Μια παράσταση σε 24 φωτογραφίες...και 2 βίντεο

Ο Κήπος





Αυτοσχεδιασμός "Χωρίς Εσένα"


Can-Can (με τις οδηγίες της Δασκάλας)


Προετοιμασία για Χορό



Ο Μολδάβας




Παιχνιδίσματα



Αντιθέσεις


Εφηβεία



Στο Μπαρ





















ευχαριστούμε πολύ
-τους φωτογράφους μας Γιάννη και Εξαδέλφη Γεωργίας και τον κάμεραμαν Νικήτα!
-τις δασκάλες (τι να λέμε τώρα, χαράς την υπομονή, επιμονή και το κουράγιο τους)
και
- τα αγόρια της παράστασης, που από τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ βρέθηκαν να χορεύουν με λίγους μήνες μόνο πρόβες
- την Kayadesinger που μας παρακολούθησε και έβγαλε τις πολύ όμορφες φωτογραφίες της!

Σήμερα

Σε ανάμνηση της προηγούμενης τέτοιας Ημέρας, το ερασιτεχνικό βίντεο...
που τελικά, όσο πιό θολό, κουνημένο, ασαφές τόσο πιό καλό... σαν τις αναμνήσεις, που ποτέ σχεδόν δεν είναι ξεκάθαρες από τον εξωραϊσμό του χρόνου.

Στα Λουλούδια του Κήπου, καλή επιτυχία.
Πέννυ, Ειρήνη, Πέτρη, Κωνσταντίνα, Γεωργία, Νίκη, Αλεξάνδρα (με ενισχυμένες ευχές για τα γενέθλιά σου), να ανθίσετε στη σκηνή και να βγει από την καθεμιά σας το μέσα σας.
Χάρηδες, Γιώργηδες, Μιχαήλ, Γιάννη, καλούς χορούς!

Καλή Παράσταση Σε Όλους!

MySpace Music Playlist at MixPod.com

Μετεκλογικά

Δεν έχω ποτέ καταλάβει γιατί η Έμπνευση πιάνεται από το χέρι της Νύστας, της Μουσικής και του Άγχους που σε φορτώνει η τυχόν δουλειά. Πάντως, νυχοπατεί μέσα μου ακριβώς τότε που είμαι σε μια θολή κατάσταση μεταξύ ύπαρξης και άλλης διάστασης που φέρνει ο Ύπνος και επιτακτικά με κρατάει καρφωμένη στην όχι και τόσο ανατομική καρέκλα που έχω επιλέξει για τον υπολογιστή του γραφείου, μέχρι να γράψω.

Βρισκόμαστε μερικές ημέρες μετά τις εκλογές, που δεν έδωσαν τίποτα νέο σε αυτόν τον τόπο, όπως ήταν και το αναμενόμενο, πλην ίσως ότι ήταν οι μόνες που το άρωμα αντηλιακού καρύδα πλημμύρισε πολλά εκλογικά κέντρα, ιδίως αυτά του υπόλοιπου Αττικής που ήταν κοντά σε θάλασσα. Πράσινη από ζήλια έδινα υπογεγραμμένο και σφραγισμένο φάκελο σε κοπέλες με κοκκινισμένες πλάτες, φουστανάκια θαλάσσης και φαρδιά μαντήλια στο κεφάλι. Μετά, κοκκίνιζα κι εγώ, αλλά από ντροπή καθώς η εσωτερική φωνή του Συνειδητού Ψηφοφόρου που όσο απελπισμένος και αν ήταν διεκδικούσε την ύπαρξή του, μου θύμιζε ότι έτσι και αλλιώς θα πήγαινα να ψηφίσω ανεξάρτητα αν θα είχα επιλεχθεί για να δουλέψω αυτήν την Κυριακή.

Η εναλλαγή των χρωμάτων επάνω μου δεν βοήθησε πολύ στις ατελείωτες ώρες ζέστης και κούρασης, εκεί που έπρεπε να στέκω Αμερόληπτη και Με Το Μάτι Γαρίδα (αλήθεια, από πού βγήκε αυτό το "μάτι Γαρίδα";) μην μου φύγει φάκελος και αλλοιωθεί το ήδη αλλοιωμένο από την αποχή και την αμφισβήτιση των παραδοσιακών αξιών- σαν αλλαντικό εκτός ψυγείου-εκλογικό αποτέλεσμα. Ενδεχομένως η πολυχρωμία μου να συνέβαλε στο να μείνουν τρία από τα οκτώ μέλη της τυχερής κληρωθείσας εφορευτικής επιτροπής, που φοβήθηκαν μην αλλάξω και τρίτο χρώμα και βοήθησαν στην ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας, στην αρχή με χλιαρές διαμαρτυρίες και στη συνέχεια με συγκινητική προθυμία.

Πόση καφεΐνη κατανάλωσα εκείνη την Μεγάλη Μακριά Ημέρα; Τον καφέ που χτύπησα χαράματα στο σπίτι και τον πήρα μαζί μου σε πλαστικό ποτήρι και δύο ή τρια από τα νεροζούμια που ο Δήμος είχε την ευγενή καλοσύνη να μας προσφέρει κατά τις 10. Και μετά, τον ευλογημένο φρέντο που κέρασε παιδί της εφορευτικής και κατάπια κυριολεκτικά γύρω στις 6.

Και πόσους ανθρώπους είδα...σε πολλά σχήματα, με πολλά χρώματα, με τον καθένα με την προσωπική του ιστορία που λες και διάβαζα στον τρόπο που έριχνε τον φάκελο στην κάλπη. Άλλους επίμονους, να πετούν την ταυτότητά τους στο τραπέζι πριν τους φωνάξουν, άλλους σαν μαθητές να περιμένουν τη σειρά τους υπομονετικά έξω από την αίθουσα . Κάθε ηλικίας, με χαμόγελο οι περισσότεροι, καλαμπούρια ανάμικτα με απογοήτευση και προβληματισμό για το "πού πάμε επιτέλους" και ελάχιστους στην τσίτα, έτοιμους να επιτεθούν σε εμάς ψάχνοντας επιτέλους κάποιον να τα ψάλλουν.

Τη συνδρομή μας τη χρειάστηκαν μόνο δύο.
Ο ένας, ηλικιωμένος με εμφανή τα σημάδια άνοιας, συνοδευόμενος από την αριστοκρατική σύζυγό του που κρατούσε ένα ψηφοδέλτιο μεγάλου κόμματος στο χέρι και τον δασκάλευε. "Ξέρεις τι θα ψηφίσεις!" τελευταία κουβέντα της γυναίκας του πριν τραβήξουμε την κουρτίνα, αλλά καθώς αποδείχτηκε ή ο κύριος έκανε την συζυγική επανάστασή του ή είχε φτάσει στο απώτατο όριο φιλοσοφίας που θεωρούσε όλα τα κόμματα το ίδιο.Έβγαλε σχεδόν στην τύχη δύο ψηφοδέλτια και είπε "βάλε ένα από αυτά", που φυσικά, δεν είχαν καμία σχέση με το ψηφοδέλτιο της κυρίας του.Και ο δεύτερος, ηλικιωμένος βορειοηπειρώτης που ασκούσε τα εκλογικά του καθήκοντα πρώτη φορά, καλοντυμένος και πασιχαρής, βγήκε από το παραβάν με ένα μάτσο ψηφοδέλτια στο χέρι με σαφή πρόθεση να τα ρίξει όλα στην κάλπη.Συνειδητοποιήσαμε τότε ότι, απλά, για εκείνον η Κάλπη ήταν η μεγάλη σακούλα σκουπιδιών στο παραβάν...Πώς να του εξηγήσουμε ότι κατά κάποιον τρόπο η άποψή του αυτή να είχε και σαφές πολιτικό μήνυμα...Ψαρέψαμε τον φάκελο και τον έριξε με δόξα και τιμή στην διάφανη, επίσημη Κάλπη...

Μετρώντας πόσοι πήγαν για Μπάνιο,κόντευα να ξεχάσω το όνομά μου από τόσες ώρες συνεχούς εγρήγορσης, εικόνων και παραστάσεων.Πόσοι άραγε ήξεραν γιατί ήρθαν και έριξαν ό,τι έριξαν στην Κάλπη; Έκρυβα δύσκολα έκπληξη, περιέργεια, οργή, αυθόρμητο νευρικό γέλιο και αγανάκτηση με όσα καταμετρήθηκαν μετά. Ένα από τα Άκυρα ήταν διαφημιστικό φυλλάδιο πιτσαρίας.Το άλλο, ψηφοδέλτιο του κυβερνώντος κόμματος σκισμένο σχεδόν σαν σεμεδάκι της γιαγιάς. Τέσσερα λευκά. Και μετά, πληθώρα προτιμήσεων. Από μεγάλα κόμματα μέχρι κάποια που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν.

Τελειώσαμε γρήγορα. Προσπάθησα να μην συγκινηθώ που πιθανότατα δεν θα ξαναέβλεπα την εφορευτική επιτροπή, την ευγενική εκλογική αντιπρόσωπο-καθηγήτρια αγγλικών, τη μόνη γυναίκα στο εκλογικό τμήμα εκτός από μένα, την συμπαθητική και ζεστή τάξη που πέρασα ένα 15ωρο από την ζωή μου, σκεπτόμενη πόσο παράξενα δένεσαι υπό δύσκολες συνθήκες με άλλους ανθρώπους που δεν τους ξέρεις καν...Οι φάκελοι συγκεντρώθηκαν, τα ψηφοδέλτια μαζεύτηκαν και η αυλαία αυτής της παράστασης έπεσε. Η τάξη της πρώτης δημοτικού έμεινε με ένα σωρό εκλογικά σκουπίδια και με έναν ελαφρύ εκλογικό σάκο ξεκίνησα για τη συνέχεια του Γολγοθά.

Με το 1 ευρώ και 60 λεπτά που δικαιολόγησε το Υπουργείο Οικονομικών για τις μετακινήσεις μέσα στο λεκανοπέδιο, τροφοδότησα με βενζίνη το αμάξι και ξεκίνησα για Συγγρού 80-88. Εκεί που κάποιος Μέγας Οργανωτικός Εγκέφαλος, από αυτούς που έχουν πάει μπροστά τη χώρα, θεώρησε ότι πρέπει να συγκεντρωθούν όλοι οι δικαστικοί αντιπρόσωποι της Αττικής (δηλαδή Α και Β Αθηνών, Υπόλοιπο Αττικής, Α και Β Πειραιά) μετά το τέλος της εκλογικής διαδικασίας για να παραδώσουν ένα ρημαδιασμένο πρακτικό. Ο δρόμος φράκαρε από το Σύνταγμα από τις χιλιάδες των ταλαίπωρων που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το σημείο (το οποίο ήταν δίπλα στον σταθμό Συγγρού Φιξ, απλά κανένας δεν μας ενημέρωσε γι΄αυτό) και τα νεύρα μας έγιναν σαν το σεμεδάκι που έβαλε ο ανώνυμος διαμαρτυρόμενος ψηφοφόρος στον φάκελό του. Η Ευελπίδων που παραδόθηκε ο σάκος μου φάνηκε παιχνίδι μετά από αυτό...

Στο σπίτι πιά, παραδόθηκα σε έναν βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα. Οι εικόνες και τα βιώματα της ημέρας σαν να διαλύθηκαν σε βαρύ ηρεμιστικό που εμπότισε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. 12 ώρες μετά ξύπνησα από τα επίμονα νιαουρίσματα της Τερέζας, αναρωτούμενη γιατί πονούσε όλο μου το κορμί και ποιός ήταν αυτός που με έδειρε. Και τότε ξεπήδησε στο μυαλό μου η χαμογελαστή εικόνα του βορειοηπειρώτη με τα έντονα γαλανά γελαστά μάτια και κατάλαβα ότι είχα για μιά ακόμη φορά την ευτυχία να δουλέψω για τις εκλογές.

Το ίδιο βράδυ, μετά το τελευταίο μάθημα σύγχρονου στη Σχολή, μετά από πολύ καιρό άφησα αρκετό αλκοόλ να ρεύσει μέσα μου. Σαν ταξιδιάρικο δηλητήριο συνδυάστηκε με την βιολογική κούραση και την ψυχική χαρά της Πανσελήνου, των έντονων εικόνων του διημέρου, της πρόβας και της καλής παρέας και με έφερε να σκέφτομαι ότι ο Χρόνος στέκεται και εμείς περνάμε. Και έκανα την ευχή ότι περνάμε τουλάχιστον Χορεύοντας.


Υ.Γ. 1. Οι ανωτέρω εξελίξεις δεν με άφησαν να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Raven, την Margo και την Dreamycloud για το βραβείο που μου απένειμαν, και ήταν και το πρώτο μου, αλλά κυρίως για αυτά που έγραψαν ... το λέω λοιπόν τώρα...και με τη σειρά μου το δίνω και εγώ σε πέντε + ένα αγαπημένα blogs που δεν χάνω ανάρτησή τους...

Μpinel, φανατική σου αναγνώστρια εδώ! Γιατί η δική σου φαντασία, ψυχή και σκέψη δίνει χρώμα στο μαύρο που προτιμάς και το κάνει ακόμα πιό έντονο.

Maximus, για την ευγένεια που αποπνέει το δικό σου μαύρο. Ευγένεια, τρυφερότητα, ιδιαιτερότητα.

Ωρίων Δέλτα, γιατί ότι και να κάνεις, όσο μαύρο και να ρίξεις, το χρώμα σου είναι το μπλε. Και τα ταξίδια που κάνεις σε αυτό πάντα μαγικά.

Ευρυνόμη, γιατί η Φαντασία είναι το δικό σου Άρμα. Και μας στέλνεις στο γαλαξία σου.

Tσαλαπετεινέ, γιατί τα φτερά σου όταν ανοίγουν κρύβουν εκπλήξεις. Και υπέροχα χρώματα.

Dreamy, γιατί καταφέρνεις να δίνεις την ψυχή σου σε κάθε ανάρτηση




Υ.Γ.2 Γιώργο και Πέτρο, ευχαριστώ για τη βοήθεια και την υπομονή στις Εκλογές. Χωρίς εσάς τα πράγματα θα ήταν πολύ δυσκολότερα.:)

Αναποφάσιστος (;) Ιούνιος

Μπήκε ο Ιούνιος.
Με αέρηδες και βροχή που έκανε την άσφαλτο να μυρίσει ευλογημένα.
Με εκλογές και ανόητες αφίσες: ο ένας με το θολό πλήθος στο φόντο έτοιμο να του ρίξει μούντζα, ο άλλος σαν να λέει παραπονεμένα "θέλω να μοιάσω του μπαμπά μου", οι άλλοι σαν ομάδα απεξάρτησης από εθιστικές ουσίες (" και η Μέρμυ είναι καλά"), οι άλλοι κλασσικοί, με τα κράνη των εργοταξίων και νέες κοπέλες, μελαχρινές και αγωνίστριες και μερικοί με τα σύμβολα της Μακεδονίας και τα εκλογικά τους περίπτερα να παίζουν στη διαπασών αγωνιστικά τραγούδια.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, πότε επιτέλους κάποιος από αυτούς τους "επικοινωνιολόγους" των κομμάτων θα σφυρίξει στο αυτί των "αρχηγών" έναν ψίθυρο πραγματικής ανανέωσης, ότι πρέπει να ξεχάσουν αυτά τα λουσάτα εκλογικά περίπτερα που έρχονται σε τόση αντίθεση με την "οικονομική κρίση" την οποία έχουν συχνά πυκνά επικαλεστεί για να καλύψουν την απουσία έργου τους, τα έντυπα που κανείς δεν διαβάζει, τις ντουντούκες που ξεφωνίζουν βιάζοντας τα αυτιά των περαστικών με τα συνθήματα; Να ρίξουν χρήματα σε κάτι άλλο, σε αυτό που λέμε έργο. Να πουν φέτος το τάδε κόμμα δεν θα μοιράσει φυλλάδια, δεν θα στήσει περίπτερα. Τα χρήματα θα μοιραστούν στις μονάδες απεξάρτησης για τους ναρκομανείς που πέφτουν σαν έντομα δίχως μέλλον στην Ομόνοια, σε μια μη κυβερνητική οργάνωση που έχει αποδείξει έργο, κάπου αλλού τέλος πάντων...

Ο κόσμος έχει κουραστεί, έχω κουραστεί να περπατάω στην Αθήνα κάθε προεκλογική περίοδο, να βλέπω τα ίδια και τα ίδια και να αισθάνομαι αυτήν την αναπόφευκτη ματαιότητα... Ποιός θα είναι επιτέλους λίγο τολμηρός και έξυπνος να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά τα αναχρονιστικά συστήματα διαφήμισης και προώθησης του υποψηφίου; Να δώσει λίγη ουσία και καθόλου λόγια; Και ποιός ακόμη εξυπνότερος να καταλάβει ότι η εποχή της προσωποκεντρικής πολιτικής έχει τελειώσει προ πολλού; Ποιoί θα είναι οι νέοι και πραγματικοί " Μεσσίες" της πολιτικής;

Ευτυχώς, πολλές από τις αφίσες έγιναν μούσκεμα.
Ζάρωσε το πρόσωπο του ενός, τσαλακώθηκε το μουστάκι του άλλου και τα ανθρωπάκια στην αφίσα των άλλων έγιναν σαν ζωγραφιά παιδιού, απείρως καλύτερη από την ευρηματικότητα των ενηλίκων. Οι αλλοδαποί ξεχύθηκαν στους δρόμους χωρίς δικαίωμα ψήφου, με ομπρέλες που αξίζουν το ένα δέκατο από την αξία που τις πουλάνε και προτιμάς τελικά να βραχείς παρά να επιβαρύνεις το περιβάλλον με άλλο ένα σκουπίδι που έσπασε στο δεύτερο άνοιγμα.

Και από αύριο πολλοί θα μπουν στα αυτοκίνητα τους και θα φύγουν για Επαρχία. Και τους ζηλεύω. Αυτή τη φορά θα κάνω εκλογές εδώ, με έναν μικρό φόβο για το τι θα αντιμετωπίσω στο εκλογικό κέντρο των εξακοσίων ψηφοφόρων, που όμως αμφιβάλλω αν η πλειοψηφία τους θα τιμήσει εμάς με την παρουσία της και τους ευελπιστούντες ευρωβουλευτές με την ψήφο τους... Και μολονότι διαφωνώ απόλυτα με την αποχή, δεν παύω να νοιώθω ένα τσίμπημα ζήλιας για όσους θα λιαστούν, και θα λουστούν με θαλασσινό νερό και θα μυρίσουν το πρώτο αντηλιακό καρύδα του έτους και θα γυρίσουν σαν μπαρμπούνια με άποψη.

Και μετά, θα περάσει και αυτό, και θα ετοιμάσουν και το επόμενο, την διαμάχη για τα Εδώ και όχι τα Ευρωπαϊκά, και πάλι θα στηθούν περίπτερα, πάλι θα γίνουν δημοσκοπήσεις, πάλι θα φωτογραφηθούν για την προώθηση της υποψηφιότητάς τους, πάλι θα μαζευτούμε στα εκλογικά κεντρα για τουλάχιστον εικοσιτετράωρη δουλειά και πάλι δεν θα έχουμε αποτινάξει από επάνω μας αυτό το αίσθημα της ματαιότητας και της εκλογικής κούρασης. Και θα ψάχνουμε, όσοι το κάνουμε δηλαδή, την αιτία που έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν...

Μήπως γιατί προτιμάμε μια καλή βουτιά από την όποια ψήφο;
Ή μήπως γιατί η πολιτική διαφθείρει ότι αγγίζει και θα μπορούσε να βάψει στα ευγενικά χρώματα των περιττωμάτων και τον πιό λευκό άγγελο;
Και τελικά, τι μπορεί να γίνει για να μην στέκουμε όσοι στέκουμε αναποφάσιστοι στο πρόχειρο παραβάν και στη διάφανη κάλπη;

Και γιατί τελικά έχω την αίσθηση, ότι σε όλη μας τη ζωή, αυτό που μας οδηγεί είναι μια εσωτερική και απόλυτα προσωπική φιλοσοφία;