σκόρπιες σκέψεις

Ο Σεπτέμβρης είναι καταστροφικός μήνας.
Ας μην είμαι τόσο σκληρή: ο Σεπτέμβρης στην καλύτερη περίπτωση είναι τρομακτικός μήνας...

Όλο και κάτι τραγικό σκάει. Σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο.
Και πάντα σε βρίσκει απροετοίμαστο. Μετά τις διακοπές που έχεις μαζέψει ήλιο, θάλασσα, ξεκούραση σου δίνει μία και σε επαναφέρει στα καθημερινά και σε ακόμη χειρότερα από τα καθημερινά...

Και όταν έχει ήλιο, μυρίζεις τη βροχή που έρχεται.
Και όταν βρέχει ,νοιώθεις κάτω από τα πόδια σου τον κρότο του κεραυνού που ήδη θα πέσει...Και που όσο και να τον αποζητάς, μερικές φορές, πάντα σε τρομάζει.

-Ο έρωτας και ο πόνος σου φορούν ένα ζευγάρι γυαλιά που σε κάνει να βλέπεις τα χρώματα πιό έντονα, τα σχήματα πιό αφηρημένα και τις αποστάσεις ανύπαρκτες.

Πανεύκολα μπορείς να πέσεις πάνω στο πρώτο δέντρο που θα βρεθεί στο δρόμο σου.

Να σου πέσουν τα πράγματα από την τσάντα και να μην τα ακούσεις καν.

Να παρατηρήσεις για λίγο ένα πουλί σε ένα σύρμα και να αρχίσεις να κλαις από τη μαγεία.

Να μην μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη γιατί είτε είσαι απίστευτα όμορφος είτε παραμορφωμένος από τον πόνο.

Η ψυχή γίνεται ευάλωτη στους κοσμικούς κραδασμούς, τόσο που νομίζεις ότι την παίρνει ο αέρας σαν ξερό φύλλο.Και επικίνδυνα διάφανη. Επικίνδυνα για όποιον θα πλησιάσει.
Γιατί σπάνια δίνοντας ένα κομμάτι ψυχής δεν παίρνεις ένα άλλο...

-Μόνο το νερό μπορεί να εξαγνίσει όλα όσα γράφουν καθημερινά στο κορμί σου, τη σκέψη σου και την ψυχή σου.
Κάθε επαφή με τον νερό, βουτιά, κάθε κίνηση κάτω από αυτό, μέσα σ αυτό, με αυτό,διώχνει και μια αρνητική σκέψη. Και ανοίγει το μυαλό και την καρδιά που κλείνουν από τη ζέστη της πόλης.
Τελικά ελπίζω σε μια φθινοπωρινή όμορφη βροχή που θα ξεπλύνει για λίγο τη σκόνη μου.