Παραπέτασμα

Η κουρτίνα στο δωμάτιο-γραφείο του σπιτιού έχει ένα σκίσιμο-σκάσιμο από τον ήλιο ακριβώς τόσο όσο χρειάζεται για να μπαινοβγαίνει η γάτα μου σαν να είναι η δική της πόρτα. Και κάθε φορά που το κάνει με κοιτάζει με ένα βασιλικό ύφος σαν να θέλει να της υποκλιθώ για την είσοδό της.

Η κουρτίνα κινείται με τον αέρα σαν να ανασαίνει. Σαν να βλέπω το στέρνο αγαπημένου προσώπου που κοιμάται να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά καθώς ο Ύπνος τον έχει δέσει στο άρμα του και τον γυρίζει στα αξιοθέατα της δικής του πόλης.

Η κουρτίνα αφήνει την άνοιξη να τρυπώνει στο σπίτι και στο μέσα μου ολοένα και περισσότερο. Λες και ακόμα και το τραγούδι των πουλιών περνάει από τα δικά της διόδια.

Η κουρτίνα είναι το φίλτρο για αυτές τις μυστηριώδεις δυνάμεις της φύσης, τον αέρα, τη θάλασσα, τη φωτιά και τη γη, την ποίηση του Θεού που τη διαβάζει στο ανύποπτο ακροατήριο κάθε στιγμή. Σκέφτομαι πώς είναι τυχεροί όσοι έχουν το αυτί να την ακούσουν...

Η κουρτίνα αφήνει την Ευγνωμοσύνη για την ίδια την Ύπαρξη να περάσει τις συμπληγάδες της και να αρωματίζει τη νύχτα με τη μυρωδιά του νωπού χόρτου και της ολοκίτρινης μαργαρίτας που έχει κλείσει τα φτερά της ηδονικά γύρω από το πράσινο κορμί της.



(καλωσορίζοντας την αλλαγή της ώρας και το περισσότερο φως ξημερώματα Δευτέρας)