Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

απολογισμός

...με φόβο ανέβηκα τα σκαλιά στην έξοδο του Μετρό Συντάγματος...και η πρώτη εικόνα ήταν το καμμένο δέντρο...μου έφερε τόση θλίψη αυτό...προστέθηκε στη θλίψη για το χαμό του Αλέξη και για τη χαμένη μας ελπίδα που με έβγαλε έξω με ένα βάρος δυσανάλογο για τις ημέρες που υποτίθεται ότι είναι γιορτινές και χαρούμενες...
...περπάτησα την Πανεπιστημίου...παντού σπασμένα μαγαζιά, καμμένες τράπεζες, γκράφιτι με υβριστικά μηνύματα για τους "εχθρούς" μπάτσους, για τους "εχθρούς" καταναλωτές, για όλους τους εχθρούς...τον εχθρό που λέγεται "εαυτός" κανένας δεν τον έβρισε με ένα μήνυμα στον τοίχο...ναι, γιατί όχι; να γράψει "είμαι ηλίθιος, είμαι μαλάκας, είμαι υπνωτισμένος. Εξυπηρετώ τα συμφέροντα του κάθε υπερφίαλου κλέφτη γιατί έχω βολευτεί στην άνεση της εποχής, ναρκώνομαι με τον καταναλωτισμό, αρκούμαι στη "βία στη βία". Άγομαι και φέρομαι και όταν ξυπνάω βλέπω ότι δεν μπορώ να ζήσω με αυτά που έχω...γιατί δεν έχω βάσεις. Αλλά φταίω κι εγώ...Φταίω ΚΥΡΙΩΣ εγώ."
...τα πρόσωπα γύρω μου γκρίζα...φοβισμένα, ίσως για πρώτη φορά σ' αυτήν την πόλη...περνάει περιπολικό διπλα μου και φοβάμαι...βλέπω άνθρωπο με ολόμαυρα και φοβάμαι...ακούω ηχους παράξενους δυό στενά παρακάτω και φοβάμαι...αυτό μου κοστίζει...δεν ξέρω τι να φοβηθώ περισσότερο...στην πόλη μου, την αγαπημένη μου άσχημη πόλη...στην πόλη που ποτέ δεν φοβώμουν...
...δεν ξέρω που θα βγάλει όλο αυτό... ξέρω μόνο ότι η ενέργεια σπαταλιέται άσκοπα όταν δεν έχει στόχο και προοπτική...η επανάσταση θα χαθεί κάτω από τους τόνους στάχτης των κατεστραμένων, βανδαλισμένων μαγαζιών της πόλης μου...ο θάνατος του παιδιού θα μείνει στην ιστορία σαν ένα γεγονός που προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις...και μετά; μετά τι;
... δεν θέλω να ξανακοιμηθεί κανείς σ' αυτήν την πόλη...όχι γιατί φοβάται, αλλά γιατί είναι ζωντανός και θέλει κάτι καλύτερο...από τον εαυτό του πρώτα και μετά απ' όλους τους άλλους....να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει: "τι έκανα σήμερα για τον κόσμο που ζω; για την πόλη μου; τι έκανα στην τελική για να είμαι εγώ καλύτερος άνθρωπος;"

καλές γιορτές...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Efterklang 6-12-2008


Ένα live που η σκέψη όσων γίνονταν δύο δρόμους παραπάνω δεν με άφησε να απολαύσω όσο ήθελα... Γιατί πώς μπορείς να "απολαύσεις" όταν μόλις έμαθες ότι πυροβολήθηκε ένα 15χρονο παιδί και ότι ήδη άρχισαν οι οδομαχίες μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομικών ματ; Και πώς μπορείς να μην φοβάσαι για το κύμα βίας που φέρνει μια τέτοια κατάσταση.
Αγαπώ πολύ τα Εξάρχεια. Μου αρέσει η ανωνυμία και η πλήρης σχεδόν αλληλοανοχή που ισχύει για όλους που επιλέγουν να περάσουν τα σύνορα της Σόλωνος και Θεμιστοκλέους. Έχω σχεδόν συνηθίσει τη μυρωδιά του καμμένου πλαστικού και την παράδοξη αίσθηση ασφάλειας που έχεις όταν βαδίζεις εκεί, όποτε φυσικά δεν έχουν ξεσπάσει οι συνήθεις, δυστυχώς, ταραχές.
Χθες όμως τα πράγματα ήταν οξυμένα από νωρίς. 10 παρά τέταρτο, όταν φτάσαμε στο ΑΝ ήδη καίγονταν πολλοί κάδοι και αυτοκίνητα στην Θεμιστοκλέους. Ο κόσμος κοιτούσε απορημένος, μαζί και εμείς. Αλλά σε λίγο μάθαμε το γιατί...και κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια του ΑΝ με πολύ βάρος στην ψυχή. Με το βάρος των ανθρώπων που νοιώθουν σχεδόν ανήμποροι να αλλάξουν κάτι. Γιατί σίγουρα το μόνο που δεν μπορείς να αλλάξεις είναι ο θάνατος...και αυτός είχε ήδη συναντησει το παιδί αυτό. Δικαίως, αδίκως, δεν εξετάζω καν. Τίποτα σχεδόν δεν δικαιολογεί το θάνατο, ιδίως σε τέτοιες ηλικίες...

Οι Efterklang βγήκαν στην ώρα τους, μετά το πολύ επιτυχημένο support του Peter Broderick, κάπως μουδιασμένοι και αυτοί όπως και το κοινό από τα γεγονότα που είχαν ήδη προηγηθεί και είχαν φτάσει στα αυτιά όλων μας. Ο τραγουδιστής τους μάλιστα αναφέρθηκε ειλικρινά περίλυπος σε αυτό, κάτι που προσωπικα εκτίμησα πολύ... Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια από τις πιό παράξενες και επιτυχημένες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
Ο ήχος των Efterklang κινείται στη σφαίρα του ονειρικού και θέλοντας και μη σε ταξιδεύει. Ωστόσο, όπως και με τους God is an Austronaut, έτσι και χθες έμεινα έκπληκτη για το πόσο καλό live μπορεί να δώσει ένα post rock συγκρότημα, που ακούγωντας συνήθως τις μουσικές του μπορείς να τις πεις κάπως downtempo. Πέρα από αυτό όμως, ειλικρινά ένοιωσα τυχερή που είδα τους efterklang πραγματικά σε πολύ καλό σημείο της πορείας του και όχι σε φάση παρακμής ή αρπαχτής. Και κυρίως, πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, ένοιωσα την πολύ καλή χημεία, τόσο μεταξύ τους όσο και με τον κόσμο, ιδίως στο διαδραστικό σημείο της συναυλίας, εκεί που κάλεσαν το κοινό να συμμετέχει σε ένα από τα τραγούδια με αυτοσχέδιους ήχους και φωνές .


Βγήκαμε από το ΑΝ φορτωμένοι cd και υπέροχους ήχους στα αυτιά για να αντικρύσουμε μια έρημη σχεδόν πόλη με πολεμική ατμόσφαιρα, γεμάτη δακρυγόνα... Ένας κάδος μισόκαιγε στο τέλος της Θεμιστοκλέους και κάποιοι άλλοι, που ήδη είχαν καεί, ήταν τοποθετημένοι σαν οδοφράγματα και παρατημένοι στη μέση. Η δράση, από όσο ακούσαμε, είχε μεταφερθεί στην Πατησίων... Με τις μπλούζες μας αυτοσχέδιες μάσκες xωθήκαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο για να κινηθούμε προς τα επάνω. Η Ακαδημίας είχε ήδη κλείσει από αψιμαχίες και αναγκαστήκαμε να κινηθούμε προς Κολωνάκι, ανεβαίνοντας τη Σκουφά.

Λίγα τετράγωνα παραπάνω διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος αγνοούσε παντελώς τι γινόταν...Διασκέδαζε κανονικά, πάρκαρε τα αυτοκίνητά του κανονικά, ανέμελα...
Και σκέφτηκα ότι πάντα κάπως έτσι είναι τα πράγματα...αλλά και τρόμαξα από αυτή την αντίθεση των δύο τριών δρόμων διαφορά...




Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

ΔΕΝ είδα Στέρεο Νόβα

Δεν πήγα στο πάρτυ της Lifo. Και όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν τα κατάφερα.

Αναρωτιέμαι δύο πράγματα,
1) ποιός ο λόγος η αστυνομία να κλείσει Πειραιώς ΚΑΙ Πέτρου Ράλλη στις 11 η ώρα το βράδυ και
2) ποιός ο λόγος η Lifo να επιλέξει για το πάρτυ της ένα μέρος που απείχε από τον κοντινότερο σταθμό του μετρό 20 λεπτά με τα πόδια,
δεδομένου ότι υποτίθεται ότι "αποδοκιμάζει" την μετακίνηση με αυτοκίνητο και ότι απευθύνεται σε κοινωνικά στρώματα που οικονομικά ενδεχομένως να μην έχουν την άνεση να διαθέτουν αυτοκίνητο! Καταλαβαίνω ότι το αναγνωστικό της κοινό έχει αυξηθεί τόσο που να μη χωράει π.χ στο city link όπως πρόπερυσι ή στο fuzz όπως πέρυσι, αλλά δεν θα έπρεπε αυτοί που οργάνωσαν την εκδήλωση αυτή να σκεφτούν λίγο την ταλαιπωρία του κόσμου; Για να μπορούμε να μιλάμε και να λέμε ότι υπάρχει κάτι, μια εφημερίδα, μια μερίδα κόσμου που κάνει τη διαφορά σ΄αυτον τον ρημαδοτόπο...

Αλλά δυστυχώς, είμαστε όλοι και συγκάτοικοι στην τρέλλα της Ελλάδας και συνένοχοι και συμμέτοχοι.
Και μόνο το life style δεν θα μας σώσει.

Υ.Γ. Κάτι ακούστηκε για πορεία μεταναστών που είχαν κλείσει ακριβώς το σημείο αυτό που γινόταν το πάρτυ...αυτό δεν αναιρεί όμως τις ευθύνες ούτε των διοργανωτών ούτε της αστυνομίας που έκλεισε ΟΛΟΥΣ τους δρόμους προς και από το πάρτυ.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Κατάλογος Ηλίθιων Προσωπικών Ατυχημάτων

(από αυτά που σου συμβαίνουν και νοιώθεις παντελώς βλαμμένος...αλλά αν τα σκεφτείς μετά από λίγο καιρό γελάς με τα χάλια σου...Ιδού ο δικός μου κατάλογος)

1.
Κάψιμο με τυρί ημιζεσταμένης τυρόπιτας σε φούρνο μικροκυμμάτων. Δοκιμάζεις λίγο στη γωνίτσα, λες ωραία, δεν είναι καυτή, δαγκώνεις με λαιμαργία και σε καίει το τυρί που έχει όμως ζεσταθεί παραπάνω και ξεχύνεται στα χείλη σου...

2.Κόψιμο με ροδέλα αυτοκόλλητου καθαρισμού ρούχων. Από το μένος σου να καθαρίσεις τα χνούδια στο παλτό, πιάνεις το πάνω μέρος του δείκτη σου στη ροδέλα, που σε κόβει σαν χαρτί...*%6^&^%%%**(@###
3.Κάψιμο με το κουταλάκι του τσαγιού. Προσπαθώντας να στραγγίξεις το φακελλάκι του τσαγιού τυλίγοντας το κορδόνι γύρω από το κουτάλι (it is the english way ) με τη δύναμη που βάζεις, σπάει το κορδόνι, πετάγεται το κουτάλι και κάνει βουτιά στο καυτό νερό και από το "πλοπ" λούζεσαι το καυτό νερό στο πρόσωπο και το λαιμό.
4. Ο διπλανός σου σκύβει να πιάσει το κινητό του, δεν βλέπει ότι κι εσύ έχεις σκύψει να πιάσεις κάτι και σου χώνει αγκωνιά στη μύτη. Βλέπεις αστράκια τις νύχτες που βαραίνει η ατμόσφαιρα.
5.Γεμίζεις τη τσάντα ανακλύκλωσης με παλιά περιοδικά, αλλά η τσάντα είναι μεγάλη, δεν υπολογίζεις το βάρος και μένεις κάγκελο στην προσπάθεια έλξης του βάρους. Να λες πάλι καλά που δεν σε έβγαλε εκτός μάχης για κανένα μήνα.
6.Ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου μια μέρα βροχερή, θέλοντας να μυρίσεις τη νοτισμένη ατμόσφαιρα και το διερχόμενο αυτοκίνητο από το απέναντι ρεύμα πέφτει σε λακούβα και σε λούζει με λασπόνερα. Γίνεσαι μούσκεμα και αντί για τη νοτισμένη ατμόσφαιρα μυρίζεις γουρουνίτσα στην καλλίτερη!

Ωστόσο, δεν γκρινιάζω...
Υπάρχουν και χειρότερα...