Όχι εκπτώσεις σε όλα

Είμαι στο τρένο. Μια ζεστή και σχετικά αντιπαραγωγική ημέρα τελειώνει αργά αργά. Ετοιμάζομαι να βγάλω το σημειωματάριο για να αδράξω τη στιγμή αυτή που η κούραση μπλέκεται με την προσδοκία της επιστροφής στο σπίτι και τα θωπευτικά κουνήματα του βαγονιού. Δεν θα ακούσω μουσική, θα γράψω.

Σταθμός Σύνταγμα. Στις διπλανές θέσεις μπαίνει ένα ζευγάρι. Ο νέος, πραγματικά νέος, με ύφος βαρύ και ασήκωτο. Η νέα, πραγματικά λίγο μετά την εφηβεία, με ύφος σκύλου. "Μα δεν σου έκανα τίποτα!" διαμαρτύρεται. "Δεν μου έκανες τίποτα;" την κοιτάζει αυτός με έντονο βλέμμα.

Δεν θέλω να ακούσω παρακάτω. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Κλείνω τα μάτια λες και έτσι θα κλείσω και τα αυτιά. Χάνω τις ενδιάμεσες κουβέντες του νέου, αλλά την κατάληξή τους δεν γίνεται να μην την ακούσω. Την φωνάζει σχεδόν εκείνος "Τελειώσαμε. Βούλωστο!". Η νέα κάτι κάνει να πει και εκείνος επαναλαμβάνει "Βούλωστο είπαμε, τελειώσαμε".

Αρχίζει να με πιάνει φρίκη. Ψάχνω με νευρικότητα τα ακουστικά για το κινητό να χαθώ σε μερικές νότες και όχι σε αυτήν την ψυχολογική λεκτική βία που είναι ενοχλητικά διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πράγματι, η μουσική με χαλαρώνει λίγο. Ωστόσο, σκόρπιες κουβέντες σφηνώνουν στα ακουστικά σαν επίμονοι πλασιέ, καθότι ο τόνος που λέγονται είναι αρκετά υψηλός. Το "βούλωστο" εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή και βάζει τέλος σε κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας της κοπέλας.

Και τότε βγαίνει από την τσέπη εκείνου και το Κομπολόι. Σαν επιστέγασμα, σαν φόρος τιμής στους προγόνους άξεστους, άντρακλες ελληνάρες. Και χτυπάει πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, τέλειο σετ με τον κάτοχό του.

Αρχίζω να γράφω, αλλά τα γραφόμενα μοιραία επηρεάζονται από το περιβάλλον. Τώρα οι θωπίες του τρένου φαντάζουν σαν μπάτσες στο ήδη κουνημένο από τη διαδρομή της ημέρας κεφάλι μου. Η ταύτιση με την κοπέλα ως ένα σημείο αναπόφευκτη. Και η οργή για την συμπεριφορά του κυρίου σχεδόν με δυσκολία καταπιέζεται. Γιατί δεν γνωρίζω τι του προκάλεσε αυτό το ξέσπασμα, αλλά γνωρίζω ότι ο δημόσιος εξευτελισμός, για μένα, είναι απαράδεκτος.

Και τότε, μία στάση πριν να σηκωθούν, βλέπω το χεράκι εκείνης να τον πιάνει από το μπράτσο. Ο τύπος συνεχίζει να είναι "σκληρός" και αυτή προσπαθεί με όλους τους τρόπους να τον καλοπιάσει.

Κάπου εκεί σταματάει η ταύτιση και εύχομαι μόνο να κατέβουν- να κατέβουν- να κατέβουν για να μην μπήξω τις φωνές, ενώ ήδη η φωνή της δικής μου λογικής τσιρίζει μέσα μου, προσπαθώντας να με συνεφέρει με εσωτερικές ερωτήσεις τύπου "εσύ τώρα τι θέλεις και εξοργίζεσαι; μπορεί αυτοί να τα βρίσκουν έτσι! επειδή προσωπικά σε εκνευρίζει η βία πρέπει να βγαίνεις εκτός εαυτού όταν συμβαίνει και στους άλλους; και τελικά, ξέρεις εσύ τι είναι καλύτερο για τον καθένα;".

Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω. Φυσικά και δεν ξέρω. Απλά δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτήν την συμπεριφορά για κανέναν και απέναντι σε κανέναν. Γιατί νοιώθω σαν να γίνεται έκπτωση στην αγάπη και το σεβασμό του ενός προς τον άλλον...Και πραγματικά όταν και αν μου συμβεί να φερθώ αντίστοιχα, την αμέσως επόμενη στιγμή θέλω να μεταμορφωθώ σε σαλιγκάρι και να κλειστώ στο καβούκι για μερικά εικοσιτετράωρα, τόσα που μόνο η ανάγκη φαγητού να με βγάλει έξω.

Οι προσευχές εισακούστηκαν και το ζεύγος κατέβηκε στην επόμενη στάση.Τους ευχήθηκα καλή τύχη από μέσα μου, όλα καλά να τους πάνε.
Και την ίδια στιγμή το ευχήθηκα και σε μένα και σε όσους βλέπουν παρόμοια τα πράγματα. Γιατί τελικά μάλλον δεν υπάρχει ένα πλαφόν του "αντικειμενικά καλού" για τον άνθρωπο. Η ίδια η ύπαρξη είναι εντελώς υποκειμενική και το πώς επιλέγει να την διαχειριστεί ο καθένας μεγάλη περιπέτεια.

Ας Κρατήσουν Οι Χοροί

"Συνειδητοποιούσε τα πράγματα εκ των υστέρων, όπως οι ποιητές"

Συχνά-πυκνά, σκοντάφτεις πάνω σε φράσεις που μέλλει να γίνουν, κατά μία έννοια, εγχειρίδια της ίδιας σου της ζωής. Μπορεί να τις διαβάσεις σε έναν τοίχο καθώς γυρίζεις με το λεωφορείο από τη δουλειά, μπορεί να ξεπηδήσουν από το βιβλίο που έχεις για νανούρισμα δίπλα στο κρεβάτι σου ή να στις πει κάποιο ανύποπτο, φωτισμένο πρόσωπο. Και να μείνουν εκεί.

Η συγκεκριμένη αγνοώ πιά πότε έγινε σημείο αναφοράς μου. Ίσως να ήταν στο βιβλίο της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ "Φωτιές", αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρη. Ωστόσο από την πρώτη ανάγνωση οι τυπωμένες λέξεις αιωρούνται μόνιμα γύρω μου. Με μια προειδοποιητική χροιά απαξιώνουν τους ποιητές ως προς το ετεροχρονισμένο της συνειδητότητάς τους και μου υπενθυμίζουν κουνώντας μου το νοητό τους δάχτυλο να είμαι Εδώ-Παρούσα-Τώρα.

Και με αυτήν την Πυξίδα στο μυαλό, βρίσκομαι τέλη Δεκεμβρίου του 2003 να παρακολουθώ με επιφύλαξη, θυμάμαι, τις προσπάθειες της χώρας μας να αντεπεξέλθει στην τεράστια πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων. Φωνές απαισιόδοξων και σκεπτικιστών μας ζαλίζουν διαρκώς με αφορισμούς και αρνητικές πιθανολογήσεις, θα αποτύχουμε, θα γίνουμε ρεζίλι, δεν θα τα καταφέρουμε σε οικονομική συσκευασία, σε καθημερινή βάση και σε διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα. Εργαζόμενοι φίλοι στον Αθήνα 2004, κομμάτια από την υπερπροσπάθεια και την κούραση διστάζουν να κάνουν προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Και οι εκκλήσεις για εθελοντές να συνεχίζονται διαρκώς από τα ΜΜΕ.

Αποφασίζω αρχικά να κάνω αίτηση σε θέση για εξυπηρέτηση θεατών στην Ενόργανη ή στη Ρυθμική. Αρκετοί από τον περίγυρό μου με αντιμετωπίζουν ως ανόητη ή κορόιδο που θα σπαταλήσω ώρες απλήρωτης εργασίας για "μια διοργάνωση πολυεθνικών εταιρειών". Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που νοιώθω: θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου. Ρομαντικά, ανόητα, με ενθουσιασμό, θέλω να βοηθήσω την χώρα μου τώρα που με έχει ανάγκη και δεν με ενδιαφέρει πού θα πάνε οι επιδοτήσεις και τα χρήματα και ποιός θα καρπωθεί την προσφορά μου αυτή.

Η συνέντευξη δεν αργεί. Βασικές ερωτήσεις στα γραφεία του Αθήνα 2004, φωτογράφηση και εν αναμονή για το αν θα μου προσφερθεί η θέση. Τον ίδιο καιρό, αόριστα θυμάμαι ένα διαφημιστικό σποτ να καλεί εθελοντές για τις Τελετές Έναρξης και Λήξης σε δεύτερο γύρο ακροάσεων.Φαντάζομαι ότι ζητούν επαγγελματίες χορευτές και σε πρώτη φάση ούτε που το σκέφτομαι. Με παρότρυνση όμως φίλων αποφασίζω να στείλω το "βιογραφικό" μου και να περάσω από την audition.

Φεβρουάριο μας καλούν στο αθλητικό κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Δεν έχω ξαναπεράσει από ακρόαση και ιδίως για κάτι τόσο μεγάλο και μου κάνουν εντύπωση τα πάντα: η οργάνωση, το κέφι, τα χαμόγελα και η ελπίδα του κόσμου. Με το που μπαίνουμε μας παίρνουν μέτρα και μας φωτογραφίζουν Και κατόπιν μας χωρίζουν σε γκρουπάκια των έξι και μας διδάσκουν μια μικρή χορογραφία. Έχουμε περίπου ένα τέταρτο να την μελετήσουμε και μετά στεκόμαστε μπροστά από την ευγενικότατη κριτική επιτροπή για να την εκτελέσουμε. Πριν ξεκινήσουμε το μικρόφωνο περνάει από χέρι σε χέρι. "Μην μας πείτε ότι θέλετε να συμμετάσχετε στις Τελετές" μας λένε χαμογελώντας "Πείτε μας το όνομά σας και κάτι για εσάς". Οι περισσότεροι είπαν τα ακόλουθα : "Είμαι ο/η τάδε ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ!".
Φεύγω με ενθουσιασμό και ελπίδα για την συμμετοχή...


Μέσα Απριλίου έρχεται η απαντητική επιστολή. Την ανοίγω με νευρικότητα και διαβάζω:
Εθελοντής Ερμηνευτής στην Τελετή Λήξης.



Και κάπως έτσι ξεκινάει το εθελοντικό μου ταξίδι στη διοργάνωση των Τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη μέση του Ιουλίου βρίσκομαι να συμμετέχω και στην Τελετή Έναρξης ως Συνοδός Αθλητών και έτσι, τελικά, παρακολουθώ και τις δύο τελετές εκ των έσω. Ανταλλάσσω ατελείωτες ώρες πρόβας, ορθοστασίας και ντάλα ήλιου στο κεφάλι με τις απίστευτες εικόνες, τους φίλους, τις αναμνήσεις και αυτό το αίσθημα της υπερηφάνειας για την Ελλάδα που, δυστυχώς, από τότε δεν θυμάμαι να ξανάζησα.





Χθες βρέθηκα στο Γουδή.Ένα μήνυμα στο κινητό από το Υπουργείο Πολιτισμού με ενημέρωσε ότι θα γινόταν ένα πάρτυ για τα εγκαίνια της Έκθεσης προς τιμήν των εθελοντών των Τελετών. Η έκθεση θα περιείχε μερικά από τα αντικείμενα που πρωταγωνίστησαν στην Τελετή Έναρξης, όπως τον Κένταυρο, τον Κύβο που επάνω του ισορροπούσε δειλά ο πρώτος σκεπτόμενος άνθρωπος, παραδοσιακές στολές και κομμάτια από την Κλεψύδρα.

Ώρα 9.00 μ.μ. που έφτασα αυτό που αντίκρισα ήταν τα απομεινάρια του πάρτυ. Αρκετό κόσμο που μασουλούσε ό,τι είχε απομείνει από το σεβαστό catering και έπινε τα προσφερόμενα δωρεάν ποτά. Ο dj να παίζει ευχάριστη αλλά καθόλου σχετική με το θέμα μουσική και τα εκθέματα σε μία πολύ μικρή αίθουσα για να χωρέσει εκείνο το μεγαλείο. Τα ονόματά μας αναρτημένα σε μεγάλες αφίσες, τέσσερις οθόνες με βίντεο από τα παρασκήνια των ακροάσεων και της τελετής, και μερικά από τα ιστορικά πιά αντικείμενα.

Ένα κάποιο αίσθημα "κατάνυξης" που πήγε να με συνεπάρει εξαφανίστηκε όταν αντίκρυσα επισκέπτες να ανεβαίνουν πάνω στα εκθέματα (!!) για να τους φωτογραφίσουν οι φίλοι τους. Μέχρι και μητέρα με το μωρό της που μόλις περπατούσε (!!) είδα να ανεβαίνει στην εξέδρα που είχαν τοποθετήσει τον Κύβο με τον μηχανισμό του. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην φωνάξω ότι η παιδεία και η αγωγή ξεκινάει από την κοιλιά της μάνας, πόσο μάλλον τώρα που το παιδί σας περπατάει!

Δεν έμεινα περισσότερο. Το Παρόν έλεγε ότι γυρίσαμε στα καθημερινά μας ελληνικά δεδομένα και ξεχάσαμε την όποια υπέρβαση είχαμε κάνει τότε. Η έκθεση ήταν μια φτωχή προσπάθεια να σωθούν κάποια από τα εκθέματα που όπως γράφτηκε και πρόσφατα σε ημερήσια εφημερίδα και ανέφερε και ο maximus σε πρόσφατη ανάρτηση μέχρι πρότινος ήταν κλεισμένα σε αποθήκες με αμφίβολη συντήρηση και ασφάλεια. Από το τίποτα, φυσικά, ήταν μια προσπάθεια. Ωστόσο, έχοντας ζήσει όλα αυτά μου φάνηκε ανεπαρκής...

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μας συσπειρώσει και να μας αφυπνίσει πάλι όπως τότε. Αυτό που γνωρίζω με σιγουριά είναι πως στο βάθος οι περισσότεροι από εμάς διψάμε για έναν ανώτερο σκοπό. Και ότι δυστυχώς, η πολιτεία, όπως και σε πολλά άλλα, αυτήν την δημιουργική δίψα των εθελοντών του 2004 δεν την αξιοποίησε ποτέ. Ο,τι έγινε έγινε, κλείστηκε σε κουτιά και καταγράφηκε απλά για τις επόμενες γενιές συμπυκνωμένο στην τόσο κλισέ φράση "άμα θέλουμε οι Έλληνες μπορούμε". Χωρίς καμία συνέχεια όμως...
Δυστυχώς, οι Χοροί δεν κράτησαν...






Υ.Γ. 1 Απόσπασμα από το τότε ημερολόγιο-σημειωματάριο που χάρισαν σε όλους τους εθελοντές μαζί με το αναμνηστικό κουτί.

(με τυπωμένα γράμματα)Ξεχωριστές στιγμές
(με δικά μου γράμματα)...όλες!
Αυτό το ημερολογιάκι δεν θα έπρεπε να ξεκινά από τις 13 Αυγούστου 2004.(το ημερολόγιο ξεκινούσε από 13-08) Όλοι εμείς οι εθελοντές των τελετών έναρξης και λήξης (ή σχεδόν όλοι) έχουμε μπει στο κλίμα της γιορτής από τον Φεβρουάριο του 2004, που μας κάλεσαν στην audition, στο κέντρο Δαΐς των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Κι ύστερα είναι και οι πρόβες...από την πρώτη μέχρι αυτή που είχα λίγες ώρες πριν γράψω αυτές τις γραμμές. Και μέχρι την τελευταία στις 27-8...

Τρίτη, 1 Ιουλίου 2004 Πρώτη πρόβα στο ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθ' οδόν με το πούλμαν που μας μάζεψε από την Εθνική Άμυνα γράφω: "ώρα 17.47. Είχα πολύ καιρό να μπω σε πούλμαν. Σαν να πηγαίνω εκδρομή με το σχολείο. Ανάμεσα σε μάλλον μικρές ηλικίες. Βλέπω κάτι χωράφια..." Η πρώτη επαφή με τις πρόβες ήταν μάλλον απογοητευτική, τουλάχιστον αρχικά. Διαπίστωσα με λύπη ότι αυτό που ήταν ο ρόλος μου δεν είχε καμία σχέση με χορό, πόσο μάλλον με μπαλέτο. Η αναμονή μέχρι να πάρουμε νούμερο και να μας πουν τα προκαταρκτικά (πού καπνίζουμε, τι κάνουμε αν δεν νοιώσουμε καλά κλπ) δεν μου ήταν καθόλου δυσάρεστη αφού από τη μία είχα ανακαλύψει όλως τυχαίως την Δ.Ζ. μετά των λοιπών φιλενάδων της και από την άλλη είχα ανυπομονησία για το τι θα κάνουμε. Το ερωτηματικό απαντήθηκε όταν μας παρέταξαν έξω σε σχήμα σπείρας και μας έβαλαν να δεματιάσουμε σε δεμάτια των 60 τεμαχίων ομοιώματα σταχυών, να τα σηκώσουμε στους ώμους και να τρέξουμε με μουσική υπόκρουση Ζορμπά. Εκτός του ότι τα χέρια μας σκίστηκαν από τα σιδερένια στάχυα, πιαστήκαμε και ολόκληροι από το βάρος τους. Προσωπικά με είχαν ήδη χτυπήσει τα παπούτσια και ο πόνος ήταν διπλός (πού να φανταζόμουν πώς το πανηγύρι θα είχε συνέχεια όταν η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε την Τσεχία και κατέβηκα ΚΑΙ στην Ομόνοια μετά!!). Εκείνη την ημέρα γνώρισα την Αργυρώ (Θ 78) και ανταλλάξαμε δυό κουβέντες . Από φαγητό είχαμε μπισκότα πτι μπερ και χυμό αμίτα motion.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2004, πρώτη πρόβα υπεύθυνων παράταξης αθλητών ΟLCK2 (Ασπρόπυργος)
Καθότι η Ελλαδάρα κέρδισε στις 4/07 ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου και καθότι το είχα κάνει τάμα ότι αν κερδίσουμε θα πάω και στους υπεύθυνους παράταξης αθλητών, βρέθηκα στην πρώτη πρόβα και αυτού του κομματιού. Εκ των υστέρων που το σκέφτομαι, λίγες ημέρες πριν την τελετή έναρξης (και μάλιστα την ημέρα της γενικής πρόβας 10-08) είμαι τόσο ευτυχής που υπέκυψα στις παρακλήσεις του Νταγκ, του Αυστραλού σκηνοθέτη της παρέλασης και της άλλης της κατά τα άλλα κατσικομούρας, υπεύθυνης για τους θεριστές. Θα είχα χάσει πολλά. Δεν θα είχα γνωρίσει τόσα παιδιά και κυρίως αυτά της ομάδας μου, αλλά και δεν θα ήμουν κομμάτι της Έναρξης που μπορώ να βεβαιώσω ότι θα είναι κάτι το Συγκλονιστικό...



Υ.Γ.2
Αυτή η Ανάρτηση αφιερώνεται με πολύ αγάπη στους
_Βασίλη από Λάρισα
_Αργυρώ από Κύπρο
_Μαρία, Αναστασία, Φραγκίσκο, Χριστίνα, Ειρήνη, Μιχάλη, Μαρία, Ελένη και Ηρώ.
Παιδιά, όπου και να είστε σας θυμάμαι πάντα!

Τροπικό Κλίμα

Το κλίμα της Αθήνας έχει γίνει τροπικό.
Μ' αρέσει να σερφάρω στις γεμάτες λακούβες. Η γκρίζα λάσπη πάει με τα ρούχα που φοράω. Κι όταν καθαρίζω έπειτα τα πόδια μου με επιμέλεια, με ένα τυχαίο χαρτομάντιλο που βγάζω σαν τον ταχυδακτυλουργό από την τσάντα και με τόση,δήθεν, ενόχληση, πόσο κομψή πρέπει να δείχνω... Σαν τα κορίτσια του μεσοπολέμου που ίσιωναν διακριτικά τη ραφή από τις νάυλον κάλτσες τους και κλεφτοκοίταζαν το κοκκινάδι στα χείλη στο πολύτιμο καθρεφτάκι τους.


Στην Αττική Οδό σήμερα είχε σχεδόν σηκωθεί υγρή ομίχλη.
Υπήρχαν σημεία τόσο θολά που θαρρείς και είχες σκίσει το παραπέτασμα της πραγματικότητας και είχες περάσει σε μιά άλλη διάσταση. Γκρίζο όλο το σκηνικό με μερικά κόκκινα φωτάκια σαν μάτια από φιλήδονη εμμονή να σε οδηγούν κάπου. Πού;


Σίγουρα παράξενο.
Να βρέχει, να ζεσταίνεσαι, να μην μπορείς να ανοίξεις τα παράθυρα. Ο Ιππότης της Ασφάλτου μου δεν έχει κλιματισμό, παλαιότερο μοντέλο εποχών που δεν ήταν απαραίτητο το air contition. Τα καλύμματά του έχουν νοτίσει τις μυρωδιές αυτών όλων που πέρασαν από το μέσα του. Δεν θέλω να δένομαι με άψυχα, όπως δεν θέλω να κοιτάζω πίσω. Ξέρω τι ακρωτηριασμό φέρνει ο χωρισμός, η απώλεια, η συνήθεια. Αλλά αυτόν τον Ιππότη τον αγαπώ. Πρέπει να το ξεπεράσω,ίσως.


Ο τροπικός καιρός είναι για τροπικές καρδιές.
Αυτές που αντέχουν τις εναλλαγές. Με το ήρεμο βλέμμα, τη βεβαιότητα ότι θα τελειώσει και θα έρθει η λιακάδα. Το μεσογειακό κύτταρο ζορίζεται με τις καταιγίδες που διαρκούν το κατακαλόκαιρο Θέλει τον Ήλιο, τη Θάλασσα, το Γαλάζιο. Διαφορετικά ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη και την μελαγχολία.


Ευγνωμοσύνη ήταν ένα από τα Συναισθήματα
Σίγουρα. Που θα έχουμε νερό, που δεν μας έψησε ο καύσωνας όλον τον Ιούνιο, που μυρίζει το χώμα Ιούλη μήνα. Και για τη μαγική εικόνα. Η μελαγχολία ήρθε εκεί στο εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Το έχουν οι χώροι εστίασης όταν είσαι μόνος. Το κενό μεγεθύνεται .Και τότε έρχεται η τούρτα αμύγδαλο-μαύρη σοκολάτα να καλύψει την τρύπα.


Για λίγη ώρα την κοιτούσα και με κοιτούσε απορημένα.
Σαν αταίριαστοι εραστές ήμασταν. Αναρωτήθηκα γιατί την πήρα. Δεν αγαπώ τα γλυκά. Προεμμηνορρυσιακό δεν έχω. Σίγουρα φταίει η βροχή. Η μελαγχολία πήρε τη ρεβάνς από την ευγνωμοσύνη μειδιώντας Μεφιστοφελικά. Έφαγα λιγότερη από τη μισή και παρέδωσα την υπόλοιπη στις ενισχύσεις που κατέφθασαν για να μου αφαιρέσουν το στίγμα "αυτής που τρώει μόνη της σε εστιατόριο"(ακόμη κ αυτό του ΙΚΕΑ). Χαμπάρι δεν είχαν πάρει από τον κατακλυσμό. Οι καναπέδες που χάζευαν δεν τους άφησαν περιθώριο.

Βγαίνοντας ο ήλιος έκαιγε περίεργα.
Στεγνωτήρας, όχι ήλιος. Να τα στεγνώσει όλα γρήγορα-γρήγορα βάλθηκε. Βαρέθηκα να ψάχνω τα γυαλιά ηλίου και κόντεψα να τυφλωθώ από την ένταση. Γύρισα σπίτι και έβαλα πλυντήριο. Είπα "να η ευκαιρία να απλώσω επιτέλους εκείνα τα σεντόνια"


Συννέφιασε μετά από καμιά ώρα.
Σε έναν παροξυσμό νοικοκυροσύνης έφερα τα πάνω κάτω. Παρενέργεια, μάλλον, του τροπικού κλίματος.
Ενδεχομένως και της τούρτας αμύγδαλο-μαύρη σοκολάτα.



η φωτογραφία είναι του/της kpriceWicked από το Flickr

Βρέχει Στην Αθήνα

(κι είπα να μην συγκινηθώ και σήμερα...)

Ψάχνοντας Λύση

Ο Ιούνιος αποχαιρετάει την πόλη σε ένα μπαλόνι με Ήλιον.
Ξέφυγε από ένα απρόσεχτο χέρι και ανεβαίνει όλο ψηλότερα.

Με φόβο μη σκάσει σε κάποια ανήλεη γωνιά των γκρίζων, τσιμεντένιων κουτιών ή σκαλώσει ηλεκτρικά σε κάποιο σύρμα της ΔΕΗ, αφήνει στην χρωματιστή ουρά του τις ιστορίες που βλέπει εκεί κάτω:
κάποιος τρυπιέται στην Πλατεία Θεάτρου με μια σύριγγα στο λαιμό, κάποιοι εφορμούν σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο και σπάνε τα τζάμια για να αρπάξουν ότι μπορέσουν, άνθρωποι χωρίς βάρος-σκιές σχεδόν σωριάζονται σαν μεθυσμένοι στα πεζοδρόμια στο Ιστορικό Κέντρο περιμένοντας βοήθεια που δεν έρχεται, κάποιοι επιταχύνουν περνώντας από την Αθηνάς χαμηλά με φόβο για αυτούς τους ανθρώπους από την Άλλη Χώρα-δεν ξέρουν από πού , αλλά ξέρουν ότι τους φοβούνται. Μια ανήλικη κοπέλα εκδίδεται για λίγα χρήματα και ένα "καλύτερο αύριο" εκεί στην Ευριπίδου, παρέα με άλλες συμπατριώτισσές της, χωρίς καν να έχει χρόνο να σκεφτεί αν αυτό είναι το "Ελληνικό Θαύμα" που της έταξαν. Στο μόνο θαύμα που μπορεί να πιστέψει είναι στο ότι θα ξημερώσει και αύριο. Κάποια πόδια παραπατούν στα σπασμένα πεζοδρόμια της Σωκράτους και τρέχουν να αποφύγουν πάσει θυσία τη Ζήνωνος έχοντας στο μυαλό το τραγούδι του Αλκίνοου "Είπα να χαθώ το τέλος μου να βάλω-Λίγο ακόμα επάνω τρέλα μου σε φτάνω".
Λίγο παραπάνω,όμως, μόλις ένα χιλιόμετρο ή λιγότερο, ξεροψημένοι, ανύποπτοι τουρίστες χαζεύουν τις πολυτελείς βιτρίνες του Αttica, τους καλοντυμένους Αθηναίους που απολαμβάνουν καφέ στο ανακαινισμένο Zonar's, κρατούν στα χέρια χάρτες-οδηγούς και σχεδιάζουν τι αξιοθέατα θα δουν σήμερα. Άραγε να είναι από αυτούς που το Προξενείο τους τους επισήμανε να μην περπατήσουν στο Ιστορικό Τρίγωνο;

Ο άνεμος γυρίζει το μπαλόνι εκεί σχεδόν απ' όπου ξεκίνησε.
Η Πλατεία Κοτζιά σήμερα έχει χάσει κάτι από το γκρίζο της. Δεν δεσπόζει μόνο το αστραφτερό Δημαρχείο στην μαγική εικόνα. Πορτοκαλί, Κίτρινο, Ροζ, Γαλάζιο, κορδέλες και χαμόγελα που αντιφέγγουν μέχρι ψηλά στον ουρανό συναγωνίζονται την αταίριαστη χλιδή και την ξεπερνούν. Κόσμος έχει μαζευτεί να ζητήσει λύση, χρώμα, βοήθεια για όλα αυτά που συνθέτουν τη θλίψη, το αδιέξοδο, την απόγνωση, την καθημερινή υποβάθμιση. Κόσμος που περιμένει να δει το Δήμαρχο. Περαστικοί κοιτάζουν απορημένοι και παίρνουν ένα μπαλόνι "α, τι λέει επάνω;" ακούγεται μια κυρία "ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΔΗΜΑΡΧΟ;".
Δήμαρχος δεν φαίνεται. Η ανθρώπινη αλυσίδα με κορδέλες και κέφι έχει κυκλώσει το κτίριο περιμένοντας, δίνοντας το στίγμα της, το παρόν της, υποσχόμενη Συνέχεια, ακόμα και αν δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Το σίγουρο είναι ότι αφού κατάλαβε ότι το ψάχνει έκανε τη σημαντική αρχή για να βρει τρόπους να το βρει...

Κι άλλα μπαλόνια έρχονται να συναντήσουν το μοναχικό. Αλαφιασμένα περιστέρια πετούν δίπλα τους καθώς ανεβαίνουν δυναμικά στον Αττικό Ουρανό και ενώνονται με τον αρχικό ταξιδιώτη.

Μαζί με τα μπαλόνια ταξιδεύουν και ελπίδες μας για μια καλύτερη πόλη.
Και η σκέψη ότι μαζί μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρεθεί μια λύση. Αρκεί να είμαστε Παρόντες και να αγωνιζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε.
(Ακόμη και διακοσμώντας το Δημαρχείο σαν έτοιμο για παιδικό πάρτυ!)



Υ.Γ.1 Οι φωτογραφίες είναι όλες του Τσαλαπετεινού
Υ.Γ.2 Περισσότερες Πληροφορίες για την ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ εδώ