Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Oικολογικό Μπιφτέκι και Swing

Είναι μεσημέρι όταν περνάω από την Πανεπιστημίου χαμηλά, για να πάω στο γραφείο. Στο φανάρι της διασταύρωσης με την Εμ. Μπενάκη οι πολύπαθοι πεζοί ταλανίζονται από το κρύο, τους επιθετικούς ήχους των αυτοκινήτων και την μόνιμη ασχήμια του τοπίου. Είμαι τυλιγμένη σαν κρεμμύδι με ρούχα για να με καλύψουν στην παγωνιά. Ο σκούφος μου είναι κατεβασμένος τόσο πολύ, σχεδόν ως τη μύτη, που με δυσκολία βλέπω γύρω μου. Άλλη μια Δευτέρα στην Αθήνα...

Ξαφνικά ακούω μουσική... όχι από αυτοκίνητο, αλλά από ηχεία στο δρόμο. Swing, χωρίς αμφιβολία. Για μερικά δευτερόλεπτα διακτινίζομαι στη Νέα Υόρκη της τρίτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα. Βλέπω παλιά αυτοκίνητα-cadillac, buick, dodge, κυρίες με καπελάκια και midi φούστες, τυλιγμένες στα παλτά τους να περιδιαβαίνουν την 5η Λεωφόρο... Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν να ήμουν εκεί, πόσο ωραία θα ήταν να ακουγαμε μουσική από τα μεγάφωνα της πόλης και όχι κόρνες αυτοκινήτων και "αλληλοστολίσματα" οδηγών. Μου περνάει από το μυαλό μέχρι και να αρχίσω να χορεύω...

Η φαντασίωση δεν διαρκεί πολύ. Μόλις αναζητώ τη γενεσιουργό αιτία της διαλύεται σαν σαπουνόφουσκα που έφτασε πολύ ψηλά στον ουρανό και δεν άντεξε τη δόξα της. Στρέφω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση που ακούγεται το swing και αντικρύζω το κατάστημα ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ’ & Κέντρο Ενημέρωσης-Κέντρο Υγιεινής Διατροφής.

"Οι οικολόγοι θα είναι, την έχουν ακούσει πάλι και μαζί με τα μπιφτέκια από σόγια και τοφού και τους χυμούς καρότο που σερβίρουν, διασκεδάζουν και τους περαστικούς στην Πανεπιστημίου" σκέφτομαι καρτερικά, για να με διαψεύσει προσεκτικότερη παρατήρηση που μου επισημαίνει ότι η μουσική δεν προέρχεται από το Υγεία και Οικολογία αλλά από το παρακείμενο δισκάδικο, από τα λίγα που έχουν μείνει να ανταγωνιστούν το ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ και το Virgin Megastore.


Το μυαλό είναι μια πεταλούδα που πετάει από σκέψη σε σκέψη και από ανάμνηση σε ανάμνηση, ξεκλειδώνοντας πολλές φορές αναπάντεχες πόρτες του μέσα μας. Μετά τη φαντασίωση για την Νέα Υόρκη, την επικριτική πιθανολόγηση για τους Οικολόγους και την σημαντική διαπίστωση για το δισκοπωλείο, η πεταλούδα μου με γύρισε πίσω στο χρόνο, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι που μετά από προτροπή του Α. και με περισσή διστακτικότητα μπήκαμε για πρώτη φορά στο απίθανο μαγαζί των Οικολόγων. Παλεύαμε να στήσουμε τον νέο υπολογιστή μου (δηλαδή αυτός πάλευε, εγώ έβλεπα), η ώρα είχε περάσει και τα στομάχια άρχισαν να κάνουν άβολους και γελοίους ήχους που μας έβγαλαν στο δρόμο προς αναζήτηση τροφής.

Και τότε το πρότεινε."Πάμε να πάρουμε φαγητό από τους Οικολόγους;"

Υποτίθεται ότι θα δοκίμαζα το υπέρ μπιφτέκι σόγιας, χορταστικό και διαφορετικό-και διαιτητικό. Το είχε, λέει, φάει και του είχε αρέσει πολύ. Δεν είχα κανένα λόγο να αμφισβητήσω το γούστο του, συν το ότι είχα πήξει να τρώω σάντουιτς από τα γύρω ταχυφαγεία (καθότι μόνιμα ανοργάνωτη που δεν φέρνει φαγητό από το σπίτι) οπότε δεν δυσκολεύτηκε να με πείσει.

Στο μαγαζί με έκπληξη διαπιστώνω ουρά αντίστοιχη αν όχι περισσότερη από των Goodie's. Άνθρωποι κατά βάση μεγαλύτερης ηλικίας, επαγγελματίες από τα γύρω γραφεία , στέκονταν σχεδόν αμίλητοι στη σειρά, με τα μάτια στη βιτρίνα με τα μαγειρευτά σε διάλογο με το στομάχι τους "την πατάτα ή το ρύζι;"

Η ατμόσφαιρα αποπνέει άρωμα ρετρό και kitsch : πλαστικά δισκάκια των αρχών της δεκαετίας του 1980 με βουκολικές παραστάσεις, στην εξυπηρέτηση αλλοδαπές κυρίες μεγάλης ηλικίας που με τα σπαστά τους ελληνικά προσπαθούν να συνεννοηθούν για το τι πιάτο θα πάρεις, παντού συνθήματα της "βιοδιάσωσης", τύπου "ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΥΓΕΙΑ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ-ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΑΣΜΕΝΟΙ ΦΡΟΥΤΟ-ΚΑΡΠΟ-ΧΟΡΤΟ-ΦΑΓΟΙ", τραπέζια με πλαστικά τραπεζομάντηλα (που μοιραία με κάνουν να αναρωτηθώ πώς συμβιβάζονται πλαστικό και οικολογία), σε ένα σημείο του τοίχου φωτογραφία του ιδρυτή, Κωνσταντίνου Παπανικόλα, και στους ελεύθερους πάγκους το ελεύθερα διανεμόμενο έντυπο του κινήματος που συμπεριλαμβάνει σύντομο ιστορικό και συμβουλές για καλύτερη διαβίωση και διαφημίζει τον ξενώνα-θεραπευτήριο της φύσης στον Ωρωπό.

Αρχίζω να διαβάζω συνωμοτικά και χαμηλόφωνα στον Α., αποσπάσματα απο το έντυπο αυτό. Καταβάλω προσπάθειες να το κάνω διακριτικά, χωρίς να ανεβαίνει ο τόνος φωνής μου και χωρίς να γελάω διαρκώς, κάτι το οποίο αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο, αφού το πολιτισμικό μου σοκ είναι τόσο έντονο που μου είναι δύσκολος ο αυτοέλεγχος. Ευτυχώς η εξυπηρέτηση είναι γρήγορη και καλή και φεύγουμε με τα πλαστικά πακέτα μας πριν μας πετάξουν έξω.

Στο γραφείο συνεχίζω να διαβάζω μεγαλόφωνα το έντυπο, μέσα σε παράξενη κωμική έκσταση, τρώγοντας το πολύ καλό μπιφτέκι από τοφου και όχι σόγια (τους είχε τελειώσει η σόγια και δεν το καταλάβαμε), τις συνοδευτικές σαλάτες και μια παράξενη πίτα από καρότο. Μεταξύ άλλων ενημερώνω και ενημερώνομαι για την αξία του υποκλυσμού και τις προτεινόμενες μεθόδους αυτού α) με την ειδική συσκευή και β) με την μπαταρία του μπάνιου, αν και εφόσον αφαιρέσουμε το εξάρτημα που μοιάζει με τηλέφωνο (ευτυχώς υπάρχει η διευκρίνηση για την αφαίρεση του τηλεφώνου) την αξία της συγκράτησης της γεννετήσιας ορμής και τους σπουδαίους λόγους διακοπής της κρεοφαγίας.


Αναπολώντας την ημέρα εκείνη ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στο πρόσωπό μου...

Μπορεί οι Οικολόγοι να μην μου έσωσαν τη ζωή με το έντυπό τους, αλλά με "τάισαν " ικανοποιητικότατα, διασκέδασα με την αντίδρασή μου στη ιδιόρρυθμη διαφορετικότητά τους και γεύτηκα τη χαρά της ανακάλυψης ακόμα ενός, αν μην τι άλλο, αυθεντικού μέρους. Προβληματίστηκα μάλιστα, όχι γιατί καρποφόρησαν οι προσπάθειες του εντύπου και τα κατάφερε να με κάνει να σκεφτώ τους λάθους δρόμους που διαβαίνω, αλλά γιατί διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι ζω σε μια εντελώς παράξενη πόλη, σε παράλληλο σύμπαν με τους περισσότερους συγκατοίκους μου και ένα σημείο τομής με κάποιους ήταν αυτό το εστιατόριο ένα μεσημέρι του Ιουλίου.

Είναι πολύ ενδιαφέρον, τελικά, να βγαίνεις από την καθημερινή σου διαδρομή, να παρεκκλίνεις προς το διαφορετικό και το άγνωστο. Θα το κάνω συχνότερα, νομίζω....



Έτσι, για να μην ξεχνιώμαστε και νομίζουμε ότι κόσμος είναι μόνο ο δικός μας...



Y.Γ. για να κοιτάξετε από την κλειδαρότρυπα μερικά απ' όσα είδα στο έντυπο των οικολόγων, ιδού η διεύθυνση...http://www.oikologoi.gr


Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Τσικνοπέμπτη...

Είναι βράδυ και περπατάω στη νυχτερινή Αθήνα, κοντά στο παρκάκι της Ριζάρη. Έχει αρχίσει το κρύο, ένας τσουχτερός και συνάμα αναζωογονητικός αέρας που ταξιδεύει τις μυρωδιές από την αφετηρία τους στο τέρμα των ρουθουνιών μου.

Μυρίζει χορτάρι, κρύο και η ιδιαίτερη μυρωδιά του κρέατος που ψήνεται. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς γίνεται η μυρωδιά των κρεατικών να αιωρείται σε ένα τόσο κεντρικό σημείο της Αθήνας...ταβέρνες κοντά δεν θυμάμαι να έχει...σαν το σύμπαν να συνωμοτεί για να μου θυμίσει ότι πρέπει να καταναλώσω σουβλάκια και άφθονο τζατζίκι μέχρι σκασμού! Οι κόρνες των αυτοκινήτων και μια σειρήνα πυροσβεστικού (πολύ πιθανώς κάποιος να το παράκανε με το τσίκνισμα) συνηγορούν στο παράξενο χάος που συμβαίνει κάθε τέτοια Πέμπτη. Σαν τις παραμονές πρωτοχρονιάς που όλοι ξεχύνονται στα μαγαζιά σαν να μην έχουν αύριο, τις Τσικνοπέμπτες όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να φάνε κάπου έξω, να υπερβάλουν στις ποσότητες, καμιά φορά σε βάρος και της ποιότητας.

Βιάζομαι να γυρίσω. Και φέτος θα φάω σπίτι. Είμαστε τυχεροί που υπάρχει το τζάκι και ακόμα πιο τυχεροί που η μητέρα μου έχει τη διάθεση να αντικαταστήσει (σαφέστατα επιτυχώς) τον τοπικό εστιάτορα: τυροκαυτερή, πιτούλες σχεδόν αλάδωτες, λουκάνικα, σουβλάκια, σαλάτες, χύμα κρασί. Οικογενειακό τραπέζι.

Μπαίνω στο σταθμό του Μετρό,στον Ευαγγελισμό. Τώρα έρχεται να με συναντήσει άλλη μυρωδιά, αυτή του αρώματος που φοράει η κοπέλα στην απέναντι θέση. Τόσο βαρύ, με νότες βανίλιας που σχεδόν με ζαλίζει. Πιθανώς το Byblos Cielo. Από το ντύσιμο που έχει υποθέτω μετά βεβαιότητας ότι είναι καθ οδόν για κάπου έξω. Πιθανώς να συναντήσει φίλους σε κάποια ταβέρνα. Συνδυάζω νοερά την τσίκνα με το άρωμα με βάση τη βανίλια με κάνει να θέλω να λιποθυμίσω... Μπορεί να φταίει που ήμουν άρρωστη και τώρα που συνέρχομαι να έχει οξυνθεί η καταπιεσμένη επί μία εβδομάδα αίσθηση της όσφρησης.

Φτάνω σπίτι μετά από κάμποση ώρα (αποστάσεις στην Αθήνα...), σαν κυνηγιάρης σκύλος με τη γλώσσα ως το πάτωμα, επόμενο μετά τις μυρωδιές που εκτέθηκα με φόντο το γυάλινο Δρομέα (τέτοια μέρα ή για να φτάσει εγκαίρως για το φαγητό ή για να κάψει θερμίδες θα τρέχει κι αυτός, ο δόλιος). Οι λιχουδιές με περιμένουν στο τζάκι, σκεπασμένες σε ένα ταψάκι . Τις τιμώ δεόντως.

Αφού έχω φάει αρκετά το στομάχι στέλνει σήμα στον εγκέφαλο να φρενάρει τη διαδικασία της βρώσης.Τήρησα και φέτος το έθιμο με τον καλύτερο τρόπο. Και εκεί κάπου αρχίζει ο προβληματισμός.

Εν μέσω διαδικασίας χώνεψης αποκτώ παράξενη διάθεση... Σκέφτομαι ότι είναι απόκριες και δεν έχω καταλάβει τίποτα φέτος. Αναρωτιέμαι αν αυτό έχει να κάνει με τη γενική κατάσταση που επικρατεί (οικονομική κρίση, διάχυτη μιζέρια, ανασφάλεια) ή με το ότι εγώ δεν έδωσα βάση και δεν οργανώθηκα...Πόσο μας επηρεάζει γενικά το γύρω μας, δηλαδή...

Καταλήγω στο δεύτερο. Γιατί οι συνθήκες μπορεί να μεταμφιέζονται σε πρωταγωνιστές , αλλά τελικά εμείς είμαστε οι σκηνοθέτες και οι ζωγράφοι της ζωής μας. Εμείς ρίχνουμε το χρώμα στον καθημερινό μας καμβά. Κι εμείς πρέπει να αντιστεκόμαστε και να μην χάνουμε την παιδικότητα και το κέφι μας..

Γι΄αυτό αύριο λέω να πάω με περούκα στο γραφείο. Έχω μια κόκκινη με κοτσίδες σαν του Οβελίξ που πολύ θα εκτιμήσει το πρωινό ραντεβού...ή μήπως την χρυσή αλά Κλεοπάτρα; Τι ωραία φαντασίωση... και τι ωραία που θα ήταν να είχα το θάρρος να το κάνω! Και όλοι, δηλαδή, να σκάγαμε στις δουλειές μας μεταμφιεσμένοι...Μια πόλη που δεν κοιμάται κάτω από τη ρουτίνα.. Mια ταμίας τράπεζας ντυμένη Κολομπίνα...το παιδί στο καφέ ντυμένο Κοτόπουλο...Η κυρία Στέλλα στο ραφείο ντυμένη Καμηλοπάρδαλη... Ο συνάδελφος του διπλανού γραφείου ντυμένος Μπαλαρίνα...και να μοιάζουν όλα φυσιολογικά...Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον έτσι θα καταλάβαινα το υπόλοιπο των εορταστικών ημερών.

Το πιθανότερο είναι αύριο να βάλω τα απλά καθημερινά μου ρούχα. Ούτε περούκα, ούτε τεράστια γυαλιά, ούτε ψεύτικα αυτιά. Η πόλη θα εξακολουθήσει να είναι γκρίζα, αναζωογονητικά κρύα. Μπορεί να μην ντυθώ, αλλά θα τους φανταστώ όλους, από τον πρώτο που θα συναντήσω στο δρόμο μέχρι τον τελευταίο πριν μπω σπίτι το βράδυ ντυμένους κάτι κατάλληλο. Θα διασκεδάσω με τις ιδέες για το τι στολές θα τους πήγαιναν και γιατί!

Και μετά, όλο και κάτι θα προκύψει. Γιατί θα έχω διασκεδάσει τόσο πολύ στις σκέψεις μου που το σύμπαν θα συνωμοτήσει και γι΄αυτό.

Καλό υπόλοιπο Αποκριάς λοιπόν...

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

The Curious Case Of Benjamin Button


Είπα να βγω, να αλλάξω παραστάσεις.Να δω ένα έργο. Να δω αυτό το πολυσυζητημένο Benjamin Button.

All In The Mall, κι αγοράζω εισιτήριο των 8 ευρώ, προβολή στις 8 η ώρα. Σειρά 4η από την οθόνη. " Δεν έχετε άλλη επιλογή" είπε ο νεαρός στο ταμείο. Οι πίσω σειρές ήταν ήδη γεμάτες.
Όχι ότι όλα αυτά έχουν σημασία. Λεπτομέρειες να συνοδεύουν το γεγονός.

Βυθίζομαι στις πολύ άνετες θέσεις. Βλέπω σχετικά καλά από την 4η σειρά. Μασουλάω τα νάτσος με το τυρί και την κόκκινη σάλτσα, τον μόνιμο και αγαπημένο μου εθισμό, χαζεύοντας τις διαφημίσεις και περίεργη για το τι τελικά θα δω.

Πρώτη σκηνή.Η εικόνα της ηλικιωμένης μητέρας στο κρεβάτι του νοσοκομείου, η κόρη που την αρχίζει στα "ποτέ δεν σου είπα πόσο σε αγαπώ, μαμά και δεν ξέρω αν θα έχω άλλη ευκαιρία" και μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο προβολής αρχίζουν τα δάκρυα που καταλήγουν στο πλαστικό πιάτο με τα νάτσος.


Σταματάω να μασουλάω.

Σαν φλας περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι δεν μπορώ να συμβιβαστώ τελικά με την ιδέα του θανάτου... Η ταύτιση με την κόρη είναι τόσο έντονη, με κυριεύει φόβος απώλειας αγαπημένων προσώπων που με δυσκολία συγκρατώ το κλάμα...

Μια φωνή μου λέει "έλα, μην κάνεις έτσι, ένα έργο είναι, δεν πεθαίνουν στ' αλήθεια". Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου είναι πλέον δική μου, αλλά τα λόγια ανήκουν στη μητέρα μου. Έτσι με παρηγορούσε όταν έβλεπα κάτι συγκινητικό και έκλαιγα. Έτσι παρηγορώ κι εγώ τον εαυτό μου για να σταματήσει τώρα τα δάκρυα και να συνεχίσει τα νάτσος που έκαναν και 4 ευρώ(!).

Δεν τα συνεχίζω. Τα εναποθέτω στο πάτωμα δίπλα μου και αφοσιώνομαι σ΄αυτό που παίζει η μεγάλη οθόνη.

Η υπόθεση ξετυλίγεται αργά και όχι ιδιαίτερα λυρικά. Απλώς αφηγηματικά. Η σκηνοθεσία απλή, η φωτογραφία όχι ιδιαίτερη, οι ερμηνείες πολύ καλές. Εξαιρετική όμως μόνο η Taraji P. Henson, ως θετή μητέρα του Μπέντζαμιν.
Το πραγματικό ατού, η ιστορία η ίδια. Σε τροφοδοτεί με συναισθήματα που σου χρειάζεται κυμματοθραύστης για να αντικρούσεις. Εκτός και αν ανήκεις σε αυτούς που τους ρούφηξε η αφήγηση και βαρέθηκαν. Άκουσα ότι υπήρχαν και τέτοιοι.

Βγαίνω μετά από τρεις συνεχείς ώρες ένα ράκος ψυχολογικά. Και φυσικά ξεβαμμένη, με τη μάσκαρα να μην υφίσταται πλέον στο βλέφαρο και την όψη μου με το μακιγιάζ της απερχόμενης γρίππης και των σημαδιών της Περίεργης Υπόθεσης του Μπέντζαμιν Μπάτον.



Συνηθίζω να κρίνω τις ταινίες ένα εικοσιτετράωρο αφού τις δω. Όταν κατασταλάξει μέσα μου το άρωμά τους και από το αν ξυπνήσω με τις εικόνες τους.
Σε ότι αφορά τη συγκεκριμένη δεν μπορώ να καταλήξω. Αδιάφορη δεν είναι, αριστουργηματική δεν είναι, σε πατάει σε πολλά σημεία που πονάς (θνητότητα, φθορά του χρόνου, γηρατειά, μοναξιά, χωρισμός, παντοτινή αγάπη, αφοσίωση) αλλά για κάποιο λόγο δεν μου άφησε αίσθημα πληρότητας. Μόνο ένα απροσδιόριστο συναίσθημα θλίψης και συγκίνησης.

Αν αυτή η θλίψη θα είναι γόνιμη θα δείξει...Σε 24 ώρες θα ξέρω στα σίγουρα.




~αξίζει να σημειώσω ότι η ταινία βασίστηκε σε ένα μικρό διήγημα του F. Scott Fitzgerald.
Πληροφορίες εδώ
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Curious_Case_of_Benjamin_Button

και εδώ www.benjaminbutton.com/~


Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

welcome to the Twilight zone

Γιατί υπάρχουν τα βιβλία;

Πώς μπορείς να κλειστείς ένα Σαββατοκύριακο μέσα στο σπίτι διαβάζοντας και να πεις "πέρασα καλά";

Υποτίθεται, κατά μια θεωρία, ότι ταυτιζόμαστε σε έναν βαθμό με τους ήρωες των βιβλίων και ζούμε μέσα από αυτούς όσα δεν μπορούμε στην απλή (απλή;) πραγματικότητά μας.

Κατά συνέπεια, θεωρητικά, η επιλογή των βιβλίων που κάνουμε κάτι θα πρέπει να λέει για τον χαρακτήρα μας και τα όνειρά μας. Πρακτικά, πάντως, είναι ένας πολύ εποικοδομητικός και χαλαρός τρόπος να περάσεις μερικές ώρες με τον εαυτό σου ή μάλλον, καλύτερα, χωρίς αυτόν.

Αναρωτιέμαι αν δείχνει αυτό κάτι για το χαρακτήρα μου και αμφιβάλλω αν ονειρεύτηκα να με ερωτευτεί καλός βρυκόλακας ή να ζήσω ένα ρομάντζο με έναν απέθαντο αλλά τις τελευταίες εβδομάδες έχω χαθεί μέσα στους ήρωες αυτών των βιβλίων.




Λέγονται Έντουαρντ και Μπέλλα. Είναι έφηβοι. Είναι βρυκόλακας και είναι θνητή. Εννοείται ότι η αγάπη τους δοκιμάζεται τα μάλα. Εννοείται επίσης ότι δεν περιμένεις να συγκλονιστείς από τη λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέα ούτε και να μην σουφρώσεις τα χείλη αποδοκιμαστικά περισσότερες από μία φορές στους πιθανώς αφελείς διαλόγους που μπορεί να δώσει μια τέτοια θεματολογία.

Το καλό είναι ότι διαψεύδεσαι. Διαψεύδεσαι ευχάριστα. Με λίγα λόγια, μένεις έκπληκτος πώς μπορεί ένα βιβλίο πεντακοσίων σελίδων να σε κρατάει σε εγρήγορση, να μη θέλεις να το αφήσεις πριν το φτάσεις στην τελευταία σελίδα και μετά, να σου λείπει τόσο που να πέφτεις με τα μούτρα στο επόμενο!

Προσωπικά δεν είμαι θιασώτης των μυθιστορημάτων γενικά. Αγαπώ πολύ τα αστυνομικά και ίσως μόνο αυτά. Στη σφαίρα του φανταστικού δεν έχω κινηθεί ως τώρα, η απλή εξιστόρηση με κουράζει συνήθως. Πόσο μάλλον όταν βλέπω κάτι τόσο ογκώδες...με πιάνει κάποιου είδους ανυπόμονη απελπισία. Το ότι κατάφερα και κόλλησα τόσο με αυτά τα βιβλία το αποδίδω αποκλειστικά στην συγγραφέα.

Την ιδιαίτερη πέννα πρέπει να την αναγνωρίσουμε στην κ. Stefanie Meyer.Το ταλέντο να σου εξελίσσει την υπόθεση μέσα από ένα κάρο, ασήμαντες, νομίζεις, λεπτομέρειες. Τη δύναμη να σε μεταφέρει ακριβώς στα δρώμενα, όσο φανταστικά και αν είναι αυτά. Και την άρτια σκιαγράφηση των περισσότερων χαρακτήρων, ιδίως σε ένα έργο με τόσο εμπορική μεν, άβολη δε θεματολογία. Και λέω άβολη, γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις ένα έργο τόσο με μια τόσο κραυγαλέα φανταστική υπόθεση πιστευτό.

Για όσους λοιπόν θέλουν να ταξιδέψουν σε ένα ρομαντικό σύμπαν με αρκετό σασπένς, αλλά σε καμία περίπτωση τρόμο, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να αγοράσουν το Λυκόφως και τη Νέα Σελήνη. Τα άλλα δύο βιβλία της τετραλογίας, δηλαδή το Εclipse και το Breaking Dawn,δεν κυκλοφορούν ακόμα σε ελληνική μετάφραση, μπορείτε όμως να τα βρείτε στην αγγλική έκδοση. Το Εclipse αναμένεται από τις εκδόσεις Πλατύπους μεταφρασμένο κατά τα τέλη Μαρτίου. Αν αντέχετε, μπορείτε να περιμένετε να το διαβάσετε τότε.
Εγώ δεν άντεξα.



Υ.Γ. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είδα την ταινία που βασίστηκε στο πρώτο βιβλίο πριν το διαβάσω .Είδα το έργο χωρίς καμία προσδοκία από αυτό που με περίμενε και καμία εικόνα στον νου μου για τα πρόσωπα, την υπόθεση και οτιδήποτε σχετικό. Φυσικά, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, το βιβλίο είναι σαφώς ανώτερο, αλλά και η κινηματογραφική μεταφορά κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια να παραμείνει πιστή στα δεδομένα της συγγραφέα. Το κάστινγκ είναι αρκετά καλό, η φωτογραφία επιτυχημένη, αλλά η απαραίτητη συρρίκνωση της πλοκής για να βγει σε μιάμιση ώρα όλη η υπόθεση αφήνει κενά που είναι ζωτικά για τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων.
Αν θέλετε να δείτε και την ταινία, ξεκινήστε από αυτή, η δική μου γνώμη. Διαφορετικά καλό ταξίδι στους παράξενους χαρακτήρες της συγγραφέα και υπομονή και καλή προαίρεση για αυτό που θα δείτε.




Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

10 Φεβρουαρίου

Ημέρα με ήλιο ήταν η σημερινή (μέχρι πριν λίγο που συννέφιασε, δηλαδή)

Περπάτησα από την Ευελπίδων μέχρι το γραφείο και γέμισα ενέργεια, καθώς οι ηλιακοί συλλέκτες.

Πέρασα και από το Πεδίον του Άρεως, όπου και η εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, που γιορτάζει.Και μπήκα να προσκηνύσω και να ανάψω κερί. Το είχαν βάλει σαν αστείο η Πριγκίπισσα με τα καπέλα, η Πρώην Κουτσή και ο Σεβασμός στον Συνάδελφο ότι θα παραστούν στην πανηγυρική λειτουργία στον Άγιο Αρσένιο για την εορτή του Αγίου Χαραλάμπους, και μάλιστα είχα γελάσει πολύ...

Δεν ήταν τόσο ξένο όσο νόμιζα...Χαμογελαστές κυρίες (όχι υποκριτικά χαμογελαστές) κολλούσαν στα παλτά, μπουφάν και γενικά ότι έβρισκαν εύκαιρο, αυτοκολλητάκια ασπρόμαυρα με έναν σταυρό σε κύκλο και στην περιφέρεια του κύκλου γραμμένο "ΕΝΟΡΙΑΚΟΝ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ". Κολλώντας το πάνω μου, ευχήθηκαν "χρόνια πολλά" και μου έκανε εντύπωση που είπαν "ευχαριστώ" όταν τους είπα "επίσης".

Μια γιαγιάκα πλησίασε να φιλήσει την εικόνα και παραπάτησε...κρατήθηκε πάνω μου σαν να ήμουν έπιπλο. Δεν είπε ευχαριστώ, αλλά ήταν τόσο εύθραυστη και γλυκειά που ένοιωσα σαν να επιτέλεσα κοινωνικό έργο.

Ο ηλικιωμένος κύριος πίσω από το πωλητήριο κεριών της εκκλησίας έκανε σαν παιδί όταν μπήκε ένα πιτσιρίκι με τον παππού του στην εκκλησία: "βρε φιλαράκο! τι κάνεις βρε φιλαράκο;". Αμφιβάλλω ότι το ήξερε, και το πιτσιρίκι τον κοιτούσε με απροσδιόριστη έκφραση όταν ο κύριος σχεδόν άρχισε να χοροπηδάει για να τον προσέξει.

Βγαίνοντας και αφού έκανα μια σύντομη προσευχή ανάβοντας κάθε κερί, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και συνέχισα το περπάτημα προς το κέντρο.Η μυρωδιά από το πάρκο ήταν απίστευτη. Σαν να είχα μεταφερθεί σε χωριό μια χειμερινη ημέρα.

Διασταυρώθηκα και με άλλους παππούδες και γιαγιάδες που εβγαζαν τα εγγονάκια τους βόλτα εκμεταλλευόμενοι την λιακάδα. Ένας από αυτούς είχε μια τόσο περήφανη φάτσα για το μπόμπιρα στο καρότσι που δεν μπόρεσα να μην νοιώσω μια βαθιά συγκίνηση...

Πάντα μου έκανε εντύπωση η σύνδεση που έχουν τα εγγόνια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Γενικά, οι μικρές ηλικίες με τις πολύ μεγάλες. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ακριβώς γεφυρώνεται αυτό το ηλικιακό χάσμα. Θυμάμαι αμυδρά τον έναν παππού που γνώρισα, πόσο χαιρόμουν να πηγαίνω να τον βλέπω... Θυμάμαι αυτήν την αίσθηση θαλπωρής και αμυδρά τη φιγούρα του..Και πόσο έκλαψα όταν έφυγε, που ήμουν μόλις 9 ετών.
Τον έλεγαν Μπάμπη και ίσως ήταν ένας από τους λόγους που μπήκα σήμερα στην εκκλησία...

Δεν ξέρω αν πιστεύω στην μετα θάνατο ζωή, όπως την παρουσιάζουν. Πιστεύω όμως στο μετασχηματισμό της ενέργειας σε κάτι άλλο. Και θέλω να ελπίζω ότι όλοι αυτοί που φεύγουν είτε πηγαίνουν κάπου καλύτερα είτε εξακολουθούν να λαμβάνουν από εμάς την αγάπη μας...

Υπάρχουν μερικές ημέρες που είναι φορτισμένες με ένα μυστήριο φορτίο, με μια δύναμη που σε κανει να κοιτάζεις το μέσα σου, οδυνηρά πολλές φορές, οδυνηρά και καθαρτήρια. Κάνεις βουτιά και βγαίνεις με λιγότερο βάρος. Μπορεί να είναι ημέρες αντιθέσεων όπως αυτή (ηλιόλουστη ημέρα μέσα στο Φλεβάρη), μπορεί και μέρες που απλά είσαι έτοιμος να ζήσεις, με όλη τη σημασία της λέξης. Ευγνωμονώ που διανύω άλλη μιά από αυτές.

(για τον παππού μου...και τον Μπάμπη...και όλους εκεί ψηλά...και όσους γιορτάζουν σήμερα..)

ο πίνακας είναι του Γεώργιου Ιακωβίδη και λέγεται "Το αγαπημένο"

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ερωτεύτηκα Μια Καφετιέρα

Φέτος λοιπόν οι εκπτώσεις δεν μου γέμισαν σακούλες με ρούχα.

Κάτι ο Ανάδρομος που μας έχει γίνει τσιμπούρι και επισκέπτεται το ζώδιο των Διδύμων συχνά-πυκνά, κάτι που όλα πια σ' αυτή τη ζωή είναι μιας χρήσης, βρέθηκα χωρίς πλυντήριο με το καλημέρα των εκπτώσεων. Μετά την τρίτη επίσκεψη του γιατρού που αποφάνθηκε ότι ο ασθενής χρειαζόταν ή την αντιπροσωπεία ή απόσυρση, έπρεπε να πάρω τη σημαντική απόφαση: θα διακινδυνέψω περισσότερα χρήματα από τα 90 ευρώ που ήδη είχα δώσει και μάλιστα με αμφίβολο αποτέλεσμα ή θα δώσω το ωραίο μου πλυντήριο στους επίδοξους μνηστήρες,που ήθελαν να πάρουν το ρίσκο ή τα χρήματα που θα έπιανε ως "παλιοσίδερα";

Αποφάσισα το δεύτερο με μισή καρδιά, η αλήθεια είναι, δεδομένου ότι, κατά παράδοση, σπίτι μου δενόμαστε με τα υλικά αγαθά: θυμάμαι ακόμα το ford cortina που είχαμε για 30 περίπου χρόνια, το πλυντήριο candy που πήραν όταν παντρεύτηκαν οι γονείς μου και "έζησε" και αυτό άλλα τόσα, το ψυγείο που έφεραν από την Αγγλία και μας εξυπηρέτησε και αυτό για πολύ καιρό. Ωστόσο σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να πάρω και οικονομικότερες συσκευές για να σταματήσω να πληρώνω κερατιάτικα στη ΔΕΗ και για να κάνω καλό στο περιβάλλον.

Κάπως έτσι, μια Τρίτη απόγευμα βρέθηκα στο Media Markt Aμαρουσίου να διαβάζω ετικέτες από πλυντήρια και ψυγεία (γιατί η μπάλα της ανανέωσης πήρε και το ψυγείο μου που επίσης ήμασταν οικογενειακά δεμένοι, το είχε φέρει ο θείος μου από την Αυστραλία το έτος 1980κάτι και έκαιγε όσο ρεύμα χρειάζεται μια οικογένεια για να ζήσει σε ένα τριάρι, ο δε θόρυβος που έκανε ομοίαζε με χοροπηδητά 1980 καγκουρώ σε αίθουσα με αντήχηση-το έχουν αυτό τα general electric είπε ο ηλεκτρολόγος). Ανάμεσα σε ζευγάρια κάθε ηλικίας προσπαθούσα να ανοίξω πόρτες ψυγείων και να υπολογίσω πόσα κιλά πλύσης σηκώνει ο εκάστοτε πλύστης, και εκστατική ανακάλυψα ότι ήδη υπήρχαν πλυντήρια που έστηβαν σε 1400 στροφές! Ανακάλυψα επίσης ότι οι πωλητές στο εν λόγω κατάστημα δεν παίρνουν θέση να προτείνουν τίποτα, κάτι που μου έκανε εντύπωση, εκτός κι αν έμοιαζα με κατάσκοπο της bosch ή της candy που ήθελε να διαπιστώσει αν σπρώχνουν τα εμπορεύματα οι υπάλληλοι ή τα θάβουν. Δεν έμοιαζα, αλλά φύλαγε τα ρούχα σου.

Τελικά, μετά από δύο ώρες έκστασης και καταναλωτικής ανάτασης (μου περνούσαν ιδέες να πάρω φούρνο μικροκυμμάτων και για το γραφείο, ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, ηλεκτρονική κορνίζα, μίξερ χειρός, φωτάκια ανάγκης) ο τελευταίος διάδρομος πριν το ταμείο με έφερε απέναντι στις καφετιέρες...και θυμήθηκα τα λόγια του Α. που μου είχε φάει τα αυτιά ότι θα κάνω απόσβεση της καφετιέρας σε ένα μήνα με τους καφέδες που καταναλώνω. Και είπα να ακούσω τη συμβουλή του.

Αφού κοίταξα τις κλασσικές λύσεις (πολυκαφετιέρα με πίεση 15 bar) το μάτι μου έπεσε στις καφετιέρες της krups που έχουν και το όνομα και τη χάρη. Οι περισσότερες από αυτές θεωρούνταν ημιεπαγγελματικές, με πίεση 19 bar και έξοχο desing. Θυμήθηκα μάλιστα ότι πρόσφατα είχα πιεί πολύ πετυχημένο καφέ από μία τέτοια στο σπίτι της Μ., που μας μάζεψε για να δούμε ταινία και τελικά φάγαμε πίτσες και της ήπιαμε τον εσπρέσσο. Ετοιμάστηκα ψυχολογικά και για αυτήν την αγορά, αλλά δεν υπολόγισα ότι ο καφές είναι πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα και ότι οι καφεδομανείς είχαν πέσει σαν ακρίδες και είχαν αφήσει ή τα πανάκριβα μοντέλα ή τα δείγματα. Οπότε έμεινα με την όρεξη και με τις αποδείξεις πληρωμής του ψυγείου και του πλυντηρίου.

Αυτό αποδείχτηκε ότι δεν ήταν απαραίτητα κακό γιατί γυρίζοντας σπίτι διαπίστωσα ότι τα είδη που αγόρασα αν τα έπαιρνα μέσω ίντερνετ θα ήταν συνολικά 250 ευρώ φθηνότερα...οπότε σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω μια έρευνα αγοράς πριν ξαναπάω σε κατάστημα με ηλεκτρικά για να μην την ξαναπατήσω...Κάπως έτσι βρέθηκα να διαβάζω blogs, forums και σελίδες εταιρειών για το πώς γίνεται ο καλύτερος καφές, πώς το καλύτερο αφρόγαλα και ποιές είναι οι καλύτερες καφετιέρες. (Μεταξύ άλλων μου έκανε εντύπωση πώς είναι δυνατόν μέλη φόρουμ να βρίζονται για το ποιά καφετιέρα είναι καλύτερη και κατέληξα ότι στα φόρουμ πάντα βρίζονται και για τον πιό άσχετο λόγο, ακόμα και για μάρκες καφετιέρας).

Μετά από αρκετό ψάξιμο, ανταλλαγή απόψεων με χρήστες εσπρεσσιέρων και διάβασμα, κατέληξα ότι θα έπαιρνα την απλούστερη Krups με έξτρα το μηχανάκι για το αφρόγαλα.Και ενώ ήμουν έτοιμη να την αγοράσω μέσω ίντερνετ ο δρόμος πριν μερικές ημέρες με έφερε στο notos home στο golden hall (ή αλλιώς το παλάτι της χλίδας, αλλά αυτή η ιστορία σε άλλη ανάρτηση) και έφυγα με μια πρασινούλα σε καλή τιμή, με δώδεκα κάψουλες εσπρέσσο που από μόνες τους αποτελούν φετίχ (είναι σαν σοκολατάκια με χρωματιστά περιτυλίγματα )και ευτυχής.

Στο σημείο αυτό να σημειώσω την πολύ καλή δουλειά που έχουν κάνει στο site της εταιρείας nesspresso.gr που χωρίς πολλά ψήνει έναν εθισμένο στον καφέ σαν κι εμένα να γίνει "μέλος του κλαμπ" .Αναμένω τώρα να δω την εξυπηρέτηση ως προς την παραγγελία των καφέδων μου...
Ακολουθεί φωτογραφία του κοριτσιού:


των καφέδων





αλλά και απότιση φόρου τιμής στο αγαπημένο μας αυτοκίνητο (να βρω φώτος από το παλιό πλυντήριο και τα παλιά ψυγεία ήταν δυσχερές)

Cortina σε ό,τι και να έχεις ανακυκλωθεί τα χαιρετίσματά μου και την αγάπη μου! (συγκινήθηκα πάλι)