Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Efterklang 6-12-2008


Ένα live που η σκέψη όσων γίνονταν δύο δρόμους παραπάνω δεν με άφησε να απολαύσω όσο ήθελα... Γιατί πώς μπορείς να "απολαύσεις" όταν μόλις έμαθες ότι πυροβολήθηκε ένα 15χρονο παιδί και ότι ήδη άρχισαν οι οδομαχίες μεταξύ κουκουλοφόρων και αστυνομικών ματ; Και πώς μπορείς να μην φοβάσαι για το κύμα βίας που φέρνει μια τέτοια κατάσταση.
Αγαπώ πολύ τα Εξάρχεια. Μου αρέσει η ανωνυμία και η πλήρης σχεδόν αλληλοανοχή που ισχύει για όλους που επιλέγουν να περάσουν τα σύνορα της Σόλωνος και Θεμιστοκλέους. Έχω σχεδόν συνηθίσει τη μυρωδιά του καμμένου πλαστικού και την παράδοξη αίσθηση ασφάλειας που έχεις όταν βαδίζεις εκεί, όποτε φυσικά δεν έχουν ξεσπάσει οι συνήθεις, δυστυχώς, ταραχές.
Χθες όμως τα πράγματα ήταν οξυμένα από νωρίς. 10 παρά τέταρτο, όταν φτάσαμε στο ΑΝ ήδη καίγονταν πολλοί κάδοι και αυτοκίνητα στην Θεμιστοκλέους. Ο κόσμος κοιτούσε απορημένος, μαζί και εμείς. Αλλά σε λίγο μάθαμε το γιατί...και κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια του ΑΝ με πολύ βάρος στην ψυχή. Με το βάρος των ανθρώπων που νοιώθουν σχεδόν ανήμποροι να αλλάξουν κάτι. Γιατί σίγουρα το μόνο που δεν μπορείς να αλλάξεις είναι ο θάνατος...και αυτός είχε ήδη συναντησει το παιδί αυτό. Δικαίως, αδίκως, δεν εξετάζω καν. Τίποτα σχεδόν δεν δικαιολογεί το θάνατο, ιδίως σε τέτοιες ηλικίες...

Οι Efterklang βγήκαν στην ώρα τους, μετά το πολύ επιτυχημένο support του Peter Broderick, κάπως μουδιασμένοι και αυτοί όπως και το κοινό από τα γεγονότα που είχαν ήδη προηγηθεί και είχαν φτάσει στα αυτιά όλων μας. Ο τραγουδιστής τους μάλιστα αναφέρθηκε ειλικρινά περίλυπος σε αυτό, κάτι που προσωπικα εκτίμησα πολύ... Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια από τις πιό παράξενες και επιτυχημένες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
Ο ήχος των Efterklang κινείται στη σφαίρα του ονειρικού και θέλοντας και μη σε ταξιδεύει. Ωστόσο, όπως και με τους God is an Austronaut, έτσι και χθες έμεινα έκπληκτη για το πόσο καλό live μπορεί να δώσει ένα post rock συγκρότημα, που ακούγωντας συνήθως τις μουσικές του μπορείς να τις πεις κάπως downtempo. Πέρα από αυτό όμως, ειλικρινά ένοιωσα τυχερή που είδα τους efterklang πραγματικά σε πολύ καλό σημείο της πορείας του και όχι σε φάση παρακμής ή αρπαχτής. Και κυρίως, πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, ένοιωσα την πολύ καλή χημεία, τόσο μεταξύ τους όσο και με τον κόσμο, ιδίως στο διαδραστικό σημείο της συναυλίας, εκεί που κάλεσαν το κοινό να συμμετέχει σε ένα από τα τραγούδια με αυτοσχέδιους ήχους και φωνές .


Βγήκαμε από το ΑΝ φορτωμένοι cd και υπέροχους ήχους στα αυτιά για να αντικρύσουμε μια έρημη σχεδόν πόλη με πολεμική ατμόσφαιρα, γεμάτη δακρυγόνα... Ένας κάδος μισόκαιγε στο τέλος της Θεμιστοκλέους και κάποιοι άλλοι, που ήδη είχαν καεί, ήταν τοποθετημένοι σαν οδοφράγματα και παρατημένοι στη μέση. Η δράση, από όσο ακούσαμε, είχε μεταφερθεί στην Πατησίων... Με τις μπλούζες μας αυτοσχέδιες μάσκες xωθήκαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο για να κινηθούμε προς τα επάνω. Η Ακαδημίας είχε ήδη κλείσει από αψιμαχίες και αναγκαστήκαμε να κινηθούμε προς Κολωνάκι, ανεβαίνοντας τη Σκουφά.

Λίγα τετράγωνα παραπάνω διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος αγνοούσε παντελώς τι γινόταν...Διασκέδαζε κανονικά, πάρκαρε τα αυτοκίνητά του κανονικά, ανέμελα...
Και σκέφτηκα ότι πάντα κάπως έτσι είναι τα πράγματα...αλλά και τρόμαξα από αυτή την αντίθεση των δύο τριών δρόμων διαφορά...




Δεν υπάρχουν σχόλια: