Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Sisters Of Mercy (ή Πώς Να Καταδικάσετε Μια Συναυλία)



Ο λόγος που αποφάσισα να πάω στους Sisters Of Mercy το προηγούμενο Σάββατο δεν ήταν επειδή ήμουν φανατική, ούτε επειδή γνώριζα κάθε τραγούδι τους μέχρι την τελευταία στροφή. Παρακινήθηκα από τη Βίβλο της Γοτθικής Κουλτούρας, που έχει εκτενή αναφορά σ΄αυτούς, τον Α. που ήδη είχε αγοράσει το εισιτήριο του, την προτίμησή μου σε σκοτεινότερα ακούσματα και την Ιστορία.

Γιατί οι Sisters Of Mercy είναι μια ιστορική μπάντα. Και ως τέτοια, θέλησα να της δώσω την ευκαιρία να με βάλει για μερικές στιγμές στο μουσικό της σύμπαν, έστω και αν το λουλούδι της άνθισε πριν δύο δεκαετίες περίπου.


Η αυλαία άνοιξε γύρω στις 9.30 το βράδυ και τρεις σκοτεινές και στυλιζαρισμένες φιγούρες βγήκαν στη σκηνή μέσα από πυκνό καπνό και μπλε φώτα. Είχαμε πάρει θέση μπροστά μπροστά, καθόσον ήταν άνετα (σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις που διάβασα στο διαδίκτυο πρέπει να ήμασταν γύρω στους 2000) και ήμασταν υποψιασμένοι, για να μην πω πεπεισμένοι, για την ηχητική ανεπάρκεια του χώρου. Ήδη από τα διαφημιστικά σποτ πριν την έναρξη, δεν ακούγαμε καθαρά από την αντήχηση ... Και αν αυτό είναι πολύ βασικό για κάθε συγκρότημα, πόσο μάλλον για ένα συγκρότημα που ανήκει στον ηλεκτρονικό χώρο, που στερείται της ηχητικής επένδυσης των πολλαπλών μουσικών οργάνων και οριοθετείται από φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα μπάσο και beat box, έστω και εξελιγμένο.

Προσπάθησα πάντως να είμαι αντικειμενικός παρατηρητής, κάτι που δεν ήταν δύσκολο αφού δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Και ως προς το κομμάτι της παρουσίας των Sisters of Mercy μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένη. Ανάμεσα στους καπνούς και τα φωτορυθμικά, που με γύρισαν πραγματικά στη δεκαετία του ΄80, είδα μια μπάντα ( ή έστω, ότι έχει απομείνει από αυτή) που προσπαθούσε με ειλικρίνεια να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, να πάρει το κοινό μαζί της χωρίς όμως ουσιαστικά να καταφέρει να το απογειώσει στα πρώτα τρία τραγούδια. Γύρω μου χλιαρές αντιδράσεις, αλλά διαφαινόταν ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει στα επόμενα κομμάτια.


Όμως δεν άλλαξε... Γιατί οι απαράδεκτες συνθήκες ήταν η ταφόπλακα της συναυλίας: Ανύπαρκτος εξαερισμός...Σχεδόν δεν έβλεπες στα τρία μέτρα. Ένοιωσα σαν πρωταγωνιστής στην Ομίχλη του Stephen King. Ακόμη και πριν την αρχή δεν ήταν δύσκολο να οσμιστείς την διάχυτη τσιγαρίλα και να ελπίσεις (φρούδα) ότι θα λειτουργήσει ένας κάποιος κλιματισμός. Όμως ζούμε στην Ελλάδα και οι συναυλίες γίνονται συχνά όπου τύχει, όπου βολέψει, όπου συμφέρει. Έτσι γύρω στα μισά του live, το κτίριο 56 του Ελληνικού Κόσμου (που είναι χτισμένο από πολυτελή ελενίτ), άρχισε να φέρνει από κοτέτσι σε θάλαμο αερίων. Με δυσκολία ανέπνεα και κάπου εκεί άρχισα να οπισθοχωρώ προς την πίσω είσοδο,στην μοναδική πόρτα που ήταν ανοιχτή!!!

Πίσω, όπως ήταν φυσικό, από τα ανεπαρκή ή ακατάλληλα, τέλος πάντων, ηχεία δεν έφτανε καν η φωνή του τραγουδιστή. Ακουγόταν κάτι σαν βόμβος και ο ρυθμός του beat box. Με πολύ δυσκολία αναγνώρισα το τελευταίο κομμάτι του ancore, το περίφημο Temple Of Love και πραγματικά ζήλεψα τον μόνο κατάλληλα εξοπλισμένο περιφερόμενο "θεατή": το παλικάρι που μοίραζε φυλλάδια για την προσεχή εμφάνιση των Future Sound Of London και, που, κατά την απεικόνιση του συγκροτήματος αυτού, έφερε αντιασφυξιογόνα μάσκα!

Ένοιωσα σχεδόν ανακούφιση όταν η μπάντα υποκλίθηκε ευγενικά, χαιρέτησε και αποχώρησε. Όρμηξα έξω να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα. Τα ρούχα μου μύριζαν αφόρητα και χρειαζόμουν κλίβανο,όχι απλό μπάνιο για να ξεμυρίσω και εγώ...Κουνούσα το κεφάλι γεμάτη αποδοκιμασία για τους διοργανωτές, που ήξεραν να κοστολογήσουν το εισιτήριο στα 40 ευρώ, αλλά δεν σεβάστηκαν ούτε το θεατή ούτε το συγκρότημα ούτε και την Ιστορία.

Που θα έχει να πει ότι μια πολύ καλή μπάντα έπαιξε σε ένα απαράδεκτο μέρος και γι αυτό απέτυχε, παρ' όλες τις καλές προθέσεις.






Εδώ
το πολύ καλό άρθρο του postwave.gr



5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητό μου,
δυστυχώς το λάθος ήταν όλο δικό μου. Έπρεπε να σε προειδοποιήσω και να μην πας σε αυτή τη συναυλία, αλλά από την άλλη καλό σου έκανε που το είδες από ιστορικής άποψης όπως είπες κι εσύ.
Εγώ δεν πήγα. Και δεν πήγα γιατί είχα ορκιστεί πως αυτή τη μπάντα δεν θα την ξαναδώ live και θα την κρατήσω μέσα μου όπως ήταν πριν δύο δεκαετίες.

Οι Sisters δεν είναι για μεγάλους χώρους. Τις καλύτερες συναυλίες που έχουν κάνει, τις έχουν κάνει σε μικρά καταγώγια.

Το beat box δεν είναι beat box αλλά drum machine ονόματι Dr. Avalanche και είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο των Sisters που έχει παραμείνει ανέπαφο με την πάροδο των ετών.

Λυπάμαι που πέταξες τα χρήματά σου, προσπάθησε να σκεφτείς πως θα μπορούσαν να είναι παλιά, όταν ακόμα ο Wayne Hussey και ο Adams ήταν ακόμα στην μπάντα. (βλ. First and Last άλμπουμ)...

Φιλάκια πολλά

mermyblue είπε...

καλημέρα!
δεν μετάνοιωσα που πήγα στους Σίστερς για την μπάντα καθαυτήν!
Σε καμία περίπτωση. Μην ανησυχείς, μου τα είχαν πει, αλλά είπα να τους δω, όπως έγραψα, για την ιστορία.

Αυτό που μετάνοιωσα ήταν που έδωσα χρήματα στους συγκεκριμένους διοργανωτές! Οι καλλιτέχνες έβγαλαν το ποσοστό τους τίμια, οι διοργανωτές ήταν σαν να μου το "έκλεψαν" (και το έχουν ξανακάνει σε διάφορες συναυλίες...μην αρχίσω να τις αναφέρω κ αυτές τώρα...)

Συμφωνώ μαζί σου, ο ήχος δεν ήταν για μεγάλους χώρους, πόσο μάλλον για ακατάλληλους σαν αυτόν που ήμασταν.

Μετά από αυτό, εκτίμησα τις συναυλίες στο Gagarin και στο Αν.
Πραγματικά!

άντε, πάω να γράψω τώρα για τις ταινίες γιατί είναι κατεβατά ολόκληρα :) :*

Ανώνυμος είπε...

Διοργανωτές; Τι είναι αυτό;
:-p

Prince Of The City είπε...

Eυτυχως που ημουν αφραγκος και δε πηγα δηλαδη!

Πες και τπτ για τη τιμη ρεσυ...

mermyblue είπε...

καλησπέρα x gote angel χρόνια πολλά!

ναι, δεν έχασες τίποτα που δεν την είδες αυτήν την συναυλία...δυστυχώς
τελικά έχω καταλήξει:καλύτερα λιγότερο διάσημα συγκροτήματα σε μικρότερους χώρους παρά αυτό....

αναφέρω κάπου κ για την τιμή, προς το τέλος...είναι αγιογδύτες οι διοργανωτές, τα ξερουμε αυτά...απαράδεκτοι!