Στιγμές

Είναι κάποιες στιγμές που όλα συμπίπτουν και όλα συντρέχουν και όλα στέκονται για λίγο πάνω στον αέναα κινούμενο Χρόνο.

Που άνθρωποι ξένοι μέχρι χθες βρίσκουν την ευτυχία στην συμπάθεια, την αγάπη, τη φιλία του ενός προς τον άλλον.
Πού κάθε φορτίο, λες και μοιράζεται αναμεταξύ τους και εκμηδενίζει σχεδόν το σημαντικό του βάρος και φυτρώνουν φτερά για νέες περιπέτειες.

Ναι υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Από αυτές που τα ενεργειακά μπουκαλάκια γεμίζουν και ξεχειλίζουν και γελούν ασταμάτητα και κλαίνε γλυκά γιατί έχουν παρέα, ζεστές ψυχές που ελπίζουν.

Εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες κοντά σε μερικούς από τους πρωταγωνιστές πρόσφατης ευτυχισμένης συνάντησης και ψυχικής σύμπτωσης.
Μόνο που το κινηματογραφικό σκηνικό ήταν αυτή τη φορά θλιμμένο Ήταν Αποχαιρετισμός ενός νέου ανθρώπου.

Μάτια βουρκωμένα, χρόνος παγωμένος, άκρα μουδιασμένα. Πλήθος ντυμένο στα ασπρόμαυρα, μα κυρίως άσπρα, παρακολουθεί σιωπηλό. Ανεμίζουν οι λευκές φούστες σαν περιστέρια που συνοδεύουν την ταξιδιάρα ψυχή, μυρίζουν τα λευκά τριαντάφυλλα του ανθοπωλείου, που συνήθως δεν έχουν κανένα άρωμα, μα τέτοια μέρα αποκτούν αυτό της απώλειας και της τραγικότητας.

Κοιτάζω γύρω μου τα δικά μας πρόσωπα και βλέπω πάλι τον Χρόνο να σταματά.Οδυνηρά αυτή τη φορά, μ' ένα μολύβι να βάζει ένα ερωτηματικό στο τέλος κάθε σιωπηλού λογισμού μετατρέποντάς τον σε υπαρξιακή ερώτηση. Μέσα στις θολές μου σκέψεις, στέκομαι λίγο κι αναρωτιέμαι, για πολλοστή φορά, τι μας κάνει να αγαπάμε; Τι μας δημιουργεί το δέσιμο και τη διάθεση να χτίσουμε, να μείνουμε; Είναι η συμβατότητα των χαρακτήρων; Είναι η κατανόηση; Η στήριξη; Η επικοινωνία; Η απλή σύμπτωση;


Μα όσο πιο θολά νοιώθεις, καμιά φορά, τόσο η αλήθεια, αυτή η προσωπική σου, σου φανερώνεται ξεκάθαρα και απλόχερα. Με μια εικόνα μιας φωτογραφίας που περνάει για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου από την οθόνη του μυαλού σε γλιτώνει από λαβύρινθους σκέψης και συμπεράσματα αδιέξοδα.

Είναι Οι Στιγμές.
Αυτές είναι που μας κάνουν ν' αγαπάμε.
Αυτές είναι που έρχονται σε ανύποπτη φάση και μας παίρνουν από το χέρι ,για ένα ταξίδι στο μέσα μας μέσα από τους άλλους.
Αυτές είναι που ζουν και φωτίζουν τις μέρες μας ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένα αστέρι οδηγός.
Αυτές είναι ο μοναδικός πραγματικός μας πλούτος.


Αγκαλιάζοντας τον Δικό μας, πια, Άνθρωπο για τα καθόλου τυπικά συλλυπητήρια ο κύκλος της σκέψης μου είχε κλείσει.
Ήξερα γιατί ήμουν εκεί.
Και γιατί θα προσπαθήσω με φροντίδα να μείνω.





Για τις Στιγμές αυτές και για το ότι είστε Εσείς, σας ευχαριστώ...

Η Παραλία

Το ημερολόγιο λέει "Αύγουστος".
Κι αυτός σέρνεται νωχελικά στα ασφάλτινα σοκάκια σαν σαύρα που αρνείται να λιαστεί από νωρίς και βγαίνει με το πάσο της, πάντα μετά τη μεσημεριανή σιέστα.

Τόση είναι η Ζέστη...

Τα σύννεφα κρέμονται παράξενα ανά μέρες στον Αττικό Ουρανό, ναι αυτόν, τον πολύπαθο, με το νέφος και τις ανάσες εκατομμυρίων ανθρώπων που βηματίζουν κάθε μέρα κάτω από το θόλο του.

Κουφόβραση και παράξενη σιωπή κάποιες ώρες, λες και μόνο τον Αύγουστο σέβεται η Αθήνα αυτό που λέμε κοινή ησυχία. Προχθές στην Εθνική Άμυνα, 4 το μεσημέρι μπορούσα να ακούσω τα βήματά μου ξεκάθαρα στα διαλυμένα πεζοδρόμια με τις εκατοντάδες μυστηριώδεις μαύρες τσίχλες κολλημένες πάνω τους.

Και ενώ στην Επιφάνεια κυριαρχεί η Ραστώνη, κάτω από τη Γη, εκατοντάδες ανθρώπινα ζουζούνια συνωστίζονται. Παλαιότερα το πόσος κόσμος έχει φύγει για διακοπές μετριόταν με το πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν. Πλέον μετριέται με τον αριθμό αυτών που χρησιμοποιούν το Μετρό. Μολονότι η οικονομική δυσπραγία έχει κρατήσει πολλούς στην Αθήνα, κάποια πράγματα διατηρούν τα συνήθη "προγράμματα" του παλιού καλού (ή έστω, καλύτερου) καιρού: τα δρομολόγια των συρμών, ας πούμε, έχουν αραιώσει τη συχνότητά τους σε δεκάλεπτο και οι εναπομείναντες στοιβαζόμαστε απρόθυμα ο ένας στη μυρωδιά του άλλου σε μια καταναγκαστική οικειότητα.

Οι κάτοικοι της ευρύτερης Αθήνας ψάχνουμε ακόμα το δρόμο προς την καλοκαιρινή μας Ιθάκη...

Φέτος δεν έκανα λίστα διακοπών. Δεν έχω καταλήξει καν αν θα φύγω για κάπου και πόσο θα μείνω. Περιδιαβαίνοντας τα μπλογκ βλέπω ότι σε αντίθεση με πέρυσι πολλοί λίγοι επέλεξαν να ασχοληθούν με το θέμα "λίστα" επίσης. Δεν είναι ότι δεν τα κατάφεραν να ξεφύγουν έστω και λίγο από την Πόλη. Αναρτήσεις και ταμπέλες "κλειστόν λόγω διακοπών" μπορώ να μετρήσω αρκετές. Είναι που αυτό το μαύρο σύννεφο της γενικής απαισιοδοξίας ακολούθησε το καλοκαίρι μας, παρόλο που ακόμα και τίποτα να μην κάνουμε παραμένει ένα από τα πιο όμορφα του κόσμου.

Είναι που κάθε αρχή νέας εποχής και δύσκολη...και πού πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα...


Αλλά για μένα το καλοκαίρι ξανάρχισε με το που άνοιξα το Villa Incognito, του Τομ Ρόμπινς. Κάθε τέτοια εποχή το ανέμελο μα καθόλου απροβλημάτιστο πνεύμα του συγγραφέα με ταξιδεύει. Ακόμα και αν δεν μετακινηθώ καν από τη θέση μου, ανεξάρτητα από το εποχιακό σκηνικό που επιλέγει για να παρουσιάσει τους εκκεντρικούς χαρακτήρες των ηρώων του. Ακόμα και αν ο καμβάς είναι χιονοθύελλα, η αιώνια καλοκαιρινή λιακάδα του μυαλού του ζεσταίνει και φωτίζει με χιούμορ και ευφυΐα το μέσα μου.

Και τελικά κατάλαβα ότι ένα βιβλίο, λίγα ρούχα, ένα σημειωματάριο με μερικά χρωματιστά μολύβια και τα βασικά για μια παραλία είναι η απόλυτη λίστα όχι μόνο για το φετινό μα για όλα τα καλοκαίρια. Ανεξάρτητα από τη χιλιομετρική απόσταση που θα ταξιδέψει κάποιος και το πόσο εξωτική θα είναι η παραλία που θα ξαπλώσει.

Το κλικ γίνεται πρώτα στο μυαλό (πάντα...).
Και ο διακόπτης είναι εκεί για να τον βάλουμε στη σωστή θέση.

Γιατί όπως κατέληξε και ο Ντι Κάπριο στην Παραλία
"And me, I still believe in paradise.
But now at least I know it's not some place you can look for, 'cause it's not where you go. It's how you feel for a moment in your life when you're a part of something, and if you find that moment... it lasts forever...






το κολάζ στην κεφαλίδα είναι της Amy Knutkowski
(http://wallflowerimages.blogspot.com)