Άδωξοι Μπάσταρδη

Στην κορυφή της λίστας με τα όσα είναι όμορφο να κάνουμε το καλοκαίρι στις πόλεις είναι αδιαμφισβήτητα ο θερινός κινηματογράφος Αυτός που συνήθως είναι χωμένος ανάμεσα σε πολυκατοικίες, που ξεφυτρώνει σε κάποιο συνοικιακό ακάλυπτο δίνοντας την ευκαιρία στους κατοίκους των παρακείμενων κουτιών να κλεφτοπαρακολουθήσουν όλες τις ταινίες της περιόδου και πολλές επανεκδόσεις αυτών.

Σε έναν τέτοιο βρέθηκα εχθές, εξοπλισμένη με τη μωβ ζακέτα μου και με διάθεση να ταξιδέψω για δύο και κάτι ώρες μακρυά από το σταχτί και μουδιασμένο Αθηναϊκό σύμπαν, επιλέγοντας να δω την ταινία με τον ανορθόγραφο τίτλο και την κωμικοτραγική υπόθεση. Έχοντας γυρίσει από διακοπές πρόσφατα και σε πολύ χαλαρή διάθεση, δεν συμβουλεύτηκα πριν καμία κριτική. Συνακόλουθα, δεν συνειδητοποίησα το σκηνοθέτη της ταινίας παρά όταν έφτασα έξω από τον κινηματογράφο

Ο Κουέντιν Τζερόμ Ταραντίνο, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι από τις "συμπάθειές" μου. Η διπλή προσπάθεια που έκανα πριν χρόνια να παρακολουθήσω την ταινία που πολλοί θεωρούν ως την χαρακτηριστικότερή του, το Pulp Fiction, είχε στεφθεί με διπλή αποτυχία. Κάπου στη μέση του dvd την παρατούσα. Ενδεχομένως επειδή είχε πολυ διαφημιστεί και πολύ ευφημιστεί από αρκετούς, μου είχε δημιουργήσει κάποιου είδους προσδοκίες, οι οποίες διαψεύδονταν Με θυμάμαι να παρακολουθώ με πρόσωπο ελαφρά ξινισμένο και ουδέτερο, σαν να τρώω κάτι νερόβραστο. Ωστόσο εχθές προσπάθησα να δώσω μια τρίτη ευκαιρία στον παράξενο αυτό δημιουργό.

Στο γεμάτο θερινό τα φώτα έσβησαν με συνέπεια στις 21.45 για να αρχίσει να ξετυλίγεται η ιστορία του φιλμ. Το οποίο και αρχίζει αρκετά βίαια, δημιουργώντας το εύλογο ερωτηματικό "γιατί το χαρακτηρίζουν ως "κωμωδία'' κάποιοι". Στη συνέχεια και για 153 λεπτά έψαχνα να βρω τι εξαιρετικό έχει αυτός ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος-ηθοποιός και είναι αγαπημένος μεγάλης μερίδας κοινού και κριτικών. Οπωσδήποτε έχει το προσωπικό του στυλ. Ατμόσφαιρα. Χορογραφημένες σκηνές πολύ έντονης βίας. Ωμότητα που καταλήγει χιουμοριστική,αν αντέχει κάποιος αυτού του είδους το χιούμορ. Και φλυαρία. Ασύστολη φλυαρία που παραφυλάει πίσω από την οθόνη να καταπιεί έναν δύσπιστο θεατή σαν κι εμένα. Σε παραπάνω από μία στιγμές βρέθηκα να αναρωτιέμαι για ποιό λόγο βλέπω τη σκηνή που βλέπω και τι ακριβώς εξυπηρετεί στην οικονομία του έργου ο συγκεκριμένος διάλογος.

Φεύγοντας από τον κινηματογράφο μετά το τέλος της προβολής ένοιωθα ανάμικτα συναισθήματα. Όχι απογοήτευση, όχι ικανοποίηση. Ένα παράξενο συναίσθημα που δεν ανήκει σε αυτά που έχω συνήθως εύκαιρα για μετά από ταινία. Δεν ήμουν ανικανοποίητη, δεν ήμουν ικανοποιημένη.Η δύναμη της εικόνας με είχε παρασύρει, αλλά σαν το νοητικό μου μέρος να προσλάμβανε μια κάποια ανεπάρκεια σε αυτό που είδα.

Σήμερα, ξυπνώντας από έναν βαθύ ύπνο, είχα ακόμα αυτή τη δύναμη της εικόνας στο μυαλό μου. Σαν να διάβασα ένα ογκώδες, περιπετειώδες κόμικ, με σχετικά επίπεδους χαρακτήρες, έντονα χρώματα σε πολυτελές χαρτί, σε ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα. Προφανώς, αν θέλω να κρίνω δίκαια τον συγκεκριμένο δημιουργό εδώ θα σταματήσω και δεν θα πάω παρακάτω. Γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι απλά η αφήγηση μιας ιστορίας χωρίς περαιτέρω προβληματισμό Έχει επιλέξει να είναι ένας ιδιότυπος διασκεδαστής και χρησιμοποιεί μια σαλάτα από είδη (γουέστερν, πολεμικό, βία, χιούμορ, δράση), πάρα πολύ καλές ερμηνείες (ιδίως αυτή του Γερμανού κυνηγού των Εβραίων) και εξαιρετική μουσική και φωτογραφία.

Oι φανατικοί του Ταραντίνο, μην την χάσετε. Οι υπόλοιποι, δώστε της μια ευκαιρία.
Νομίζω ότι, τελικά, την αξίζει.

Τα Πάντα Ρει

Μουδιασμένα και διψασμένα, γύρισα Αθήνα.

Το αεροπλάνο μετά από ένα επιεικώς κακό ταξίδι, ιδίως στα τελευταία δέκα λεπτά που προσέγγιζε την Αττική, προσγειώθηκε σε ένα Ελ. Βενιζέλος κατακίτρινο. Ο πιλότος ενημέρωσε και τους ανενημέρωτους: Εξ αιτίας των πυρκαγιών τα έντονα θερμικά φαινόμενα θα προκαλέσουν στο αεροσκάφος έντονες αναταράξεις κατά την προσγείωσή μας. Το οποίο και συνέβη
Η μυρωδιά των καμμένων εισέβαλε από τους μικρούς αεραγωγούς της καμπίνας και επιβεβαίωσε την κάθοδο στον Εφιάλτη. Και η στάχτη όρμησε μέσα από τις δύο πόρτες που άνοιξαν για να μας επιτρέψουν να πατήσουμε την Αττική Γη.

Σπίτι, προφανώς μη προβλέποντας την έκταση που θα έπαιρναν οι πυρκαγιές, είχαν την φαεινή ιδέα να ανοίξουν τα παράθυρα να αεριστεί. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αέρας το μετέτρεψε στον πιό εύγλωττο μάρτυρα της καταστροφής που συντελούνταν. Με το που μπήκα, όπως συνηθίζω, έβγαλα τα παπούτσια να νιώσω το κρύο μάρμαρο. Μέσα σε λίγα βήματα οι πατούσες μου που μέχρι πριν λίγες ώρες πατούσαν μόνο βοτσαλάκι και πλακάκι με λίγο χώμα εξοχής, έγιναν κατάμαυρες. Και ό,τι ρούχο ήταν εκτός ντουλάπας, τσικνίστηκε με το άρωμα της δύσμοιρης φύσης που χάθηκε.

Όμως και χωρίς αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα, η θλίψη ήταν αρκετή. Και δεν ήταν η συνηθισμένη, που πλέον τείνω να θεωρήσω γλυκιά. Δεν ήταν η μελαγχολία ότι μικραίνει η μέρα, ότι θα χρειαζομαι ζακετάκι στο εξής και ότι θα στερηθώ τη θάλασσα για ένα χρόνο. Ήταν μια σκληρή, ανέλπιδη θλίψη, από αυτές που λες και δεν γεννούν τίποτα. Η θλίψη του ανήμπορου. Του " νοιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην ξανακαεί ούτε ένας θάμνος, να μην ξαναθρηνήσω καταστροφές, να μην ξαναδώ εικόνες φρίκης". Την διαδέχτηκε η οργή για την ανικανότητα όσων ευθύνονται, που με τη σειρά της άφησε γκρίζα στάχτη που δεν λέει να καθαρίσει από μέσα μου.

Λίγες ημέρες μετά εξακολουθώ να είμαι εδώ, προσπαθώντας να αξιολογήσω τον όγκο των ερεθισμάτων και των εμπειριών που σημάδεψαν το φετινό μου καλοκαίρι. Και όσο περνούν οι ώρες στο μόνο που μπορώ να καταλήξω είναι ότι καμία θλίψη δεν επιτρέπεται να είναι στείρα και ανέλπιδη. Για την ακρίβεια, το κάθε τι για μένα δεν θέλω να είναι ανέλπιδο. Πρέπει να δώσει ρεύμα στις εσωτερικές μου γεννήτριες και να παράγω κάτι που θα με πάει παρακάτω. Αλλιώς σταματάει η ροή των πραγμάτων...κάτι που ουσιαστικά δεν συμβαίνει ποτέ.
"Τα πάντα ρει" ...
Επανδρώνω τη βάρκα μου και έτοιμη για το νέο "ταξίδι" . Το οποίο πιθανότατα θα με βγάλει κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ντυμένη στα μαύρα μαζί με πολλούς, άλλους ελπίζω, σε μια διαμαρτυρία για την κατάσταση που επικρατεί, όχι μόνο για τα δάση αλλά και για πολλά άλλα... Ελπίζω να είμαστε όλοι εκεί.


Παρασκευή στις 19:00 στο Σύνταγμα,
"ντυμένοι στα μαύρα. Πενθούμε τα δάση και μαυρίζουμε όλους όσοι σπεκουλάρουν σε βάρος της φύσης. Ας είμαστε φέτος εκατό φορές περισσότεροι από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2007."
Το οφείλουμε στον εαυτό μας.

Υ.Γ.1 Η φωτογραφία είναι της White Lily από το Flickr

Y.Γ.2Το τραγούδι που ακούγεται, πιο επίκαιρο από ποτέ, ήταν το αγαπημένο της μικρής μου ανιψιάς φέτος το καλοκαίρι. Απαιτούσε κάθε φορά που μπαίναμε στο αυτοκίνητο να το ακούμε ξανά και ξανά και ξανά, στη διαδρομή των 14 χιλιομέτρων από το λιμάνι στο σπίτι. "Βάλτε αυτό που μιλάει για τα ζωάκια και τη Γη" έλεγε....

Κλειστόν Λόγω Διακοπών

Ραντεβού το Σεπτέμβρη (ή λίγο πριν)
Ως τότε, τα λέμε υποβρυχίως.

Καλές βουτιές σε όλους
(και να πλένετε τα χέρια σας)

Λίστα Διακοπών

1. Βιβλία.
Μία τραβεστί ντετέκτιβ, το νέο βιβλίο του Ίαν Ράνκιν, διαγαλαξιακό ωτοστόπ, Liverpool fantasy, Νεκρή φύση με βαμπίρ, φυσικά, ο Τομ Ρόμπινς με τους Mισοκοιμισμένους μέσα στις βατραχοπυτζάμες τους και το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών. Επίσης, ίσως o Μάγος του John Fowls, επειδή διαδραματίζεται σε αγαπημένο νησί,γεμάτο ήλιο και μυστικισμό (θα παραβλέψω το γεγονός ότι ζυγίζει κάτι κιλά) και επειδή το έχω ήδη αρχίσει και το έχω αφήσει ατελείωτο.

2. Μπλοκ, τέμπερες, ακρυλικά, πινέλα, μαρκαδόροι, ξυλομπογιές, ξύστρες, μάλλον όχι γόμα, όχι χάρακας αλλά διαβήτης για τους τέλειους κύκλους σαν αυτούς τους ομόκεντρους που κάνει το βότσαλο με το "πλοπ" της εισόδου στο θαλασσινό βασίλειο.

3. Άδεια τετράδια, σε έντονα χρώματα, ειδικά γι΄αυτές τις διακοπές. Ένα πορτοκαλί και ένα μπλε. Το μπλε για τη θάλασσα και το πορτοκαλί για τον ουρανό στο λυκαυγές και το λυκόφως που θα απολαμβάνω από τη βεράντα.

4. Αυτοκόλλητα ψάρια, κοχύλια και άλλα πλάσματα της θάλασσας (τσούχτρες;) για την κεφαλίδα της σελίδας των τετραδίων. Ένα για κάθε μέρα των διακοπών και μετά να πηγαίνω να τα συναντώ στο φυσικό τους περιβάλλον (όχι τις τσούχτρες, εύχομαι).

5. Μάσκα-αναπνευστήρας, γυαλάκια και πορτοκαλί βατραχοπέδιλα.
Υποτίθεται ότι οι καρχαρίες επειδή είναι μισόστραβοι (για την ακρίβεια, μύωπες) επιτίθενται στα έντονα μαγιό, στα χρυσά-ασημένια αξεσουάρ και στα έντονα χρώματα γενικότερα. Αυτό το διάβασα εν αναμονή επίσκεψης σε ιατρό, συνοδευμένο με συμβουλές για το πώς θα αφοπλίσω τον καρχαρία. Το ραντεβού πήγε περίφημα μετά. Σκεφτόμουν τον καρχαρία και όχι το γιατρό. Τέλος πάντων, επειδή δεν με βλέπω να ξεπερνάω τα πέντε -έξι μέτρα κατάδυσης, μάλλον δεν κινδυνεύω. Σε κάθε περίπτωση θα εφαρμόσω επάνω του τις συμβουλές του βιβλίου και όλα θα πάνε καλά. Αν τώρα με φάει, θα είναι από τα πορτοκαλί βατραχοπέδιλα. Το πιθανότερο να τα περάσει για επιπλέουσες γαρίδες και δεν θα έχω προλάβει να του δώσω μπουνιά στα βράγχια. Κι όχι τίποτα θα μου μείνουν και αδιάβαστα τα βιβλία.

6. Φαρδυά Και Βαμβακερά Ρούχα.
Από αυτά που πλέεις μέσα τους όπως στο νερό. Δεν σε κόβουν πουθενά, δεν σε στενεύουν πουθενά, δεν σου θυμίζουν τι τρως και είναι απαλά με το ταλανισμένο από τον ήλιο δέρμα σου.

7. Φυτικό αντικουνουπικό.
Όχι απαραίτητα σιτρονέλα. Κάτι σε βασιλικό και γεράνι. Απλώνεται παντού, σε κάθε τετραγωνικό του σώματος, ακόμη και μέσα από τα ρούχα, αρπάς το στρωματάκι και το σεντόνι και κοιμάσαι μπαλκόνι. Τα άστρα σου κάνουν παρέα και ποτέ δεν παύεις να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά εκεί πάνω. Και αντί να μετράς πρόβατα,που πηδάνε φράχτες, μετράς αστέρια που πέφτουν και και δεν προλαβαίνεις να κάνεις ευχή. Και η αύρα από τη θάλασσα και το μέτρημα των διαττόντων αστέρων σε ρίχνουν σε βαθύ ύπνο μέχρι μια πρωινή μύγα να κάτσει επάνω σου για ανεπιθύμητη καλημέρα ή να σε κάψει ο Ήλιος των 7 το πρωί και πρησμένος, πιασμένος αλλά ευτυχισμένος που κοιμήθηκες με τον ήχο της θάλασσας να μπεις στο δωμάτιο για να συνεχίσεις.

8. Αντηλιακά
Για λόγους υγείας, ναι. Αλλά και γιατί η όποια μυρωδιά τους είναι Καλοκαίρι. Κάθε φορά που ανοίγεις ένα καινούργιο σου έρχονται συσσωρευμένες οι αναμνήσεις όλων των καλοκαιριών που έχεις ζήσει.


9. Καπέλο
Αυτό με το μεγάλο γείσο. Που δεν θα φόραγες εύκολα στην πόλη. Που το φοράς και λες και σε προστατεύει και από τις φθοροποιές σκέψεις και τις εικόνες που γεμίζεις τους υπόλοιπους 11 μήνες.

10.Ψάθα
Αυτή τη φυσική. Που μυρίζει τόσο ιδιαίτερα. Που είναι φιλόξενη για το κορμί σου και συνάμα τόσο εύθραυστη όσο και οι αναμνήσεις του καλοκαιριού σου. Αν πέσεις πάνω της με φόρα, σκίζεται. Αν δεν την διπλώσεις καλά, πάλι σκίζεται. Σκέτη ταλαιπωρία, αλλά αναντικατάστατη στο είδος της. Μοναδικοί ύπνοι επάνω της.

11.Μουσική
Αυτή που μ' αρέσει να παίζει μετά από το κρύο ντους με το λάστιχο, μετά το μούλιασμα στη θάλασσα και με το πρώτο σκοτάδι των 9 παρά. Αυτή που ακούω ευχαρίστως ως συνοδευτική των κυμμάτων και της φύσης.

και

12. Γλυκό του Κουταλιού και Καφές.
Κατα προτίμηση σκέτος, σαν αντίδοτο στο λίγωμα από το καρυδάκι, το τριαντάφυλλο και το βύσσινο.Για κάποιο περίεργο λόγο έχουν καταχωρηθεί στον εγκέφαλό μου σαν καλοκαιρινό ζευγάρι, όπως τα μύδια με το ούζο. Καλοκαιρινοί έρωτες...



Γεμίζοντας τη βαλίτσα η ευχή είναι να μείνει, τελικά, άδεια από προσδοκίες για το πώς θα περάσουν αυτές οι μέρες. Ακόμα και αν τα βιβλία γυρίσουν πίσω αδιάβαστα, οι μουσικές δεν ακουστούν, δεν μετρήσω διάττοντες και δεν έρθει η μύγα να καθήσει στο μέτωπό μου ένα πρωί, το μόνο που θέλω για τις διακοπές, τις δικές μου και όλων, είναι να είναι όμορφες και ευτυχισμένες.
Και να μην έρθει ο καρχαρίας.
Καλό Υπόλοιπο!

"Η Ζωή Είναι Όλη Ένα Ρίσκο"

Αναλώσιμα mp3, αναλώσιμες φιλίες, αναλώσιμες αγάπες, αναλώσιμη ζωή.

Τις τελευταίες ημέρες, λίγο πριν κατεβάσω ρολά και γι' αυτό το καλοκαίρι και ανοίξω το Σεπτέμβρη με ζακετούλα και αυτήν την μελαγχολική υποψία ότι δεν μπορώ να σταματήσω το χρόνο, σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι. Και οι σκέψεις γυρίζουν στην πηγη σε ένα αέναο πήγαινε και έλα και σαν θρόμβωση μέσα μου δεν αφήνουν την ενέργεια να φτάσει. Να φτάσει πού; Εκεί που θα σταθεί, θα επεξεργαστεί, θα μεταλλαχτεί γλυκά και θα μπορέσει να ξαναγυρίσει σε εμένα μεταμορφωμένη, να με κάνει κάτι άλλο, κάτι λαμπρότερο,κάτι καλύτερο. Και μετά να τη στείλω πίσω, πάλι αλλιώς.

Αυτό λέγεται Σχέση. Φιλική, ερωτική, κοινωνική. Διάδραση. Πάρε και δώσε, χωρίς να σε νοιάζει το πόσο και το πότε και το γιατί. Και βοήθα και άλλαξε. Και έχε υπομονή. Και αφέσου. Και δέσου. Ναι, δέσου. Συναισθηματικά κατέθεσε στον κοινό αλληλόχρεο λογαριασμό σας. Και οι αναλήψεις να συνοδεύονται από καταθέσεις. Και να μην βρίσκεται ποτέ με ανεπαρκές υπόλοιπο.

Συνειδητοποιώ όμως ότι η "οικονομική κρίση" έχει πλήξει και τις σχέσεις. Κάποτε απογοητευμένη έβλεπα τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν μπακάληδες και μανάβηδες στις σχέσεις "τι μου έδωσες; τόσα σου δίνω". Τώρα βλέπω να συμπεριφέρονται σαν τραπεζικό ίδρυμα "δυστυχώς, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν είμαστε σε θέση να σας δώσουμε τίποτα, αλλά αν θέλετε εσείς να μας δώσετε, ευχαρίστως". Ούτε μπαίνουν στον κόπο πια δηλαδή.

Το πρωί, ενώ σιδέρωνα με το μπλε δόντι (bluetooth) στο αυτί, απάντησα το κινητό και μεταξύ άλλων άκουσα την αγουροξυπνημένη φωνή του Α. να λέει "η ζωή είναι όλη ένα ρίσκο" .Και ενώ αυτό είναι μια αλήθεια που την κουβαλάμε μέσα μας, την γνωρίζουμε ίσως καλύτερα από όλες τις άλλες, εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν ένας γιγαντιαίος προβολέας στο σκοτάδι των σκέψεών μου. Η ίδια η ύπαρξη είναι ένα ρίσκο. Ή το παίρνεις ή το αφήνεις. Ή εκφράζεσαι, ρισκάρεις και ΖΕΙΣ ή συνεχίζεις με τα απαραίτητα κάνοντας οικονομία.

Τι επιλέγεις;