Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Meet John Rebus...




Τον Ίαν Ράνκιν άρχισα να τον διαβάζω εντελώς τυχαία.

Ήταν από εκείνες τις ημέρες στο γραφείο που το μόνο που σε κρατάει από το να μην αρχίσεις να κοπανιέσαι στην πρώτη πρόχειρη επιφάνεια, είναι η φαντασίωση του τι θα κάνεις όταν τελειώσεις με τα τρέχοντα και θα έρθει η ώρα του διαλείμματος. Μια εσωτερική φωνή που σου λέει «κουράγιο, θα τελειώσεις και θα πας για καφεδάκι ή στο αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο για ΤΕΝ ΤΕΝ και αστυνομικά ή θα περπατήσεις μέχρι την Ακαδημία να δεις το λιγοστό πράσινο στο Πνευματικό Κέντρο ή θα πας μέχρι το Χόντο να αναρωτηθείς πόσα τελικά ξοδεύουν οι Ελληνίδες για καλλυντικά και δεν τους φαίνεται και γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό».

Εκείνη την ημέρα επέλεξα τον παράδεισο του βιβλιοπωλείου. Τη γεμάτη νόημα και προκλητική σιωπή των βιβλίων που περιμένουν με τα πολύχρωμα εξώφυλλά τους τον αναγνώστη που θα ζωντανέψει για κάποιες μέρες τους ήρωές τους. Και κάθε φορά το ίδιο αίσθημα: μακάρι να μπορούσα να τα διαβάσω όλα!

Κάπως έτσι βρέθηκα στην Πρωτοπορία, να κατεβαίνω τις σκάλες για να βρεθώ στο αγαπημένο σταντ της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μεταξύ υπογείου και ισογείου, στις προθήκες του κλιμακοστασίου, το μάτι μου έπεσε στα μικρά βιβλιαράκια των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Κοντοστάθηκα και πήρα στα χέρια μου τους Καταρράκτες του Ίαν Ράνκιν. Κόστιζε μόλις 3,00 ευρώ. Διάβασα την πρώτη σελίδα, μετά μία σελίδα στη μέση του βιβλίου και την περίληψη στο οπισθόφυλλο
Η γραφή διαφορετική. Κάπως νουάρ, σαν του Ρέημον Τσάντλερ αλλά το χρονικό πλαίσιο στο τώρα, στη σύγχρονη εποχή. Δεν προβληματίστηκα πολύ. Δύο βιβλία του Ίαν Ράνκιν, ένα της Πατρίτσια Χάισμιθ, και το κλασσικό Γεράκι της Μάλτας σε πολύ καλές τιμές. Έφυγα από το βιβλιοπωλείο με μια τσάντα γεμάτη βιβλία και πασιχαρής…

Κι αυτή ήταν η αρχή μιας νέας «αγάπης».

Ήδη έχω διαβάσει τέσσερα βιβλία του Ίαν Ράνκιν με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητής Ρέμπους, τον αγαπημένο αντί-ήρωα, που με τις δικές του μεθόδους φέρνει σε πέρας τις υποθέσεις που δεν του ανατίθενται ακριβώς αλλά τις προκαλεί με κάποιο προσωπικό μαγνήτη και τις σφραγίζει με την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του.

Τελικά, αυτό που κάνει έναν συγγραφέα αγαπημένο μου δεν είναι ο τρόπος γραφής, ούτε η πρωτότυπη ιστορία, η τεκμηρίωση, το πολύ σασπέντς. Το κριτήριο είναι η συγκίνηση που με καταλαμβάνει όταν φτάνει ένα βιβλίο στο τέλος του. Όταν νοιώσω ότι αποχαιρετώ έναν καλό φίλο, όταν έχω την αίσθηση ότι έζησα κι εγώ την ιστορία μέσα από τις σελίδες, ότι γνώρισα πραγματικά τα πρόσωπα του βιβλίου, πήγα στα μέρη που διαδραματίστηκε και περιέγραψε ο συγγραφέας, όταν με λίγα λόγια μου λείπει το βιβλίο και οι ήρωές του αν και μόλις το άφησα….

http://www.ianrankin.net/



Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Μετά Την Απομάκρυνση Από Το Ταμείο, Ουδέν Λάθος Αναγνωρίζεται

Πόσες φορές έχετε κάνει λάθος επιλογή ανθρώπων σε φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές σχέσεις; Πόσες φορές "βλέπατε" σ' αυτούς ιδιότητες, χαρίσματα, εν δυνάμει όμορφες στιγμές, που εκείνοι, καμία σχέση, δεν είχαν ούτε τη διάθεση ούτε την δυναμική να σας δώσουν; Πόσες φορές ένα εσωτερικό καμπανάκι χτυπούσε προειδοποιητικά, γιατί δεν είστε και χαζοί, και αντί να το ακούσετε, το κοπανάγατε με το σφυρί των επιθυμιών σας "σκάσε εσύ, ξέρω τι κάνω", προχωρώντας ακάθεκτοι προς την "καταστροφή";

Προσωπικά, πολλές.



Μετά από την πενθήμερη, καταναγκαστική απομόνωση με τα αντιγριπικά σκευάσματα και το Νίκο Ξανθόπουλο, με την παιδική απελπισία τύπου "έχασα το πάρτυ της φιλενάδας μου, που θα ήταν εκεί και άλλα παιδάκια και θα περνούσαμε όμορφα", με τα Γαπημένα μου βιβλία που οι ήρωες βρίσκουν πάντα τον δολοφόνο, διάφορες σκέψεις έκαναν την εμφάνισή τους με την μορφή διαλογισμού. Σαν να περίμεναν στη σειρά, μετά το βήχα, να εμφανιστούν και αυτές και να διεκδικήσουν μερίδιο στην ανάρρωση.

Κάπως έτσι βρέθηκα να αναρωτιέμαι τετριμμένα, αλλά πάντα επίκαιρα ζητήματα, όπως αυτό του λάθους στην επιλογή ανθρώπων... Γιατί κάνουμε, πόσες φορές πρέπει να κάνουμε και γιατί για τον καθένα το δικαίωμα στο λάθος είναι μια άκρως προσωπική εμπειρία. Γιατί ποτέ δεν ακούμε συμβουλές ανθρώπων πιο οξυδερκών, ψύχραιμων ή άρτι ομοιοπαθών και εμμένουμε στα δικά μας; ("το θέλω! το θέλω ! το θέλω!")

Η απάντηση ήρθε χωρίς ζόρι-να τι κάνει ένα ΣουΚου απομόνωσης και πολύ ύπνου!
Γιατί, μάλλον, ο καθένας μας μέσα του έχει ένα προσωπικό κοντέρ, που ορίζει ότι,στη διάρκεια της ζωής του, για να μάθει και να μην το ξανακάνει (αν είναι τυχερός και ολοκληρώσει την γνωστική διαδικασία ) θα πρέπει να γνωρίσει και να υποστεί, Π.Χ.:

5 παθολογικούς ψεύτες
20 εγωιστές
9 νάρκισσους
2 τσιγκούνηδες,
8 συμφεροντολόγους,
2 κακότροπους,
20 ξενέρωτους

Μετά από αυτό, και εφόσον έχει συνείδηση της εξελικτική του πορείας μπορεί άνετα να πει: "δεν πάτε στο καλό ωρέ παλικάρια-μανταμίτσες;"
Μέχρι τότε όμως
ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...




Υ.Γ.1 Πολύ θα ήθελα να διαβάσω και διαφορετικές προσεγγίσεις του θέματος...

Υ.Γ.
2 Η φώτο που ακολουθεί είναι απάντηση στο μπλογκ της Πριγκίπισσας Με Τα Καπέλα και της Διαγαλαξιακής Πεταλούδας με την Πατερίτσα---->http://sexinanothercity.blogspot.com/










Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Το Τέλος Της Αφωνίας


Ναι. Σήμερα μιλάω.
Εξακολουθώ να έχω την μπάσα φωνή του ερωτευμένου νταλικιέρη, αλλά μιλάω.
Η γάτα κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου,αναρωτιέται ακόμα αν είμαι η ίδια ή ο κλώνος μου, αλλά είμαι εγώ. Δεν θα της εξηγηθώ ακόμα. Όταν τελειώσει το μαρτύριο που θα με κλείσει ΚΑΙ σήμερα σπίτι να παίρνω ένα κάρο σκευάσματα ΧΩΡΙΣ να πάω στο σούπερ πάρτυ της Πριγκίπισσας Με Τα Καπέλα, θα της εξηγήσω τη διαφορά φαρυγγίτιδας και λαρυγγίτιδας.
Ενδεχομένως θα της ηχογραφήσω και απόσπασμα από αυτήν την σελίδα www.myworld.gr/browse/741 να το ακούει μέχρι να το μάθει.
Για να ξέρει τι να κάνει αν της ξανατύχει.

Αντί λοιπόν για το πάρτυ-πολύς καπνός, πολλά μικρόβια, πολλά ποτά- θα δω τηλεόραση. Θα την ανοίξω και θα την αφήσω να παίζει ότι θέλει αυτή. Δημοκρατικά. Άλλωστε δεν της κάνω και συχνά τη χάρη. Με διάθεση ΖΕΝ ("μην αντιστέκεσαι, χαλάρωσε, μην επιλέγεις") για σήμερα μόνο, θα αφεθώ στην αδιάκριτη αποβλάκωση να με θεραπεύσει. Παίρνω το τσάι μου και βάζω κρατικό κανάλι, γύρω στις 5 θα ήταν; Και τι βλέπω...

Απόκληροι της Κοινωνίας [1964]

Υπόθεση: Ο Μανούσος και ο Ζαφείρης έχουν μια απομονωμένη επιχείρηση ξυλείας σε ένα βουνό της Κρήτης. Οι δυο τους θα πάρουν την άδεια για μια μεγάλη πενταετή δουλειά. Ο Μανούσος θα πάει στην Αθήνα για να αγοράσει εργαλεία και για να ζητήσει σε γάμο για λογαριασμό του Ζαφείρη, την Ελένη. Εκεί μαθαίνει από την ξαδέλφη της Κατίνα, ότι η Ελένη έχει παντρευτεί. Θα γνωριστεί καλύτερα με την Κατίνα και θα την ερωτευτεί...Αλλά η Κατίνα-Μάρθα Βούρτση έχει δίδυμη αδελφή-πάλι Μάρθα Βούρτση, που τραγουδάει σε Καμπαρέ, με το μπράτσο και το μπούτι έξω και την εκβιάζει ότι δεν θα την αφήσει να ζήσει μια απλή ζωή Αυτός---------------------------------------------------------------------------------------------
Τους πετυχαίνει τυχαία εν ώρα ξυλοδαρμού ο Ξανθόπουλος στο λιμάνι, και φυσικά, επεμβαίνει. Μένει κάγκελο, γιατί νομίζει ότι η Κατίνα ζει διπλή ζωή!!!! . Φεύγει κυνηγημένος στα βουνά της Κρήτης για να ξεχάσει τον πόνο του, χωρίς να ξηγηθεί στην Κατίνα.
Μετά, βλέπουμε τον Ζαφείρη να αποφασίζει ότι δεν αντέχει άλλο την αΓαμία και θέλει να κάνει οικογένεια. Πάει βρίσκει την Κατίνα και της λέει "αν δεν σε θέλει αυτός σε παίρνω εγώ" την κουβαλάει στο βουνό και το δράμα εκτυλίσσεται αριστουργηματικά για κάποια με λαρυγγίτιδα.
Κυριολεκτικά βρήκα τη λαλιά μου.
Θα ήταν παράλειψη να μην παραθέσω και τα λοιπά στοιχεία της ταινίας
Σκηνοθεσία: Τεγόπουλος, Απόστολος Σενάριο: Ολύμπιος, Γιώργος Παραγωγή: Κλακ Φιλμ Εισητήρια: 183308 Διάρκεια: 83' Πρωταγωνιστούν: Ξανθόπουλος Νίκος, Βούρτση Μάρθα, Στρατηγός Στέφανος, Διανέλλος Λαυρέντης, Φωτόπουλος Μίμης, Καζάκος Κώστας, Βρανά Σπεράντζα, Βλάχος Ανέστης. Όλως παραδόξως, έσκιζε από καστ!

Ώρα 8.14 λοιπόν και καλά να περάσετε λοιπόν στο πάρτυ της Πριγκίπισσας Με Τα Καπέλα, δεν με νοιάζει καθόλου. Σήμερα βρήκα το φάρμακο για όλες τις παθήσεις: ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. Σίγουρα θα έχει κανένα ντοκιμαντέρ με ζώα και θα τελειώσει όμορφα αυτό το τέλειο, πρώτο Σαββατοκύριακο του Φεβρουαρίου...

Και τυχόν, ομοιοπαθείς προτείνω να ρίξουν μια ματιά εδώ http://www.nikosxanthopoulos.com/

Ώρα αντιβίωωωωωσης...







Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

2008: ΕΤΟΣ ΙΩΣΕΩΝ


Θέλω να τον βρω αυτόν τον έξυπνο, που είπε ότι όπως σου μπει η καινούργια χρονιά έτσι θα κυλήσει ως τέλους. Θέλω γενικά να βρω όλους αυτούς τους προληπτικούς τύπους που με γυρίζουν στο Μεσαίωνα και με κάνουν να ψάχνομαι διαρκώς. Μην κοιμηθείς με ανοιχτές ντουλάπες, μην κόψεις τα νύχια σου βράδυ, μην δώσεις το μαχαίρι που κρατάς στον άλλο, σημαίνει τσακωμός, μην φιλάς στα μάτια, σημαίνει χωρισμός. Και βέβαια όπως σου μπήκε η χρονιά έτσι κ θα σε πάει. Μην ξεχνιόμαστε.

Αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτή η ρήση, κάθε πρώτη του μήνα αυτήν την χρονιά θα είμαι άρρωστη με κρυολόγημα-γρίπη ή ιωσούλα. Και για όλα θα φταίει που όταν άλλαξε το έτος και, ενώ είχα φορέσει τα ωραία μου πήγα στο- ο θεός να το κάνει-πάρτυ των 10 ατόμων με ένα πάκο χαρτομάντηλα με αλόη και τα lobelia compound στην τσάντα.

Ήταν μια υπέροχη Πρωτοχρονιά: κατέβαλα ειλικρινείς προσπάθειες να μην λιποθυμήσω από τη ζαλάδα και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του πάρτυ χαζεύοντας βίντεο παρακμιακών 80’s κομματιών σε φριχτή ανάλυση από το youtube στον προτζέκτορα του οικοδεσπότη. Όταν τελικά κατά τις 5 κλάταρα γύρισα σπίτι και πέρασα τις δύο πρώτες ημέρες του έτους έγκλειστη.

Και τώρα να, έχουμε 1η Φεβρουαρίου και είμαι πάλι στο σπίτι. Αυτή τη φορά τα συμπτώματα έχουν αλλάξει. Εμφάνισα πυρετό χθες, και σήμερα, δεν μπορώ καν να αρθρώσω μια αξιοπρεπή λέξη χωρίς να μοιάζω α/με έφηβο που αλλάζουν οι φωνητικές του χορδές και πιάνει έξαφνα τις ψιλές, β/ με μαθητευόμενη της Τζούλη Μασσίνο που στονάρει κ η δασκάλα ωρύεται «oh, no no no dear», γ/ με γαϊδάρα σε οίστρο. Σκέφτομαι να επιλέξω το γ, είναι και του Αγίου Βαλεντίνου σύντομα και θα βασιλέψει ο έρωτας στη ζωή μου ξανά.

Και κάπως έτσι μου γεννήθηκε η πηγαία επιθυμία να δημιουργήσω αυτό το μπλόγκ. Επειδή είναι δεδομένο ότι θα με καταβάλει ερωτικό κύμα τις επόμενες ημέρες και ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από συνωμοσίες του σύμπαντος για να λάμψω σαν αστέρι αναδυόμενο από την λάσπη της γρίπης και πρέπει να υπάρχει ένα ημερολόγιο όπου θα μοιράζομαι τις υπέροχες αυτές στιγμές μου.

(Τα klaricid ή όπως τα λένε, έχουν παρενέργεια τις ιδέες μεγαλείου ή το είχα πάντα το πρόβλημα; Και ποια θα είναι άραγε η έκπληξη της 1ης Μαρτίου?)