Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Δανεικά

 
Εδώ και καιρό, οι δημιουργικές μου σκέψεις χάνονται στον λαβύρινθο του τόσο γκρίζου   ΤΩΡΑ και τελικά τίποτα δεν βγαίνει σε μορφή λέξεων στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο. Απαιτητικές, στριφογυρίζουν σαν πεινασμένες μύγες για να χτυπήσουν με μοιραία κατάληξη στο τζάμι του Χειμώνα που έχει κατακλύσει  εμένα, πολλούς από τους αγαπημένους μου ανθρώπους και συνακόλουθα μια χώρα σε κατάσταση διαρκούς καταθλιπτικού επεισοδίου.

Μέχρι να ανατείλει αυτή η ζοφερή μέρα, έγραφα και ένοιωθα ότι έδινα σε κάθε ανάρτηση λίγο από την ελπίδα που είχα μέσα μου, λίγο από το χρώμα των ονείρων μου, λίγη μελωδία από τον καθημερινό μου σκοπό. Αυτό ήθελα από αυτό που λέμε μπλογκ, από το δικό μου μπλογκ. Με πολύ απογοήτευση είδα τα αποθέματα μου να στερεύουν, τις εμπνεύσεις μου να σκορπίζουν. Και απλά μετά σιώπησα μέχρι νεωτέρας...
 

Την προηγούμενη Τετάρτη που έχει πια όλες τις προσφορές  για δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός, μαζευτήκαμε παρέα και πήγαμε σινεμά  να απολαύσουμε επιτέλους το The Artist. Οι περισσότεροι από εμάς άνεργοι ή πρακτικά άνεργοι και φοιτητές. Η ώρα πέρασε και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν διαθέτουν παρα λίγα  δρομολόγια μετά τις 12 τα οποία μάλιστα δεν εξυπηρετούσαν ιδιαίτερα.   Έτσι προσφέρθηκα να γυρίσω μια φίλη με το αυτοκίνητο, κάτι που πια, με την οικονομική μου κατάσταση δεν είναι και τόσο αυτονόητο...Η εναλλακτική της ομως ήταν να περπατήσει από τον κόμβο Κηφισίας στο Χολαργό νύχτα με 7 βαθμούς ή και λιγότερο. Όταν της το πρότεινα με ένα χαμόγελο μου απάντησε ότι το έχει ξανακάνει να περπατήσει τόσο πολύ νύχτα και δεν την πειράζει, πήγε να αρνηθεί και τότε της είπα αυτή τη μαγική φράση που μας την έλεγαν οι μαμάδες μας από παιδάκια "εγώ δίνω σε σένα τώρα που μπορώ, εσύ θα το δώσεις κάποια μέρα που θα μπορείς σε κάποιον άλλον και αυτός με τη σειρά του θα ανταποδώσει σε κάποιον τρίτο. Όλα είναι δανεικά, μην ανησυχείς".


Και πώς είναι όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ξαφνικά ανάβει ένα φωτάκι και σου δίνει ελπίδα, η ίδια η δήλωσή μου με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Φώτισε το μυαλό μου, γιατί, όντως, καθημερινά παρόλη την πίκρα, την δυσκολία και την κατήφεια, εξακολουθώ να  συναναστρέφομαι και  ανθρώπους που με την γλύκα τους και το χαμόγελό τους, με μια μικρή, τέτοιου τύπου προσφορά, μου ανταποδίδουν αυτές τις προσωπικές μου αξίες και μου γεμίζουν το πηγάδι των αποθεμάτων. Δεν έχει σημασία αν πια είμαι αναγκασμένη να καταβάλλω κόπο για να παραμερίζω την κουρτίνα της μιζέριας και να αποταμιεύω στιγμές και χειρονομίες και χαμόγελα, σημασία έχει που όλα αυτά, έστω και κρυμμένα εξακολουθούν να είναι εκεί.

Κι έτσι "πλοπ", η σταγόνα της ελπίδας έβαλε λίγο καύσιμο στο μυαλό.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Kαλή Χρονιά

Ευτυχισμένο το 2012
όσο κλισέ και τετριμμένο να σας ακουστεί, ΥΓΕΙΑ σε όλους.
Να είμαστε γεμάτοι ελπίδα, χρώμα και χαμόγελα.
Να είμαστε παρόντες στις ζωές μας.

Και να τα λέμε συχνότερα. Η παρέα τα κάνει όλα πιό εύκολα.

Καλή χρονιά!