Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

You Make Me Feel

Aγαπημένοι μου Archive
γιατί δεν θυμάμαι πότε σας πρωτοείπα "αγαπημένους";Να ήταν κάπου στο καλοκαίρι του 2006;
Και άραγε έχει καμιά σημασία, τώρα, στο έτος 2010, όταν εσείς κυκλοφορήσατε το πρώτο σας άλμπουμ σύμφωνα με την ελληνική wikipedia το 1996; Μάλλον όχι.

Αγαπημένοι μου Archive,
λοιπόν προχθές ήρθα στη συναυλία σας. Εκεί στο θέατρο Badminton με άλλους 2500 σας είδα να βγαίνετε μαυροντυμένοι και οι δέκα (!) για να μου τραγουδήσετε κάποια από τα μοναδικά σας τραγούδια.
Σε μερικά συγκινήθηκα. Σε άλλα χόρεψα. Σε κάποια δυστυχώς βαρέθηκα.
Με πάγωσε o απίστευτα δυνατός κλιματισμός του χώρου, με εξόργισε η καφρίλα μερικών που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να ανεχόμαστε το τσιγάρο τους και κυρίως την φύση του Ελληνάρα που κρύβουν μέσα τους, με ταξίδεψε ο εξαιρετικός ήχος, με προβλημάτισε η τιμή του εισιτηρίου, με άγγιξε ο κόσμος που τραγουδούσε, για κάποιες στιγμές με συνεπήρε η ατμόσφαιρα.

Αλλά...
Πριν δύο χρόνια περίπου, σε έναν πιό μικρό, παρεΐστικο σχεδόν χώρο, στο Κύτταρο, είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα μοναδικό live με κόστος στο ένα τέταρτο σχεδόν της τιμής του εισιτηρίου της συναυλίας σας. Με συμμετοχές από ελληνικά συγκροτήματα οι Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, οι εξαιρετικοί Τransistor και ως κορυφαίο όνομα ο Graig Walker. Ο τραγουδιστής σας που άφησε την μπάντα το 2004. Αυτός ο συμπαθέστατος και απλός κοκκινοτρίχης με το ντροπαλό χαμόγελο και την απίστευτη φωνή.

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που τραγούδησε το Again.
Όλες οι λέξεις με το στερητικό άλφα,αυτές που τις χρησιμοποιούν μερικοί επιτήδειοι στις μικρές αγγελίες για να μπαίνουν πρώτοι πρώτοι ακόμα και αν οι υπηρεσίες τους δεν ξεκινούν από το γράμμα άλφα, αυτές που τελευταίως χρησιμοποιούνται και για κάποιου τύπου χιούμορ, δεν ήταν ικανές για να περιγράψουν την άνεση με την οποία τραγούδησε ο άνθρωπος αυτός το συγκεκριμένο τραγούδι: Αβασάνιστα, αβάδιστα, άφοβα μα όχι άφωνα, απίστευτα.
Και με τρία άλφα στην αρχή της κάθε λέξης.
Δεν θυμάμαι κι εγώ πιά, για πόση ώρα έμειναν σηκωμένες οι τρίχες μου όλες από την φωνή και την ερμηνεία. Και όλα αυτά χωρίς το δικό σας ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς τα εφέ και χωρίς τον τόσο κόσμο να επευφημεί...


Η σύγκριση με την ερμηνεία που δώσατε στο Again στο φινάλε της συναυλίας αναπόφευκτα έβγαλε νικητή τον αποχωρήσαντα. Όσο κι αν προσπάθησε ο τωρινός ερμηνευτής, όσο και αν χτυπήθηκε, όσο και αν έδωσε, έφτασε κάτω μόνο η προσπάθεια. Όχι το μεγαλείο...


Πραγματικά, δεν θέλω να μειώσω την εμφάνισή σας προχθές. Ήταν τίμια. Τραγουδήσατε για δύο και κάτι ώρες, συμπεριλάβατε το πολυαγαπημένο μου Lights, ήσασταν αρκετά ζεστοί και προσπαθήσατε ειλικρινά.


Αλλά γράφω γιατί προβληματίστηκα
Τελικά αξίζει να συνεχίζουν μερικά συγκροτήματα όταν μέλη-κλειδιά τους, όπως ο κεντρικός τραγουδιστής ή έστω ο καλύτερος τραγουδιστής τους αφήνει το γκρουπ;
Ή μήπως ο μετασχηματισμός είναι απαραίτητος γιατί το όνομα που έχει ιστορία έχει και μεγάλο βάρος;

Ειλικρινά δική σας,
Κρυολογημένη Με Αβάσταχτο Συνάχι.





Υ.Γ. Χίλια ευχαριστώ στον Κ. για την πρόσκληση και την Mistress Hyde για την ιδέα των λέξεων με στερητικό άλφα.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Πορτοκαλοκίτρινο



Και ο Σεπτέμβρης κυλάει σαν τρένο στις ράγες του Αθηναϊκού χρόνου. Φέτος με εναλλαγές που αρμόζουν σε πραγματικό Φθινόπωρο:ζέστη, βροχή, κρύο, σύννεφα, υποκίτρινος ήλιος.

Πιό δύσκολος από άλλες χρονιές, με καχυποψία και υποψία ηρεμίας, πια,για την οικονομική κρίση. Της ηρεμίας μετα την Αποδοχή. Μετά το πρώτο σοκ η πόλη σαν να τη θεωρεί τη Νέα Κατάσταση πιό δεδομένη από ποτέ. Καλώς ή κακώς...

Ποδήλατα παντού. Χωρίς υποδομές και με τους αναβάτες τους, σύγχρονους Ιππότες που ορμούν στη μάχη της καθημερινότητας σαν να είναι μάχη ιδανικών. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή σε μια χώρα που προσπαθεί να κάνει το βήμα μπροστά αλλά είναι τόσα που την κρατάνε πίσω. Σε μια μόνιμη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο, που η πολιτεία μάλλον ανόητα και ανάλγητα μας στερεί.

Σε ένα τέτοιο άτι ανέβηκα κι εγώ την προηγούμενη Κυριακή, στην Τεχνόπολη. Ήταν μπλε, μικροκαμωμένο και στιβαρό. Έμοιαζε με παιδί των διπλανών του που μας περίμεναν παρατεταγμένα για βόλτα, αλλά ήταν εξίσου άφοβο και αποφασιστικό στη μικρή διαδρομή επίδειξης που μας επέτρεψαν οι διοργανωτές της έκθεσης. Χοροπηδούσε χαρούμενα στα καλντερίμια του Γκαζιού, έστριβε υπεύθυνα στις στροφές της Τεχνόπολης.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ποδηλατείς. Την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο και την ομορφιά της ισορροπίας πάνω σε δίτροχο. Παιδικές μνήμες ανασύρθηκαν από το μυαλό και ήρθαν να δέσουν παράξενα με το τώρα, αποφεύγοντας τον υπολογισμό πόσα χρόνια είχα να πατήσω πετάλι. Με κέρδισε όπως την πρώτη φορά που πέταξα τις βοηθητικές ρόδες, μία μία...

Και μετά είναι και το σινεμά. Σεπτέμβρης, παραδοσιακά πλέον μήνας ταινιών. Νύχτες πρεμιέρας και κόσμος πολύς να παρακολουθεί ταινίες που αν δεν ήταν αυτή η διοργάνωση ίσως δεν έμπαινε καν στη σκέψη να δει. Οι εκπτωτικές κάρτες βοήθησαν, φυσικά.Και η διάθεση για να χαθούμε μέσα από τις Ζωές Των Άλλων, σε μια κλειστή αίθουσα με αναπαυτικά καθίσματα-οχήματα του ταξιδιού.

Λίγα χρόνια πίσω δεν αγαπούσα το Φθινόπωρο. Μου φαινόταν σαν εποχή παρακμής και ξεκινημάτων που δεν ήθελα να κάνω. Η αναχώρηση του καλοκαιριού, η υποχρεωτική καθημερινή ρουτίνα, η επιστροφή στην Πόλη σημάδευε με αντιπάθεια τους μήνες Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη.
Πλέον αυτό μου φαίνεται μακρινό. Ίσως επειδή κατάλαβα ότι όλα χρειάζονται. Ίσως επειδή άρχισα να αγαπάω το καφέ και τις περισσότερες αποχρώσεις του. Ίσως γιατί η αλλαγή τελικά δεν είναι απαραίτητα κακή. Και σίγουρα γιατί όταν κλείνει μια πόρτα πάντα ανοίγει μια άλλη. Και αν δεν ανοίξει, θα ανοίξει έστω παράθυρο.
Ακόμα και αν αυτό δείχνει σε ένα τοπίο με χαλί πορτοκαλοκίτρινα φύλλα.

Ευχή για όλους μας: μια βόλτα σε ένα φθινοπωρινό δάσος, κήπο, ναι γιατί όχι, και θάλασσα... Έχει εκείνο το μολυβί χρώμα και την ηρεμία που ειναι απαραίτητη μετά το ξέφρενο τραγούδι του Καλοκαιριού.
Ευχή να συναντηθούμε εκεί έξω.
Πλέον κατα προτίμηση με ποδήλατα
Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν



Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

10 αγαπημένα πράγματα

1.Να ζω όσο μπορώ με τη Θάλασσα.Να κολυμπάω, με ή χωρίς θαλασσινό κουστούμι, να βουτάω με μάσκα και να παρατηρώ με τις ώρες τα ψάρια και το βυθό, παρέα με τις εικόνες τους και ήχο της ανάσας μου. Να μοιράζομαι με τα θαλασσινά πλάσματα μυστικά που με κανέναν άνθρωπο δεν μπορώ και να στεγνώνω στα ρηχά ακούγοντας τους ήχους του κύματος και των βότσαλων που χτυπούν το ένα στο άλλο σε δική τους συμφωνία.

2.Να χορεύω και να μελετάω χορό. Οποιονδήποτε χορό βγάζει από μέσα μου αυτή τη δύναμη που ζητάει να βγει...Το μπαλέτο, γιατί απαιτεί μέγιστη προσπάθεια και αυτοσυγκέντρωση. Το σύγχρονο, γιατί απελευθερώνει την ενέργεια από τα άκρα και σε ενώνει με τη μουσική. Και το swing γιατί σε "αναγκάζει" σε επικοινωνία και συνεργασία και με τον εαυτό σου και με τον παρτενέρ σου.

3.Να οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα κοντά στη Φύση και με αγαπημένη μουσική υπόκρουση, διαφορετική κατά περίπτωση. Να προσπαθώ να αναγνωρίσω τα μοναδικά αρώματα που εισβάλλουν από το παράθυρο και να συνδυάζω τι μου θυμίζουν ή πώς με κάνουν να νοιώθω.

4.Να μιλάω, να παίζω και να χαϊδεύω τις γάτες και το σκύλο μου, αλλά και οποιοδήποτε ζώο.
Κυριολεκτικά μου αλλάζει τη διάθεση στη στιγμή...

5.Να τρώω παγωτό μηχανής. Εκείνο το τεράστιο ανάμικτο στο τραγανό χωνάκι!

6.Να παρατηρώ αυτούς που αγαπώ όταν κοιμούνται.Με κάνει να τους αγαπώ ακόμη περισσότερο...

7.Να δίνω και να δέχομαι αγάπη, τρυφερότητα και στοργή. Ιδίως με όσους με έχουν και τους έχω επιλέξει ως αγαπημένα πρόσωπα...αλλά πολλές φορές και με αγνώστους σε μαγικές στιγμές που απλά συναντιώμαστε...

8.Να ρίχνω ζεστό νερό πάνω από παγάκια. Πάντα με συνεπαίρνει το πώς λιώνει ο πάγος με την προσθήκη του ζεστού!

9. Να ζωγραφίζω...οτιδήποτε...αλλά το καλοκαίρι πέτρες που κουβαλάω από τις παραλίες λίγες λίγες και στο τέλος μου διαλύουν τις τσάντες μου!

και

10.Να επικοινωνώ, να ανταλλάσω, να κινούμαι, να δέχομαι και να δίνω.


Αυτό ήταν άλλο ένα παιχνίδι μεταξύ bloggers.
Με προσκάλεσαν ο Μούτρος και με ανοιχτή πρόσκληση η IZA κι εγώ με τη σειρά μου πρεπει να προσκαλέσω άλλους δέκα...
για να δούμε..

1.Mistress Hyde
2.Kaya
3.Vany
4.Margo
5.Συννεφούλα
6. Crispy
7. Gi Gaga Kouni Beli
8.Viveta (Past Tense)
9. Yonderboi
και
10. Happy Pepper
περιμένω να διαβάσω τις λίστες σας!

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Ιn The Name Of Love




Μέρος Πρώτο
Αναχώρηση

Το μεγάλο νεκταρίνι δίπλα στο πληκτρολόγιο μυρίζει τόσο έντονα σαν να μου φωνάζει ότι το καλοκαίρι είναι για λίγο ακόμα εδώ και οφείλω να του είμαι το ίδιο αφοσιωμένη όπως του ήμουν τις προηγούμενες ημέρες. Εκείνες που τις περνούσα στη θάλασσα, που περπατούσα σε μεγάλα βότσαλα και πέτρες στο βυθό και με την άκρη του ποδιού μου έξυνα τα βρύα πάνω σ' αυτά να ταΐσω τα ψαράκια που πρόθυμα μαζεύονταν να γευτούν την μυστηριώδη προσφορά μου. Εκείνες τις μέρες που από τη στιγμή που έμαθα ότι δεν είναι όλες οι μέδουσες επικίνδυνες, έκανα την καλύτερη παρέα μαζί τους, παρατηρώντας με τις ώρες το παράξενο σύστημα πλοήγησης-πλεύσης τους, σαν θαλάσσιος ιπτάμενος δίσκος μοναδικής ομορφιάς και ηρεμίας.

Με βαριά καρδιά γύρισα πίσω.
Κάθε τέλος των διακοπών αυτό που μου κοστίζει δεν είναι μόνο η αναγκαστική επανένταξη στην μηχανή της μεγαλούπολης, αλλά η απομάκρυνση από τη φύση. Σκέφτομαι με λύπη ότι δεν θα μπορώ να συναντάω για καιρό ούτε πετρόψαρα ούτε μέδουσες και σίγουρα δεν θα μπορώ να κοιμάμαι με τον ήχο της θάλασσας να με νανουρίζει, ακόμα και όταν αυτός κάποιες μέρες ήταν σκληρός και πελεκούσε αδιάκοπα και σκληρά το φαγωμένο ήδη μώλο κοντά στο σπίτι... Δεν θα μπορώ να κάνω αυτή την πρώτη πρωινή βουτιά, αυτή που το πέμπτο στάδιο του ύπνου και το κρύο νερό γίνονταν ένα και με ξυπνούσαν με την αίσθηση ότι γεννιώμουν κάθε μέρα από την αρχή. Και δεν θα μπορώ να απολαύσω εκείνον τον καφέ μετά από αυτήν τη βουτιά.

Μα έπρεπε να επιστρέψω. Φέτος για ένα λόγο παραπάνω.

'Οπως κάθε χρόνο, σαν τα αποδημητικά, φτερουγίζω απρόθυμα στην καυτή φωλιά της πόλης και προσπαθώ να εξωραΐσω το ότι μικραίνει η μέρα, ότι καραδοκεί η ψύχρα και οι ομπρέλες χαμογελούν θριαμβευτικά στο πίσω μέρος της ντουλάπας.



Μέρος Δεύτερο
Επάνοδος

Με διάθεση γκρίνιας μπαίνω σπίτι μου Πέμπτη βράδυ. Οι γάτες με περιμένουν με ανάμικτα συναισθήματα, λίγο θυμωμένες για τις μέρες που τις άφησα σε όχι και τόσο ξένα χέρια, λίγο ενθουσιασμένες που με ξανάβλεπαν, πάντα κυρίες του εαυτού τους, όχι πολλές συγκινήσεις,ας πλύνουμε τη γούνα μας μην πάρει και αέρα ότι μας έλειψε. Μετά από λίγα λεπτά κυλιούνται στα πόδια μου και βρίσκονται στην αγκαλιά μου.

Τα δωμάτια του σπιτιού, οικείες εικόνες με τη σκόνη που μαζεύτηκε όσο έλειπα, κι όμως, σαν να έχω να τα δω χρόνια. Παραδόξως τακτοποιημένα και τρυφερά, σαν κι αυτά να έχουν ζωή και να περίμεναν την επάνοδο.

Στο δωμάτιο-γραφείο ξεκαρφιτσώνω το Εισιτήριο από τον πίνακα ανακοινώσεων, τη θέση του για ένα σχεδόν χρόνο.
Πέρυσι...
Θυμάμαι τη στιγμή που της ηλεκτρονικής αγοράς . Με μια αμφιβολία για το τι θα δω, πού θα είμαι και αν θα έχω διάθεση να πάω στη Συναυλία. Αυτή η μέρα ήταν για καιρό κάπως ιδιαίτερη και έμελλε το Συγκρότημα να έρθει ακριβώς αυτή τη μέρα. Δεν θα αθροίσω τα ψηφία στη σειρά του εισιτηρίου με την ημερομηνία για να αναρωτηθώ το πιασάρικο "Τυχαίο; Δεν νομίζω!". Μήπως έχει τελικά σημασία αν όλα είναι ή δεν είναι τυχαία; Ποια εξήγηση εξυπηρετεί τη βιοθεωρία του καθένα, αυτή παίρνει.
Σκέφτομαι ελπίζω να αξίζει και ευτυχώς που το αγόρασα πέρυσι, γιατί φέτος... με την οικονομική στενότητα θα το υπολόγιζα δυο και τρεις φορές για να πάω.

Ανοίγω για λίγο τον υπολογιστή, να διαβάσω τα συναισθήματα όσων έχουν εισιτήριο και ο ενθουσιασμός τους μου αλλάζει λίγο την διάθεση. Μια υποψία ενθουσιασμού αρχίζει να διαφαίνεται πίσω από τα σύννεφα του αρνητισμού μου.

Και με ένα μυστήριο στρες ξαπλώνω για τον πρώτο Σεπτεμβριανό μου ύπνο στην Αθήνα.



Μέρος Τρίτο
Starring At The Sun
Ξυπνάω από το άγχος, μετά το μεσημέρι.
Λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος, λίγο ότι δεν έχω συνεννοηθεί με τους άλλους πού θα βρεθούμε και τα άλλα οργανωτικά, με πετάει από το κρεβάτι χωρίς ξυπνητήρι Τρώω ελαφρά και φοράω το γνωστό μαύρο παντελόνι των συναυλιών και το γνωστό επίσης βολικό κλειστό παπούτσι. αφού πρόκειται να τρέξουμε πάλι για να κατακτήσουμε μια θέση κοντά στη σκηνή και να καθίσουμε με τις ώρες στο οποιοδήποτε έδαφος. Ρίχνω στην τσάντα μου ένα μπουκάλι νερό, φορτισμένη φωτογραφική, χώνω στην τσέπη και το εισιτήριο και ξεκινώ νωρίς για το Ολυμπιακό Στάδιο.



Ώρα 2.30 βρισκόμαστε στην είσοδο για την Αρένα. Ακριβώς μπροστά μας, λίγο πιο μέσα από τις πρώτες πόρτες, οι τυχεροί και άξιοι πρώτοι 400 που έχουν ζωγραφισμένα στο χέρι τους τα τα νούμερα για να μπουν στον εσωτερικό δακτύλιο, δίπλα στην περιοχή των εισιτηρίων των 300 ευρώ. Περίπου 1000 υπολογίζει ο Νίκος ότι χωράνε στον δακτύλιο αυτόν που θα έχει μια ανάσα μακριά τον τραγουδιστή των Blackfield, τους Snow Patrol και φυσικά τους U2, την βασική αιτία για την πρόωρη διακοπή των διακοπών μου. Ο ήλιος μας καίει τα κεφάλια και αυτοεπιπλήττομαι διαρκώς που δεν πήρα καπέλο. Απλώνουμε τις Athens Voice που είχαμε μαζί μας και καθόμαστε κάτω. Το πρώτο τρέξιμο το υπολογίζουμε κατά τις 4 οπότε έχουμε ακόμη ώρα. Διαβάζουμε μεγαλόφωνα αγγελίες συνοικεσίων και τρώμε μερικές από τις προμήθειές μας όσο είναι ακόμα καιρός να πάρουμε ενέργεια.

Κατά τις 4 πράγματι, ανοίγουν την πρώτη προ είσοδο στη διαδρομή για την Αρένα. Γίνεται ένας μικρός χαμός και βρισκόμαστε σχεδόν με όσους έχουν τα ζωγραφισμένα νούμερα στα χέρια. Ακούγονται μερικές διαμαρτυρίες από τους πρωινούς, όμως ήδη είμαστε εκεί. Και σε ένα ακόμη μισάωρο, που ανοίγει και η δεύτερη πόρτα, οι μισοί από την παρέα βρισκόμαστε αγκαλιά με τους πρωινούς που δεν μπαίνουν στον κόπο να γκρινιάξουν.

Μία ώρα έμεινε και ήδη είμαστε κάπου 500 που θα πρέπει να τρέξουμε για τον δακτύλιο. Ο χρόνος περνάει με το απίστευτο άγχος του Νίκου αν θα τα καταφέρουμε και τις διηγήσεις του άγνωστου διπλανού μας, φανατικού, που είχε πάει σε όλες τις φετινές συναυλίες των U2 σε όλες τις πόλεις... Και με μουσική υπόκρουση από το κινητό του, τόσο δυνατά που στο τέλος ήθελα να φωνάξω ΦΤΑΝΕΙ, θα τους δούμε και ζωντανούς!


Μέρος Τέταρτο
Vertigo
Ώρα 5.30 συνεπείς στο ραντεβού της η διοργανώτρια εταιρεία ανοίγει τις πόρτες, πρώτα για εμάς τους 500 και μετά για τους πίσω από εμάς. Αφού μας κόβουν το απόκομμα του εισιτηρίου αρχίζει ένας αγώνας ταχύτητας που έλεγα ότι θα αφήσω την τελευταία μου πνοή στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ευτυχώς, δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός των άλλων συναυλιών, αφού η οργάνωση είναι αρκετά καλύτερη και μπαίνουμε κατά μπουλούκια. Όμως και πάλι, όταν πια φτάνουμε και παίρνουμε τη θέση μας μέσα στον δακτύλιο των 1000, η ανάσα βγαίνει κοφτή και ζορισμένη, ο ιδρώτας τρέχει από τα μέτωπά μας και ζαλάδα απειλεί να μας ξαπλώσει ανάσκελα. Όσοι καταφέραμε και μπήκαμε από τους πρώτους, κοιταζόμαστε αποκαμωμένοι χωρίς για λίγο να λέμε ούτε λέξη, μόνο παίρνοντας μικρές εισπνοές που στέλνουμε στα πνευμόνια κι αυτά στις καρδιές που χοροπηδούν σαν τρελές στο στήθος:.Και τότε Ανθίζει το Χαμόγελο λες και κερδίσαμε το χρυσό μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες. Τα καταφέραμε. Ναι. Είμαστε Μέσα.
Και τώρα επιτέλους, μπορώ να καθίσω κάτω χωρίς άγχος.

Μέρος Πέμπτο
Some Days Are Better Than Others

Το σκηνικό μέσα στο στάδιο δείχνει μεγαλόπρεπο. Κάτι σαν διαστημόπλοιο η σκηνή και δύο γέφυρες στα δεξιά και στα αριστερά μας. Τεχνικοί πηγαινοέρχονται φουριόζοι ελέγχοντας καλώδια και συνδέσεις και λειτουργίες που ούτε μας περνάει από το μυαλό που μπορεί να χρησιμεύουν.


Δεν δίνουμε πολύ σημασία, έτσι κι αλλιώς, μέχρι που βγαίνει ο πρώτος προγραμματισμένος ως support της συναυλίας, ο τραγουδιστής των Blackfield, Aviv Geffen.


Σηκωνόμαστε να ξεμουδιάσουμε. Η εμφάνισή του παράξενη, σαν ανεπιτυχής αντιγραφή του Dave Gahan, με μαύρο μπλουζάκι με παγιέτες και γκλίτερ στα μάτια. Η φωνή καλή, αλλά όχι τόσο καλή όσο στα άλμπουμ. Παρόλα αυτά αξιοπρεπής παρουσία, όμορφη μουσική. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι μέλος του τεχνικού προσωπικού του φορούσε μπλούζα με στάμπα "Fuck You, We Are From Israel"...



Στην ώρα τους, στις 8.15 βγαίνουν και οι Snow Patrol που με ανυπομονησία περίμενα.





Και δεν μας απογοητεύουν. Ενέργεια, μελωδία, σκηνική παρουσία, φρεσκάδα και επαφή με τον κόσμο από το πρώτο δευτερόλεπτο της εμφάνισης. Τραγουδάμε όσα από τα τραγούδια τους ξέρουμε και χορεύουμε σε όσα δεν ξέρουμε. Σχεδόν θέλουμε κι άλλο, όταν φεύγουν.



Μα πλησιάζει η ώρα... Το παράξενο ρολόι που εμφανίζεται στην οθόνη του video wall πάνω από τα κεφάλια μας, μοιάζει να τρελαίνεται κι αυτό χάνοντας και κερδίζοντας λεπτά. Κάτι που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν καθόλου τυχαίο...


Γιατί όταν οι δείκτες δείχνουν 12 και ακούγεται η φωνή του David Bowie στο Space Oddity σαν ανάστροφη Σταχτοπούτα που της πήρε όλα η Μαγεία και της μετέτρεψε το Άρμα σε κολοκύθα, εμείς βλέπουμε την κολοκύθα να γίνεται Διαστημόπλοιο και ταξιδεύουμε άλλοι στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, άλλοι στις στιγμές που αγοράζαμε τους δίσκους και τα cd τους, άλλοι στην ταύτιση με τις μουσικές και τις ιδέες, άλλοι στο αλκοόλ που έρεε στις φλέβες μας υπό τους ήχους του One και άλλοι στον ήχο που έκανε το παπούτσι μας καθώς το χτυπούσαμε στο πάτωμα στον ρυθμό του Sunday Bloody Sunday. Οι U2 ανεβαίνουν στη σκηνή.
Δεν το βλέπω σε βίντεο, δεν το βλέπω στο MTV. To ζω.




Για τις επόμενες δύο ώρες και μερικά ακόμη λεπτά εικόνες από το παρελθόν συναντούν εικόνες του τώρα και φτιάχνουν έναν πίνακα που με αφήνει τόσο σαστισμένη που σχεδόν νοιώθω ότι ήμουν στη θάλασσα πριν πολλές πολλές εβδομάδες. Ότι ονειρεύτηκα τις διακοπές τις μέδουσες, τα ψάρια και τα θαλάσσια βρύα ή ότι ονειρεύομαι τώρα, αλλά σε κάθε περίπτωση νοιώθω τόσο καλά, άρα η Μαγεία υπάρχει. Και το αποδεικνύει η αγάπη του κόσμου,οι διαφορετικές ηλικίες,ο παλμός, το πόσο ψηλά μπορούμε να χοροπηδήσουμε στο Όνομα της Αγάπης για την μπάντα και το πόσο πολύ μπορεί να ομορφύνει το πρόσωπο με το χαμόγελο του ενθουσιασμού.

Αυτό το Χαμόγελο δίπλα σου και μέσα σου κρίνει την επιτυχημένη συναυλία.
Και αυτή ήταν.












Κόντρα στις προσδοκίες μου και στις προβλέψεις κάποιων, οι U2 απέδειξαν ότι είναι αυτό που λέμε Μεγάλο Συγκρότημα. Από αυτά που έγραψαν ιστορία στη μουσική και ως τέτοια αξίζουν και τα χρήματα και την ταλαιπωρία για να τα δει κάποιος. Κορυφαίες στιγμές η αρχή με το Beautiful Day, το One, το Hold Me Thrill Me Kiss Me Kill Me, το In The Name Of Love και το φινάλε με το With Or Without You. Μοναδική στιγμή που δεν με ικανοποίησε απόλυτα ήταν αυτή του Miss Serajevo, αφού η απουσία της φωνής του εκλιπόντος Pavarroti ήταν για μένα εμφανής.Mικρή στεναχώρια που δεν άκουσα τα αγαπημένα μου Even Better Than The Real Thing, Lemon,Τhe Unforgetable Fire και Νew Year's Day. Ο Βοno και ο Εdge όπως πραγματικά τους είχα στο μυαλό μου, σαν να πέρασε ο χρόνος ευγενικά από πάνω τους. Φοβερή η σκηνοθετική άποψη της συναυλίας καθώς και η ιδέα των 360 μοιρών,που απ' όσο μου είπαν και φίλοι από τις κερκίδες, σαν εικόνα έδινε την αίσθηση της ενότητας του κόσμου και επέτρεπε σε όλους να παρακολουθούν σχεδόν ανεμπόδιστα από όπου και αν κάθονταν. Ίσως αυτό να ήταν και η κεντρική ιδέα. Tέλος, μακάρι να ευαισθητοποιήθηκε έστω και ένας από εμάς από την εμφάνιση και παρουσία της Διεθνούς Αμνηστίας και τα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα της συναυλίας, παρόλες τις επικρίσεις που ακούγονται για τον Bono και την παρέα του.



Υ.Γ.Οι φωτογραφίες είναι όλες δικές μου και του Νικήτα. Σας παρακαλώ να μην τις χρησιμοποιήσετε χωρίς να συνεννοηθούμε πρώτα με σχόλιο και χωρίς αναφορά της πηγής. Ευχαριστώ.