Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

The Curious Case Of Benjamin Button


Είπα να βγω, να αλλάξω παραστάσεις.Να δω ένα έργο. Να δω αυτό το πολυσυζητημένο Benjamin Button.

All In The Mall, κι αγοράζω εισιτήριο των 8 ευρώ, προβολή στις 8 η ώρα. Σειρά 4η από την οθόνη. " Δεν έχετε άλλη επιλογή" είπε ο νεαρός στο ταμείο. Οι πίσω σειρές ήταν ήδη γεμάτες.
Όχι ότι όλα αυτά έχουν σημασία. Λεπτομέρειες να συνοδεύουν το γεγονός.

Βυθίζομαι στις πολύ άνετες θέσεις. Βλέπω σχετικά καλά από την 4η σειρά. Μασουλάω τα νάτσος με το τυρί και την κόκκινη σάλτσα, τον μόνιμο και αγαπημένο μου εθισμό, χαζεύοντας τις διαφημίσεις και περίεργη για το τι τελικά θα δω.

Πρώτη σκηνή.Η εικόνα της ηλικιωμένης μητέρας στο κρεβάτι του νοσοκομείου, η κόρη που την αρχίζει στα "ποτέ δεν σου είπα πόσο σε αγαπώ, μαμά και δεν ξέρω αν θα έχω άλλη ευκαιρία" και μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο προβολής αρχίζουν τα δάκρυα που καταλήγουν στο πλαστικό πιάτο με τα νάτσος.


Σταματάω να μασουλάω.

Σαν φλας περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι δεν μπορώ να συμβιβαστώ τελικά με την ιδέα του θανάτου... Η ταύτιση με την κόρη είναι τόσο έντονη, με κυριεύει φόβος απώλειας αγαπημένων προσώπων που με δυσκολία συγκρατώ το κλάμα...

Μια φωνή μου λέει "έλα, μην κάνεις έτσι, ένα έργο είναι, δεν πεθαίνουν στ' αλήθεια". Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου είναι πλέον δική μου, αλλά τα λόγια ανήκουν στη μητέρα μου. Έτσι με παρηγορούσε όταν έβλεπα κάτι συγκινητικό και έκλαιγα. Έτσι παρηγορώ κι εγώ τον εαυτό μου για να σταματήσει τώρα τα δάκρυα και να συνεχίσει τα νάτσος που έκαναν και 4 ευρώ(!).

Δεν τα συνεχίζω. Τα εναποθέτω στο πάτωμα δίπλα μου και αφοσιώνομαι σ΄αυτό που παίζει η μεγάλη οθόνη.

Η υπόθεση ξετυλίγεται αργά και όχι ιδιαίτερα λυρικά. Απλώς αφηγηματικά. Η σκηνοθεσία απλή, η φωτογραφία όχι ιδιαίτερη, οι ερμηνείες πολύ καλές. Εξαιρετική όμως μόνο η Taraji P. Henson, ως θετή μητέρα του Μπέντζαμιν.
Το πραγματικό ατού, η ιστορία η ίδια. Σε τροφοδοτεί με συναισθήματα που σου χρειάζεται κυμματοθραύστης για να αντικρούσεις. Εκτός και αν ανήκεις σε αυτούς που τους ρούφηξε η αφήγηση και βαρέθηκαν. Άκουσα ότι υπήρχαν και τέτοιοι.

Βγαίνω μετά από τρεις συνεχείς ώρες ένα ράκος ψυχολογικά. Και φυσικά ξεβαμμένη, με τη μάσκαρα να μην υφίσταται πλέον στο βλέφαρο και την όψη μου με το μακιγιάζ της απερχόμενης γρίππης και των σημαδιών της Περίεργης Υπόθεσης του Μπέντζαμιν Μπάτον.



Συνηθίζω να κρίνω τις ταινίες ένα εικοσιτετράωρο αφού τις δω. Όταν κατασταλάξει μέσα μου το άρωμά τους και από το αν ξυπνήσω με τις εικόνες τους.
Σε ότι αφορά τη συγκεκριμένη δεν μπορώ να καταλήξω. Αδιάφορη δεν είναι, αριστουργηματική δεν είναι, σε πατάει σε πολλά σημεία που πονάς (θνητότητα, φθορά του χρόνου, γηρατειά, μοναξιά, χωρισμός, παντοτινή αγάπη, αφοσίωση) αλλά για κάποιο λόγο δεν μου άφησε αίσθημα πληρότητας. Μόνο ένα απροσδιόριστο συναίσθημα θλίψης και συγκίνησης.

Αν αυτή η θλίψη θα είναι γόνιμη θα δείξει...Σε 24 ώρες θα ξέρω στα σίγουρα.




~αξίζει να σημειώσω ότι η ταινία βασίστηκε σε ένα μικρό διήγημα του F. Scott Fitzgerald.
Πληροφορίες εδώ
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Curious_Case_of_Benjamin_Button

και εδώ www.benjaminbutton.com/~


9 σχόλια:

Leviathan είπε...

kalispera!tin eida kai ego kai marese poli se ola ta epipeda!kalo sou mesimeri!

mermyblue είπε...

γειά σου leviathan! εμένα μου άρεσε γενικά αλλά με έριξε αρκετά... μπορεί να ήταν επειδή είχα δέκατα και γενικά τα δέκατα με ρίχνουν:)
καλό βράδυ και καλώς ήρθες κ από εδώ!

josef είπε...

Καλησπέρα mermyblue!
Ωραίο κείμενο..εγώ θα πάω σήμερα να την δω κ αυτό που σκέφτομαι περισσότερο είναι η διάρκεια.Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Φίντσερ τελευταία..βλ.zodiac επίσης.Πάντως το σενάριο ακούγεται πολύ ενδιαφέρον.Για να δούμε τι θα δούμε..

mermyblue είπε...

@καλησπέρα josef! καλώς σε βρήκα κ εσένα κ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!η διάρκεια δεν θα σου φανεί κ τόσο...γενικά κυλάει. αξίζει να τη δεις, σίγουρα, κ μόνο ότι έχει καμιά δεκαπενταριά υποψηφιότητες για όσκαρ, πας κ από περιέργεια, νομίζω.
θα τη δεις κ είμαι περίεργη να μου πείτε αν σας "πόνεσε" κ εσάς τόσο όσο εμένα.

josef είπε...

Πράγματι δεν ήταν καθόλου κουραστική.Κυλούσε εύκολα, με κάποιες ευχάριστες νότες στα ενδιάμεσα, πράγμα λογικό γιατί ομολογουμένως το θέμα ήταν αρκετά καταθλιπτικό..στο τέλος εμένα μου άφησε την αίσθηση ότι ένα ωραίο και "περίεργο" παραμύθι τελείωσε, αφού προηγουμένως σκέφτηκα, όπως συνηθίζω πάντα, πιθανά σκηνοθετικά κ σεναριακά άτοπα κ λάθη, χωρίς φυσικά να είμαι ειδικός!γρήγορα, ευτυχώς ξέφυγα από την παγίδα μου, αφού όπως είπα κατέληξα στο ότι περί παραμυθιού πρόκειται..
υγ. Δεν καταλάβαινα λέξη από όσα έλεγε η θετή μάνα του BB! (είδα την ταινία χωρίς υπότιτλους)

mermyblue είπε...

josef, να την δεις και με υπότιτλους! Ο χαρακτήρας της μητέρας του ήταν ο πιό ανθρώπινος απ' όλους. Ήταν η πρώτη που τον είδε σαν "πλάσμα του Θεού", όπως τον αποκάλεσε, και η μόνη που τον αγάπησε δίχως όρους.
Μετά από αρκετές ημέρες που την είδα, θα έλεγα ότι αρκετά καλή είναι, αλλά όχι από αυτές που θα ξαναέβλεπα.
καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

συμφωνουμε μαλλον μερμυ.
καλοφτιαγμενη ταινια,
ίσως λιγο πιο ελαφρια κ ευπεπτη απ'ότι θα περιμενα λογω των θεματων με τα οποια καταπιανετε,
αλλά σιγουρα οχι αριστουργημα κ οχι για 10 οσκαρ που ηταν υποψηφια.

mermyblue είπε...

γειά σου και από εδώ, αγαπημένε μου αντουάν!
κι εγώ βγαίνοντας, απόρησα με τον ντόρο που είχε γίνει για αυτήν....
φιλάκια πολλά

Χρήστος Μίχος / Christos Michos είπε...

ηταν αρκετα ολα αυτα,μην την ψαχνεις αλλο.ειναι αριστουργημα!σε ριχνει γιατι ο χρονος ,ακομα και η κοροιδια του, ειναι αδυσωπητος.ναι να χαρεις καθε δευτερολεπτο,να πεθανεις σα μωρο σε μια μακρυνη παραλια οπως τραγουδουσε ο Ηνο καποτε..Καλο ειναι να περασεις εστω και δυο λεπτα απολυτης ευτυχιας ,καθως τεμνεται ο χρονος σου με τον χρονο του αγαπημενου σου προσωπου..Ομως αγαπητη μου ο μπενζαμιν ηταν μια ταινια για το περασμα του χρονου,την διαπιστωση της θνητοτητας,εστω και αναποδα. και οσο το σκεφτομαι με καταθλιβει.Η ταινια ηταν βαλσαμο αν κα καποια μικρα δακρυακια στην αρχη και ειδικα στο τελος μου ξεφυγαν...