"Πάντα υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων" είπε. "Εσύ την είχες υποψιαστεί από μικρή, την αποζητούσες. Ίσως γι' αυτό διάβαζες και αγαπούσες πάντα τα αστυνομικά μυθιστορήματα Αντίθετα εγώ διάβαζα Άρλεκιν. Μόνο Άρλεκιν."
Και τότε ήρθε ένα σύννεφο που σκοτείνιασε το μέσα μου αν και κολυμπούσα σε μια γαλανή, λίγο θολή και δροσιστική σαν καλοκαιρινό αναψυκτικό θάλασσα. Από αυτά τα σύννεφα που στέκονται για λίγο και σκιάζουν τη στιγμή. Και μαζί με αυτό ήρθε και ο φόβος. Γιατί το σκοτάδι, όσο ελκυστικό, όταν το έχουμε μέσα μας ανοίγει το στόμα να μας καταπιεί με κανιβαλιστική διάθεση.
"Μα κι εγώ έχω διαβάσει Άρλεκιν!" διαμαρτυρήθηκα. "Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο δεν βγήκα από το σπίτι με την Ν. και ξεπετάξαμε τρεις σακούλες που είχε η αδελφή της''.
"Δεν είναι το ίδιο" επέμεινε. "Εγώ διάβαζα μόνο Άρλεκιν! Και πίστευα ότι ο κόσμος είναι έτσι. Ήθελα ο κόσμος να είναι έτσι."
Έμεινα βουβή για λίγο. Μπορεί και να βούτηξα το κεφάλι μέσα στο νερό, να μην ακούω τις σκέψεις μου παρά το σούρσιμο των υπόγειων ρευμάτων στον πυθμένα. Και ίσως τα πετρόψαρα που τσιμπούσαν από τις πέτρες.
Ήταν σαν να άκουγα για πρώτη φορά ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Κι όμως δεν ήταν. Το ένοιωθα από παιδί ότι όλοι πάντα κάτι θέλουμε από τους άλλους. Ότι τα πράγματα πάντα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις. Κάθε φορά προσπαθώ να δω τι είναι αυτό το κάτι.
Και κάθε φορά, ενώ το υποψιάζομαι ή είναι τόσο ξεκάθαρο μπροστά μου,
κάθε φορά αυτό το σκοτεινό κάτι μεταμφιέζεται για λίγο στο φωτεινό που αποζητάω και με ξαφνιάζει μετά, όταν μου δείχνει τι είναι, όπως με ξάφνιασαν τα λόγια της.
Και τότε ήρθε ένα σύννεφο που σκοτείνιασε το μέσα μου αν και κολυμπούσα σε μια γαλανή, λίγο θολή και δροσιστική σαν καλοκαιρινό αναψυκτικό θάλασσα. Από αυτά τα σύννεφα που στέκονται για λίγο και σκιάζουν τη στιγμή. Και μαζί με αυτό ήρθε και ο φόβος. Γιατί το σκοτάδι, όσο ελκυστικό, όταν το έχουμε μέσα μας ανοίγει το στόμα να μας καταπιεί με κανιβαλιστική διάθεση.
"Μα κι εγώ έχω διαβάσει Άρλεκιν!" διαμαρτυρήθηκα. "Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο δεν βγήκα από το σπίτι με την Ν. και ξεπετάξαμε τρεις σακούλες που είχε η αδελφή της''.
"Δεν είναι το ίδιο" επέμεινε. "Εγώ διάβαζα μόνο Άρλεκιν! Και πίστευα ότι ο κόσμος είναι έτσι. Ήθελα ο κόσμος να είναι έτσι."
Έμεινα βουβή για λίγο. Μπορεί και να βούτηξα το κεφάλι μέσα στο νερό, να μην ακούω τις σκέψεις μου παρά το σούρσιμο των υπόγειων ρευμάτων στον πυθμένα. Και ίσως τα πετρόψαρα που τσιμπούσαν από τις πέτρες.
Ήταν σαν να άκουγα για πρώτη φορά ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Κι όμως δεν ήταν. Το ένοιωθα από παιδί ότι όλοι πάντα κάτι θέλουμε από τους άλλους. Ότι τα πράγματα πάντα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις. Κάθε φορά προσπαθώ να δω τι είναι αυτό το κάτι.
Και κάθε φορά, ενώ το υποψιάζομαι ή είναι τόσο ξεκάθαρο μπροστά μου,
κάθε φορά αυτό το σκοτεινό κάτι μεταμφιέζεται για λίγο στο φωτεινό που αποζητάω και με ξαφνιάζει μετά, όταν μου δείχνει τι είναι, όπως με ξάφνιασαν τα λόγια της.