Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Δύσκολη νύχτα.
Κάτι μεταξύ ζέστης και δροσιάς, ο όροφος να μην επιτρέπει να ανοίξουν τα παντζούρια για να μπει το νυχτερινό αεράκι (γιατί μαζί με αυτό μπορεί να μπει και κανένας ημεδαπός ή αλλοδαπός παράνομος και στην καλύτερη να μου κλέψει το λάπ τοπ)και τα όνειρα να κάνουν τόση βαθιά βουτιά στο υποσυνείδητο, που να ξυπνάς και να νοιώθεις ότι έχεις γυρίσει χρόνια πίσω.
Με δυσκολία άνοιξα τα μάτια μου σήμερα. Με περιμένουν τόσες δουλειές και εκκρεμότητες που θα πρέπει να κάνω επίκληση στη θεά Κάλι, μπας και μου φυτρώσουν άλλα τέσσερα χέρια για να τα καταφέρω. Και συν τοις άλλοις, ένα ενοχλητικότατο σπυράκι στο δεξί αυτί μου δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη ζωή.
Καλοκαιρινά βράδυα σου λέει...

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα μπορεί μια σχέση να χωρέσει;


Αυτήν η φράση, που την άκουσα πρόσφατα διατυπωμένη ως σκέψη περισσότερο παρά ως ερώτηση, ήρθε να με επισκεφτεί σήμερα μετά το φαγητό (ανεξιχνίαστο το χρονικό σημείο) και δεν με αφήνει να χωνέψω το ριζότο κοτόπουλο που κατανάλωσα πριν καμιά ώρα. Στριφογυρίζει στο μυαλό, κάνει βουτιά στο στομάχι και ανακατώνει τα γαστρικά υγρά μου. Κι αυτά σαν τσουνάμι την ξαναστέλνουν στο μυαλό...

Μικρότερη, πίστευα ότι το ψέμα είναι κάτι πολύ κακό, απαράδεκτο. Το είχα δαιμονοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που η πιθανότητα έστω να υποψιαστώ τον πόνο που σε γεμίζει η αλήθεια ήταν απειροελάχιστη. Γενικότερα, μικρούς, με πρόσχημα την προστασία της ευαίσθητης παιδικής ψυχής μας, μας γεμίζουν με ιδέες απόλυτου: απόλυτη αλήθεια, απόλυτο ψέμα, απόλυτη αγάπη, απόλυτη τιμιότητα.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα τη σχετικότητα των πραγμάτων. Ανακάλυψα την σκληρότητα της "ειλικρίνιας" κάποιων ανθρώπων, που το μόνο που ήθελαν όταν τα έκαναν μαντάρα, ήταν να βγει από μέσα τους με τη μορφή εξομολόγησης ή και παραδοχής αυτό το κάτι που λογιζόταν ως γεννεσιουργό του ψέμματος. "το είπα και ξαλάφρωσα", "με ενοχλούσε στη συνείδησή μου και ήθελα να στο πω" και τα καθέκαστα.

Βρίσκεσαι λοιπόν ξαφνικά με μια αλήθεια που κανείς δεν σε ρώτησε αν θέλεις να μάθεις.Γιατί, αν ήθελες να μάθεις, θα μπορούσες... Όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος ρωτάει μαθαίνει...Αλλά εμφανίζεται ο άλλος και σου ομολογεί. Και νοιώθει και τίμιος. Και καλός. Και σωστός. Μπορεί και να είναι. Αν δεχτούμε όμως τη σχετικότητα των πραγμάτων, ο "σωστός άλλος" σου εμφανίζει μόνο τη μια πλευρά της θεωρητικά υπάρχουσας αντικειμενικής αλήθειας. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί ποτέ να καλύψει όλες τις πλευρές της. Κανένας μας δεν μπορεί.

Πάντα σε μια σχέση (οποιαδήποτε σχέση) το ψέμα είναι ο σιωπηλός συνοδοιπόρος της αλήθειας. Είναι αυτό που θα σου επιτρέψει τα ρομαντικά όνειρα και τον εξωραϊσμό του άλλου. Η αλήθεια, η εκάστοτε προσωπική αλήθεια, είναι εκεί για να βάλει φρένο στην υπερβολή. Και πάντα αν την θέλεις, τη δική σου, προσωπική αλήθεια, τη βρίσκεις. Το υποσυνείδητό σου, που είναι πολύ πιό έξυπνο από το συνειδητό, σου δίνει τα μηνύματα που εσύ ίσως δεν μπορείς να αντικρίσεις...


Είναι ώρα να χωνέψω, νομίζω.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

άντρες στην παραλία

Είναι μεσημέρι Δευτέρας. Σε μια τεράστια παραλία της Πελοποννήσου, με χιλιάδες σκιερά σημεία και άπλετο χώρο για όλους.Βιώνεις τα ακόλουθα:

-βάζεις την πετσέτα σου κάτω από μια σκιούλα.
Διαβάζεις χαλαρή το περιοδικό σου.
Τότε σκάει ο παππούς με την κοιλίτσα, την τριχωτή και την άσπρη, και κάθεται σε απόσταση δύο αναπνοών.
Δεν σε κοιτάζει άμεσα, αλλά έχει καθήσει τόσο κοντά σου που ακούει ακόμα και την κοιλιά σου να γουργουρίζει γιατί δεν έφαγες μεσημεριανό.

- Σε λίγο έρχεται ο "σεξουαλικός και διαθέσιμος".
Σε απόσταση δέκα αναπνοών βάζει την πετσέτα του ο τύπος που νομίζει ότι το όνειρο της γυναίκας είναι απλά ο Άντρας. Ένας οποιοσδήποτε άντρας.
Με ενοχλητικό βλέμμα και με μαγιό ντεμί τάνγκα.
Σε καρφώνει διαρκώς για να μην ξεχάσεις το όνειρο σου . Για την ακρίβεια, Αυτόν.
Δεν μπορείς ούτε να στρέψεις το βλέμμα σου γύρω: θα πάρει θάρρος και θα έρθει να σου εξηγήσει το όνειρό (σου).

- Λίγο πιό μακρυά, στρώνεται και ο νυμφευμένος μετά του παιδιού και της συζύγου, που σε κλεφτοκοιτάζει πίσω από την πλάτη της γυναίκας του,ενόσω παίζει με τα κουβαδάκια.
Δεν μπορεί, θα το έχεις κι εσύ το "σύνδρομο της βέρας".
Κάποια ψυχή λέει ότι οι γυναίκες λυσσάνε με τους παντρεμένους. Δεν μπορεί εσύ να είσαι η εξαίρεση!

-Ακόμα κι αν θέλεις να κοιτάξεις ευθεία, όχι δεξιά και όχι αριστερά, μέσα στη θάλασσα, στην αγκυροβολημένη βάρκα ο έφηβος με τους απαραίτητους φίλους τους φωνάζει τουλάχιστον τριάντα με σαράντα "ρε μαλάκα" ανά λεπτό.


Ώρα 13.00 μεταμεσημβρινή,μαζεύεις την πετσέτα σου, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στην παραλία και πείθεσαι ότι ο ήλιος τις ώρες 11-4 είναι επικίνδυνος και ότι καμιά φορά η πολυκοσμία είναι καλύτερη από την "απομόνωση".

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Ιούλιος

καλοκαίρι πάνω από την πόλη-air condition στάζουν-air condition αγοράζονται-ακόμη δεν πήρα ένα και οι ανεμιστήρες θα καούν από την υπερλειτουργία-

αέρας που κυκλοφορεί σαν ξένος στο σπίτι μου, ζεστός,παράξενος,ευπρόσδεκτος-κάθε ημέρα είναι ευπρόσδεκτη γιατί με φέρνει κοντύτερα στη θάλασσα, εκεί που σκάει το κύμα-

ο ήχος του κύματος είναι ο πάγος που απομένει στο πλαστικό ποτήρι του latte μου:κουνάω το ποτήρι και ακούγεται σαν βότσαλα που τα παρασύρει το κύμα-

μια φαντασίωση μόνο σε απομακρύνει από τη ζέστη της Αθήνας, όπου άνθρωποι φωνάζουν, παραπατούν, εκνευρίζονται, πηγαίνουν αργά και εκνευρίζουν άλλους, πηγαίνουν γρήγορα και δημιουργούν άγχος σε άλλους-κι όμως, το καλοκαίρι στην Αθήνα έχει τη δική του γεύση, σχεδόν το νοσταλγώ όταν δεν το έχω-μουσικές στον αέρα, μπύρες στις πλατείες, σκυλιά βαριανασένουν με τη γλώσσα έξω και με ήρεμο βλέμμα, γάτες προσεγγίζουν τους θαμώνες στα ταβερνάκια του κέντρου για τα προς το ζην, παλιά έπιπλα γραφείων περιμένουν μεταποιητές που θα τα κάνουν "vintage" δίπλα στους κάδους σκουπιδιών-

χρώματα στις βιτρίνες, σανδάλια και σαγιονάρες στα πόδια των γυναικών, γυαλιά καθρέφτες που βλέπεις τον εαυτό σου -"πώς είμαι έτσι Θέε μου", αρώματα και εκπτώσεις-η προσδοκία της εγκατάλειψης της πόλης δίνει χρώμα στην πόλη-


κιαυτή, όπως όλες οι γυναίκες, όταν εγκαταλειφθεί, γίνεται κούκλα-