Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ο Ουρανός του Απρίλη

Ημέρες σαν κι αυτή, το κρεβάτι βγάζει χέρια και με κρατάει ηδονικά και αποφασιστικά στα σωθικά του.
Στην κυριολεξία, με τρώει, αλλά όπως οι αρουραίοι που (λέγεται ότι) ροκανίζουν τα ανθρώπινα αυτιά εκκρίνοντας ουσία που σε ναρκώνει και δεν αντιλαμβάνεσαι τον πόνο, έτσι και αυτό με καταβροχθίζει γλυκά και το καταλαβαίνω μόνο όταν μου λείπει ένα αυτί.


Η ζωή εκεί έξω είναι Υγρή και Παράξενα γκρίζα.

Ένας χλωμός ήλιος που σκάει επιφυλακτικά μου θυμίζει το Η Ζωή Είναι Αλλού. Και αρχίζει να καλπάζει την αδρεναλίνη στο αίμα μου. "Σήκω να τη ζήσεις!"

Ήρθε Τρίτη και ακόμα αναρωτιέμαι πού πήγε η Δευτέρα.
Και πού πήγαν οι πρώτοι τρεις μήνες του 2009. Τρέχουν αθόρυβα και προσθέτουν τα αρώματα και τις εικόνες τους στις ελαφρά υποψιασμένες πλάτες μας.


Τρέχω να μπω στο τρένο να προλάβω το δρομολόγιο της Ημέρας, να βρεθώ σε έναν άλλο Τόπο με ερεθίσματα και Άλλη τροχιά από την άτακτη, δική μου.

Σε τροχιά των Πολλών και των Μόνων του Κέντρου της Πόλης.

7 σχόλια:

Leviathan είπε...

pos trexei o kairos kai ego de boro na katalavo!kalo sou apogeuma!!! :)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θέλω να κάνω το ΕΝΤΕΛΩΣ άσχετο σχόλιο, ότι μόλις πρόσεξα στον player του blog ότι περιλαμβάνεται το Saltarello από Dead Can Dance και θέλω να υποβάλω τα σέβη μου.
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ!
*υποκλίνεται*

Dreamy Cloud είπε...

Γράφεις τόσο ωραία, πραγματικά με ταξιδεύεις!!
Εγώ σήμερα αυτό έκανα, έμεινα στο κρεβάτι μέχρι να δω πως το ένα αυτί είχε εξαφανιστεί!! Και το πώς περνάει ο καιρός τώρα τελευταία μου φαίνεται πολύ περίεργο, τίποτα δεν παίρνω χαμπάρι.! Φιλάκια πολλά!!!

Σοφία είπε...

Όλα καλά κι ωραία, αλλά αυτό με τους αρουραίους τι το ήθελες;;;

mermyblue είπε...

@ Λεβ, κανείς δεν τον καταλαβαίνει τελικά τον χρόνο...και φαντάσου ότι τον μετράμε κιόλας, που και να μην τον μετρούσαμε
καλό βράδυ!

@ Μπινελ, δεκτά τα σέβη και ανταποδίδω υπόκλιση ευγενείας :Ρ

@dreamy ευχαριστώ και χαίρομαι που τα κατάφερα και πήρα στο ταξίδι μου και άλλους :). Ο ύπνος τελικά κοστίζει καμια φορά σε αυτιά ή σε χρόνο ;)

@ Σοφία
έτσι μου βγήκε, τι να σου πω...
΄Ισως ήταν η λέξη "ροκάνισμα" που με παρέπεμψε στον Αρουραίο.
Ίσως ήταν ότι δρουσαν (γιατί δεν νομίζω ότι έχουμε τέτοια κρούσματα στις μέρες μας) ενώ οι άνθρωποι κοιμούνται.
Κατ' ουσία δεν στέκομαι στον Αρουραίο (αν κ προσωπικά μου είναι συμπαθής όπως όλα τα ζώα-εξαίρεση η Κατσαρίδα μπιαχ)αλλά στο "ΕΝΩ" ...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Μμμ,πολύ ωραία ανάρτηση...κάπως έτσι δεν είναι;Συνάντησα κι εγώ έναν συνένοχο στα πρωϊνά - και όχι μόνο - χουζουρέματά μου,αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες.Λίγο μια ίωση που με ταλαιπωρούσε,λίγο μια υπόταση και αναιμία,έριξα κάτι ύπνους...τρικούβερτους!

mermyblue είπε...

αχ, ο ύπνος...κυριολεκτικά ονειρικό πράγμα...και το χουζούρεμα όταν ξέρεις ότι δεν σε κυνηγάει κανείς,ακόμη καλύτερο...

(νύσταξα ήδη)