Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η Καθαρά Δευτέρα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου.
Έδινε ένα τέλος σε πολλές ημέρες κεφιού και ανεμελιάς, ημέρες που επιτρέπεται να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι, αλλά που ουσιαστικά είσαι και ακατάκριτα μπορείς να το δείξεις. Τέλος στην έκλυτη ελευθερία και είσοδο σε  μελαγχολική περίοδο ενδοσκόπησης και "κάθαρσης" λες και πριν ήσουν άπλυτος και τώρα θα καθαριστείς.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το να γλεντάς και να είσαι χαρούμενος ήταν ουσιαστικά αμαρτία που πρέπει ξεπλυθεί.

Αυτά σαν παιδί.

Σαν ενήλικη αντιλαμβάνομαι μεν τον κύκλο των εποχών και τη χρησιμότητα σχεδόν κάθε παράδοσης. Ωστόσο μου έχει μείνει  η γεύση της μελαγχολίας στο στόμα και με συνοδεύει με κάθε μπουκιά χαλβά, λαγάνας και συναφών Καθαροδευτεριάτικων αναλώσιμων. Οι εκπομπές με παραδοσιακή μουσική, το τραπέζι με τα διαφορετικά φαγητά, ο ερχομός της Άνοιξης ακόμα και αν κρύβεται μέσα στα πέπλα του Μάρτη δεν βοηθούν ιδιαίτερα.  Το παρήγορο, βέβαια, είναι ότι η εργάσιμη εβδομάδα θα ξεκινήσει Τρίτη. Και ότι, ειδικά για φέτος, και η ερχόμενη Δευτέρα θα είναι αργία...

Προφανώς θα έχει να κάνει με τα ξεκινήματα...η μελαγχολία, εννοώ. Το τέλος και το ξεκίνημα είναι εξ ορισμού απαιτητικά και ψυχοφθόρα όσο και απαραίτητα και αναπόφευκτα και μπορώ να παραθέσω πολλά επίθετα που τους ταιριάζουν αλλά δεν είναι ο σκοπός της ανάρτησης...μάλλον δηλαδή.

 Ίσως ο σκοπός της ανάρτησης είναι απλά να πω "καλή Σαρακοστή".
Και Καλή Άνοιξη, γιατί έρχεται κι αυτή ολοταχώς.
Και να έχουμε ένα χαμόγελο στην ψυχή πρώτα και μετά στο πρόσωπο.
Τα λέω λοιπόν.
Και τα εύχομαι σε όλους μας.