Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Νέμεσις


Η Νέμεσις είναι μια αρχαία θεά.
Και μια χρήσιμη ανάγκη.
Που μετά ανακαλύπτεις ότι δεν είναι και τόσο αναγκαία.

Έχει κρύα χέρια.
Και φοράει πάντα γάντια για να μην αφήνει δακτυλικά αποτυπώματα.

Μπορεί να τυλιχτεί γύρω από έναν κρινένιο λαιμό. Μπορεί να γίνει ομίχλη να θολώσει την εικόνα και να πνίξει κάθε αχτίδα ήλιου στον ουρανό.

Σίγουρα φοράει μαύρα. Ή και γκρι.

Έχει μάτια που καίνε. Αλλά είναι σιωπηλά.

Δρα συνήθως αποφεύγοντας τα περιττά. Λόγια, λέξεις, συναισθήματα.

Καπνίζει τσιγάρα που αφήνουν αφύσικα μεγάλο αλλά λεπτό ίχνος καπνού στην ατμόσφαιρα, Από αυτό που ταξιδεύει και πάει ως Πάνω. Πολύ ψηλά.

Υπάρχει γιατί κάποιος τη ζητάει. Όπως όλα, άλλωστε...

Η Νέμεσις τελικά ζει γύρω μας σαν κοινή ύπαρξη.
Κρατάει τη μαύρη τεράστια ομπρέλα της στο Φθινόπωρο που μόνιμα έχει επιλέξει.

Και μπαίνει πάντα στο χώρο σαν ανακουφιστική τελεία.

Και αρχίζουν όλα από την Αρχή.



Υ.Γ. Και αν διαλέγει μουσική για την είσοδό της στο χώρο, σίγουρα είναι αυτό η διασκευή των urbs στο κομμάτι των duran duran- the chauffeur