Ψάχνοντας Λύση

Ο Ιούνιος αποχαιρετάει την πόλη σε ένα μπαλόνι με Ήλιον.
Ξέφυγε από ένα απρόσεχτο χέρι και ανεβαίνει όλο ψηλότερα.

Με φόβο μη σκάσει σε κάποια ανήλεη γωνιά των γκρίζων, τσιμεντένιων κουτιών ή σκαλώσει ηλεκτρικά σε κάποιο σύρμα της ΔΕΗ, αφήνει στην χρωματιστή ουρά του τις ιστορίες που βλέπει εκεί κάτω:
κάποιος τρυπιέται στην Πλατεία Θεάτρου με μια σύριγγα στο λαιμό, κάποιοι εφορμούν σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο και σπάνε τα τζάμια για να αρπάξουν ότι μπορέσουν, άνθρωποι χωρίς βάρος-σκιές σχεδόν σωριάζονται σαν μεθυσμένοι στα πεζοδρόμια στο Ιστορικό Κέντρο περιμένοντας βοήθεια που δεν έρχεται, κάποιοι επιταχύνουν περνώντας από την Αθηνάς χαμηλά με φόβο για αυτούς τους ανθρώπους από την Άλλη Χώρα-δεν ξέρουν από πού , αλλά ξέρουν ότι τους φοβούνται. Μια ανήλικη κοπέλα εκδίδεται για λίγα χρήματα και ένα "καλύτερο αύριο" εκεί στην Ευριπίδου, παρέα με άλλες συμπατριώτισσές της, χωρίς καν να έχει χρόνο να σκεφτεί αν αυτό είναι το "Ελληνικό Θαύμα" που της έταξαν. Στο μόνο θαύμα που μπορεί να πιστέψει είναι στο ότι θα ξημερώσει και αύριο. Κάποια πόδια παραπατούν στα σπασμένα πεζοδρόμια της Σωκράτους και τρέχουν να αποφύγουν πάσει θυσία τη Ζήνωνος έχοντας στο μυαλό το τραγούδι του Αλκίνοου "Είπα να χαθώ το τέλος μου να βάλω-Λίγο ακόμα επάνω τρέλα μου σε φτάνω".
Λίγο παραπάνω,όμως, μόλις ένα χιλιόμετρο ή λιγότερο, ξεροψημένοι, ανύποπτοι τουρίστες χαζεύουν τις πολυτελείς βιτρίνες του Αttica, τους καλοντυμένους Αθηναίους που απολαμβάνουν καφέ στο ανακαινισμένο Zonar's, κρατούν στα χέρια χάρτες-οδηγούς και σχεδιάζουν τι αξιοθέατα θα δουν σήμερα. Άραγε να είναι από αυτούς που το Προξενείο τους τους επισήμανε να μην περπατήσουν στο Ιστορικό Τρίγωνο;

Ο άνεμος γυρίζει το μπαλόνι εκεί σχεδόν απ' όπου ξεκίνησε.
Η Πλατεία Κοτζιά σήμερα έχει χάσει κάτι από το γκρίζο της. Δεν δεσπόζει μόνο το αστραφτερό Δημαρχείο στην μαγική εικόνα. Πορτοκαλί, Κίτρινο, Ροζ, Γαλάζιο, κορδέλες και χαμόγελα που αντιφέγγουν μέχρι ψηλά στον ουρανό συναγωνίζονται την αταίριαστη χλιδή και την ξεπερνούν. Κόσμος έχει μαζευτεί να ζητήσει λύση, χρώμα, βοήθεια για όλα αυτά που συνθέτουν τη θλίψη, το αδιέξοδο, την απόγνωση, την καθημερινή υποβάθμιση. Κόσμος που περιμένει να δει το Δήμαρχο. Περαστικοί κοιτάζουν απορημένοι και παίρνουν ένα μπαλόνι "α, τι λέει επάνω;" ακούγεται μια κυρία "ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΔΗΜΑΡΧΟ;".
Δήμαρχος δεν φαίνεται. Η ανθρώπινη αλυσίδα με κορδέλες και κέφι έχει κυκλώσει το κτίριο περιμένοντας, δίνοντας το στίγμα της, το παρόν της, υποσχόμενη Συνέχεια, ακόμα και αν δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Το σίγουρο είναι ότι αφού κατάλαβε ότι το ψάχνει έκανε τη σημαντική αρχή για να βρει τρόπους να το βρει...

Κι άλλα μπαλόνια έρχονται να συναντήσουν το μοναχικό. Αλαφιασμένα περιστέρια πετούν δίπλα τους καθώς ανεβαίνουν δυναμικά στον Αττικό Ουρανό και ενώνονται με τον αρχικό ταξιδιώτη.

Μαζί με τα μπαλόνια ταξιδεύουν και ελπίδες μας για μια καλύτερη πόλη.
Και η σκέψη ότι μαζί μπορούμε να προσπαθήσουμε να βρεθεί μια λύση. Αρκεί να είμαστε Παρόντες και να αγωνιζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε.
(Ακόμη και διακοσμώντας το Δημαρχείο σαν έτοιμο για παιδικό πάρτυ!)



Υ.Γ.1 Οι φωτογραφίες είναι όλες του Τσαλαπετεινού
Υ.Γ.2 Περισσότερες Πληροφορίες για την ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ εδώ