Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Let The Right One In (Lat den Ratte Komma In)

Σύγχρονος Σκανδιναβικός Κινηματογράφος.

Αμυδρά θυμάμαι μια απόπειρα που είχα κάνει να παρακολουθήσω πριν χρόνια το Τραγούδια Από το Δεύτερο Όροφο («Sanger fran andra vaningan») του Σουηδού Ρόι Αντερσον. Βράδυ, μόνη, σπίτι και να βαριέμαι. Δεν κατάφερα να δω πάνω από είκοσι λεπτά και δεν ανακαλώ καν την υπόθεση.

Επόμενη προσπάθεια, πριν τρία χρόνια σε έναν κινηματογράφο της Αθήνας με παρέα. Λίγο καλύτερα από άποψης διάρκειας (αναγκαστικά είδα όλη την ταινία που δεν θυμάμαι καν το όνομά της). Με τους λιτούς διαλόγους της και την αφαιρετική της σκηνοθεσία μου άφησε ένα αίσθημα ισοπέδωσης και έμεινα με την απορία γιατί ήμουν μειοψηφούσα στην αρνητική ψήφο όταν βγήκαμε από το σινεμά και κάναμε την απαραίτητη συζήτηση-γκάλοπ. Στους περισσότερους είχε κάνει θετική εντύπωση.

Κοντά στο Σήμερα, και ενώ κυριαρχεί το Twilight στις Μεγάλες Οθόνες, έχουμε συζήτηση με φίλους σε φόρουμ για το συγκεκριμένο έργο, την πλοκή και αν και κατά πόσο αξίζει να το δει κάποιος. Ένας από τους συμμετέχοντες τότε μας παραθέτει αυτό το τρέιλερ

Και αποφασίζω απλά ότι θα ήθελα να δω αυτήν την ταινία κάνοντας στην άκρη τους όποιους ενδοιασμούς που είχα για την εθνικότητά της και για τον παράγοντα "τρόμο" που γενικά αποφεύγω.


Το Lat den Ratte Komma In/Let The Right One In (και όχι "Άσε το Κακό Να Μπει" τίτλο που έδωσε η ελληνική εταιρεία διανομής και που κατά την άποψή μου, δεν αποδίδει αυτό που θέλει πραγματικά να πει ο κανονικός της Νονός) βγήκε μόλις χθες στις αθηναϊκές αίθουσες. Συγκεκριμένα παίζεται μόνο σε δύο σινεμά της Αθήνας μέχρι στιγμής, στο Ιντεάλ στο Κέντρο και στο Μικρόκοσμος στου Φιξ.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία που στον πυρήνα της έχει μια αντισυμβατική ιστορία αγάπης. Όπως και στο Τwilight (Λυκόφως) έτσι και σε αυτήν η αγάπη ενός θνητού για ένα βαμπίρ αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία εδράζεται όλη η εξέλιξη της υπόθεσης.

Η ουσιαστική διαφορά των δύο ταινιών είναι ότι η σουηδική δεν σταματάει στην επιφάνεια. Ο ερχομός του κοριτσιού-βαμπίρ στη ζωή του Όσκαρ, του πρωταγωνιστή, μοιάζει σαν μόνη διέξοδος στη μοναξιά και στην αποξένωση που βιώνει. Μολονότι είναι ένας μέσος φυσιολογικός έφηβος, έχει να αντιμετωπίσει σχεδόν καθημερινά σκληρότητα και πόνο: μια ανύποπτη έως αδιάφορη μητέρα, τον απομακρυσμένο πατέρα του, τους ανήλεους συμμαθητές του, που επιβεβαιώνουν τη δύναμή τους εξευτελίζοντάς τον, ακόμη και αυτό το μόνιμα άσπρο και παγωμένο τοπίο που είναι επιθετικά άδειο.

Και από τα παράδοξα, αλλά το δολοφονικό κορίτσι είναι το μόνο τελικά που του συμπεριφέρεται ανθρώπινα. Τον ενθαρρύνει να αντιδράσει στη βία που δέχεται, συζητάει και περνάει χρόνο μαζί του, του προσφέρει το χάδι που έχει ανάγκη για να είναι ισορροπημένος. Του δίνει χρώμα στο άσπρο της ζωής του...και ας είναι το κόκκινο του αίματος. Για αυτόν ο κίνδυνος δεν είναι το μεταφυσικό, αλλά το φυσικό...

Από την ταινία αυτή που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στους τίτλους "τρόμου", "αγάπης", "κοινωνικό δράμα", "μεταφυσικό" άντλησα πολλά. Κατ' ουσία, η μεγάλη επιτυχία των συντελεστών της ήταν ότι με ένα περίεργο τρόπο κατάφεραν να μεταγγίσουν τα όποια μηνύματά τους με μαεστρία και με το μοναδικό τρόπο του να κινούνται σε έναν χώρο "κλισέ" χωρίς σε καμία φάση να γίνουν ένα με τον χώρο αυτόν.

Τρυφερή, μοναδική και ταυτόχρονα σκληρή και δύσκολη.

Από τις καλύτερες που έχω δει.




11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωχ αυτό μου φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον! Θα ήθελα πάρα πολύ να το δω. Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση!

mermyblue είπε...

Θα σου αρέσει πιστεύω.
Να σπεύσεις γιατί δεν ξέρω πόσο θα το κρατήσουν στις αίθουσες...

Ανώνυμος είπε...

Θα τρέξω Μικρόκοσμο. Μου αρέσει πολύ αυτή η αίθουσα!
Να'σαι καλά!

Prince Of The City είπε...

Ειδα το trailer χτες το βραδι κι εχω λυσσαξει να παω να το δω!!!!!!!!!!!

mermyblue είπε...

αξίζει! ορθώς ελύσσαξες! εκτός από το σενάριο που είναι πολύ ενδιαφέρον και ιδιότροπα σκοτεινό, έχει καταπληκτική φωτογραφία, σκηνοθεσία και, όσο ακούγεται, μουσική.

Ανώνυμος είπε...

Φαίνεται ενδιαφέρον! Γενικά ο Σκανδιναβικός κινηματογράφος, είναι αρκετά αφαιρετικός και λιτός, όπως άλλωστε και όλο το Σκανδιναβικό way of thinking στο design, στη δουλειά, παντού. Καλοδουλεμένη, έχω διαβάσει...
Θα βγάζει και κρυφά νοήματα!

mermyblue είπε...

ναι βγάζει πολλά μηνύματα...
περισσότερο κοινωνική και σινεφίλ θα την έλεγα παρά οτιδήποτε άλλο.
περιμένω εντυπώσεις απ' όσους την δείτε

ολα θα πανε καλα... είπε...

ΠΡάγματι η ταινία φαίνεται ενδιαφέρουσα,αν και δεν είναι του στυλ μου αυτά τα έργα.Όμως με ενδιαφέρει να το δω από τη σκοπιά του αγοριού της ταινίας.
αν έχεις ένα εμαιλ,στείλέ μου το,σε παρακαλώ,θέλω να σου στείλω φωτό του Σωτηράκη,αν θες κι εσύ,βέβαια!

mermyblue είπε...

ευχαρίστως να δω φωτογραφία του Σωτηράκη! Θα ψάξω κ εγώ να βρω του δικού μου καθώς και των τωρινών αγαπημένων μου γάτιών.
την ταινία δες την. αξίζει

Χρήστος Μίχος / Christos Michos είπε...

Σου μενει μετα την θεαση,αυτη η αποξενωμενη,καταθλιπτικη ατμοσφαιρα.Σε κανει να νοιωθεις οπως ο πιτσιρικος.Καθολου ομορφη ,κομψη,''σινεφιλ'' και καλα.Ηθελα να φυγω απο τη μεση γιατι δεν αντεχα αυτο το μινιμαλιστικο πρεσαρισμα μοναξιας,τραγικοτητας και θλιψης.Φανηκα γενναιος ομως κι εμεινα μεχρι το τελος.Με τσακισε βεβαια ,αλλα καιρο ειχα να δω τοσο μεγαλη ταινια.
Ψεμματα..Ειναι η τριτη σερι μεγαλη ταινια που ειδα φετος..

mermyblue είπε...

και εμένα μου έχει μείνει αυτή η ταινία...ακόμη και μετά από τόσες ημέρες.
πιστεύω ήταν από τις πιό δυνατές φέτος...
χαίρομαι που σου άρεσε κ εσένα Χρήστο