Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Οι ήσυχες ημέρες του Αυγούστου

 Αρμενίζω τον Αύγουστο όχι με θάλασσες αμμουδερές μα με δροσερά σεντόνια, ανεμιστήρες, παγωμένο τσάι, προσμονή, σκέψεις και βιβλία πολλά, όσα περισσότερα μπορώ να διαβάσω και να χορτάσω. Λέξεις που σωρρεύονται μέσα μου,  αφήνουν το ίχνος τους και τον ήχο τους σαν να παίζει το καθένα (και παίζει το καθένα) το δικό του σκοπό.

Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι γεννιούνται οι δημιουργίες, γραπτά, μουσική, τέχνη γενικά. Σαν το μαγείρεμα. Το μέσα μας είναι ένα μεγάλο καζάνι, σαν αυτά που οι ανθρωποφάγοι στις γελοιογραφίες βάζουν τα θύματά τους ντυμένα με πλήρη εξάρτηση και χορεύουν δίπλα στη φωτιά περιμένοντας να βράσουν-ψηθούν-λιώσουν. Κάπως έτσι μαζεύονται  οι εικόνες, συναισθήματα, οι μυρωδιές, οι λέξεις. Ό,τι βιώνεται, ως υποχρέωση, ευχαρίστηση ή επιλογή. Όλα εκεί με πλήρη εξάρτηση. Καποια στιγμή το καζάνι τιγκάρει, και κάπου πρέπει να βγει όλο αυτό.Έτσι απλά και όχι απλοποιημένα, ο καθένας το βγάζει αλλού και αλλιώς. 'Ισως σε λέξεις, γραμμές, ήρωες, ρίμες, σε νότες, χρώματα, βήματα, στροφές, κινήσεις.

Όμως, πού μοιράζεται το συσίτιο του μυαλού και της ψυχής όταν δεν έχει βρει μία έξοδο; Παραμένει στο καζάνι, γι' αυτό κάποιοι αρνούνται στους εαυτούς τους τα ερεθίσματα και κλείνουν τις πόρτες προς το μέσα τους; Γιατί δεν χωράει άλλο;

Διαπιστώνω ότι δεν χωράνε άλλο και οι ντουλάπες μου από πράγματα χρόνων. Κακό συνήθειο να δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς. Ζηλεύω κρυφά αυτούς που ξεφορτώνονται, χαρίζουν, είναι ελεύθεροι χώρου και συναισθημάτων του παρελθόντος με τη μορφή αναμνηστικών, δεν δένονται με υλικά. Το λογοτεχνικό δωμάτιο του μυαλού μου τους πλάθει να έχουν τόσο δυνατή μνήμη κι αίσθημα που δεν τους χρειάζονται αναμνηστικά. Το ρεαλιστικό δωμάτιο  ξέρει ότι πιθανόν  να μην έχουν όρεξη, χρόνο ή δυνάμεις για το παρελθόν. Ίσως γιατί, όπως έλεγε κάποιος διάσημος που μου διαφεύγει το όνομά του, "το να κοιτάζεις το παρελθόν είναι σαν να κάθεσαι ανάποδα σ' ένα άλογο που καλπάζει: το μόνο που βλέπεις είναι η κοπριά που αφήνει πίσω του τρέχοντας".  Όποιοι κι αν είναι οι πραγματικοί λόγοι τους, νοιώθω ένα κάποιο δέος γι' αυτούς. Προσπαθώ να τους μιμηθώ, κάπως, έστω και αδέξια.

Ξεκαθαρίζω πράγματα. Αποφάσισα να πετάξω και να χαρίσω ό,τι δεν έχω χρησιμοποιήσει εδώ και χρόνια. Ό,τι μου θυμίζει κάτι που δεν χρειάζεται θύμιση ή που με πληγώνει άσκοπα. Ή που μάλλον με αφήνει περισσότερο αδιάφορη παρά πληγωμένη και άρα δεν μου κοστίζει να το αφήσω πίσω πια. Χρειάζεται από καιρό σε καιρό ένα εξωτερικό συγύρισμα. Θα φέρει μετά, μαγικά,  και το εσωτερικό συγύρισμα. Ο ρεαλιστής μου πάλι λέει πεζά ότι όταν υπάρχει τάξη στο έξω σου διευκολύνεσαι να βάλεις τάξη και στο μέσα σου. Μπορεί. Πάντως ξεδιαλέγω σε τσάντες μαρκάροντας τις με ετικέτες "ανακύκλωση", "χάρισμα", "μεταποίηση". 

Τακτοποιώ.Βιβλία, πράγματα, μουσικές, σκέψεις.
Ταξινομώ.
Αδειάζω και γεμίζω από την αρχή ξέροντας πού βάζω τι.
(Για την ώρα... και μέχρι νεοτέρας).

Νοιώθω καλύτερα. Για κάποιο λόγο. Μολονότι δεν έχω δημιουργήσει κάτι που να εξυψώνει τις προσωπικές μου αγωνίες και το χυλό του καζανιού μου σε ιδέα, έστω, τέχνης.  Τι είδους τέχνη είναι να έχεις μια ντουλάπα όμορφα οργανωμένη ή μια βιβλιοθήκη σε αλφαβητική σειρά, τις μουσικές σου σε τάξη; Μπορεί να είναι η προσωπική καθημερινή σου τέχνη, το δικό σου τραγούδι, ο δικός σου πίνακας. Ο δικός σου δρόμος. 
Πάντως το καζάνι μου σαν να είναι  λίγο πιό ελαφρύ. Κάτι ρέει σαν Ενέργεια με χρώματα προς τα έξω. 

Σκέφτομαι, τελικά η τέχνη υπάρχει σε όλους μας με κάποια μορφή. Σαν προσωπική ενέργεια  που μετουσιώνεται σε τρόπο επικοινωνίας.   Αξιοποίηση και δημιουργική ανακύκλωση των περιεχομένων μας.  Ξεκινάει από τον ένα και λειτουργεί τελικά ως όχημα για ταξίδια και άλλων. Ίσως.
(Αλλά τι καλά θα ήταν αν όντως γινόταν αυτοκίνητο, αεροπλάνο, ποδήλατο. Πλοίο.
Για να Αρμενίζω τον Ήσυχο αυτό Αύγουστο.  Και τον κάθε Αύγουστο του μέσα μου.)

Κλείνω τον κύκλο των σκέψεων μου χαμογελώντας στο καζάνι μου. Οι ιθαγενείς μου είναι ευχαριστημένοι. Φέτος το καλοκαίρι αν και δεν ταξιδεύω σε άλλες πόλεις ταξιδεύω Μέσα μου. Και λίγο προς τα Έξω μου. 

Κι είχα καιρό.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Εγχειρίδιο Αυτού Που Δεν θα Φύγει για Νησιά και Παραλίες


Προσοχή: ακολουθεί κείμενο βαθύτατα επηρεασμένο από κείμενα αυτοβοήθειας. Αν είστε αλλεργικοί ή κουράζεστε με τις προσωπικές αντωνυμίες, τη φλυαρία, τη γραφή σε πρώτο πρόσωπο και τις παραινέσεις, κλείστε το παραθύρι και διαβάστε κάτι άλλο. 


Φέτος δεν θα είναι όπως τα άλλα καλοκαίρια.
Η ζωή που διάλεξα και αυτή που δεν διάλεξα με κρατούν  μακριά από παραλίες και διαυγή νερά. Τα ψάρια θα πρέπει να περιμένουν την καλή διάθεση των συνθηκών και την τύχη του ελεύθερου επαγγελματία για να συναντηθούμε (αν).

 Ανά ημέρες ξεφυλλίζω αφιερώματα σε όσους θα μείνουν στην πόλη γεμάτα κλισέ φράσεις "πνεύμονες δροσιάς", "παραλίες σε λιγότερο από μια ώρα", "θερινά σινεμά" και άλλα  αντίστοιχα προς παρηγοριά του αρρώστου. Όλα διαλύονται όταν τυχαία δω μια φωτογραφία από αυτές των παραλιών των νησιών. Η πόλη είναι  πόλη και οι διακοπές είναι διακοπές. Κι αυτό κάτι που  δεν αλλάζει όσα θερινά, όσες βουτιές στην Αττική και όσα πάρκα και να πας.

Ωστόσο  ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι η γκρίνια. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατέχω ακόμα  αν έχει σκοπό η ανάρτηση. Ή μάλλον κάπου εκεί πίσω από τις γραμμές θα βγει ένας "καλός σκοπός", επειδή συνήθως γράφω για να δώσω κάτι θετικό και όχι όταν θέλω να υπογραμμίσω με δάκρυα στα μάτια πόσο άδικη είναι η κοινωνία, η τύχη, η ζωή κλπ (που κι αυτό θεμιτό είναι, αλλά τα τελευταία χρόνια βαρέθηκα τη μουρμούρα, την απαισιοδοξία, τη μισαλλοδοξία, τον πανικό, το αδιέξοδο και ως εκ τούτου η μιζέρια δεν είναι της παρούσης).

Αν πάρουμε λοιπόν ως δεδομένο ότι ανήκω σ' αυτούς που δεν μπορούν αντικειμενικά να φύγουν για διακοπές, σκαλίζω το συνειδητό και το υποσυνείδητο για να βρω τι  είναι αυτά που συνήθως με παρηγορούν και ίσως με κάνουν να ξεχαστώ και ως δια μαγείας  και εκ του αποτελέσματος με ανανεώνουν. Μπας και τα προτείνω δηλαδή και σταματήσω να συμβάλλω στην πίκρα και την αβάσταχτη βαρύτητα των μη διακοπών. Να φτιάξω, ας πούμε μια  προσωπική λίστα αντιδιακοπών.  

 Ιδού λοιπόν οι άτακτες σκέψεις μου  διεκδικούν τάξη και δημοσιότητα και παίρνουν σχήμα στο Εγχειρίδιο Αυτού Που Δεν θα  Φύγει για Νησιά και Παραλίες κατά βάση λόγω οικονομικού: τρόποι αντιμετώπισης πιθανής θερμοπληξίας και νευρικής κρίσης

 Νούμερο Ένα (1)
Μιλάμε για διακοπές, αλλά διακοπές χωρίς χρόνο δεν υπάρχουν. Εξετάζουμε, έχουμε άδεια από την εργασία μας; Μπορούμε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το θέμα "δουλειά" για κάποιες, έστω, ημέρες;  Αν η απάντηση είναι  "ναι" με δόξα και τιμή προχωράμε στο 

Νούμερο Δύο (2)
Ωραία, έστω ότι έχουμε άδεια μια εβδομάδα, ας πούμε. (Όχι, αρκετή δεν είναι αλλά δεν θα το κάνουμε θέμα). Εξετάζουμε  τώρα Άδεια από τους αγαπημένους μας (συγγενείς, παιδιά, σκυλιά, γατιά)  και  τις υποχρεώσεις μας σε σχέση μ' αυτούς, μπορούμε να πάρουμε; Αν ναι, είμαστε άρχοντες.Τους στέλνουμε αλλού και μένουμε σπίτι  και με τον παρακάτω οδηγό σίγουρης επιτυχίας θα φτάσουμε σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα και θα κατακτήσουμε την Νιρβάνα χωρίς κόπο και χρήμα. Αν όχι  μην απελπιζόμαστε, υπάρχει ένας χώρος εκεί μέσα μας που οφείλουμε να τον κρατήσουμε απάτητο ακόμα και για το πιό αγαπημένο πλάσμα του κόσμου μας.  Το πώς το βρίσκουμε, στο 

Νούμερο Τρία (3)
Διαλογισμός. Δεν είναι αυτό μόνο αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε: κεριά, άβολο σταυροπόδι, μουσική εκνευριστικά μονότονη που όμως μας επιτρέπει να  ανυψώσουμε πνεύμα πάνω από την ταλαιπωρημένη σάρκα. Είναι η επίσκεψη σε παραμελημένα μέρη μέσα μας από τα οποία όταν επιστρέφουμε είμαστε πολύ καλύτερα. 
Ωραίες θεωρητικές φούσκες; Πώς το πετυχαίνουμε; 
Αν ήδη ασκείστε στην τέχνη του Διαλογισμού εξακολουθείτε να είστε άρχοντες και μη συνεχίσετε παρακάτω, κρίμα τα φαιά σας κύττερα που θα κάψω. Επειδή όμως προσωπικά  δεν τα έχω καταφέρει  ποτέ με κάποια τεχνική  δεν σημαίνει   ότι φτάσαμε σε αδιέξοδο. Όλο και κάτι υπάρχει που να μας κάνει να "φεύγουμε" (όχι ναρκωτικά, ποτό και λοιπά βοηθήματα τέτοιου τύπου, μην παρεξηγηθούμε).
Οπότε σε πρώτη φάση μια ωραία συζήτηση με τον εαυτό βοηθάει. Τι μας αρέσει φίλε μου, πότε ήμασταν ευτυχισμένοι, θυμάσαι καποια στιγμή που μετά από αυτή νοιώσαμε ανανεωμένοι και ήρεμοι; Με τον τρόπο που μιλάει ο καθένας μας με τον εαυτό του, τελοσπάντων.
Προσωπικά διαπίστωσα ότι με  ηρεμεί και με αδειάζει από φορτία το να ακούω μουσική (κάποια είδη ανα περίπτωση), η ανάγνωση βιβλίων, η περιποίηση των ζώων μου (βούρτσισμα γάτας μία φορά την ημέρα για 10 λεπτά-εγγύηση, βόλτα με το σκύλο που η τόση του χαρά σε απορροφά), κάποιο χόμπυ που επιτρέπει να βγάζω από μέσα μου την όποια  δημιουργική ανάγκη (γράψιμο, πλέξιμο, ζωγραφική σε πέτρες,  χωρίς να με ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και κυρίως χωρίς έχει σημασία αν είναι αποδεκτό από τρίτους) και, ναι, το συγύρισμα ( αυτό που το βλέπεις βουνό και λες θα πέσω από την κορυφή να σκοτωθώ, στην πραγματικότητα βοηθάει πολύ και στην τακτοποίηση των σκέψεων χωρίς να σκέφτεσαι),
Στην ουσία, οτιδήποτε είναι απαιτητικό χωρίς απαραίτητα να μην είναι και διασκεδαστικό και υποσκελίζει το εγώ και τα άγχη μας για κάποια ώρα μπορεί μια χαρά να κάνει τη δουλειά, αρκεί να βρούμε λίγο χρόνο του αφιερωθούμε αποκλειστικά.

Νούμερο Τέσσερα (4)
 Αν μέχρι αυτό το νούμερο δεν σας έχει πιάσει βαρεμάρα ή αρνητισμός και συνεχίζετε την ανάγνωση, προτείνω και κάτι ακόμα που δούλεψε σε μένα: προσπαθείστε σ' αυτές τις ημέρες της άδειας να καλομαθαίνετε τον εαυτό σας
Σε πρώτη φάση μου απαγορεύω το αυτομαστίγωμα (καμία ισοπεδωτική αυτοκριτική, καμία απελπισία, καμία αποδοκιμασία για το πώς τα έχω καταφέρει πχ  που είμαι στην Αθήνα και δεν κάνω διακοπές), τη δίαιτα (εκτός αν αυτό αποτελεί διακοπές γιατί κατεβαζα την Άρτα και τα Γιάννενα ως σήμερα), τα στενά ρούχα, τις μίζερες σκέψεις και οπωσδήποτε την επαφή με μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης (Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ωραία τον Αύγουστο οπότε τα εξαιρούμε). Τρώω χωρίς τύψεις γιαούρτι παγωτό, γλυκό βύσσινο να συνοδεύει καφεδάκι στον μπαλκόνι και μεζέδες. Μου ψωνίζω μυρωδικά αφρόλουτρα και το παίζω Κλεοπάτρα στο όρθιο (γιατί ποιός γεμίζει μπανιέρα σε μια χώρα με λειψυδρία και σε μια περιοχή χωρίς αποχετευτικό σύστημα;). Κάθομαι κοντά και απολαμβάνω την αύρα του Ανεμιστήρα όπως της θάλασσας. Γενικώς, καλοπερνάω όπως μπορώ.
Κι έτσι όπως είμαι ευγενική και γενναιόδωρη με μένα μπορώ εύκολα να περάσω στο
 

Νούμερο Πέντε (5)
το "αγαπάτε αλλήλους" αλλά σε πρώτη φάση όχι οποιουσδήποτε αλλήλους. Αυτούς από τους οποίους θέλουμε άδεια και τους οποίους αν δεν είχαμε η άδεια αυτή θα ήταν άδεια νοήματος και αξίας: Σκυλιά, γατιά, παιδιά, σύντροφο, γονείς που θέλουν βοήθεια, αδέλφια που σας πρίζουν τον έρωτα. Μια καλή σκέψη την ημέρα (τουλάχιστον) για όλους αυτούς και, αν δεν μπορέσαμε να τους στείλουμε μακριά, λίγο από το χρόνο μας. Με την ψυχή μας όμως, εστω κι απρόθυμα στην αρχή. Εν ανάγκη κάνουμε και κατάλογο με τα θετικά τους, έτσι ώστε όταν τους ξαναδούμε να μας έρθουν αυτά πρώτα. Άδειασμα είναι κι αυτό και μάλιστα υπερβατικό και ασκητικό.
Τώρα βέβαια αν μας μεταφέρουν μιζέρια, πίκρα, άγχος (για τα σκυλιά και τα γατιά αμφιβάλλω) γυρνάμε στο βήμα τέσσερα (4) και κάνουμε ασκήσεις αντοχής για να γίνουμε ζεν, κατόπιν συντάσσουμε τους καταλόγους των θετικών τους (δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν) και τελικά τους "αντιμετωπίζουμε". Αν δεν πιάσει κι αυτό, κατεβάστε ρολά εντελώς και πάμε να κάνουμε την Κλεοπάτρα  για όλες τις ημέρες της άδειάς μας. Μετά την άδεια βλέπουμε.Άλλωστε δεν είναι και της παρούσης ανάρτησης το θέμα.


Αν με όλα τα παραπάνω δεν βρείτε καμιά παραλία μέσα σας και έχετε άλλους τρόπους και άλλους δρόμους να ανταπεξέρχεστε ειλικρινά, θα ήθελα να τους μάθω. Στο τέλος μπορεί να συνδημοσιεύσουμε το εγχειρίδιο και να γίνουμε πλούσιοι και σιγά μη σκάμε το επόμενο καλοκαίρι να κάνουμε διαλογισμούς για να αποφύγουμε τα ηρεμιστικά.


Ως τότε, δροσιά να έχουμε κι αγάπη για τη ζωή.


Καλό μήνα και καλές διακοπές, όπου  και όπως.


Υ.Γ. για τη θερμοπληξία δεν έγραψα συμβουλές, αλλά βάλτε κι εσείς λίγη κοινή λογική. Πολλά νερά, καρπούζια, καθίστε σπίτι σας όταν ο ήλιος είναι ντάλα και αφήστε τις παλικαριές κλπ.
Κι όπως είπε και ο κύριος πριν χρόνια, μη ξεχνάτε το αντιηλιακό