...και ξαφνικά χθες βράδυ, ενώ ήμουν ντυμένη με λευκά και πράσινα, κι ένας φούξια ιβίσκος είχε προσγειωθεί στα μαλλιά μου, βγήκαν από την ντουλάπα τα δαντελένια μαύρα γάντια μου... οι μαύρες κάλτσες... τα απλά μου μαύρα φορέματα,οι μεγαλύτεροι ηλιακοί συλλέκτες... και μου θύμησαν το φως που έχουν μαζέψει και αντανακλούν πάνω μου όποτε νοιώθω ότι στερεύω από ενέργεια...
...σαν να άνοιξε μια τρύπα στο χωροχρόνο και να χώθηκα με ευγνωμοσύνη μέσα ... κι ήταν ζεστά και φιλόξενα σκοτεινά...χωρίς απαιτήσεις, χωρίς πρέπει, χωρίς να προσέχω ποιά είμαι και γιατί είμαι... και ο Χορός, ασταμάτητος... δύο ώρες χωρίς διακοπή... ντυμένη αταίριαστα, αλλά τι σημασία είχε; ήμουν εκεί από όπου ουσιαστικά ποτέ δεν έφυγα...ήμουν Σπίτι...
...και όπως τότε που ατένισα το γαλάζιο της ήρεμης φιλόξενης θάλασσας του Ιούλη με τους ήχους αυτής της σκοτεινής μουσικής και βρήκα το χαμένο σε παρενθέσεις εαυτό μου, έτσι και χθες κατάλαβα ότι το πραγματικό Κάστρο είναι μέσα μου...και δεν έχει καμία κερκόπορτα για όσα εγώ δεν επιθυμώ...
Και έκλεισε ο κύκλος.
Έτσι απλά.
Και Ευχαριστώ.
...σαν να άνοιξε μια τρύπα στο χωροχρόνο και να χώθηκα με ευγνωμοσύνη μέσα ... κι ήταν ζεστά και φιλόξενα σκοτεινά...χωρίς απαιτήσεις, χωρίς πρέπει, χωρίς να προσέχω ποιά είμαι και γιατί είμαι... και ο Χορός, ασταμάτητος... δύο ώρες χωρίς διακοπή... ντυμένη αταίριαστα, αλλά τι σημασία είχε; ήμουν εκεί από όπου ουσιαστικά ποτέ δεν έφυγα...ήμουν Σπίτι...
...και όπως τότε που ατένισα το γαλάζιο της ήρεμης φιλόξενης θάλασσας του Ιούλη με τους ήχους αυτής της σκοτεινής μουσικής και βρήκα το χαμένο σε παρενθέσεις εαυτό μου, έτσι και χθες κατάλαβα ότι το πραγματικό Κάστρο είναι μέσα μου...και δεν έχει καμία κερκόπορτα για όσα εγώ δεν επιθυμώ...
Και έκλεισε ο κύκλος.
Έτσι απλά.
Και Ευχαριστώ.
