Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Κοιτάζω την ημερομηνία στην προηγούμενη μου ανάρτηση και οι σκέψεις ξετυλίγονται χωρίς να τις έχω καλέσει. 
 
Ο χρόνος είναι η μόνη Σταθερά.
Εμείς ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Σαν ζωγραφιές ξεθωριάζουμε. Αλλά αν είμαστε αριστουργήματα παίρνουμε αξία από αυτό το ξεθώριασμα.

Είμαστε αριστουργήματα. Ο καθένας μοναδικός στην παλέτα της ζωής. Με άλλα μάτια, άλλα αφτιά, άλλα χείλη. Ο καθένας με τη δική του Ιστορία.Λέξεις που βαρύγδουπες αλλά αληθινές. Μια δραματική ένταση που, ακόμη και αν φαίνεται  ανούσια, υπάρχει. Τη δεχόμαστε;


Γράφω σήμερα σχεδόν αυτόματα.
Ένας αναπαντεχος πόνος στη μέση με έχει καθηλώσει σπίτι και είπα να περάσω από τα παλιά μου λημέρια. Αυτά που ποτέ δεν ξέχασα  και που κι αυτά πιστά με περιμένουν.

Τρίτο Σάββατο Αποκριάς και το απέναντι σπίτι έχει το καθιερωμένο του ετήσιο πάρτυ. Ντύνονται με κάτι απλό συνήθως, καθότι μεγάλης ηλικίας το κοινό, μια μάσκα, μια περούκα, και κάθε χρόνο τραγουδούν και χορεύουν ως το πρωί. Ναι, υπάρχει ακόμα αυτό.

Φέτος δεν κατάλαβα και πολύ την Αποκριά. Παλαιότερα αυτό θα με τρόμαζε, θα μου φάνταζε απειλητικό, ότι δηλαδή το Φάντασμα της Ενηλικίωσης ήρθε και κατσικώθηκε στο σπίτι μου και στην ψυχή μου ή ο,τι μιζεριάσαμε με την οικονομική κρίση και γίναμε καημένοι και άλλα τέτοια. Ωστόσο δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά.
Φέτος απλά το "ξεφάντωμα" δεν πήγασε από το μέσα μου. Μάλλον άρχισα να αντιμετωπίζω πια τη ζωή όπως ήθελα: ντύνομαι κάθε μέρα κάτι που μου αρέσει, γελοιοποιούμαι χωρίς φόβο, προσπαθώ να διασκεδάζω όπως μπορώ. Ναι, αυτό θα ήταν το καλό σενάριο. Ελπίζω να ισχύει. Μάλλον η μέση σιγοντάρει στο ότι τουλάχιστον ξεπατώνομαι. Δίνομαι σε ό,τι κάνω. Μάλλον υπερβολικά.

 Κάθησε σπίτι τώρα.
Και περαστικά. Όπως περαστική ήσουν κι από εδώ.