
Tα παράξενα Χριστούγεννα του 2010 μόλις πέρασαν.
Σε μια πόλη με φωτάκια και καθόλου εορταστική ατμόσφαιρα, με σκοτάδι πολύ γύρω μου, με επιθυμίες εγκλωβισμένες στα κουτιά των συνθηκών. Με τον απόηχο των τραγουδιών των παιδιών κόντρα σε οικονομική κρίση και κρίση αξιών και νευρική κρίση να τριγυρίζει στο μυαλό μου, σαν να κοιμήθηκα και να μην ξύπνησα ποτέ και να ζω σε ένα όνειρο που μπλέκεται τόσο επικίνδυνα με την πραγματικότητα που οι μορφές είναι τρομακτικές και θαυμάσιες και στις δύο διαστάσεις.
Δεκέμβριος και σαν να έχουμε κλειστεί σε κουτιά δώρων κι εμείς και να περιμένουμε κάτω από το στολισμένο δέντρο των καιρών να έρθει ο δικαιούχος να μας παραλάβει. Το μήνυμα έχει πάει στον δικαιούχο αλλά με τις απεργίες, τις καθυστερήσεις, το χάος αυτός σαν να κωλύεται. Η επικοινωνία είναι δύσκολη αλλά τόσο ευτυχώς υπαρκτή, την νοιώθουμε σαν μια άρρωστη άνοιξη που δεν λέει να γίνει καλοκαίρι και χτυπιέται σαν ήχος σε δωμάτιο άδειο και κάπως επιστρέφει και όλο επιστρέφει. Δεν κάνει κρύο αλλά δεν έχει και ζέστη κι η υγρασία του χειμώνα ταξιδεύει τα μηνύματα του ενός στον άλλον με κάποια όχι ευλάβεια, όχι προσήλωση, όχι απελπισία. Το βλέμμα μένει να μιλήσει αλλά κι αυτό κάπου σκαλώνει.
Ναι, είναι δύσκολα. Για όλους. Το ξέρουμε. Το βλέπουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να το αγνοήσουμε. Δεν είναι τα χρήματα που λείπουν. Είναι που η Ελπίδα κάπου έχει κρυφτεί και οι περισσότεροι δεν ξέρουν πια να παίζουν κρυφτό. Γιατί απλά, ξέχασαν να είναι παιδιά...
Ευχές εκ των υστέρων πιάνουν;
Τα δώρα που δεν τα δώσαμε την παραμονή των Χριστουγέννων μετράνε;
Γιατί όχι; Πού πάει η αγάπη όταν αργεί;
Ας βγει το περιτύλιγμα, ας ανοίξω το κουτί..
Γι' αυτά τα Χριστούγεννα που πέρασαν λοιπόν και τις ημέρες που μένουν πριν το 2010 σκορπιστεί στον άνεμο σαν χαρτάκια φθηνού ημερολογίου τοίχου οι ευχές μου..
Ο καθένας εκεί έξω να έχει στην Ψυχή του Ένα Φως που ποτέ δεν σβήνει.
Να μην το αφήσει να σβήσει, ακόμα και αν ξεκουραστεί για λίγο.
Και το Παιδί μέσα μας να παίζει αέναα και να τραγουδάει πάντα τα κάλαντα των Χριστουγέννων της ζωής.
Καθυστερημένα Χρόνια Πολλά σε Όλους...
και για την Πρωτοχρονιά ελπίζω να είμαι στην ώρα μου!
Σε μια πόλη με φωτάκια και καθόλου εορταστική ατμόσφαιρα, με σκοτάδι πολύ γύρω μου, με επιθυμίες εγκλωβισμένες στα κουτιά των συνθηκών. Με τον απόηχο των τραγουδιών των παιδιών κόντρα σε οικονομική κρίση και κρίση αξιών και νευρική κρίση να τριγυρίζει στο μυαλό μου, σαν να κοιμήθηκα και να μην ξύπνησα ποτέ και να ζω σε ένα όνειρο που μπλέκεται τόσο επικίνδυνα με την πραγματικότητα που οι μορφές είναι τρομακτικές και θαυμάσιες και στις δύο διαστάσεις.
Δεκέμβριος και σαν να έχουμε κλειστεί σε κουτιά δώρων κι εμείς και να περιμένουμε κάτω από το στολισμένο δέντρο των καιρών να έρθει ο δικαιούχος να μας παραλάβει. Το μήνυμα έχει πάει στον δικαιούχο αλλά με τις απεργίες, τις καθυστερήσεις, το χάος αυτός σαν να κωλύεται. Η επικοινωνία είναι δύσκολη αλλά τόσο ευτυχώς υπαρκτή, την νοιώθουμε σαν μια άρρωστη άνοιξη που δεν λέει να γίνει καλοκαίρι και χτυπιέται σαν ήχος σε δωμάτιο άδειο και κάπως επιστρέφει και όλο επιστρέφει. Δεν κάνει κρύο αλλά δεν έχει και ζέστη κι η υγρασία του χειμώνα ταξιδεύει τα μηνύματα του ενός στον άλλον με κάποια όχι ευλάβεια, όχι προσήλωση, όχι απελπισία. Το βλέμμα μένει να μιλήσει αλλά κι αυτό κάπου σκαλώνει.
Ναι, είναι δύσκολα. Για όλους. Το ξέρουμε. Το βλέπουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να το αγνοήσουμε. Δεν είναι τα χρήματα που λείπουν. Είναι που η Ελπίδα κάπου έχει κρυφτεί και οι περισσότεροι δεν ξέρουν πια να παίζουν κρυφτό. Γιατί απλά, ξέχασαν να είναι παιδιά...
Ευχές εκ των υστέρων πιάνουν;
Τα δώρα που δεν τα δώσαμε την παραμονή των Χριστουγέννων μετράνε;
Γιατί όχι; Πού πάει η αγάπη όταν αργεί;
Ας βγει το περιτύλιγμα, ας ανοίξω το κουτί..
Γι' αυτά τα Χριστούγεννα που πέρασαν λοιπόν και τις ημέρες που μένουν πριν το 2010 σκορπιστεί στον άνεμο σαν χαρτάκια φθηνού ημερολογίου τοίχου οι ευχές μου..
Ο καθένας εκεί έξω να έχει στην Ψυχή του Ένα Φως που ποτέ δεν σβήνει.
Να μην το αφήσει να σβήσει, ακόμα και αν ξεκουραστεί για λίγο.
Και το Παιδί μέσα μας να παίζει αέναα και να τραγουδάει πάντα τα κάλαντα των Χριστουγέννων της ζωής.
Καθυστερημένα Χρόνια Πολλά σε Όλους...
και για την Πρωτοχρονιά ελπίζω να είμαι στην ώρα μου!