Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Οι Αγαπημένες Μου Ταινίες (δηλαδή ΜΕΡΙΚΕΣ από αυτές!)

Με προσκάλεσαν και δεν μπορώ να μην δεχθώ (άλλο που δεν ήθελα).
Η ανάρτηση αυτή είναι η αποδοχή στην στην πρόσκληση της
Μπινέλ,για το διαδικτυακό παιχνίδι με τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ταινίες.

Ορίστε λοιπόν, σε τυχαία σειρά και όχι προτίμησης!




Ψηλά Τακούνια (1991) (Tacones Lejanos)
Σκηνοθεσία : Πέδρο Αλμοδοβάρ
Ή η αδιάσειστη σχέση μητέρας και κόρης

Λατρεύω την παράνοια του Αλμοδοβάρ... Λατρεύω τις εικόνες, τα χρώματα, τους μοναδικούς χαρακτήρες του και το ότι παρουσιάζει τα πάντα από μια στρεβλή κι όμως τόσο υγιή, τελικά, σκοπιά. Στον κόσμο του, στον έρωτα επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, η αγάπη δεν έχει φύλο και το παν σχεδόν είναι τα συναισθήματα. Οι μούσες του συνήθως είναι μία και μία, αγαπάει τις γυναίκες και τη διαφορετικότητα. Ο σουρεαλισμός του είναι διασκεδαστικός και συνάμα λυρικός.

Τα Ψηλά Τακούνια τα είδα λίγο μετά που βγήκαν σε μια τυχαία προβολή στην τηλεόραση. Είναι η ιστορία μιας μητέρας-διάσημης τραγουδίστριας που αφιερώνεται στην καριέρα της και παραμελεί την μικρή της κόρη, η οποία διψάει για την αγάπη της μάνας. Επιστρέφει μετά από χρόνια για να βρει την κόρη της να έχει παντρευτεί έναν από τους παλιούς της εραστές, που μοιάζει ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Ώσπου αυτός δολοφονείται...

Στα συν της ταινίας, η υπέροχη μουσική και κυρίως το αξεπέραστο κομμάτι της Luz Cazal Piensa En Mi


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία

Σκηνοθεσία:Krzysztof Kieślowski. ή
" Εάν ταις γλώσσαις
των ανθρώπων λαλώ
και των αγγέλων
αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον"
(στίχοι από την 1η Προς Κορινθίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου)

Η ταινία αυτή είναι βυθισμένη στο Μπλε. Αν και θα μπορούσε κανείς να της φορέσει το πένθιμο χρώμα του Μαύρου,
ήταν Μπλε. Της μελαγχολίας, του βάθους και της απόλυτης σιωπής του βυθού των θαλασσών που δεν φωτίζεται από κανένα φως, παρά ίσως από μια κακοκαιρία που σηκώνει τόσο ψηλά κύματα που φωτίζει για λίγο τον πυθμένα...

Ίσως γι αυτό να ονομάστηκε και έτσι. Δεν κάθισα ποτέ να διαβάσω επίσημες ερμηνείες, προτιμώ να την θυμάμαι όπως εγώ την είδα σε ένα θερινό σινεμά στην Πατησίων, πριν αρκετά καλοκαίρια. Όπως θυμάμαι και τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς βγαίνοντας από το σινεμά...

Πρόκειται για την ιστορία της Julie, συζύγου διάσημου μουσικού συνθέτη, που χάνει τον άνδρα και το παιδί της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η ζωή της τσαλακώνεται βίαια σαν τις λαμαρίνες του αυτοκίνητου που παίρνει τους δικούς της. Επιχειρεί να αποκοπεί πλήρως από το παρελθόν της, που συμπεριλαμβάνει και την τελευταία, ημιτελή σύνθεση του άντρα της που πριν πεθάνει δούλευε πάνω σε ένα κομμάτι για τον εορτασμό της ένωσης της Ευρώπης Με το πέρασμα του χρόνου όμως διαπιστώνει ότι τίποτα δεν μπορεί να σβήσει το παρελθόν και ότι η συμφιλίωση μαζί του είναι ο μόνος τρόπος για να απαλύνει τις πληγές της.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Οι ερμηνείες έχουν όλες την απαραίτητη βαρύτητα, ιδίως αυτή της Juliette Binoche, που ο βουβός της πόνος είναι τόσο ισχυρός που σε καθηλώνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η μουσική επένδυση είναι συγκλονιστική και η γεύση που σου αφήνει βαριά και συνάμα λυτρωτική.



Δεν θα μπορούσα να μην βάλω αυτό το κομμάτι...αυτό που χαρακτηρίζει όλο το έργο και που ακόμα και σήμερα με ανατριχιάζει ως τα βάθη της ψυχής μου.


--------------------------------------------------------------------------------------------------

Oδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive-2001)
Σκηνοθεσία:David Lynch.
Ή όταν Πραγματικότητα και Όνειρο μπλέκονται σε έναν μοναδικά λυρικό Εφιάλτη.

Μια ταινία που δεν έχει σημασία τόσο να καταλάβεις την υπόθεση όσο να αφεθείς στο Όνειρο, ακόμα και αν αυτό γίνεται Εφιάλτης...

Πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών, μιας πολλά υποσχόμενης ανερχόμενης νέας ηθοποιού και μιας μυστηριώδους γυναίκας που πάσχει από αμνησία. Οι ζωές τους μπλέκονται όταν η πρώτη θα βρει στο σπίτι της θείας της τη δεύτερη, ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;..

Πήγα μην ξέροντας καν τι θα δω. Ο Lynch με είχε καθηλώσει με την σκοτεινή, αρρωστημένη και ασύγκριτη σειρά του, το Twin Peaks αρκετά χρόνια πριν και με είχε κάνει οριστική οπαδό του με το Blue Velvet. Αγαπώ την ονειρική ατμόσφαιρα των έργων του, που ακροβατεί ανάμεσα στο όμορφο και το αποτρόπαιο, το μυστήριο και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και κυρίως την έντονη θεατρικότητα.

Την συγκεκριμένη ταινία την είδα στο Αθήναιον που το θυμάμαι γεμάτο. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των θεατών κατά την αναχώρηση, πολλοί είχαν έρθει όχι τόσο γιατί ήταν λάτρεις του Lynch αλλά για την επίμαχη σκηνή ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες, αλλά αυτό τελικά δεν είχε καμία σημασία για μένα. Με το τέλος είχα μείνει καρφωμένη στο κάθισμα άφωνη, και έμεινα εκεί για κάποια ώρα. Δεν είχα λέξεις, δεν είχα σκέψεις, είχα μόνο εικόνες . Και το όνειρο, και τον πόνο. Ξεκάθαρα συναισθήματα μετά από μια πολύ παράξενη και δύσκολη ταινία.

Έκτοτε την έχω δει άλλες δύο φορές στο dvd. Έχω σχηματίσει μιά άποψη για το τι ακριβώς συμβαίνει αλλά πρόσφατα έπεσα σε μια ερμηνεία της στο ίντερνετ και μάλλον θα την ξαναδώ λαμβάνοντας υπόψη και τις καίριες ερωτήσεις που θέτει εκεί.



-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Αμελί ( Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain -2001)
Σκηνοθεσία Jean-Pierre Jeunet
ή ζήσε τη ζωή σου σύμφωνα με τους δικούς σου κώδικες

Η Αμελί είναι μια νέα κοπέλα που ζει κάπου στο Παρίσι με συντροφιά τις γάτες της και το πόσο διαφορετικά βλέπει τον κόσμο. Ουσιαστικά αποκομμένη και μοναχική κι όμως τόσο μέσα στη ζωή, προσπαθεί να βρει νόημα στην καθημερινότητά της και να χρωματίζει το γύρω της με τα δικά της χρώματα.

Το alter ego μου, θα έλεγα.
Άρχισα να γελάω με την τουρίστρια που έπεσε από το καμπαναριό και να κλαίω με το ψαράκι της που αναγκάστηκε να το ελευθερώσει κάτω από την πίεση της νευρωσικής της μητέρας. Οι γύρω μου με κοιτούσαν σαν Ούφο. Όπως και την Αμελί.

Η ταινία είχε τον απαραίτητο σουρεαλισμό για να με κερδίσει. Κορνιζαρισμένα ζωάκια συνομιλούν με το πορτατίφ ενώ η γάτα της και εκείνη κοιμούνται.Είχε τα απαραίτητα χρώματα και τις αντιθέσεις: η Αμελί ζει ανάμεσα σε πολύ κόσμο είναι όμως ουσιαστικά μόνη της. Έχει διαλέξει τον τρόπο που της αρέσει να ζει, αλλά κάτι της λείπει. Της αρέσει η μοναξιά αλλά αποζητά στο βάθος την ουσιαστική επαφή.

Κι ύστερα υπήρχε και η μουσική...που ακόμα και σήμερα να την ακούσω με συγκινεί βαθιά και μπορεί να με κάνει να κλάψω (και πάλι...πολύ κλάμα δηλαδή)

Αυτό που μου άφησε είναι μια απίστευτη αισιοδοξία.
Στο ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει μια ζωή όπως την θέλει, αρκεί να μείνει πιστός σε αυτά που το μέσα του τον προστάζει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------- O Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών ( Dead Poets Society -1989)
Σκηνοθεσία:Peter Weir
ή η Επανάσταση είναι κάτι που ξεκινάει από το Μέσα μας

Η ταινία αυτή είναι σταθμός για πολλούς, φαντάζομαι.

Ο κεντρικός της ήρωας, ο καθηγητής που ενσαρκώνει ο Robin Williams είναι ο καθηγητής που θα θέλαμε όλοι να έχουμε. Ένας άνθρωπος που θα μας βοηθούσε να ανακαλύψουμε το κρυμμένο δυναμικό μας, αυτό που εξαιτίας των συνθηκών και των προσδοκιών των άλλων, καταχωνιάζεται και τελικά σκονίζεται. Και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ή δυστυχείς σε κάτι που δεν ταιριάζουμε.

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο μίστερ Κίτινγκ είναι ένας ρηξικέλευθος καθηγητής που καλείται να διδάξει σε ένα συντηρητικό κολέγιο της Αγγλίας. Έχοντας εντελώς αντισυμβατικές μεθόδους διδασκαλίας και αποβλέποντας στην προσωπική αφύπνιση του κάθε παιδιού θα προκαλέσει τις αντιδράσεις της κατεστημένης τάξης και θα γίνει ο καταλύτης μιας σειράς γεγονότων που θα αλλάξουν τις ζωές πολλών από τους μαθητές του.

Μερικές από τις σκηνές της ταινίας αυτής τριγυρίζουν πάντα στο μυαλό μου.Το στεφάνι από δάφνη του νεαρού ηθοποιού αφημένο στο περβάζι του παραθύρου ενώ το χιόνι αρχίζει να πέφτει...ο ζωγραφισμένος κεραυνός στο στήθος του "πεταχτούλη" συμμαθητή...και φυσικά, η σκηνή του αποχαιρετισμού του καθηγητή "Οh Captain, My Captain!",η μεγαλύτερη δικαίωση για εκείνον και τον ταυτιζόμενο θεατή (που εν προκειμένω πάλι έκλαιγε).

Και στα αυτιά πάντα η προσταγή : Seize The Day! -Carpe Diem!


------------------------------------------------------------------------------------------------------- Κουρδιστό Πορτοκάλι (A Clockwork Orange-1971)
Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
ή η ελεγεία της βίας

Άλλη μια ταινία που φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται συστάσεις.
Σαν σύνοψη της υπόθεσης αναφέρεται ότι ο Άλεξ είναι ένας νέος στη φουτουριστική Αγγλία που τα ενδιαφεροντά του είναι η βία και η μουσική του Μπετόβεν. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται και καταλήγει στη φυλακή όπου εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα "θεραπείας" της βίαιης φύσης του.

Η βία σε όλες τις μορφές της. Η προσωπική, η κοινωνική, η πολιτική. Η βία ως μορφή επιβολής της εξουσίας, ως έκφραση απωθημένων, ως μια από τις δεδομένες εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης.

Είδα την ταινία μόνη μου, ένα βράδυ σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Δεν συμπαθώ καθόλου τη βία και άρχισε να με τσακίζει από τα πρώτα πέντε λεπτά για να με αφήσει κουρελάκι και έντονα προβληματισμένη στο τέλος. Το ότι κάποια στιγμή κατέληξα να συμπονέσω το βίαιο πρωταγωνιστή είναι ενδεικτικό του παιχνιδιού που παίζει το έργο στο μυαλό σου. Αυτή η "συναισθηματική μετακίνηση" που υφίστασαι είναι ένα από τα πολλαπλά της συν. Στα υπόλοιπα, η απίστευτη αισθητική της.

Ο Κιούμπρικ είναι Μάγος. Ακόμη έχω στο μυαλό μου την παράδοξη και τρομακτική φάτσα του Άλεξ και τη χορογραφημένη σχεδόν σκηνή του πρώτου ξυλοδαρμού. Τα άσπρα κουστούμια και τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες. Η βία ντυμένη στο χρώμα της ζάχαρης, του γάλακτος, του λευκού της αγνότητας. Η οποιαδήποτε "ανάλυση" μου είναι λίγη μπροστά σε αυτό το έργο. Είναι, πιστεύω, από τις ταινίες που πρέπει κανείς να δει οπωσδήποτε.

------------------------------------------------------------------------------------------------------ Spellbound (ή κατά τον ελληνικό τίτλο Νύχτα Αγωνίας-1945)
Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock
ή οι σκοτεινές περιοχές του μυαλού

Ο θείος Άλφρεντ είναι πολύ ξεχωριστός. Ο ευτραφής, κρυφο-νοσηρός τύπος με το επιβλητικό βλέμμα και το εμφανέστατα κοφτερό και ιδιόρρυθμο μυαλό έχει κάνει πολλές ταινίες που αγαπώ. Διάλεξα όμως αυτή γιατί λατρεύω μια προσωπικότητα που έχει συνεργαστεί στο εικαστικό κομμάτι της ταινίας: τον Σαλβαντόρ Νταλί

Στο ψυχιατρικό κέντρο που εργάζεται η Dr. Constance Peterson (Ingrid Bergman) καταφθάνει ο νέος και ελκυστικός Dr. Anthony Edwardes(Gregory Peck) προς αντικατάσταση του προηγούμενου διευθυντή. Στην πορεία όμως αποδεικνύεται ότι ο Dr. Edwardes δεν είναι αυτός που όλοι νόμιζαν...

Αγαπημένη σκηνή της ταινίας είναι το όνειρο- εφιάλτης του Γκρέκορι Πεκ. Εκεί που χάνεται στα σκηνικά που ο Σαλβαντόρ Νταλί έφτιαξε ειδικά για τον Άλφρεντ Χίσκοκ. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ σε ερμηνείες και περαιτέρω: πρόκεται για κάτι κλασσικό που η σκουριά του χρόνου μόνο αξία του προσδίδει...



------------------------------------------------------------------------------------------------------

Match Point(2005)
Σκηνοθεσία:
Woody Allen
ή αν έχεις τύχη διάβαινε

Δεν ήταν δυνατόν να αφήσω έξω από τη λίστα μου τον μηδενιστή, νευρωσικό και παρόλα αυτά αξιαγάπητο Γούντι. Αν και μπορώ να πω ότι οι ταινίες του είναι κατά βάση "ανδρικές", δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω τη μοναδικότητα και το ταλέντο.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις πιό πρόσφατες και πιό "ώριμες" του. Πραγματεύεται την ιστορία ενός αρριβιστή νέου, του Chris, που πάσει θυσία θέλει να αναρριχηθεί και να αφήσει πίσω του το μίζερο παρελθόν του. Ξεκινάει ως δάσκαλος του τέννις και καταλήγει παντρεμένος με την αδελφή ενός πλούσιου μαθητή και φίλου του, αφού πρώτα...καθαρίζει τα τυχόν "εμπόδια" στο διάβα του.

Ο Γούντι καταπιάνεται με το θέμα της τύχης, της μοίρας, του τυχαίου και της ηθικής. Σε σοκάρει με την κυνικότητά του, την έλλειψη πίστης του στο οτιδήποτε και προφανώς ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που με την τέχνη τους εξωραΐζουν τις δικές τους επιλογές, κατά κάποιο τρόπο. Δεν παύει όμως να είναι ένας κινηματογραφικός ζωγράφος, να σπρώχνει το μαχαίρι στο κόκκαλο και με την έστω και δυσαρέσκεια που σου προκαλεί να σε βάζει σε διαδιακασία πολλαπλών και αλυσιδωτών σκέψεων.

Και επειδή το καύσιμο για τον εγκέφαλο είναι, για μένα, ό,τι πιό απαραίτητο, τον παραδέχομαι και τον συγκαταλέγω στους αγαπημένους μου.

Όσο για την συγκεκριμένη ταινία, είναι η πλέον άρτιά του. Από την επιλογή των ηθοποιών, μέχρι τη μουσική επένδυση, τη φωτογραφία και την πλοκή, ένα μικρό αριστούργημα.


------------------------------------------------------------------------------------------------------

O μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (Sleepy Hollow-1999)
Σκηνοθεσία
Tim Burton
ή κάθε πλάσμα στον κόσμο του

Τελευταίος στη λίστα αλλά όχι στις προτιμήσεις μου, ο Τιμ Μπάρτον. Ο μελαγχολικός, σκοτεινός και όμως αισιόδοξος κατά μία έννοια παραμυθάς, με το παράδοξο κούρεμα και την ακόμα πιό παράξενη ψυχή. Αυτή που βγάζει στα μαύρα, αιμοβόρα πολλές φορές και ταυτόχρονα αγνόψυχα, κατά μία έννοια, δημιουργήματά του.

Η υπόθεση έχει εκτυλίσσεται στο 1799 όπου ο Ichabod Crane, ένας νέος ορθολογιστής αστυνομικός από τη Νέα Υόρκη, διορίζεται στο Sleepy Hollow προκειμένου να διαλευκάνει μια σειρά από ανεξήγητες δολοφονίες. Ξεκινώντας με τον συνήθη, λογικό του τρόπο καταλήγει ερωτευμένος και μπλεγμένος σε μεταφυσικές καταστάσεις που αναγκάζεται τελικά να δεχτεί ότι υπάρχουν...

Διάλεξα τη συγκεκριμένη ταινία α) γιατί είναι εποχής και λατρεύω τις ταινίες εποχής, β) γιατί παίζει ο πολύ αγαπημένος μου Johnny Depp, γ) γιατί συνδυάζει το παραμύθι, τον τρόμο και το ρομάντζο και δ) γιατί έχει ένα ξεχωριστό χιούμορ που κυριαρχεί σε όλα τα υπόλοιπα. Και επίσης, γιατί κατα τη γνώμη μου, δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε από μεγάλη μερίδα του κοινού που την αντιμετώπισε ως ένα θρίλερ και όχι ως ένα γνήσιο γοτθικό παραμύθι ιδιαίτερης ομορφιάς....






Aυτές λοιπόν ήταν μερικές από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες.

Η ανάρτηση μου πήρε γύρω στις τρεις ώρες και καλή τύχη σε όσους προσκαλέσω να γράψουν και δεχτούν.


Σειρά τώρα παίρνουν ο Ωρίων Δέλτα, ο Υοnderboi (@greg), o Μούτρος (που μας την έχει κάνει κοπάνα και δεν γράφει τελευταίως) ο Σπαστός Πεταλάκης, η Moody Γάτα, η Λιθοξόος και η Dreamy Cloud


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το καταυχαριστήθηκα!
Τόσο που θα το ξαναδιαβάσω και στο σπίτι.
Ξαναλέω : Μου αρέσει απίστευτα ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα.

Και επιτέλους βρήκα άλλο ένα άνθρωπο να με καταλάβει όσον αφορά τον D.L.!

Ο Αλμοδοβάρ μου ξέφυγε. Ίσως επειδή θέλω να ξεχάσω πως είμαι "γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!"

mermyblue είπε...

πολύ χαίρομαι που σας άρεσε
την πίστη μου έβγαλε όμως...συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να κάνεις περιλήψεις στο τι είδες και στο τι αισθάνθηκες

και ο Ντέιβιντ Λιντς και οι περισσότεροι σκηνοθέτες από αυτούς που διάλεξα ή σ' αρεσουν ή δεν σ' αρέσουν...δεν υπάρχει μέση οδός.

τα ίδια έχω ακούσει κ για τον Γούντι Άλεν και για τον Αλμοδοβάρ...

Dorothy είπε...

Εκτός από το Μαλχόλαντ ντράιβ, τις έχω δεί όλες και μου αρέσουν πολύ :) Το "Κουρδιστό πορτοκάλι" είναι η αγαπημένη μου ταινία και συμφωνώ, ο Κιούμπρικ είναι Μάγος!

Sinnerman είπε...

Σταθερή αξία η ανάλυση των πραγμάτων απο την mermyblue και η αποτύπωση τους στο "χαρτί". Αγαπημένες όλες όσες έχεις βάλει. Δεν εχω δει βεβαια τα ψηλα τακουνια και τον κυκλο των χαμενων ποιητων, μα τις βαζω και αυτες στις αγαπημενες :)
Είναι ευχάριστο να μην έχεις δει κλασσικές ταινίες, πάντα θα ξέρεις ότι ένα βαρετό απόγευμα, με την θέαση μια τετοιας ταινίας μπορεί να μετατραπεί σε κάτι εξωπραγματικό

Dreamy Cloud είπε...

Τον κύκλο των χαμένων ποιητών των είχα κι εγώ έτοιμο για τη λίστα μου!! Το match point και το αμελί επίσης τα έχω δέι και μ'άρεσαν πολύ. Τις άλλες μου δίνεις την ευκαιρία να τις μάθω!! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!! Τέτοια εκτενή παρουσίαση σαν τη δική σου πάντως δύσκολα θα κάνω. Ακόμα κι όσες δεν έχω δει κατάφερες να μου τις περάσεις και να με κάνεις να θέλω να τις δω. Φιλάκια!!

mermyblue είπε...

@ dorothy, πραγματικά το κουρδιστό πορτοκάλι είναι αξεπέραστο...
αλλά ο Lynch κ εσύ δεν τα πάτε και τόσο καλά ε; :)

@Ωρίων, περιμένουμε κ τις δικές σου και όσες δεν έχεις δει το στήνουμε το διήμερο κινηματογράφου με φόντο τις γλάστρες!

@Dreamy, δεν χρειάζεται να κάνεις εκτενή παρουσίαση. νομίζω ότι πιό σημαντικό είναι να εκφράσεις τα συναισθήματα που σου προκάλεσαν :)
καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Πάντως αυτό το παιχνίδι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναδούμε τώρα στις διακοπές του Πάσχα ίσως, κάποιες ταινίες που έχουμε να δούμε καιρό και που τις έχουμε αγαπήσει τόσο που τις ξαναβλέπουμε άνετα άλλες 150 φορές.
:-)
Μου άρεσε τόσο πολύ που διάβασα με τι μάτι είδαν και άλλοι άνθρωποι τις ίδιες ταινίες που έχω δει.

mermyblue είπε...

ναι σε σχέση με άλλα παιχνίδια στα blogs ήταν πολύ καλύτερο.
σίγουρα θα ξαναδώ κάποιες από τις ταινίες που γράφω και οπωσδήποτε κάποιες από αυτές που πρότειναν άλλοι και δεν έχω δει!