Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Meet John Rebus...




Τον Ίαν Ράνκιν άρχισα να τον διαβάζω εντελώς τυχαία.

Ήταν από εκείνες τις ημέρες στο γραφείο που το μόνο που σε κρατάει από το να μην αρχίσεις να κοπανιέσαι στην πρώτη πρόχειρη επιφάνεια, είναι η φαντασίωση του τι θα κάνεις όταν τελειώσεις με τα τρέχοντα και θα έρθει η ώρα του διαλείμματος. Μια εσωτερική φωνή που σου λέει «κουράγιο, θα τελειώσεις και θα πας για καφεδάκι ή στο αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο για ΤΕΝ ΤΕΝ και αστυνομικά ή θα περπατήσεις μέχρι την Ακαδημία να δεις το λιγοστό πράσινο στο Πνευματικό Κέντρο ή θα πας μέχρι το Χόντο να αναρωτηθείς πόσα τελικά ξοδεύουν οι Ελληνίδες για καλλυντικά και δεν τους φαίνεται και γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό».

Εκείνη την ημέρα επέλεξα τον παράδεισο του βιβλιοπωλείου. Τη γεμάτη νόημα και προκλητική σιωπή των βιβλίων που περιμένουν με τα πολύχρωμα εξώφυλλά τους τον αναγνώστη που θα ζωντανέψει για κάποιες μέρες τους ήρωές τους. Και κάθε φορά το ίδιο αίσθημα: μακάρι να μπορούσα να τα διαβάσω όλα!

Κάπως έτσι βρέθηκα στην Πρωτοπορία, να κατεβαίνω τις σκάλες για να βρεθώ στο αγαπημένο σταντ της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μεταξύ υπογείου και ισογείου, στις προθήκες του κλιμακοστασίου, το μάτι μου έπεσε στα μικρά βιβλιαράκια των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Κοντοστάθηκα και πήρα στα χέρια μου τους Καταρράκτες του Ίαν Ράνκιν. Κόστιζε μόλις 3,00 ευρώ. Διάβασα την πρώτη σελίδα, μετά μία σελίδα στη μέση του βιβλίου και την περίληψη στο οπισθόφυλλο
Η γραφή διαφορετική. Κάπως νουάρ, σαν του Ρέημον Τσάντλερ αλλά το χρονικό πλαίσιο στο τώρα, στη σύγχρονη εποχή. Δεν προβληματίστηκα πολύ. Δύο βιβλία του Ίαν Ράνκιν, ένα της Πατρίτσια Χάισμιθ, και το κλασσικό Γεράκι της Μάλτας σε πολύ καλές τιμές. Έφυγα από το βιβλιοπωλείο με μια τσάντα γεμάτη βιβλία και πασιχαρής…

Κι αυτή ήταν η αρχή μιας νέας «αγάπης».

Ήδη έχω διαβάσει τέσσερα βιβλία του Ίαν Ράνκιν με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητής Ρέμπους, τον αγαπημένο αντί-ήρωα, που με τις δικές του μεθόδους φέρνει σε πέρας τις υποθέσεις που δεν του ανατίθενται ακριβώς αλλά τις προκαλεί με κάποιο προσωπικό μαγνήτη και τις σφραγίζει με την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του.

Τελικά, αυτό που κάνει έναν συγγραφέα αγαπημένο μου δεν είναι ο τρόπος γραφής, ούτε η πρωτότυπη ιστορία, η τεκμηρίωση, το πολύ σασπέντς. Το κριτήριο είναι η συγκίνηση που με καταλαμβάνει όταν φτάνει ένα βιβλίο στο τέλος του. Όταν νοιώσω ότι αποχαιρετώ έναν καλό φίλο, όταν έχω την αίσθηση ότι έζησα κι εγώ την ιστορία μέσα από τις σελίδες, ότι γνώρισα πραγματικά τα πρόσωπα του βιβλίου, πήγα στα μέρη που διαδραματίστηκε και περιέγραψε ο συγγραφέας, όταν με λίγα λόγια μου λείπει το βιβλίο και οι ήρωές του αν και μόλις το άφησα….

http://www.ianrankin.net/



1 σχόλιο:

nikisot είπε...

kapoia 8a mou daneisei biblio myrizomai...