θυμώνω συχνά.
Ή μάλλον δεν θυμώνω
σοβαρά συχνά. Αν το πάθω όμως, η αιτία καλά θα κάνει ή να κρυφτεί ή να κλείσει τα αυτιά της και να μην ακούσει τα ποιητικά λόγια που θα την στολίσω. Μου έχουν πει ότι πονάνε πολύ.


Αυτός ήταν ο δικός μου κατάλογος.
Υποτίθεται τώρα ότι φωτιστήκατε...
Και υποτίθεται ότι πρέπει να δείξω και εγώ τους επόμενους που θα αριθμήσουν τα δικά τους δέκα εσώψυχα...

Επόμενοι λοιπόν ο Ωρίων Δέλτα, η Ντόροθυ και τα Παπούτσια της, η Λιθοξόος, ο Μούτρος, η Σοφία με τις Κόκκινες Νύχτες της,
ο Λεβ , η Dreamy Cloud και οποιοσδήποτε άλλος θέλει (φακέλωμα)
Με την ευχή μου!

Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Αγαπημένοι Μου Άνθρωποι


Αγαπημένοι Μου Άνθρωποι

Λουλούδια στον κήπο μου
Αρώματα στη ζωή μου
Αστέρια στο τούνελ μου
Δροσερά χέρια στο καιγόμενο μέτωπό μου

Κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση, κάθε ματιά
Σας,
Νότες στο πεντάγραμμό μου

Η Αύρα, το άγγιγμα και η φωνή
Σας
Το Πέρασμα στο φως


Αγαπημένοι Μου Άνθρωποι
σταθήκατε πάνω από την κούνια μου
καθώς διαμαρτυρόμουν με άναρθρες κραυγές,
με μπουκώσατε με φρουτόκρεμες για να μεγαλώσω
μια μέρα να γράψω για εσάς,
μου κρατήσατε το χέρι να περάσουμε το δρόμο,
μου φιλήσατε τα μαλλιά
και η ενέργειά σας γειώθηκε
μέσα από μένα,
μου δώσατε τα ρίγη σας
για να χορέψω στο ρυθμό τους

Αγαπημένοι Μου Άνθρωποι
στο Μοίρασμα των όσων έχω μέσα μου
στο Γέλιο που θα αντηχούσε ξερό σε άδειο δωμάτιο
αν δεν ήμασταν μια χορωδία από χαρές και λύπες
και πίκρες και σιωπές και φωνές και αναχωρήσεις και αφίξεις

Αγαπημένοι Μου Άνθρωποι
όπου και αν είστε
και αν ήρθατε,
και αν φύγατε,
και αν υπάρχετε
-πάντα θα υπάρχετε-
στις γιορτές τις τυπικές
στις γιορτές που γιορτάζω μόνο μέσα μου

Σας παίρνω μαζί, όπως κάνατε κι εσείς
και πάμε Ταξίδι

Αγαπημένοι μου άνθρωποι
είστε Δωμάτια στην καρδιά μου
και φτιάχνετε το τεράστιο σπίτι του μέσα μου,
αυτό που μια μέρα τα παράθυρα θα ξεχαρβαλωθούν
και θα χτυπούν με τον Άνεμο
Και όλοι θα ρωτούν "κατοικείται;"

Κι εμείς θα ξέρουμε
Ναι
Όλοι εμείς, σε μια αέναη συνωμοσία
θα γυρνάμε ευτυχισμένα στοιχειωμένοι
κρατώντας ο ένας τον άλλον
και κανένας κανέναν


Και την Τρίτη Ημέρα
θα Αναστηθούμε
Και θα είναι Πάσχα



Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Το Τραγούδι της Νύχτας Πριν το Πάσχα-Μεγάλη Παρασκευή Βράδυ

Επέλεξα να μην ακολουθήσω την Ακολουθία του Επιταφίου φέτος.Να μην παραστώ στην περιφορά.

Έξω έχει μια παράξενη ησυχία και στα αυτιά μου φτάνουν οι ψαλμωδίες του " Ω Γλυκή μου Έαρ". Δεν είναι από την πομπή της τοπικής εκκλησίας, αλλά από την τηλεόραση του πάνω ορόφου που παίζει στη διαπασών.

Με την πρώτη νότα, ένοιωσα μια αιχμηρή νοσταλγία. Θυμήθηκα όλους αυτούς τους Επιταφίους που πήγαινα χρόνια. Με φίλους, με οικογένεια, μόνη. Μετάνοιωσα. Μάλλον θα έπρεπε να είχα πάρει το ταπεινό, καφέ κεράκι και να πάω. Έστω και μόνη μου. Να το ανάψω και να περπατήσω σιωπηλά. Περπατώντας να μυρίσω τα λουλούδια και την κατάνυξη, που, όλο και κάποιος θα μοιραστεί μαζί μου.Έστω και ανώνυμος.

Σκέφτηκα όμως τον κόσμο. Τις συνομιλίες. Την υγρασία. Το ότι πεινούσα, ότι πήγα και προσκύνησα το πρωί, την κούραση της ημέρας. Και να 'μαι σπίτι, πίσω από την οθόνη.Με μια παράξενη διάθεση που με ακολουθεί από το πρωί, όπως ακολουθούσε το Κοράκι τον Μπράντον Λη στο ομώνυμο έργο που το είδα με το που ξύπνησα (ναι, ιδανικό έργο για ξύπνημα...το ξέρω)

Από την κουζίνα ταξιδεύει στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του μπουκέτου από βιολέτες που αγόρασα χθες. Μωβ. Ταιριάζουν απόλυτα με το τραπεζομάντιλο με τα πολύχρωμα πασχαλινά αβγά και τις γαλάζιες χαρτοπετσέτες. Δεν ταιριάζουν καθόλου με τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη. Έχω και δικαιολογία για την ακαταστασία σήμερα, "αφού βγει ο Εσταυρωμένος, δεν κάνουμε καμία δουλειά!" θυμάμαι θολά να μου λένε, οι θείες, η μητέρα μου, η μανάδες των φίλων μου. Αντιδραστικά μου έρχεται να τινάξω τα χαλιά, αλλά ας είναι...ας μην κάνω τίποτα.

Από το παράθυρο έρχεται το Τραγούδι των Βατράχων. Ζουν και πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο διπλανό μικρό ρέμα και μαζί με τους ήχους του Γκιώνη συνθέτουν το Τραγούδι της Νύχτας Πριν το Πάσχα. Κάθε φορά που τους ακούω νοιώθω μια τεράστια ευγνωμοσύνη γι' αυτούς και γι' Αυτόν ή Αυτό που τους έφτιαξε. Για τη Φύση και την Ύπαρξη. Και για τη γάτα μου που μόλις πήδηξε στην αγκαλιά μου και αρχίζει τα εορταστικά της ζυμώματα στα πόδια μου.

Δεν ξέρω για τον καθένα τι είναι Ευτυχία. Πώς την ορίζει, πώς την βιώνει, πώς την ονειρεύεται. Νομίζω ότι για μένα όμως είναι κάτι απ΄όλα τα παραπάνω ή και όλα τα παραπάνω συνδυασμένα. Σκέψη, Μυρωδιά, Μουσική (της φύσης και όχι μόνο), Αγάπη (των ζώων ή και των ανθρώπων), Ευγνωμοσύνη, Στιγμή. Κομματάκι κομματάκι οι στιγμές φτιάχνουν το παζλ της ευτυχίας.
Και η εικόνα του πάντα Μαγική.

Καλή Ανάσταση.




Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Μεγάλη Τετάρτη Απόγευμα


'Ετσι όπως σκάει ο Ήλιος πίσω από τα σύννεφα,
δειλός, χλωμός και αισθαντικός,
κι όλα γυαλίζουν μετά τη Βροχή,
όπως τα βότσαλα που είναι πολύτιμες πέτρες με το φιλί της θάλασσας

έτσι ανοίγω τα μάτια μου σ' αυτήν την Μεγάλη Τετάρτη,
σχεδόν νοσταλγώντας την κολόνια λεμόνι
που αλείφουν τις εικόνες οι κυρίες της εκκλησίας
,
σχεδόν αποζητώντας την παράξενη κοινή μοναξιά όσων εκκλησιάζονται

και τον ήχο από τις ψαλμωδίες που θα μας φέρει στο Πάσχα.


Κι η ψυχή πετάει πάνω από τους Πάγους

ακούγοντας τα πουλιά
που βγήκαν να χαιρετίσουν με τη σειρά τους
το Βασιλιά Απογευματινό Ήλιο,


ακούγοντας ξανά και ξανά και ξανά το τρυφερό αυτό κομμάτι
πού όσες φορές κι αν παίξει
μιλάει στην ψυχή μου



Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Οι Αγαπημένες Μου Ταινίες (δηλαδή ΜΕΡΙΚΕΣ από αυτές!)

Με προσκάλεσαν και δεν μπορώ να μην δεχθώ (άλλο που δεν ήθελα).
Η ανάρτηση αυτή είναι η αποδοχή στην στην πρόσκληση της
Μπινέλ,για το διαδικτυακό παιχνίδι με τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ταινίες.

Ορίστε λοιπόν, σε τυχαία σειρά και όχι προτίμησης!




Ψηλά Τακούνια (1991) (Tacones Lejanos)
Σκηνοθεσία : Πέδρο Αλμοδοβάρ
Ή η αδιάσειστη σχέση μητέρας και κόρης

Λατρεύω την παράνοια του Αλμοδοβάρ... Λατρεύω τις εικόνες, τα χρώματα, τους μοναδικούς χαρακτήρες του και το ότι παρουσιάζει τα πάντα από μια στρεβλή κι όμως τόσο υγιή, τελικά, σκοπιά. Στον κόσμο του, στον έρωτα επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, η αγάπη δεν έχει φύλο και το παν σχεδόν είναι τα συναισθήματα. Οι μούσες του συνήθως είναι μία και μία, αγαπάει τις γυναίκες και τη διαφορετικότητα. Ο σουρεαλισμός του είναι διασκεδαστικός και συνάμα λυρικός.

Τα Ψηλά Τακούνια τα είδα λίγο μετά που βγήκαν σε μια τυχαία προβολή στην τηλεόραση. Είναι η ιστορία μιας μητέρας-διάσημης τραγουδίστριας που αφιερώνεται στην καριέρα της και παραμελεί την μικρή της κόρη, η οποία διψάει για την αγάπη της μάνας. Επιστρέφει μετά από χρόνια για να βρει την κόρη της να έχει παντρευτεί έναν από τους παλιούς της εραστές, που μοιάζει ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Ώσπου αυτός δολοφονείται...

Στα συν της ταινίας, η υπέροχη μουσική και κυρίως το αξεπέραστο κομμάτι της Luz Cazal Piensa En Mi


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία

Σκηνοθεσία:Krzysztof Kieślowski. ή
" Εάν ταις γλώσσαις
των ανθρώπων λαλώ
και των αγγέλων
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον"
(στίχοι από την 1η Προς Κορινθίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου)

Η ταινία αυτή είναι βυθισμένη στο Μπλε. Αν και θα μπορούσε κανείς να της φορέσει το πένθιμο χρώμα του Μαύρου,
ήταν Μπλε. Της μελαγχολίας, του βάθους και της απόλυτης σιωπής του βυθού των θαλασσών που δεν φωτίζεται από κανένα φως, παρά ίσως από μια κακοκαιρία που σηκώνει τόσο ψηλά κύματα που φωτίζει για λίγο τον πυθμένα...

Ίσως γι αυτό να ονομάστηκε και έτσι. Δεν κάθισα ποτέ να διαβάσω επίσημες ερμηνείες, προτιμώ να την θυμάμαι όπως εγώ την είδα σε ένα θερινό σινεμά στην Πατησίων, πριν αρκετά καλοκαίρια. Όπως θυμάμαι και τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς βγαίνοντας από το σινεμά...

Πρόκειται για την ιστορία της Julie, συζύγου διάσημου μουσικού συνθέτη, που χάνει τον άνδρα και το παιδί της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η ζωή της τσαλακώνεται βίαια σαν τις λαμαρίνες του αυτοκίνητου που παίρνει τους δικούς της. Επιχειρεί να αποκοπεί πλήρως από το παρελθόν της, που συμπεριλαμβάνει και την τελευταία, ημιτελή σύνθεση του άντρα της που πριν πεθάνει δούλευε πάνω σε ένα κομμάτι για τον εορτασμό της ένωσης της Ευρώπης Με το πέρασμα του χρόνου όμως διαπιστώνει ότι τίποτα δεν μπορεί να σβήσει το παρελθόν και ότι η συμφιλίωση μαζί του είναι ο μόνος τρόπος για να απαλύνει τις πληγές της.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Οι ερμηνείες έχουν όλες την απαραίτητη βαρύτητα, ιδίως αυτή της Juliette Binoche, που ο βουβός της πόνος είναι τόσο ισχυρός που σε καθηλώνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η μουσική επένδυση είναι συγκλονιστική και η γεύση που σου αφήνει βαριά και συνάμα λυτρωτική.



Δεν θα μπορούσα να μην βάλω αυτό το κομμάτι...αυτό που χαρακτηρίζει όλο το έργο και που ακόμα και σήμερα με ανατριχιάζει ως τα βάθη της ψυχής μου.


--------------------------------------------------------------------------------------------------

Oδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive-2001)
Σκηνοθεσία:David Lynch.
Ή όταν Πραγματικότητα και Όνειρο μπλέκονται σε έναν μοναδικά λυρικό Εφιάλτη.

Μια ταινία που δεν έχει σημασία τόσο να καταλάβεις την υπόθεση όσο να αφεθείς στο Όνειρο, ακόμα και αν αυτό γίνεται Εφιάλτης...

Πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών, μιας πολλά υποσχόμενης ανερχόμενης νέας ηθοποιού και μιας μυστηριώδους γυναίκας που πάσχει από αμνησία. Οι ζωές τους μπλέκονται όταν η πρώτη θα βρει στο σπίτι της θείας της τη δεύτερη, ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;..

Πήγα μην ξέροντας καν τι θα δω. Ο Lynch με είχε καθηλώσει με την σκοτεινή, αρρωστημένη και ασύγκριτη σειρά του, το Twin Peaks αρκετά χρόνια πριν και με είχε κάνει οριστική οπαδό του με το Blue Velvet. Αγαπώ την ονειρική ατμόσφαιρα των έργων του, που ακροβατεί ανάμεσα στο όμορφο και το αποτρόπαιο, το μυστήριο και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και κυρίως την έντονη θεατρικότητα.

Την συγκεκριμένη ταινία την είδα στο Αθήναιον που το θυμάμαι γεμάτο. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των θεατών κατά την αναχώρηση, πολλοί είχαν έρθει όχι τόσο γιατί ήταν λάτρεις του Lynch αλλά για την επίμαχη σκηνή ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες, αλλά αυτό τελικά δεν είχε καμία σημασία για μένα. Με το τέλος είχα μείνει καρφωμένη στο κάθισμα άφωνη, και έμεινα εκεί για κάποια ώρα. Δεν είχα λέξεις, δεν είχα σκέψεις, είχα μόνο εικόνες . Και το όνειρο, και τον πόνο. Ξεκάθαρα συναισθήματα μετά από μια πολύ παράξενη και δύσκολη ταινία.

Έκτοτε την έχω δει άλλες δύο φορές στο dvd. Έχω σχηματίσει μιά άποψη για το τι ακριβώς συμβαίνει αλλά πρόσφατα έπεσα σε μια ερμηνεία της στο ίντερνετ και μάλλον θα την ξαναδώ λαμβάνοντας υπόψη και τις καίριες ερωτήσεις που θέτει εκεί.



-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Αμελί ( Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain -2001)
Σκηνοθεσία Jean-Pierre Jeunet
ή ζήσε τη ζωή σου σύμφωνα με τους δικούς σου κώδικες

Η Αμελί είναι μια νέα κοπέλα που ζει κάπου στο Παρίσι με συντροφιά τις γάτες της και το πόσο διαφορετικά βλέπει τον κόσμο. Ουσιαστικά αποκομμένη και μοναχική κι όμως τόσο μέσα στη ζωή, προσπαθεί να βρει νόημα στην καθημερινότητά της και να χρωματίζει το γύρω της με τα δικά της χρώματα.

Το alter ego μου, θα έλεγα.
Άρχισα να γελάω με την τουρίστρια που έπεσε από το καμπαναριό και να κλαίω με το ψαράκι της που αναγκάστηκε να το ελευθερώσει κάτω από την πίεση της νευρωσικής της μητέρας. Οι γύρω μου με κοιτούσαν σαν Ούφο. Όπως και την Αμελί.

Η ταινία είχε τον απαραίτητο σουρεαλισμό για να με κερδίσει. Κορνιζαρισμένα ζωάκια συνομιλούν με το πορτατίφ ενώ η γάτα της και εκείνη κοιμούνται.Είχε τα απαραίτητα χρώματα και τις αντιθέσεις: η Αμελί ζει ανάμεσα σε πολύ κόσμο είναι όμως ουσιαστικά μόνη της. Έχει διαλέξει τον τρόπο που της αρέσει να ζει, αλλά κάτι της λείπει. Της αρέσει η μοναξιά αλλά αποζητά στο βάθος την ουσιαστική επαφή.

Κι ύστερα υπήρχε και η μουσική...που ακόμα και σήμερα να την ακούσω με συγκινεί βαθιά και μπορεί να με κάνει να κλάψω (και πάλι...πολύ κλάμα δηλαδή)

Αυτό που μου άφησε είναι μια απίστευτη αισιοδοξία.
Στο ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει μια ζωή όπως την θέλει, αρκεί να μείνει πιστός σε αυτά που το μέσα του τον προστάζει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------- O Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών ( Dead Poets Society -1989)
Σκηνοθεσία:Peter Weir
ή η Επανάσταση είναι κάτι που ξεκινάει από το Μέσα μας

Η ταινία αυτή είναι σταθμός για πολλούς, φαντάζομαι.

Ο κεντρικός της ήρωας, ο καθηγητής που ενσαρκώνει ο Robin Williams είναι ο καθηγητής που θα θέλαμε όλοι να έχουμε. Ένας άνθρωπος που θα μας βοηθούσε να ανακαλύψουμε το κρυμμένο δυναμικό μας, αυτό που εξαιτίας των συνθηκών και των προσδοκιών των άλλων, καταχωνιάζεται και τελικά σκονίζεται. Και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ή δυστυχείς σε κάτι που δεν ταιριάζουμε.

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο μίστερ Κίτινγκ είναι ένας ρηξικέλευθος καθηγητής που καλείται να διδάξει σε ένα συντηρητικό κολέγιο της Αγγλίας. Έχοντας εντελώς αντισυμβατικές μεθόδους διδασκαλίας και αποβλέποντας στην προσωπική αφύπνιση του κάθε παιδιού θα προκαλέσει τις αντιδράσεις της κατεστημένης τάξης και θα γίνει ο καταλύτης μιας σειράς γεγονότων που θα αλλάξουν τις ζωές πολλών από τους μαθητές του.

Μερικές από τις σκηνές της ταινίας αυτής τριγυρίζουν πάντα στο μυαλό μου.Το στεφάνι από δάφνη του νεαρού ηθοποιού αφημένο στο περβάζι του παραθύρου ενώ το χιόνι αρχίζει να πέφτει...ο ζωγραφισμένος κεραυνός στο στήθος του "πεταχτούλη" συμμαθητή...και φυσικά, η σκηνή του αποχαιρετισμού του καθηγητή "Οh Captain, My Captain!",η μεγαλύτερη δικαίωση για εκείνον και τον ταυτιζόμενο θεατή (που εν προκειμένω πάλι έκλαιγε).

Και στα αυτιά πάντα η προσταγή : Seize The Day! -Carpe Diem!


------------------------------------------------------------------------------------------------------- Κουρδιστό Πορτοκάλι (A Clockwork Orange-1971)
Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
ή η ελεγεία της βίας

Άλλη μια ταινία που φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται συστάσεις.
Σαν σύνοψη της υπόθεσης αναφέρεται ότι ο Άλεξ είναι ένας νέος στη φουτουριστική Αγγλία που τα ενδιαφεροντά του είναι η βία και η μουσική του Μπετόβεν. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται και καταλήγει στη φυλακή όπου εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα "θεραπείας" της βίαιης φύσης του.

Η βία σε όλες τις μορφές της. Η προσωπική, η κοινωνική, η πολιτική. Η βία ως μορφή επιβολής της εξουσίας, ως έκφραση απωθημένων, ως μια από τις δεδομένες εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης.

Είδα την ταινία μόνη μου, ένα βράδυ σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Δεν συμπαθώ καθόλου τη βία και άρχισε να με τσακίζει από τα πρώτα πέντε λεπτά για να με αφήσει κουρελάκι και έντονα προβληματισμένη στο τέλος. Το ότι κάποια στιγμή κατέληξα να συμπονέσω το βίαιο πρωταγωνιστή είναι ενδεικτικό του παιχνιδιού που παίζει το έργο στο μυαλό σου. Αυτή η "συναισθηματική μετακίνηση" που υφίστασαι είναι ένα από τα πολλαπλά της συν. Στα υπόλοιπα, η απίστευτη αισθητική της.

Ο Κιούμπρικ είναι Μάγος. Ακόμη έχω στο μυαλό μου την παράδοξη και τρομακτική φάτσα του Άλεξ και τη χορογραφημένη σχεδόν σκηνή του πρώτου ξυλοδαρμού. Τα άσπρα κουστούμια και τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες. Η βία ντυμένη στο χρώμα της ζάχαρης, του γάλακτος, του λευκού της αγνότητας. Η οποιαδήποτε "ανάλυση" μου είναι λίγη μπροστά σε αυτό το έργο. Είναι, πιστεύω, από τις ταινίες που πρέπει κανείς να δει οπωσδήποτε.

------------------------------------------------------------------------------------------------------ Spellbound (ή κατά τον ελληνικό τίτλο Νύχτα Αγωνίας-1945)
Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock
ή οι σκοτεινές περιοχές του μυαλού

Ο θείος Άλφρεντ είναι πολύ ξεχωριστός. Ο ευτραφής, κρυφο-νοσηρός τύπος με το επιβλητικό βλέμμα και το εμφανέστατα κοφτερό και ιδιόρρυθμο μυαλό έχει κάνει πολλές ταινίες που αγαπώ. Διάλεξα όμως αυτή γιατί λατρεύω μια προσωπικότητα που έχει συνεργαστεί στο εικαστικό κομμάτι της ταινίας: τον Σαλβαντόρ Νταλί

Στο ψυχιατρικό κέντρο που εργάζεται η Dr. Constance Peterson (Ingrid Bergman) καταφθάνει ο νέος και ελκυστικός Dr. Anthony Edwardes(Gregory Peck) προς αντικατάσταση του προηγούμενου διευθυντή. Στην πορεία όμως αποδεικνύεται ότι ο Dr. Edwardes δεν είναι αυτός που όλοι νόμιζαν...

Αγαπημένη σκηνή της ταινίας είναι το όνειρο- εφιάλτης του Γκρέκορι Πεκ. Εκεί που χάνεται στα σκηνικά που ο Σαλβαντόρ Νταλί έφτιαξε ειδικά για τον Άλφρεντ Χίσκοκ. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ σε ερμηνείες και περαιτέρω: πρόκεται για κάτι κλασσικό που η σκουριά του χρόνου μόνο αξία του προσδίδει...



------------------------------------------------------------------------------------------------------

Match Point(2005)
Σκηνοθεσία:
Woody Allen
ή αν έχεις τύχη διάβαινε

Δεν ήταν δυνατόν να αφήσω έξω από τη λίστα μου τον μηδενιστή, νευρωσικό και παρόλα αυτά αξιαγάπητο Γούντι. Αν και μπορώ να πω ότι οι ταινίες του είναι κατά βάση "ανδρικές", δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω τη μοναδικότητα και το ταλέντο.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις πιό πρόσφατες και πιό "ώριμες" του. Πραγματεύεται την ιστορία ενός αρριβιστή νέου, του Chris, που πάσει θυσία θέλει να αναρριχηθεί και να αφήσει πίσω του το μίζερο παρελθόν του. Ξεκινάει ως δάσκαλος του τέννις και καταλήγει παντρεμένος με την αδελφή ενός πλούσιου μαθητή και φίλου του, αφού πρώτα...καθαρίζει τα τυχόν "εμπόδια" στο διάβα του.

Ο Γούντι καταπιάνεται με το θέμα της τύχης, της μοίρας, του τυχαίου και της ηθικής. Σε σοκάρει με την κυνικότητά του, την έλλειψη πίστης του στο οτιδήποτε και προφανώς ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που με την τέχνη τους εξωραΐζουν τις δικές τους επιλογές, κατά κάποιο τρόπο. Δεν παύει όμως να είναι ένας κινηματογραφικός ζωγράφος, να σπρώχνει το μαχαίρι στο κόκκαλο και με την έστω και δυσαρέσκεια που σου προκαλεί να σε βάζει σε διαδιακασία πολλαπλών και αλυσιδωτών σκέψεων.

Και επειδή το καύσιμο για τον εγκέφαλο είναι, για μένα, ό,τι πιό απαραίτητο, τον παραδέχομαι και τον συγκαταλέγω στους αγαπημένους μου.

Όσο για την συγκεκριμένη ταινία, είναι η πλέον άρτιά του. Από την επιλογή των ηθοποιών, μέχρι τη μουσική επένδυση, τη φωτογραφία και την πλοκή, ένα μικρό αριστούργημα.


------------------------------------------------------------------------------------------------------

O μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (Sleepy Hollow-1999)
Σκηνοθεσία
Tim Burton
ή κάθε πλάσμα στον κόσμο του

Τελευταίος στη λίστα αλλά όχι στις προτιμήσεις μου, ο Τιμ Μπάρτον. Ο μελαγχολικός, σκοτεινός και όμως αισιόδοξος κατά μία έννοια παραμυθάς, με το παράδοξο κούρεμα και την ακόμα πιό παράξενη ψυχή. Αυτή που βγάζει στα μαύρα, αιμοβόρα πολλές φορές και ταυτόχρονα αγνόψυχα, κατά μία έννοια, δημιουργήματά του.

Η υπόθεση έχει εκτυλίσσεται στο 1799 όπου ο Ichabod Crane, ένας νέος ορθολογιστής αστυνομικός από τη Νέα Υόρκη, διορίζεται στο Sleepy Hollow προκειμένου να διαλευκάνει μια σειρά από ανεξήγητες δολοφονίες. Ξεκινώντας με τον συνήθη, λογικό του τρόπο καταλήγει ερωτευμένος και μπλεγμένος σε μεταφυσικές καταστάσεις που αναγκάζεται τελικά να δεχτεί ότι υπάρχουν...

Διάλεξα τη συγκεκριμένη ταινία α) γιατί είναι εποχής και λατρεύω τις ταινίες εποχής, β) γιατί παίζει ο πολύ αγαπημένος μου Johnny Depp, γ) γιατί συνδυάζει το παραμύθι, τον τρόμο και το ρομάντζο και δ) γιατί έχει ένα ξεχωριστό χιούμορ που κυριαρχεί σε όλα τα υπόλοιπα. Και επίσης, γιατί κατα τη γνώμη μου, δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε από μεγάλη μερίδα του κοινού που την αντιμετώπισε ως ένα θρίλερ και όχι ως ένα γνήσιο γοτθικό παραμύθι ιδιαίτερης ομορφιάς....






Aυτές λοιπόν ήταν μερικές από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες.

Η ανάρτηση μου πήρε γύρω στις τρεις ώρες και καλή τύχη σε όσους προσκαλέσω να γράψουν και δεχτούν.


Σειρά τώρα παίρνουν ο Ωρίων Δέλτα, ο Υοnderboi (@greg), o Μούτρος (που μας την έχει κάνει κοπάνα και δεν γράφει τελευταίως) ο Σπαστός Πεταλάκης, η Moody Γάτα, η Λιθοξόος και η Dreamy Cloud


Sisters Of Mercy (ή Πώς Να Καταδικάσετε Μια Συναυλία)



Ο λόγος που αποφάσισα να πάω στους Sisters Of Mercy το προηγούμενο Σάββατο δεν ήταν επειδή ήμουν φανατική, ούτε επειδή γνώριζα κάθε τραγούδι τους μέχρι την τελευταία στροφή. Παρακινήθηκα από τη Βίβλο της Γοτθικής Κουλτούρας, που έχει εκτενή αναφορά σ΄αυτούς, τον Α. που ήδη είχε αγοράσει το εισιτήριο του, την προτίμησή μου σε σκοτεινότερα ακούσματα και την Ιστορία.

Γιατί οι Sisters Of Mercy είναι μια ιστορική μπάντα. Και ως τέτοια, θέλησα να της δώσω την ευκαιρία να με βάλει για μερικές στιγμές στο μουσικό της σύμπαν, έστω και αν το λουλούδι της άνθισε πριν δύο δεκαετίες περίπου.


Η αυλαία άνοιξε γύρω στις 9.30 το βράδυ και τρεις σκοτεινές και στυλιζαρισμένες φιγούρες βγήκαν στη σκηνή μέσα από πυκνό καπνό και μπλε φώτα. Είχαμε πάρει θέση μπροστά μπροστά, καθόσον ήταν άνετα (σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις που διάβασα στο διαδίκτυο πρέπει να ήμασταν γύρω στους 2000) και ήμασταν υποψιασμένοι, για να μην πω πεπεισμένοι, για την ηχητική ανεπάρκεια του χώρου. Ήδη από τα διαφημιστικά σποτ πριν την έναρξη, δεν ακούγαμε καθαρά από την αντήχηση ... Και αν αυτό είναι πολύ βασικό για κάθε συγκρότημα, πόσο μάλλον για ένα συγκρότημα που ανήκει στον ηλεκτρονικό χώρο, που στερείται της ηχητικής επένδυσης των πολλαπλών μουσικών οργάνων και οριοθετείται από φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα μπάσο και beat box, έστω και εξελιγμένο.

Προσπάθησα πάντως να είμαι αντικειμενικός παρατηρητής, κάτι που δεν ήταν δύσκολο αφού δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Και ως προς το κομμάτι της παρουσίας των Sisters of Mercy μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένη. Ανάμεσα στους καπνούς και τα φωτορυθμικά, που με γύρισαν πραγματικά στη δεκαετία του ΄80, είδα μια μπάντα ( ή έστω, ότι έχει απομείνει από αυτή) που προσπαθούσε με ειλικρίνεια να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, να πάρει το κοινό μαζί της χωρίς όμως ουσιαστικά να καταφέρει να το απογειώσει στα πρώτα τρία τραγούδια. Γύρω μου χλιαρές αντιδράσεις, αλλά διαφαινόταν ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει στα επόμενα κομμάτια.


Όμως δεν άλλαξε... Γιατί οι απαράδεκτες συνθήκες ήταν η ταφόπλακα της συναυλίας: Ανύπαρκτος εξαερισμός...Σχεδόν δεν έβλεπες στα τρία μέτρα. Ένοιωσα σαν πρωταγωνιστής στην Ομίχλη του Stephen King. Ακόμη και πριν την αρχή δεν ήταν δύσκολο να οσμιστείς την διάχυτη τσιγαρίλα και να ελπίσεις (φρούδα) ότι θα λειτουργήσει ένας κάποιος κλιματισμός. Όμως ζούμε στην Ελλάδα και οι συναυλίες γίνονται συχνά όπου τύχει, όπου βολέψει, όπου συμφέρει. Έτσι γύρω στα μισά του live, το κτίριο 56 του Ελληνικού Κόσμου (που είναι χτισμένο από πολυτελή ελενίτ), άρχισε να φέρνει από κοτέτσι σε θάλαμο αερίων. Με δυσκολία ανέπνεα και κάπου εκεί άρχισα να οπισθοχωρώ προς την πίσω είσοδο,στην μοναδική πόρτα που ήταν ανοιχτή!!!

Πίσω, όπως ήταν φυσικό, από τα ανεπαρκή ή ακατάλληλα, τέλος πάντων, ηχεία δεν έφτανε καν η φωνή του τραγουδιστή. Ακουγόταν κάτι σαν βόμβος και ο ρυθμός του beat box. Με πολύ δυσκολία αναγνώρισα το τελευταίο κομμάτι του ancore, το περίφημο Temple Of Love και πραγματικά ζήλεψα τον μόνο κατάλληλα εξοπλισμένο περιφερόμενο "θεατή": το παλικάρι που μοίραζε φυλλάδια για την προσεχή εμφάνιση των Future Sound Of London και, που, κατά την απεικόνιση του συγκροτήματος αυτού, έφερε αντιασφυξιογόνα μάσκα!

Ένοιωσα σχεδόν ανακούφιση όταν η μπάντα υποκλίθηκε ευγενικά, χαιρέτησε και αποχώρησε. Όρμηξα έξω να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα. Τα ρούχα μου μύριζαν αφόρητα και χρειαζόμουν κλίβανο,όχι απλό μπάνιο για να ξεμυρίσω και εγώ...Κουνούσα το κεφάλι γεμάτη αποδοκιμασία για τους διοργανωτές, που ήξεραν να κοστολογήσουν το εισιτήριο στα 40 ευρώ, αλλά δεν σεβάστηκαν ούτε το θεατή ούτε το συγκρότημα ούτε και την Ιστορία.

Που θα έχει να πει ότι μια πολύ καλή μπάντα έπαιξε σε ένα απαράδεκτο μέρος και γι αυτό απέτυχε, παρ' όλες τις καλές προθέσεις.






Εδώ
το πολύ καλό άρθρο του postwave.gr



Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Μεγάλη Δευτέρα Πρωί



Ξεκίνησε λοιπόν η Μεγάλη Εβδομάδα.

Επισήμως πριν περίπου 9 ώρες και σαράντα λεπτά. Πρακτικά, πριν μία περίπου ώρα που άνοιξα το μάτι με τα ουρλιαχτά των οδηγών των απορριμματοφόρων του Δήμου που είχαν βγει την κλασσική εορταστική τους βόλτα, προσβλέποντας σε έξτρα χρήματα -δώρο. "Χρόνια ΠολλΑ-Α-Α-Α".

Ο Αλέκος είχε μπει στο δωμάτιο από το μπαλκόνι, σε παρθενικό επιτυχημένο σκαρφάλωμα από το δέντρο του κήπου και μου θρονιάστηκε ένα μέτρο από το κρεβάτι κοιτώντας με με περιέργεια. Δεν συνηθίζει να κοιμάται με ανθρώπους και του έκανε εντύπωση το θέαμα του αγουροξυπνημένου και οριζοντιωμένου σώματός μου.

Σηκώνομαι και του ανοίγω να βγει στο κλιμακοστάσιο και από εκεί ξανά στον κήπο να πάει να βρει το φιλαράκι του, τον Φάνη. Να φτιάξω και το πρωινό μου, που σήμερα είναι φρυγανιές με μέλι και ταχίνι. Και τσάι. Βάζω το βραστήρα. Καμία ανταπόκριση. Τον κοιτάζω, του μιλάω, τον χαϊδεύω (μετά από τόσα χρόνια που τον έχω φίλο, είναι μέλος της οικογένειας εξίσου). Τίποτα. Του αλλάζω πρίζα Δεν αλλάζει κάτι.

Επόμενη λύση, ο φούρνος μικροκυμάτων. Έχω ήδη αλείψει τις φρυγανιές και προσπαθώ να μην τις τσιμπολογάω. Επιλογή 2 λεπτά στο δυνατό. Στο πρώτο λεπτό ακούω έναν παράξενο ήχο. Και μυρίζω μια όχι ευχάριστη μυρωδιά. Τον προλαβαίνω στο τσαφ πριν κάνει τσαφ και κάψει και το σπίτι.

Ξύνω το κεφάλι με τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού χεριού και παίρνω ύφος καχύποπτο. Το σύμπαν σήμερα συνωμοτεί κατά των ηλεκτρικών μου συσκευών.

Τελευταία λύση το γκαζάκι. Δεν έχει και πολύ μέσα και το νερό για να βράσει κάνει τουλάχιστον 10 λεπτά. Έχω φάει τις μισές φρυγανιές περιμένοντας και σκέφτομαι ότι τουλάχιστον έχει μια υπέροχη πρωινή ησυχία.

Και τότε σκάνε. Οι Κηπουροί του Απέναντι. Οι Άντρες με τα Μαύρα. Τα ηλεκτρικά πριόνια. Να κλαδεύουν πρωινιάτικα. Να νοιώθω σαν την πρωταγωνίστρια στο Διχασμένο Κορμί (όχι την Μέλανι Γκρίφιθ, την άλλην που την έκοψαν στα δύο με αλυσοπρίονο).


Κι όμως είναι Μεγάλη Δευτέρα. Που σημαίνει ότι σε λίγες ημέρες το πολύ θα την κάνουμε από τη δουλειά και την καθημερινότητα. Και έτσι βάζω σε πολύ δυνατή ένταση το καινούργιο άλμπουμ της Miss Kittin που τα σπάει και πηγαίνει μια χαρά με τον ήχο του αλυσοπρίονου και των άλλων κηπευτικών και όπλων μαζικής καταστροφής των κηπουρών.

Εύχομαι
μια υπέροχη υπόλοιπη ημέρα, ένα τέλειο Πάσχα για όλους, και να πάρω σύντομα νέο βραστήρα και φούρνο μικροκυμάτων.


Και χρόνια πολλά στην κυρία Μπινέλ που έχει γενέθλια σήμερα!