Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

So Real

Σουρεάλ ημέρα η σημερινή.

Από το πρωί ξεκίνησα ειδική διατροφή που υποτίθεται θα μου βοηθήσει το μεταβολισμό. Ξύπνησα στις 7, που για τα δεδομένα μου είναι χάραμα, και άρχισα να μαγειρεύω ρύζια, να ζυγίζω ακτινίδια και γαλοπούλες και να πακετάρω τοστ για να τα πάρω μαζί στο γραφείο. Πρώτη φορά έφυγα από το σπίτι με τσάντα τόσο γεμάτη φαγητά.

Κατάφερα να φτάσω κέντρο γύρω στις 11.30, αφού ταλαιπωρήθηκα οικτρά να παρκάρω. Μετά τη διακοπή της λειτουργίας του Μετρό στο τμήμα Εθνική Άμυνα-Αεροδρόμιο, οι περιοχές από Χαλάνρι, Βριλήσσια και έως Χολαργό μοιάζουν απαγορευμένες για οποιαδήποτε δραστηριότητα με το αυτοκίνητο: κίνηση, παρκαρισμένα τροχοφόρα ΠΑΝΤΟΥ και ελπίδες που σβήνουν ότι θα βρεθείς στην ώρα σου στη δουλειά. Άλλα με κάτι τέτοια ασκείς το ΖΕΝ καλύτερα από βουδιστή μοναχό.

Η δουλειά σήμερα θα με έφερνε στον Πειραιά. Αντίθετα με τους φόβους μου, ο ΗΣΑΠ λειτουργούσε κανονικά. Δεν το τζόγαρα, βέβαια, και πήρα τηλέφωνο στα κεντρικά, νούμερο που βρήκα στο ίντερνετ. Το σήκωσε ο Κλασσικός Έλληνας Άντρας Δημόσιος Υπάλληλος: φωνή άξεστη και συνάμα μειλίχια μέχρι να ζητήσεις τι θέλεις και όταν διαπίστωσε ότι ήμουν "άλλη μία από αυτές τις κουραστικές που ρωτάνε για το αν λειτουργούν τα τρένα" μόνο που δεν μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Προφανώς τον απέσπασα από το Solitaire (πασιέντζα) που έπαιζε και πήγαινε για ρεκόρ.

Στον Πειραιά διαπίστωσα ότι
α) οι περιπτερούδες χαμογελούν όταν τους ρωτήσεις μια πληροφορία, αντίθετα με την Αθήνα που μπορεί και να τα πάρουν που τολμάς και ρωτάς χωρίς να αγοράσεις κάτι, β) ο κόσμος δεν περπατάει τόσο γρήγορα, σε σημείο που η ιθαγενής Αθηναία να αναρωτιέται γιατί εδώ δεν βιάζονται και γ) τα πλοία είναι πάντα εκεί και περιμένουν να επιβιβαστείς για να σε πάνε βαρκάδα στην ασημένια θάλασσα. Τους αρνήθηκα με πόνο ψυχής και στομαχιού, από το πολύ φαγητό. Η διατροφή επιβάλει γεύματα κάθε τρεις το πολύ ώρες.

Κάπως έτσι για πρώτη φορά στη ζωή μου, έβγαλα ταπεράκι με σαλάτα σε δημόσιο χώρο, όταν διαπίστωσα ότι χρονικά δεν με έπαιρνε να γυρίσω στο γραφείο για να φάω το τέταρτο γεύμα της ημέρας.
Πριν το ταπεράκι, και ενώ καθόμουν χαλαρή σε ένα παγκάκι της Πλατείας Οδησσού, περιμένοντας τον Μ.Κ. να πάρει και αυτός κάτι από το περίπτερο για να φάει το κύριο γεύμα του, πλησίασε ένας κύριος. Μπήκε δια της βίας στο οπτικό πεδίο μου, κόβοντας το βλέμμα μου που είχε αφαιρεθεί στους παρακείμενους εξωτικούς πωλητές τσαντών-μαϊμούδων. "Θέλεις να σου κάνω παρέα, μωρό μου;" ρώτησε με απροσδιόριστη φωνή που βγήκε από ένα μεθυσμένο ; μαστουρωμένο; λαρύγγι, σε αρκετά ψηλό τόνο. Αφηρημένη καθώς ήμουν απάντησα στον ίδιο τόνο (απορώ πώς, μαστουρωμένη δεν ήμουν και η διατροφή δεν επιτρέπει αλκοόλ) πέταξα ένα βροντερό "ΟΥΟΧΙ", τόσο έντονο που ο κύριος έφυγε παρέα με την μπύρα του χωρίς να επιμείνει.Καθαρές εξηγήσεις.

Μέσα σε ένα λεπτό με είχε πλησιάσει η οδοκαθαριστής του Δήμου Πειραιά, κυρία γύρω στα 50, ευτραφής, ντυμένη στα μαύρα, τύπου Μαριζώ από το "Για όλα φταίει το Γκαζόν" που θα μπορούσες να την πεις και αδελφή μούτσου που της αρνήθηκαν το μπαρκάρισμα και είπε να βάλει τάξη στο λιμάνι.
"Τι σου είπε αυτός;"
ρώτησε με μαγκιόρικη φωνή.
"Με ρώτησε αν θέλω παρέα και του είπα όχι" απάντησα .

"Δεν του είπες να πα να γαμηθεί;" με επέπληξε σαρώνοντας τα αποτσίγαρα κάτω από το παγκάκι αλλά αφήνοντας ένα κάρο σκουπίδια πίσω από αυτό.

Πριν αρχίσω να αναρωτιέμαι ποιός θα μου μιλήσει στη συνέχεια ήρθε ο Μ.Κ. και άνοιξε αυτός τα Doritos και εγώ το τάπερ με τη σαλάτα.Αρχίσαμε να τρώμε με θέα το Βιομηχανικό Επιμελητήριο με τα άσπρα μάρμαρα και τους μαύρους μικροπωλητές μπροστά του σε τέλεια χρωματική αντίθεση, χωρίς να μπορώ να αποφύγω τη σκέψη ότι σήμερα ήμουν κομπάρσος σε κάποια συμπαντική ταινία τύπου Delicatessen.

Ο πρωταγωνιστής στο επόμενο σκετς ήταν επιβάτης του ΗΣΑΠ προς Αθήνα, μεσήλικος κύριος, φορτωμένος με σακούλες σουπερμάρκετ, που ξεκίνησε με το να ζητάει ψιλά για να βγάλει το εισητήριο να επιστρέψει Πύργο Ηλείας και κατέληξε να χαρίζει στους τρεις μαύρους μικροπωλητές (όχι ίδιους με την Πλατεία Οδησσού),που κάθονταν δίπλα του, ένα πράγμα τύπου μερέντας-So Real νομίζω έγραφε, αλλά καρκινογόνο, όπως ισχυρίστηκε. Μεταξύ άλλων μάθαμε α) ότι έχει πολύ καιρό να πάει με γυναίκα, β) ότι είχε έναν cousin (προφέρεται κουζίν) στο Καμερούν, γ) ότι φορούσε σκουλαρίκι όταν ήταν νέος αλλά τώρα το έβγαλε, δ) ότι "if you buy a shop in Omonoia is only 3-5 euros" (σ.τ.Μ. "αν το πάρεις από μαγαζί στην Ομόνοια κάνει 3-5 ευρώ") και ε) "a hotel for one night is 50 euros" (σ.τ.Μ. "το δωμάτιο ξενοδοχείου κοστίζει 50 ευρώ"). Ο ρόλος του κράτησε ως το Μοναστηράκι που αφού μας χαιρέτησε (όλο το βαγόνι)έκανε τη θεαματική του έξοδο για να αλλάξει και να πάρει Μετρό για Αμπελόκηπους.

Η υπόλοιπη ημέρα μου είχε ένα τοστ,κάτι δαμάσκηνα, γιαούρτι και πονοκέφαλο, που ήρθε σαν το Johnie Walker, με τη δύση του ηλίου, για να μου αποκόψει κάθε υπόλοιπο συνείδησης και να με ρίξει στο κρεβάτι με παράδοξα όνειρα.

Καλή νύχτα Τζών Μπόυ.

8 σχόλια:

moutro είπε...

Και δεν μου λες μανίτσα, εισαι να το πνίξουμε το κουνέλι δω πα στην πλατεία ναουμ?
χαχαχαχαχαχαχαχαχα

Απλές καθημερινές ελληνικές ιστορίες. Αλήθεια στο τρένο δεν είχε: Είμαστε μία 10μελής οικογένεια που μας είχε η Ελευθεροτυπια? Περίεργο, χάλασε ο κόσμος

Υ.Γ Τι μου φερες από τα εξωτερικά? :PPPPpp

mermyblue είπε...

ναι σου λέω, ήταν ερωτικά εκεί στην Πλατεία Οδησσού! απορώ πώς δεν τον ακολούθησα τον Δον Ζουάν!

Σου έφερα να δεις στυλό με φωτογραφία Prince Charles-Princess Camilla. Το κιτς στις καλύτερες στιγμές του! Κάθε φορά που το κοιτάζω, σκέφτομαι αν είναι δυνατόν και επίσης τη βέρσιον Κωστάκη-Νατάσσας σε μπικ! Τι λες;

Dorothy είπε...

Σαν γνήσιο τέκνο του Πειραιά, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ενα χαμόγελο διαβάζοντας τις περιπέτειες μιας Αθηναίας στα μέρη μου :) Και για να καταλάβω, ο κύριος-νούμερο στον ΗΣΑΠ χάρισε το σοκολατοσκεύασμα στους μικροπωλητές και τους είπε κιόλας ότι είναι καρκινογόνο?!? χαχαχα! Καλό βράδυ!

mermyblue είπε...

μα ναι, τους το χάρισε και στο καπάκι τους είπε ότι είναι καρκινογόνο. η ατάκα ήταν κάπως έτσι "πάρτε πάρτε, είναι νόστιμο", και μόλις το πήραν "καρκινογόνο βέβαια γιατί έχει μέσα την τάδε ουσία"
:?
τι να πεις...
καλημέρα κ καλώς ήρθες στα μέρη μας :)

Freedom είπε...

Καλησπερούδια ταλαιπωρημένο μου παιδί...
Ο κυριούλης έχει σχέδιο. Σου λέει, αφού οι επιθέσεις τύπου σωματικές βλάβες εναντίον αλλοδαπών διώκονται ποινικά, θα βρω άλλο τρόπο. Και μοιράζει στις πιάτσες των μαυρουλίων καρκινογόνα so real. Γιατί σου λέει, στημένοι μέχρι το βράδυ εδώ, κάποια στιγμή θα κόψει λόρδα, καρκινογόνο ξεκαρκινογόνο, θα το φαρμακώσουνε τόσοι νοματαίοι... Πονηρός ο monsieur. Και τέρμα Καρατζαφερικός.
Λοιπόν, τον τυπάκο που αναφέρει το moutro τον θυμάμαι να λέει "είμαι μια 4μελής οικογένεια" (κι έναν συνεπιβάτη στο λεωφορείο να πετάγεται και να του λέει "φαίνεται"-βλέπεις ήταν όντως σαν να είχε καταπιεί τα υπόλοιπα 3 μέλη) πότε πρόλαβε και πληθωρίστηκε τόσο; Πρέπει να σταματήσω το περπάτημα και να ξαναρχίσω τη χρήση ΜΜΜ...Τα καλύτερα χάνω!
Τώρα σε παρακολουθώ κι εγώ...
Σόρυ για την καθυστέρηση...

Ανώνυμος είπε...

πραγματικα σα σκηνες ταινιας.

παντως σαν -πρωην- πειραιωτης δε νομιζω οτι ειναι πιο χαλαρα στο λιμανι απ'ότι στην αθηνα.

το ιδιο αγχος κ τρεξιμο εχει

Ανώνυμος είπε...

Πάνω απ' όλα στεναχωριέμαι βρε παιδί μου για αυτήν τη διατροφή σου... Καλά, και εγώ μια απο τα ίδια μια ζωή όλο να προσέχω γιατί αλλιώς τα κιλά έρχονται στο πιτς φυτίλι. Κουραστικό αλλά τι να κάνουμε; Οι μεταβολισμοί μας είναι λίγο τεμπέληδες, σε αντίθεση με εμάς...
Παρεμπιπτόντως, αρνούμαι την ευθύνη για την ασθένεια στο αεροπλάνο που σε πήγε στα Λονδίνα, αφού 1) Είχα προειδοποιήσει ιντερνετικά 2) Δεν υπάρχουν αποδείξεις και 3) Στην Αγγλία ο ιός δεν πιάνει.. κάτι σαν κινητό!
Τώρα γιατί αρρώστησες δεν ξέρω... Μάλλον θα τριγυρνούσες και εσύ με τη μέση απ'εξω! (Πόσο Ελληνίδα μάνα, είναι αυτή η ατάκα) Καληνύχτα!

mermyblue είπε...

@freedom, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. αυτό με το σατανικό σχέδιο δεν το είχα συλλάβει...

@antoine, βεβαιότατα έχουν και στον Πειραιά άγχος. τους πειράζει ο αέρας του λεκανοπεδίου. σίγουρα όμως βοηθάει η θαλασσινή αύρα και ξελαμπικάρουν λίγο, τουλάχιστον οι κοντά στο λιμάνι.

@spastos petalakis, το μπλογκ σου το βρήκα κατόπιν εορτής, δλδ κατόπιν Λονδίνου, οπότε οι προειδοποιήσεις δεν μέτρησαν στους ανύποπτους συνεπιβάτες.
επίσης, κυκλοφορούσα σαν κρεμμύδι. είχα στιγμές που είπα μα γιατί κουβάλησα το βιός μου από πουλόβερ κ ήρθα εδώ και βρήκα ΤΗΝ ΛΙΑΚΑΔΑ του αιώνα!
όσο για τους μεταβολισμούς μας...δεν ξέρω τι στο καλό κάνουν αλλά αν με τόσο φαγητό που ρίχνω τώρα αρχίσει να δουλεύει, ε είναι ανώμαλος εντελώς!

καλή σας νύχτα!