Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Θόδωρας

Νύχτα γιορτής για την ομάδα της Αθήνας χθες.
Ώρα 12, πλατεία Ομονοίας και ο δρόμος είναι Πράσινος. Σημαίες, κασκόλ, υβριστικά και μη συνθήματα, μπύρες, χορός του πλήθους. Φανέλες Πράσινων, ανεξαρτήτως αθλήματος. Βεγγαλικά και κρότοι. Χαμογελαστά πρόσωπα. Κόρνες. Τραγούδια. Ακροβατικά σε περίπτερα, κιόσκια και τηλεφωνικούς θαλάμους.






Και ξαφνικά μέσα στο πλήθος, να και ο Θόδωρας ο πυροσβέστης.




Τρέχει προς την Ομόνοια.Δεν δίνει σχεδόν καμία σημασία στους Ανθρώπους που του γελάνε, τον φωνάζουν, του μιλάνε. Έχει μια αποστολή, τέλος πάντων! "Μην με ενοχλείτε, έχω δουλειά!" φαίνεται να λέει ευγενικά, όταν προσπαθώ να τον χαϊδέψω και γνωριστούμε. Στο λουρί του γράφει ότι είναι κάτοικος Εξαρχείων. Στειρωμένος και εμβολιασμένος. Και ένα κινητό και πού να απευθυνθούμε αν δεν τα βγάλει πέρα με την πυρόσβεση.

Ο Θόδωρας όμως είναι έμπειρος.
Κατέβηκε από τα Εξάρχεια για να ελέγξει την κατάσταση. Άκουσε τις πρώτες εκρήξεις, τέντωσε μισοπεσμένα του αυτιά, σηκώθηκε από το μέρος που λούφαζε και οσμίστηκε βεγγαλικό. Ίσα που πρόλαβε να στρώσει την κανελί γούνα του. "Τι συμβαίνει πάλι; Θα ξεφύγουν τα πράγματα; Και αν πάρουν έκταση όπως τον Δεκέμβριο;" Μια υποψία φόβου πήγε προς στιγμή να τον γυρίσει στο καταφύγιό του. Και μια αντρίκια φωνή του είπε ότι πρέπει να δει τουλάχιστον τι γίνεται. Στο κάτω κάτω εκείνα τα βράδια του Δεκέμβρη δεν είχε κόρνες και αυτοκίνητα, πράσινους και χαρούμενους ανθρώπους.Και τα μάτια του έτρεχαν διαρκώς από το άθλιο φάρμακο που είχε ποτιστεί η ατμόσφαιρα.



Άρχισε να κατεβαίνει σφαίρα την Πανεπιστημίου ανάμεσα σε πράσινες σημαίες, μαρσαρίσματα μηχανών και τραγούδια. Ναι, ήταν σίγουρος τώρα, δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Θα μπορούσε να διασκεδάσει κάνοντας τη δουλειά του. Γύρω του τα δίποδα γελάνε. Φωνάζουν. Χοροπηδάνε σαν σκυλίτσες. Τι παράξενο... Συνήθως οι άνθρωποι δεν κάνουν έτσι. Ιδίως νύχτα. Ιδίως στην Αθήνα.



Συνωστίζεται μέσα στο πλήθος. Η μυρωδιά του δεν τον γελάει. Είναι στο σωστό μέρος. "Ωπ, να το και το δυναμιτάκι! Να το πατήσω! Να του γαβγίσω! Δεν θα πειράξει κανένα άνθρωπο ή φίλο μου!" Γαβγίζει παιχνιδάρικα κι αγριεμένα στις σπίθες και ενθουσιάζεται με όσα μόλις έσβησαν. Προσπαθεί να χάψει τις φλόγες και τον σκούρο καπνό. Είναι περήφανος, είναι ελεύθερος, είναι χαρούμενος.

Και τότε τον βλέπει: ο κύριος από το ακριβό ξεσκέπαστο αυτοκίνητο...έχει μέσα μια ξανθιά κυρία που έχει σκεπάσει το πρόσωπο με ένα κασκόλ να μην εισπνέει τη μόλυνση που σπέρνει ο κύριος...και ένα μικρότερο κύριο δίπλα του με ροζ μπλούζα με σηκωμένους γιακάδες...και πετούν διαρκώς μα διαρκώς δυναμιτάκια. Τον βλέπουν και εκείνοι. Και πληθαίνουν την ποσότητα. Βγάζουν και άλλα από το πορτ μπαγκάζ και ρίχνουν, ρίχνουν, ρίχνουν σαν να είναι πόλεμος. Δεν γελάνε. Δεν χορεύουν. Δεν γλεντάνε. Δίπλα στο ακριβό τους αμάξι προσπαθούν να ρίχνουν και να ρίχνουν και να ρίχνουν.



Ο Θόδωρας γαβγίζει και σβήνει, γαβγίζει και σβήνει. Τα αυτιά του ανεμίζουν καθώς χοροπηδάει πάνω στις σπίθες. Πολλοί σταματούν να χορεύουν και προσπαθούν να τον απομακρύνουν από εκεί. "Έλα εδώ βρε χαζέ, θα πάθεις καρδιακό!" του λέει ένας νεαρός και ο Θόδωρας τον κοιτάει με απαξίωση. Συνεχίζει να πατάει δυναμιτάκια και να χορεύει κι αυτός. Θα τα φάει όλα στο τέλος και θα τους δείξει αυτών όλων που τον αμφισβητούν!

Του κυρίου με το ξεσκέπαστο αμάξι του τελειώνει το δεύτερο κουτί. Έχει γυρίσει η μισή Πανεπιστημίου και τον κοιτάζει. Σπεύδει να βγάλει άλλο.Σαν επαγγελματίας. Χωρίς ίχνος διασκέδασης. Αδιάφορα. Ο Θόδωρας κοντοστέκεται. Εκείνος του ρίχνει πέντε,έξι μαζί. Παρακολουθώντας από μακρυά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να τον βάλω να τα φάει. Και να καπνίσει σαν βεγγαλικό από όλες τις διαθέσιμες τρύπες του.

Και τότε ο Θόδωρας του ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα. Και κάνει στροφή.
"Όχι φίλε μου" σαν να λέει "εγώ είμαι επαγγελματίας. Δεν θα με έχεις εμένα για να κάνεις πλάκα. Να βάλεις τη λουλούκα του καναπέ σου να κάνει τον Αναστενάρη".

Χαμογελάω.

Με ένα τελευταίο περιπαικτικό γάβγισμα οπισθοχωρεί. Χαιρετάει το ξανθό γκομενάκι με το πράσινο κασκόλ και τη γυαλιστερή αλυσίδα που μοιάζει τρομαγμένο από τα βεγγαλικά,



ρίχνει μια ματιά στον κύριό της και αρχίζει να επιστρέφει Σπίτι.



Θα έχει να πει πολλά στα Παιδιά.
Και ίσως την επόμενη φορά να τους πείσει να έρθουν και αυτοί. Να δουν πώς κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι χαρούμενοι, μεθυσμένοι ή βαριούνται την ζωή τους.
Και ίσως αυτή τη φορά να του δώσουν εκείνο το παράσημο του πυροσβεστικού σώματος που έχει βάλει στο μάτι...και την ειδική στολή.

Μέχρι το επόμενο κύπελο ή την επόμενη βαβούρα,
καληνύχτα Θόδωρα.
Θα έρθω να σε ψάξω στην Πλατεία Εξαρχείων.

9 σχόλια:

λι8οξόος είπε...

βρε τον θόδωρα τον "παίκτη"!
εύγε!

mermyblue είπε...

ναι, ήταν της "άμεσης δράσης" :)

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη μούρη ο Θόδωρας!
Για τον κύριο με τα δυναμιτάκια τι να πω τώρα πρωί-πρωί και δεν έχω πιεί ακόμα και καφέ;

mermyblue είπε...

καλύτερα που δεν τον είδες κιόλας, αυτό να πεις
καλημέρα :)

Σοφία είπε...

Τα αυτοκόλλητα που λένε "είμαι γάιδαρος" δεν κάνουν για αυτές τις περιπτώσεις;;;

mermyblue είπε...

να σου πω, δεν το σκέφτηκα Σοφία...

Θα προμηθευτώ καμιά πεντακοσαριά και να αρχίσω να κολλάω. Θα κάνω απόσβεση σύντομα!

Dreamy Cloud είπε...

Έξυπνος πάντως ο Θόδωρας, τι άλλο θα ήταν βέβαια! Καλά έκανε και τον παράτησε τον γελίο. Και τι γλυκιά φατσούλα.. Φιλάκια!!

Dorothy είπε...

Μορφή ο Θόδωρας! Οσο για τον "κύριο" με τα δυναμιτάκια, δυστυχώς είναι γνωστό ότι η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια.

mermyblue είπε...

@dreamy, πραγματικά μου έκανε εντύπωση που τον παράτησε! μέχρι κ ο σκύλος κατάλαβε ότι ο τύπος έκανε επίδειξη!!!
τα κουνέλια θεριέβουν? :D

@dorothy
δεν ήταν ακριβώς βλάκας, ήταν ο "πολύς" τύπος...σιγά μην υπολόγιζε ένα αδέσποτο!