Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Σινεμά ο Παράδεισος

Έβρεχε τόσο όμορφα στο δρόμο της επιστροφής...
Ο ουρανός φωτιζόταν σαν οθόνη Σινεμά.
Κάθε στάλα στο παρμπρίζ και ένας χαιρετισμός της φύσης που διασκέδαζε με τα προβλήματα.

Και τότε το ραδιόφωνο είπε ότι δεν φτάνει μόνο αυτό. Και μου έδωσε νότες που είχα καιρό ν' ακούσω. Και που τις αναζήτησα μπαίνοντας σπίτι.

Και οι νότες σαν λογική αλληλουχία με έφεραν σ' αυτό


Kαι μέτρησα όλα εκείνα τα Φιλιά, πρώτα, δεύτερα, δεν έχει σημασία, όλα εκείνα τα φιλιά που με ταξίδεψαν κάποτε κάπου και με έφεραν σήμερα εδώ.
Στο Σινεμά ο Παράδεισος της δικής μου ζωής.

Εκείνα που με έκαναν να κλάψω, να γελάσω, να ζήσω.
Τα απλόχερα, τα αυθόρμητα, τα συγκρατημένα, τα ακατάπαυστα, εκείνα που η αναπνοή με πήγε ταξίδι στα νερά του Άλλου και μαζί πήγαμε σε τόπους με πυροτέχνημα και φωτιά και πόνο και χαρά και όλα αυτά σε μια εναλλαγή που έχει το όνομα Ζωή.

Και δεν μετάνοιωσα ούτε για ένα.
Ακόμη και γι'αυτά που σκάλωσαν στην άκρη των χειλιών.

Και πόσο χαίρομαι που όλα αυτά υπάρχουν μέσα μου για πάντα, σαν ταινία...
Και που κανείς δεν θα τα ξεθωριάσει αν δεν θέλω εγώ να χάσουν το χρώμα τους...


Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Βήματα



Στη Σιωπή ακούς μόνο τη μοναχική σου ανάσα.

Δεν υπάρχει το χρώμα καμιάς παρουσίας, πολλές φορές ούτε της δικής σου.

Δεν υπάρχει καν άρωμα, αλλά δεν έχει σημασία, αφού δεν πρέπει.

Σκέφτεσαι ή μπορεί και όχι.

Μπορεί κάποιο εξίσου μοναχικό πλάσμα να περάσει δίπλα σου και να μην ακούσετε καν ο ένας τον άλλον. Ίσως να το αισθανθείς αμυδρά. Ίσως να πειστείς ότι το φαντάστηκες.

Ο δρόμος είναι μπροστά σου και η Επιλογή είναι να τον περπατήσεις.
Χωρίς να ξέρεις τα βήματα.
Ακόμα και χωρίς μουσική από τα κοχύλια σου.
Ακόμα και χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς τίποτα.
Είναι εκεί.
Μαζί με τη Σιωπή, ίσως το κενό και σένα.

Συνοδοιπόροι.


Νέα βήματα.
Καλό Δρόμο.


Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Χαρτογράφηση





Κάθε άνθρωπος είναι ένα Νησί.

Κι έρχεται η Παλίρροια
Κι ανεβαίνει το Νερό, γκρεμίζοντας τα μικρά οχυρά του.
Πλημμυρίζει τις καλλιέργειες του και μένει πεινασμένος. Πνίγει τα μικρά λουλούδια του στο κύμα της. Κι αυτός στέκει για λίγο και μετρά την καταστροφή.


Μα φεύγοντας η Άμπωτη αφήνει στην αμμουδιά Κοχύλια...
Και σαν σκύψει αυτός να τα μαζέψει η Μουσική τους διαρκεί ώρες, μήνες, χρόνια.

Μέχρι να αφήσει την τελευταία του ανάσα.


Μ' αυτήν την παράξενη μουσική, που έχει το ρυθμό μιας καρδιάς που καλπάζει, ξεχνά οχυρά, λουλούδια και χάρτες. Αυτούς που είχε μέχρι σήμερα.


Και το ταξίδι αρχίζει Κάθε Στιγμή.


Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Λουλούδι




Σκέφτηκα ότι ο Έρωτας είναι σαν Λουλούδι.

Δεν είναι πρωτότυπη σκέψη και δεν είναι αδικαιολόγητη τις μικρές ώρες του πρώιμου καλοκαιριού.

Αλλά να, είδα το λουλούδι του κάκτου στο μπαλκόνι καθώς πάσχιζε να ξεδιπλωθεί και το εμπόδιζε το ίδιο του το σώμα.

Σκέφτηκα να το προστατέψω κάπως...να μην μαραθεί πριν καν ανθίσει...

Το βοήθησα απλά λίγο.


Αλλά τελικά το άφησα στην τύχη του...


Γιατί ό,τι είναι να ανθίσει, ανθίζει.


Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

the windmills of your mind




Φαντάσου ένα πάρκο τη νύχτα.

Το σκοτάδι ρίχνει τις σκιές του και τα δέντρα συνωμοτούν με τους θάμνους.

Το ποτιστικό έχει σταματήσει να ψεκάζει νερό από το απόγευμα και το έδαφος είναι νοτισμένο.

Πού και πού ακούγεται ένας Γκιώνης που όχι και τόσο απεγνωσμένα ψάχνει τον αδελφό του.

Χιλιάδες μικρά μάτια είναι στην πλάτη σου.

Τα βήματά σου ηχούν ρυθμικά στο πλακόστρωτο.

Η όσφρησή σου ξυπνάει μνήμες που δεν έχεις.

Περιπλανιέσαι σε μυστικό βασίλειο με μονοπάτια.
Και βγαίνεις στο ξέφωτο.

Ξαπλώνεις στο χορτάρι με το φόβο της υγρασίας.

Τ' αστέρια και η υπόγεια σιωπή σε αποζημιώνουν.
Και το τραγούδι των βατράχων.



Kοιμήσου τώρα.

Το παρόν είναι εδώ και τόσο έντονο όσο το κάψιμο στο πόδι σου.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Ελαφριά

Στάθηκα εκεί με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το κορμί μου.

Οι εικόνες , οι γεύσεις και οι λέξεις της νύχτας που μόλις έφυγε ανακατωμένες στο κεφάλι.

Χωρίς τίποτα άλλο πέρα από αυτά και ένα πενηντάευρω που μου δάνεισαν για να γυρίσω σπίτι.

Είχε ήδη ξημερώσει για τα καλά και οι ταξιτζήδες έξω από το Χίλτον έπαιρναν ένα πρωινό υπνάκο περιμένοντας το ξύπνημα των τουριστών.

Είχε ψύχρα και ήμουν εξουθενωμένη.


Και τότε, έτσι ξαφνικά, διαπίστωσα απλά πόσο ελαφριά ένοιωθα εκείνη τη στιγμή.

Δεν είχα ταυτότητα, δεν είχα κινητό, δεν είχα κλειδιά, δεν είχα πορτοφόλι.

Σχεδόν δεν είχα όνομα. Ήμουν απλά ένας άνθρωπος με μια αλλαξιά ρούχα και ένα πενηνταευρω στο χέρι.

Και μου ήρθε η παρόρμηση να μη γυρίσω πίσω. Πουθενά σε όσα ήξερα.
Σαν όλους αυτούς που μετά τους ψάχνουν
απεγνωσμένα τα διάφορα "φως στο τούνελ".
Τόσο Ελεύθερη.


Και μόνο γι' αυτό το αίσθημα, σαν να φύτρωσε μέσα μου ένα λουλούδι ευγνωμοσύνης για τον άγνωστο κλέφτη της τσάντας μου το Σάββατο το βράδυ.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Καλημέρα

Αν και ο καιρός βροχερός, με μια υποκαλοκαιρινή δροσιά να σέρνεται ανάμεσα στις γραμμές μας,
Αν και με το αριστερό μου πόδι σχεδόν πρισμένο από άτσαλο πάτημα συγχορεύτριας στην πίστα χθες,
Αν και με άσχημο πιάσιμο στην ωμοπλάτη που με φόρτωσε με στρώσεις κρέμας όπως η τούρτα μόνο που δεν τρωγόμουν,
ξύπνησα παράξενα αισιόδοξη.
Και ακούω από το πρωί ελληνική μουσική. Και πολύ μ' αρέσει.

Ένα όμορφο καλοκαίρι ξετυλίγεται μπροστά και κόντρα στα προγνωστικά
Θα Το Ζήσουμε, ως την τελευταία του μέρα, εκείνη που θα βγάζουμε τα φθινοπωρινά από τις ντουλάπες.
Μόνο να μην το φοβηθούμε. Ο φόβος δεν έχει θέση.

Καλημέρα και Καλό Σαββατοκύριακο και Καλό Καλοκαίρι.