Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Καμία Νοσταλγία

Θα συνεχίσω να
γράφω
χορεύω
τραγουδώ
ρισκάρω
πιστεύω
ερωτεύομαι
 ονειρεύομαι
σωρρεύω
ξεδιαλέγω
μυρίζω
γελάω
κλαίω
πίνω
ελπίζω
απελπίζομαι
εκφράζομαι
αφήνω πίσω
αναπνέω
φεύγω.

Θα συνεχίσω 
Να Μη Φοβάμαι. 

Θα συνεχίσω.
Με ή Χωρίς.
Ανεξάρτητα Από.

Κεφαλαιώδες.
Ουσιώδες.

Θα συνεχίσω να Συνεχίζω._



 

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Ο Καθρέφτης σου.

 Στις άκρες του φάσματος κι ο φασματογράφος τρελαίνεται. Προσπαθεί να πιάνει τις αποχρώσεις μα φεύγουν σαν ακαθόριστες στιγμές. Στη φωνή. Στη μουσική. Στη μυρωδιά σου που φοράς κι αφήνεις πίσω σου σαν αύρα. Στα μάτια σου.

Μια ετικέτα δεν χωράει όλες τις λέξεις. Ούτε τα λεξικά.Τις εκφάνσεις. Επιφάσεις. Προφάσεις. Τις διαστάσεις.  Εκφράσεις.  Τις πτώσεις και τους αριθμούς. Τον Ενικό και τον Πληθυντικό. Τις Αντωνυμίες. Κτητικές, σίγουρα. Οριστικές, ίσως.
Δεν χωράει τις θάλασσες που ήθελα να κολυμπήσω σε πληθυντικό. Τα συρματοπλέγματα που έκοψα τα χέρια μου σκαρφαλώνοντας στον τοίχο για να δω πίσω από αυτόν.

Μια ετικέτα, ένα κλουβί, ένας θρόνος.
Πόσο μοναχικό.
Ο Καθρέφτης σου.
Κοιτάξου. 

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Το Ένα

...Και θα πάρω τις εκφράσεις σου, τις κινήσεις σου, το βλέμμα σου, που τα  έχεις πάρει από κάπου, ακόμη κι από μένα, και μετά από μένα θα τις πάρει αυτός ο κάποιος άλλος, και, ίσως, θα τις μεταδώσει σ' αυτήν την κάποια άλλη ή αυτούς τους κάποιους άλλους.
Κι όταν θα βρεθούμε όλοι μαζί θα μιλάμε την ίδια γλώσσα σαν να είμαστε Ένα, χωρίς να ξέρουμε όμως ποιος έδωσε σε ποιόν τι, και, φυσικά, δεν θα είμαστε ένα, θα είμαστε απλά ένα Ένα που δεν ξέρει πώς βρέθηκε υφασμένο σε αυτήν την συνενοχή και από πού ξεκίνησε όλο αυτό...

...Κι ανάμεσα στα βλέμματα που θα επικοινωνούν, την  υποψία που θα κρύβεται ηδονικά και ηδονοβλεπτικά στο πίσω μέρος του εγκέφαλου όταν αυτός λειτουργεί σε κοινωνικό μήκος κύματος, η  αλήθεια θα κόψει, θα ακρωτηριάσει και θα μοιράσει και θα διαλύσει τα μέλη αυτού του Ένα σ' ένα χάος. Σαν πεδίο μετά από μάχη στοιβαγμένες οι στιγμές, τα σώματα, οι μυρωδιές, το χρώμα των ματιών, οι αναστεναγμοί τις νύχτες, η λατρεία τις μέρες, κι οι λέξεις που χάθηκαν, οι υποσχέσεις για το Πάντα κι οι προσπάθειες, η υπομονή, η επιμονή, η αγάπη, ίσως, στοιβαγμένες κι ακρωτηριασμένες θα περιμένουν την αποσύνθεση σαν σωτηρία. Την ανακούφιση του κενού...

...Και τα μέρη  αυτής της ιστορίας, με λιγότερο ένα χέρι, ένα πόδι ή και τα δύο, λιγότερο ένα βλέμμα, μια τρύπα στο στέρνο ή στην κοιλιά, ανάλογα πού τοποθετεί ο καθένας την καρδιά,  με μια ανάμνηση από το σχήμα του κεφαλιού, μιας μυρωδιάς, του χρώματος των ματιών, της νοθευμένης πραγματικότητας, θα συρθούν ησύχως στις γωνιές τους για να βρουν πάλι το Ένα τους,...

... και αν είναι τυχερά, να ξαναρχίσουν από την αρχή...

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Μίτος

Πάρε αυτό το κουβάρι, είπε, και ξεκίνα να το ξετυλίγεις μέχρι να σε βγάλει στο κέντρο της περιπέτειας. 
Κι όταν θα φτάσεις στο θησαυρό που θέλεις, κι ας είναι άνθρακες, άρχισε να το ξανατυλίγεις για να βγεις από εδώ.

Πρόσεξε μη χάσεις την άκρη, είπε, γιατί θα χαθείς μέσα σ’ όλο αυτό.
Θα ξεχάσεις το όνομά σου, τον ρυθμό της ανάσας σου, τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα, τις πολύτιμες στιγμές σου, το είναι σου.

Μπορώ να σου δώσω μόνο το Κόκκινο Κουβάρι, αλλά καμία διαβεβαίωση για το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι,αν είναι υπαρκτό ή στη φαντασία σου, αν θα αντέξεις αυτήν την αναζήτηση. Αν θα με βρεις γυρίζοντας, αν θα σε βρεις γυρίζοντας.

Ακόμα κι αν αυτό που βλέπεις είναι ανθρώπινο, ο λαβύρινθος ίσως σε κάνει να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι η αλήθεια και ποιος το τέρας της.

Μπορώ να σου δώσω μόνο αυτή τη βεβαιότητα, ότι το οξυγόνο σου εκεί μέσα θα είναι λιγοστό. Και το φως άλλο τόσο. Δεν θα βλέπεις σχεδόν, θα νιώθεις μόνο και ψηλαφώντας θα συναντήσεις όλα αυτά που δεν κατάφερες  κι αυτά που απώθησες. 
Αυτούς που δεν σου κράτησαν το χέρι μα το χειρότερο, αυτούς που δεν τόλμησες να τους αγγίξεις το δικό τους. Τα φιλιά που δεν έδωσες, τα σ’ αγαπώ που δεν είπες, τους χορούς που δεν χόρεψες και το πάθος που δεν έδειξες.

Και τώρα μιας και ξεκίνησες και διανύεις όλο και πιο βαθιά  την πορεία σου ήδη, να σου πω, ότι σε κάθε στροφή θα βλέπεις τη δική μου μορφή, να σου θυμίζει ότι το ταξίδι ναι, έχει σημασία, και ο δρόμος και ο στόχος κι όλα αυτά.
Γι’ αυτό άλλωστε άπλωσες το χέρι και πήρες ανύποπτα το εισιτήριο γι' αυτά.
Ο εγωισμός σου, η ανάγκη σου, η επιπολαιότητά σου, το θράσος σου, το θάρρος σου, η αιώνια εφηβεία σου, δεν σε άφησαν να υπολογίσεις το κόστος.

Περπάτα τώρα, είναι αργά να προσπαθήσεις να οπισθοχωρήσεις. Συνέχισε, σβήστα όλα, γράψε για άλλα, προχώρα, παίρνε μικρές κοφτές ανάσες, δικές σου ανάσες, ψάξε να δεις τι θα σε βγάλει από όλο αυτό. Αν έχεις κουράγιο πέτα το κουβάρι και προσπάθησε μόνη. Ίσως ο μόνος τρόπος για να ξορκίσεις τα φαντάσματα και αν τα καταφέρεις.Αν.

Πραγματικά όμως θέλεις να βγεις;
Ακόμα κι αν δεν θα είμαι στο σημείο που ξεκίνησες;
Ο εγωισμός σου, η ανάγκη σου, η επιπολαιότητά σου, το θράσος σου, το θάρρος σου, η αιώνια εφηβεία σου, δεν σε άφησαν να υπολογίσεις το κόστος.
Κοίτα τα χέρια σου. 
Υπήρξε ποτέ αυτό το κουβάρι;
Υπάρχει ακόμα;

Και σε νοιάζει πια το Τέρας στο τέλος του Λαβύρινθου ή όλοι οι τοίχοι που ψηλάφισες στα σκοτεινά ή οι ανάσες που έγιναν δικές σου, οι  μουσικές που στόλισαν το θράσος, το θάρρος, την επιπολαιότητα, την αιώνια εφηβεία σου που, ω τι θαύμα, είναι ακόμη παρούσα...


Σ' ευχαριστώ πολύ για το παραμύθι, είπα.
Κι ας ήταν όχι για παιδιά,ούτε καν για εφήβους.
Ελπίζω ότι θα σε βρω στην έξοδο; είσοδο; να κρατάς το κουβάρι σου στα χέρια ανέπαφο, παλλόμενο και κατακόκκινο.
Ή να το κρατάω εγώ.

Μάλλον δεν έχει σημασία.
Σημασία θα έχει το να είμαστε εκεί.
Κάπως.



Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Dream

Εκεί κάπου, 
σ' ένα Πάρκο,
με τα πόδια μας να παίζουν μουσική στα ξερά φύλλα, 
που 'ναι πορτοκαλιά και ζεστά από τον ήλιο ακόμα,
Θα βγάλω τα παπούτσια,
να περπατήσω ξυπόλυτη,
να νιώσω λίγη ζέστη, 
να συμπαθήσω το Φθινόπωρο.
Θα σου γελάσω, 
θα χορέψω τρελά,
θα σε κοιτάξω βαθιά,
Κι ας κοπώ από το γυαλί, 
απ' το σπασμένο μπουκάλι
εκείνου που θέλησε να ταξιδέψει κάπου με λίγο υγρό-δικό σου;

Θα είσαι εκεί,
μα θα 'σαι όντως εκεί;

Θα δέσω το πόδι, 
θα πιω το χάπι, 
θα ξαναχορέψω,
θα ξαναπιώ χωρίς να σπάσω το μπουκάλι,
(ή ίσως και να το σπάσω),
και,
εκεί στα πορτοκαλί φύλλα
θα καθίσω ήρεμα,
και,
θα 'ρθει το πρώτο Χιόνι, 

και,
θα ανθίσουν τα δέντρα που βιάζονται-σαν κι εμένα
αλλά θα σημάνει η Άνοιξη
και το Καλοκαίρι, 
και σ' αυτόν τον κύκλο 
θα φύγουμε για τη Θάλασσα.

Ή η Θάλασσα θα έρθει σε εμάς._


Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Ένα Κόκκινο Μπλουζάκι

Στη  χρωματική συχνότητα του Έντονου.

Σαν την γραμμή στον παλμογράφο-Σημείο Ζωής.

Σαν να έχω Αίμα πάνω μου, μέσα μου.
Και Ζέστη. 
Και Ροή.

Σαν να είμαι στην συχνότητα της αισιοδοξίας. 
Του πάθους, της δύναμης.

Σαν.

Το φοράω και χορεύω.
Όσο.
'Οπου.
Ακόμα και Μαζί σου.

Κι ας είναι αστείο.
Που φαινόμαστε ζωντανοί μέσα στα αίματα της δικής μας σφαγής.



Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Ρόλοι

Ένα σκαλοπάτι -και όχι το Σπίτι.

Ένας προβολέας- και όχι η Σκηνή.

Το σανίδι του θεάτρου- και όχι ο Ηθοποιός που στέκεται πάνω της.

Ένα πέρασμα για ξεκούραση- και όχι ο Σταθμός.

Ένα ρούχο που ζεσταίνει για λίγο- και όχι το Δέρμα.


Το μέσο, όχι ο σκοπός.
Το μέσο, όχι το ταξίδι.

Σκαλοπάτι, Προβολέας,  Σανίδι, Πέρασμα, Ρούχο.
Ποιος είναι το Σκαλοπάτι, ο Προβολέας,  Σανίδι, το Πέρασμα, το Ρούχο για σένα;
Και για ποιόν είσαι το Σπίτι, η Σκηνή, ο Ηθοποιός, ο Σταθμός, το Δέρμα;