Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ανάμεσα

Aνάμεσα στο μαύρο της σκληρής μουσικής που ακούω τον τελευταίο καιρό και τις χοροπηδηχτές και ωστόσο γήινες νότες του swing που με έχει κερδίσει.

Ανάμεσα στο φεγγάρι που γεμίζει νύχτα με τη νύχτα και αδειάζει με την ίδια χάρη και στην καθάρια μέρα που ξεζουμίζει τη γαλάζια τέμπερα όλη στον ουρανό.
(Μα κάθε μέρα, τι ουρανός είναι αυτός; Πού ζω; Χρειάζομαι άλλα να είμαι ευτυχισμένη πέρα από αυτό το γαλάζιο; )

Σεροτονίνη; Άνοιξη;-


Ο αέρας έχει τη διαπεραστική γλύκα της ωραιότερης εποχής του χρόνου, αυτής που είναι Νέα, έχει Όνειρα, έχει Προσμονή, έχει Καντάδες όλων των πλασμάτων της φύσης, ακόμη και αυτών που δεν έχουν φωνή, αυτής που έχει το πιό έντονο πράσινο που λες και θέλει να ξεπηδήσει από το χρωματικό φάσμα και να γίνει ένα με την τέμπερα του γαλάζιο.

Και καπου εκεί, ανάμεσα σ' αυτά τα τόσο συνηθισμένα κοσμικά φαινόμενα, που πιά τείνουν να γίνουν σπάνια
κι ανάμεσα στους κραδασμούς της Ζωής των Άλλων, αυτών που είναι δίπλα μου και τους ξέρω και τους αγαπώ και αυτών που δεν τους ξέρω απλά διασταυρώνομαι τυχαία για λίγο ή για πολύ και με κάποιους γνωρίζομαι και μένω και συντονιζόμαστε σε κοινές δονήσεις και με κάποιους χάνομαι, προσπαθώ να ισορροπήσω για να μη κυλιστώ και λερώσω το ανοιξιάτικο φόρεμα με γρασίδι και λάσπη και κυκλοφορώ μέχρι το Καλοκαίρι λερωμένη.

Αλλά μετά, σκέφτομαι, ας αφήσει ό,τι θέλει. Ο λεκές είναι η Ζωγραφιά και το χρώμα.Και αν δεν διασταυρωθώ, αν δεν τσαλακώσω τα ρούχα μου τι θα είναι άλλη μία Άνοιξη στη ζωή;

Ευπρόσδεκτες λοιπόν οι ώσεις και οι κραδασμοί της ζωής γύρω μου.
Καλοτάξιδες και οι δικές μου

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

έβρεξε λάσπη

Την μέρα που μας πέρασε μετά βίας σηκώθηκα από το κρεβάτι. Δεν είχα κοιμηθεί καλά, το σώμα μου πονούσε, ευχάριστα μεν αλλά πονούσε και κρύωνα. Είχα καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες να κοιμηθώ νωρίς το προηγούμενο βράδυ αλλά ήταν μάταιο. Το άγχος της Δευτέρας, αυτό το ανεξήγητο μα και τόσο εύκολα κατανοητό με κατακλύζει και μόνο η αγρύπνια με παρηγορεί. Χωρίς σχέδια, απλό χαζολόγημα.

Δεν έκανα σχέδια για την εβδομάδα που έρχεται. Λίγο ένα πλάνο, μετά βίας να βρω τι θα φορέσω μιας και είπαν ότι θα πέσει η θερμοκρασία, λίγο να οργανώσω τα ρούχα το μάθημα χορού. Τα λεπτά ξεγλιστρούσαν τόσο ήρεμα μέσα από τα χέρια μου και δεν μπορούσα να κρατήσω τη στιγμή.

Δεν είναι ότι δεν αγαπώ το φως της ημέρας. Αυτή η αισιόδοξη ένταση του φωτός πάνω στα πράγματα, τα σχήματα που είναι τόσο πιό σαφή τις πρώτες πρωινές ώρες αφού περάσουν από τη μαγεία του λυκόφωτος βαφτίζουν και μένα στην καθαρότητα τους. Το πρωί είναι η ώρα των σχεδίων. Σίγουρα όχι η νύχτα.

Μετά βίας βρέθηκα στους κίτρινους δρόμους. Ο ουρανός ήταν τόσο παράξενος. Σαν κακός οιωνός. Και δεν θέλω να πιστεύω σε κακούς οιωνούς. Και αν υπάρχουν δεν θέλω να τους ξέρω. Και άν έρθει το ανάποδο δεν θέλω να το δω. Και αν το δω θα το δεχτώ για να ομορφύνει.

Τελικά αυτή η λάσπη που έπεσε πάνω στα αυτοκίνητα, στα παλτά των περαστικών, στις ομπρέλες που πουλούσαν μανιασμένα οι μετανάστες έξω από το μετρό, πέρασε αργά τη νύχτα, τη σημερινή νύχτα, για λίγο στο μέσα μου.
Γιατί απλά δεν μπορώ να εξωραΐσω όλες τις καταστάσεις. Είναι κάποιες που είναι δύσκολες, μαύρες, σκληρές. Αυτές που δεν έχεις τι να πεις, οι λέξεις σκαλώνουν, δεν υπάρχουν για να βγουν, έχουν πετρώσει μέσα σου σαν άσκοπες, άκαιρες, ανώφελες. Είναι κάποιες καταστάσεις, κάποιες στιγμές που το μόνο που τελικά μπορώ να κάνω είναι είμαι εκεί, όχι και τόσο εύστοχα σιωπηλή, όχι και τόσο πετυχημένα συγκαταβατική, όχι όσο θα ήθελα χρήσιμη. Εκεί. Αλλά δεν μπορώ να εμποδίσω τους οιωνούς, δεν μπορώ να εμποδίσω, δεν μπορώ να σταματήσω τη ροή. Νοιώθω αδύναμο φράγμα σε ορμητική κοίτη.

Για ό,τι είμαι, θα είμαι εκεί.
Ήμουν πάντα.
Και μαζί σου.



Υ.Γ. η μουσική που ακούγεται είναι από τους stoa.
και οφείλω τη γνωριμία μου με αυτούς σε μια πολύ αγαπημένη φίλη.

και την ευχαριστώ


Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Το Νησί Των Καταραμένων


Τρίτη βράδυ τα φώτα σβήνουν στο Αττικόν.

Ομοσπονδιακός αστυνομικός φτάνει σε απόκρημνο νησί τυλιγμένο στην ομίχλη με φέρρυ που θα κάνει σχεδόν χρόνια να ξαναέρθει. Οι κάτοικοι του Νησιού, ψυχοπαθείς εγκληματίες και οι γιατροί-φύλακές τους, είναι κυριευμένοι από φόβο ύστερα από απόδραση τρόφιμης, καθώς θεωρείται αρκετά επικίνδυνη: έπνιξε τα τρία της παιδιά σε λίμνη και παρόλα αυτά το αρνείται πεισματικά. Ο αστυνομικός, αποφασισμένος να σηκώσει για τα καλά την κουβέρτα που σκεπάζει την Αλήθεια, έρχεται αντιμέτωπος με τους πάντες. Ακόμα και με τον εαυτό του.


Ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
Από τις ταινίες του έχω δει τ
ο Χρώμα Του Χρήματος, που το ανακαλώ σαν απλά ενδιαφέρον, Το Ακρωτήρι Του Φόβου που μου εντυπώθηκε η ένταση της ερμηνείας του Ρόμπερτ Ντε Νίρο , Τα Χρόνια της Αθωότητας, που είχα βαρεθεί την ύπαρξή μου την ίδια καθώς στα όρια του ύπνου παρακαλούσα να τελειώσει, το Aviator που αναγνώρισα το υποκριτικό ταλέντο του Ντι Κάπριο και τον Πληροφοριοδότη που με είχε ενθουσιάσει λόγω του εντονου ρυθμού και του απρόσμενου τέλους. Πηγαίνοντας σήμερα σινεμά ομολογώ ότι περίμενα κάτι από το στυλ του Πληροφοριοδότη. Έχοντας διαβάσει κριτικές όπως αυτή θεωρούσα σχεδόν βέβαιο ότι θα καθηλωθώ από την εξέλιξη και την πλοκή της ιστορίας.

Κάτι που δεν συνέβη.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι μια ταινία δράσης, δεν είναι καν μια ταινία θρίλερ. Είναι ένα καλοδουλεμένο ψυχολογικό δράμα κρυμμένο πίσω από ένα παραπέτασμα δράσης και μυστηρίου. Η όποια ένταση λειτουργεί σαν την ομίχλη: σκεπάζει προστατευτικά το Νησί και την πλοκή της ιστορίας μέχρι να φυσήξει ο αναπόφευκτος άνεμος. Ο άνεμος της αλήθειας.


Το πρώτο μισό του έργου είναι γρηγορότερο, εντονότερο, πιό ενδιαφέρον. Σχεδόν δεν καταλαβαίνει ο θεατής τα πρώτα 70 λεπτά. Το δεύτερο γίνεται εσωτερικό, ο ρυθμός πέφτει και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα επικρατεί μέχρι τη λύση του δράματος. Η δε "ανατροπή" στο σενάριο δεν είναι και τόσο αναπάντεχη, αφού ο σκηνοθέτης έχει δώσει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας στοιχεία για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Αρκεί κάποιος να είναι λίγο προσεκτικός και θα δει το τέλος να αχνοφαίνεται ακόμη και αν θέλει να το αρνηθεί...

Στα συν της ταινίας η παρουσία και ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Τα τελευταία χρόνια με εκπλήσσει μόνο ευχάριστα. Ο Μπεν Κίνγκσλεϊ και ο Μαξ Φον Σίντοφ δεν χρειάζονται καν συστάσεις, είναι μοναδικοί ηθοποιοί. Εξαιρετικός στο δεύτερο ρόλο του συνεργάτη του Ντι Κάπριο ο Μάρκ Ράφαλο.
Στα μείον η αίσθηση ότι η ατμόσφαιρα του όλου έργου δεν ήταν αρκετά υποβλητική ώστε να με ταξιδέψουν οι εικόνες. Επίσης,αν και το θέμα ήταν αναμφισβήτητα αβανταδόρικο, δεν υπήρξε η απαραίτητη κλιμάκωση της έντασης, ίσως ακριβώς γιατί τελικά , όπως διαπίστωσα και στην αρχή, δεν πρόκειται ούτε για θρίλερ ούτε για ταινία δράσης. Η τελευταία ατάκα του Ντι Κάπριο το αποδεικνύει.

Καλή διασκέδαση σε όσους το παρακολουθήσετε.
Ή μήπως πρέπει να πω Καλό Ταξίδι στο Νησί;



Y.Γ. Η φωτογραφία είναι από την καλύτερη για μένα σκηνή του έργου ή, έστω, την πιό λυρική. Ίσως και μόνο γι' αυτήν την σκηνή και την ατάκα του τέλους να νοιώθω ικανοποιημένη από αυτό που είδα ...
Όσο για το trailer, επιεικώς ...παραπλανητικό. Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε τι εννοώ.