Slumdog Millionaire

Πέμπτη βράδυ στο Αττικόν. Με μια μεγάλη coca cola light στο χέρι, με την κούραση της πολύ γεμάτης ημέρας και με θέληση να "ψυχαγωγηθώ", να γεμίσω εικόνες και χρώματα και σκέψεις και όνειρα μιας άλλης ζωής: αυτής της Μεγάλης Οθόνης.

Δεν ήταν τα 8 όσκαρ που κέρδισε (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό, μουσικής, τραγουδιού, μοντάζ, φωτογραφίας και ηχητικού μοντάζ ) το δέλεαρ για να το δω. Ήταν περισσότερο οι αντιφατικές κριτικές που είχα ακούσει και το σε πρώτη εκτίμηση πρωτότυπο σενάριό του.

Η ταινία ξεκινάει παράξενα, όχι ασυνήθιστα και σίγουρα όχι ευοίωνα:αντιπαραβολή δύο διαφορετικών χρονικών στιγμών, του άμεσου παρελθόντος και του παρόντος του πρωταγωνιστή, σε έναν έξυπνο σκηνοθετικά παραλληλισμό που κεντρίζει το ενδιαφέρον. Τα πρώτα πέντε λεπτά κυλούν γρήγορα και βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι πού το πάει ο σκηνοθέτης.

Στη συνέχεια αρχίζει και σε σφυροκοπάει. Παρόλο το έξυπνο χιούμορ της και τα κωμικά στοιχεία, που προφανώς μπαίνουν για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα, αρχίζει υπόγεια να διαβρώνει την αίσθηση διασκέδασης και την ελαφρότητα των διαλόγων .
To χαμόγελο που είχα στα χείλη φαντάζομαι θα έμοιαζε αταίριαστο με την υπόλοιπη εικόνα μου, καθώς ήμουν σφιγμένη από ένταση, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το σώμα μου,σαν να ήθελα να προφυλαχτώ από τις γροθιές στο στομάχι που διαδέχονταν, ομολογουμένως αριστοτεχνικά, η μία την άλλη: φτώχεια, βρώμα, μιζέρια, πάλη για επιβίωση, ορφάνια, παιδική εκμετάλλευση, βία, αμφίβολο μέλλον, ανισότητα. Μπορείς να χαμογελάς με το πόσο χαριτωμένο είναι ένα ζητιανάκι, αλλά κατ' ουσία το μέσα σου κλαίει (ή θα έπρεπε να κλαίει) με λυγμούς για το πού είναι αυτό, πού είσαι εσύ και αν τελικά μπορείς να κάνεις κάτι ή ακόμα χειρότερα, αν ασχολείσαι για να κάνεις κάτι.

Η υπόλοιπη ταινία προχωράει σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς, ντυμένη με το υπέροχο soundtrack,που δικαιώς απέσπασε το όσκαρ της Ακαδημίας, εξισορροπώντας το χιούμορ, τον προβληματισμό, την αγωνία και την συγκίνηση και ξαφνιάζοντας ευχάριστα με την ποιότητα των χαρακτήρων της. Καλοί και Κακοί, σε βάζουν σε διαδικασία σκέψης γιατί επέλεξαν να δράσουν όπως έδρασαν, γιατί βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν και κατά πόσο είχαν επιλογή για κάτι διαφορετικό. Εκπληκτικός για μένα ο νεαρός πρωταγωνιστής Dev Patel, πραγματικά με μάτια πονετικού σκύλου, ζεστά, ταπεινά, αφοσιωμένα και στο βάθος έξυπνα. Εξίσου καλός ο Anil Kapoor στο ρόλο του οικοδεσπότη του τηλεπαιχνιδιού "ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος", ενός δείγματος ανθρώπου που από τα χαμηλά βρέθηκε ψηλά, αλλά που το επιτυχημένο εγώ του αποσχίστηκε απόλυτα από τον παλιό του εαυτό, ξέχασε από πού ξεκίνησε και έτσι δεν επιθυμεί για κανέναν άλλον την επιτυχία.

Έχει περάσει μια ημέρα από τότε που είδα το Slumdog Millionaire και η υποβολή του στην μετα 24ωρη δοκιμασία μέσα μου με άφησε με την ανάμνηση δύο απίθανων ματιών (αυτών του πρωταγωνιστή), της υπέροχης μουσικής και της δύναμης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας: ο ήρωας, παρότι πλήγεται διαρκώς από όλα τα δεινά, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έχει μέσα του έναν προσωπικό κώδικα ηθικής και δύναμης τον οποίο ακολουθεί μέχρι τέλους και δεν τον προδίδει. Σαν τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, τους Τρεις Σωματοφύλακες, που ποτέ δεν έμαθε το όνομα του τρίτου, ακολουθεί τη δική του φιλοσοφία ζωής και αντιστέκεται στη φθορά, που πολλές φορές, φαντάζει και ως μόνη διέξοδος.

Αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία αυτή έχει ένα κάποιο happy end, όπως πολλοί της απέδωσαν με απαξία, αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με το τέλος της ούτε με το love story που διαδραματίζεται. Έχει να κάνει με το ότι ο ήρωας δεν έχασε στιγμή την πίστη στη δική του αλήθεια και αυτή η πίστη του ανταπέδωσε τη χάρη δείχνοντάς του το δρόμο προς τη δική του αυτοεκπλήρωση, ανεξάρτητα από χρήματα, αγάπη ή φήμη.

Επειδή τελικά αυτό το μέσα μας είναι πολύ σημαντικότερο από τους εξωγενείς παράγοντες.