Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Το Κουτί Της Πανδώρας



Το δωμάτιο έχει μείνει ακατοίκητο μήνες τώρα.

Το πάτωμα έχει ξηλωθεί και στη γύμνια του φυτρώνουν βρύα κίτρινης σκόνης.
Οι τοίχοι σε αποτυχημένο πράσινο περιμένουν να ξαναβαφούν σε αφαιρετικότερη απόχρωση.

Το διπλό κρεβάτι καλυμμένο με μια κουβέρτα δύο όψεων, ένα λουλούδι μεγάλο, σαν αυτό από το μαγαζάκι του τρόμου σε δύο πιθανές χρωματικές εκδοχές ζητάει να σε γευτεί μόνο σαν επιβάτη του ονείρου και να σε ξαναφέρει πίσω το πρωί. Πεινάει, θαρρώ.

Το πλαστικό φωτιστικό, κι αυτό σαν λουλούδι με λερωμένα πέταλα από τη σκόνη του δρόμου, εξακολουθεί να φωτίζει γενναία το πράσινο των τοίχων.

Αφουγκράζομαι.

Ένα Φάντασμα πλανιέται στο Δωμάτιο. Μα είναι φάντασμα Αποκατάστασης των Πραγμάτων και περιορίζεται σε οργανωτικές απαιτήσεις. Δεν κάνει "μπου" και δεν ασχολείται με μεταφυσικά παιχνίδια. Και συνηθίζει να κρύβεται βαριεστημένα στις εντοιχισμένες ντουλάπες μαζί με τα ρούχα που πάνε και έρχονται στα άλλα δωμάτια και να περιμένει την ώρα που θα αποκαταστήσει την Τάξη για να γυρίσει ειρηνικά στον κόσμο των συναδέλφων για διακοπές.

Μέχρι τότε, συγκατοικεί στην δεξιά ντουλάπα με το Κουτί της Πανδώρας.

Σκούρο καφέ, μεταλλικό, μεγάλο.
Ούτε και ξέρω πώς βρέθηκε σπίτι. Ούτε και ξέρω σε ποιόν ανήκε. Ούτε και θυμάμαι πότε το μετέφερα από την αποθήκη. Ξέρω ότι έχει ιδανική θέση για Λουκέτο. Και είναι βαρύ.
Και το Λουκέτο έχει απάνω ένα μαύρο χελιδόνι, με το ίδιο σχέδιο είναι στα Κλειδιά, που συχνά-πυκνά χάνονται και πηγαινοέρχονται τα τάματα στον Άγιο Φανούριο για την ανακάλυψή τους. (Κάποια στιγμή ο Άγιος, ευτυχώς, βαριέται και μου τα αποκαλύπτει σε ανύποπτες στιγμές, ενδεχομένως μετά και από συνεννόηση με το Μεγάλο Αφεντικό).

Το Κουτί κάνει έναν στοιχειωμένο ήχο όταν το ανοίγω. Σαν άρθρωση με συσσωρευμένα άλατα, αγκομαχάει όταν το βαρύ του καπάκι σηκώνεται. Προειδοποιεί για όσα θα ξαναβγούν στην επιφάνεια.

Κάθε φορά λαμβάνω υπόψη την προειδοποίηση.

Σαν χαίνουσα πληγή το Παρελθόν ζητάει το μερίδιο του στο Είναι. Εικόνες από ανθρώπους που χάθηκαν στα σταυροδρόμια, σαν ριπές γυρίζουν για να επιβεβαιώσουν ότι το Υποσυνείδητο είναι Κέντρο Συλλογής Απορριμάτων, Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων και Ωρολογιακή Βόμβα αν το πολυσκαλίσεις.

Αλλά έχει Εκείνο το άρωμα. Της καλοκαιρινής νύχτας που τα λουλούδια σκαρφαλώνουν στο μπαλκόνι και το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς σε αυτήν την ξεχωριστή, ανίερη Αγκαλιά που σου υπόσχεται κάτι που από χέρι δεν μπορεί να δώσει.

Και πέφτεις πρόθυμα και με γνώση στην παγίδα της.

Είναι εκεί το Κορίτσι με τα μακρυά, σγουρά μαλλιά, τα σκισμένα τζιν και τα μπλουζάκια των 1000 δραχμών που μεταποιούσε τις νύχτες ακούγοντας Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και εκείνο το παιδί που η Λαχτάρα το έκανε να σκοντάφτει οδυνηρά σε πράγματα ανεξήγητα. Και εκείνη η Μαύρη Σκιά που οδηγούσε κατευθείαν στο βυθό και το φως φάνταζε τόσο μακρινό Η Μικρή Αυταρχική Μπαλαρίνα που στήνεται για τη φωτογράφιση της γενικής πρόβας.Και η άχαρη έφηβη με τα φορτωμένα λέξεις ποιήματα.

Και όλες οι καρδιές που έσπασαν και δεν τις πετάς γιατί πίστευες ότι είναι Μία.Χαρτάκια και γράμματα με χιλιάδες γλυκόλογα. Υποκοριστικά. Ζωάκια. Λούτρινα όνειρα. Όρκοι. Υποσχέσεις. Μεγάλες κουβέντες. Σκισμένες σελίδες. Λόγια πόνου, λόγια κατακερματισμένων παθών, λόγια ονείρων που αδηφάγα ξεπετάγονται σαν την Μέδουσα και πετρώνουν όσους δεν μπόρεσαν να τα πραγματοποιήσουν.

Και Πρόσωπα με χαρακτηριστικά τους ξέχωρα το καθένα από το Σύνολο. Λες και και η απόσταση από αυτά αποσυνθέτει επιλεκτικά τη μαγεία που είχαν και αφήνει τη δύναμη μόνο να τα περιγράψεις, όχι να τα αποδώσεις.Προσπαθώ να ανακαλέσω το Άγγιγμα, την Αίσθηση, τον Ήχο του Γέλιου, της Φωνής. Τα αρώματά τους. Την αίσθηση. Αλλά έχει μείνει μόνο η Αναπαράσταση των συναισθημάτων, σαν μοναχική αντήχηση που επιστρέφει πίσω από το βάθος της χαράδρας.

Βαθιά εισπνοή.
Τι να έχουν απογίνει αυτά τα Φαντάσματα, που δεν είναι Αποκατάστασης αλλά βαδίζουν παράλληλα σε ένα άλλο Σύμπαν έχοντας μέσα τους το ενεργειακό μου αποτύπωμα; Με συνθέτουν ολόκληρη στο μυαλό τους ή έχω κι εγώ γίνει σκέτα μάτια, μύτη, στόμα, ύψος, μαλλιά;

Και φυσικά είναι και ο Χρόνος. Αυτός που η ανεκτή σου όψη δεν σε αφήνει να συνειδητοποιήσεις. Είναι εκεί. Βαρύς δυο φορές το βάρος του Κουτιού, με ώση πυρηνική, σπάει τους Καθρέφτες και σε πετάει μακρυά στο Παρόν. Η ερώτηση "Πού Είσαι Τώρα" πλανιέται στον αέρα και απειλεί να ανατινάξει συθέμελα το Σπίτι.


Δύο σελίδες, δύο γραμμές... Ξαφνική υγρασία.
Όλα αυτά τα τακτικά συγγραμμένα και αριθμημένα τετράδια, τα σημειώματα, οι κάρτες, οι φωτογραφίες, τόνοι φορτίου σε ανηφορικό δρόμο.

Ώρα αρκετή μπροστά στο Κλειστό Δωμάτιο...



Το καπάκι του Κουτιού τρίζει "καληνύχτα" και τρέχω να κοιταχτώ στον Καθρέφτη.



Ανακουφίζομαι.






9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται αγαπημένη Mermy Blue, πως έκανες ένα ωραίο ταξίδι και ας φαίνεται λίγο στενάχωρο, στης ζωής σου τις γραμμές και τα στίγματα... Είναι ωραίο να το τολμάς και να το δέχεσαι... Καλημέρα και καλό ΣΚ!

Ανώνυμος είπε...

Κατά ένα περίεργο τρόπο, κάπου μέσα μου ήξερα πως κρατάς όλη τη ζωή σου μέσα σε ένα κουτί. Είναι ωραίο να κοιτάς που και που πίσω. Σε κάνει να θυμάσαι γιατί έγινες αυτό που έγινες. Πανέμορφο κείμενο μικρή αυταρχική μπαλαρίνα. Το χάρηκα όσο δεν παίρνει.

IZA είπε...

`Εχω κι εγώ ένα τέτοιο κουτί. `Ολη μου η ζωή καταχωνιασμένη σε κιτρινισμένες φωτογραφίες και χαρτάκια. Στίχοι και ζωγραφιές που στοίχειωσαν κομμάτια από το είναι μου. Παλιά τα έβγαζα κάποια βράδια που ήμουν μόνη και ταξίδευα στο παρελθόν με τα φαντάσματά μου. Τα τελευταία χρόνια βρήκαν τη θέση που τους ταιρίάζει. Στο σκοτεινό πατάρι και στα βάθη- βάθη της ψυχής μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Mermy Blue, υπέροχο το κειμενό σου! Αν και 'αυτοβιογραφικό' αγγίζει και τους άλλους που διαθέτουν ακατοίκητα δωμάτια με κλειστά κουτιά...

Dreamy Cloud είπε...

Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να κοιτάς τη ζωή σου και όσα σε φέραν μέχρι εδώ μέσα απο ένα κουτί. Όλοι μας έχουμε ένα φανταστικό ή οχι. Υπέροχο κείμενο.. Φιλάκια πολλά!!

mermyblue είπε...

@ spastos petalakis
πραγματικά, το να δεχτείς το παρελθόν είναι πολύ δύσκολο.
Αλλά αν δεν το κάνεις δεν έχεις παρόν και δεν έχεις κ μέλλον, μη σου πω...


@Μπινέλ,είναι παράξενη η "οικειότητα" που δημιουργούν τελικά τα blogs. Κι εγώ μερικές φορές νοιώθω ότι καταλαβαίνω πολλά γι΄αυτούς που διαβάζω, ίσως κ περισσότερα απ' ότι αν τους ήξερα καιρό.
Και, ναι, συμφωνώ. Καλό είναι να κοιτάς πού και πού πίσω

@ΙΖΑ
κάπως έτσι καταλήγουν τα "παλιά": στο βαθύ συρτάρι του υποσυνείδητου.
Και γυρίζουν σαν όνειρα, σαν ντε ζα βου, σαν οτιδήποτε παράδοξο. Και κυρίως σαν μοτίβο...αυτό που επιχειρούμε να ξεπεράσουμε ;)

@ Τσαλαπετεινέ
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
καλώς ήλθες και από τα μέρη μου και ελπίζω η θαλασσινή αύρα του μπλογκ να δροσίζει ενίοτε τα φτερά σου :)

@Dreamy
δεν ξέρω αν όντως τα όσα ζουμε κατά τη διαδρομή μας στην παρούσα ζωή είναι δυνατόν να κλειστούν σε κουτιά. Το σίγουρο είναι ότι όσο όμορφο είναι να κοιτάς το δρόμο που άνοιξες άλλο τόσο δύσκολο είναι να αντικρύζεις το πώς τον χάραξες


@σε όλους τους παραπάνω κ όχι μόνο:
Καλημέρα και καλή εβδομάδα :)

seniorita είπε...

τα συναισθήματα δε μπορούν να κλειστούν μέσα σ'ένα κουτί αλλά ένα κουτί μπορεί να τα ξυπνήσει ανά πάσα στιγμή..μικρά κουτάκια στην καρδιά μας οι στιγμές που ζήσαμε και με ετικέτες...οι όμορφες,οι άσχημες,οι αδιάφορες,οι ήρεμες,οι περιπετειώδεις..

ολα θα πανε καλα... είπε...

ανατριχιαστικές τέτοιες νύχτες,με κουτιά που πολλές φορές διστάζεις ν ανοίξεις.

mermyblue είπε...

@Seniorita
έτσι είναι. Και αυτά τα κουτιά είναι επικίνδυνα όπως λέει και η Όλα θα πάνε καλά...γιατί αναμοχλεύουν πολλά μέσα σου

@ Όλα θα πάνε καλά
είχε κάτι από θρίλερ όλο αυτό, πράγματι...αλλά τουλάχιστον το μόνιμο φαντασμα είναι άκακο ;)