10 Φεβρουαρίου

Ημέρα με ήλιο ήταν η σημερινή (μέχρι πριν λίγο που συννέφιασε, δηλαδή)

Περπάτησα από την Ευελπίδων μέχρι το γραφείο και γέμισα ενέργεια, καθώς οι ηλιακοί συλλέκτες.

Πέρασα και από το Πεδίον του Άρεως, όπου και η εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους, που γιορτάζει.Και μπήκα να προσκηνύσω και να ανάψω κερί. Το είχαν βάλει σαν αστείο η Πριγκίπισσα με τα καπέλα, η Πρώην Κουτσή και ο Σεβασμός στον Συνάδελφο ότι θα παραστούν στην πανηγυρική λειτουργία στον Άγιο Αρσένιο για την εορτή του Αγίου Χαραλάμπους, και μάλιστα είχα γελάσει πολύ...

Δεν ήταν τόσο ξένο όσο νόμιζα...Χαμογελαστές κυρίες (όχι υποκριτικά χαμογελαστές) κολλούσαν στα παλτά, μπουφάν και γενικά ότι έβρισκαν εύκαιρο, αυτοκολλητάκια ασπρόμαυρα με έναν σταυρό σε κύκλο και στην περιφέρεια του κύκλου γραμμένο "ΕΝΟΡΙΑΚΟΝ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ". Κολλώντας το πάνω μου, ευχήθηκαν "χρόνια πολλά" και μου έκανε εντύπωση που είπαν "ευχαριστώ" όταν τους είπα "επίσης".

Μια γιαγιάκα πλησίασε να φιλήσει την εικόνα και παραπάτησε...κρατήθηκε πάνω μου σαν να ήμουν έπιπλο. Δεν είπε ευχαριστώ, αλλά ήταν τόσο εύθραυστη και γλυκειά που ένοιωσα σαν να επιτέλεσα κοινωνικό έργο.

Ο ηλικιωμένος κύριος πίσω από το πωλητήριο κεριών της εκκλησίας έκανε σαν παιδί όταν μπήκε ένα πιτσιρίκι με τον παππού του στην εκκλησία: "βρε φιλαράκο! τι κάνεις βρε φιλαράκο;". Αμφιβάλλω ότι το ήξερε, και το πιτσιρίκι τον κοιτούσε με απροσδιόριστη έκφραση όταν ο κύριος σχεδόν άρχισε να χοροπηδάει για να τον προσέξει.

Βγαίνοντας και αφού έκανα μια σύντομη προσευχή ανάβοντας κάθε κερί, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και συνέχισα το περπάτημα προς το κέντρο.Η μυρωδιά από το πάρκο ήταν απίστευτη. Σαν να είχα μεταφερθεί σε χωριό μια χειμερινη ημέρα.

Διασταυρώθηκα και με άλλους παππούδες και γιαγιάδες που εβγαζαν τα εγγονάκια τους βόλτα εκμεταλλευόμενοι την λιακάδα. Ένας από αυτούς είχε μια τόσο περήφανη φάτσα για το μπόμπιρα στο καρότσι που δεν μπόρεσα να μην νοιώσω μια βαθιά συγκίνηση...

Πάντα μου έκανε εντύπωση η σύνδεση που έχουν τα εγγόνια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Γενικά, οι μικρές ηλικίες με τις πολύ μεγάλες. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ακριβώς γεφυρώνεται αυτό το ηλικιακό χάσμα. Θυμάμαι αμυδρά τον έναν παππού που γνώρισα, πόσο χαιρόμουν να πηγαίνω να τον βλέπω... Θυμάμαι αυτήν την αίσθηση θαλπωρής και αμυδρά τη φιγούρα του..Και πόσο έκλαψα όταν έφυγε, που ήμουν μόλις 9 ετών.
Τον έλεγαν Μπάμπη και ίσως ήταν ένας από τους λόγους που μπήκα σήμερα στην εκκλησία...

Δεν ξέρω αν πιστεύω στην μετα θάνατο ζωή, όπως την παρουσιάζουν. Πιστεύω όμως στο μετασχηματισμό της ενέργειας σε κάτι άλλο. Και θέλω να ελπίζω ότι όλοι αυτοί που φεύγουν είτε πηγαίνουν κάπου καλύτερα είτε εξακολουθούν να λαμβάνουν από εμάς την αγάπη μας...

Υπάρχουν μερικές ημέρες που είναι φορτισμένες με ένα μυστήριο φορτίο, με μια δύναμη που σε κανει να κοιτάζεις το μέσα σου, οδυνηρά πολλές φορές, οδυνηρά και καθαρτήρια. Κάνεις βουτιά και βγαίνεις με λιγότερο βάρος. Μπορεί να είναι ημέρες αντιθέσεων όπως αυτή (ηλιόλουστη ημέρα μέσα στο Φλεβάρη), μπορεί και μέρες που απλά είσαι έτοιμος να ζήσεις, με όλη τη σημασία της λέξης. Ευγνωμονώ που διανύω άλλη μιά από αυτές.

(για τον παππού μου...και τον Μπάμπη...και όλους εκεί ψηλά...και όσους γιορτάζουν σήμερα..)

ο πίνακας είναι του Γεώργιου Ιακωβίδη και λέγεται "Το αγαπημένο"