Τροπικό Κλίμα

Το κλίμα της Αθήνας έχει γίνει τροπικό.
Μ' αρέσει να σερφάρω στις γεμάτες λακούβες. Η γκρίζα λάσπη πάει με τα ρούχα που φοράω. Κι όταν καθαρίζω έπειτα τα πόδια μου με επιμέλεια, με ένα τυχαίο χαρτομάντιλο που βγάζω σαν τον ταχυδακτυλουργό από την τσάντα και με τόση,δήθεν, ενόχληση, πόσο κομψή πρέπει να δείχνω... Σαν τα κορίτσια του μεσοπολέμου που ίσιωναν διακριτικά τη ραφή από τις νάυλον κάλτσες τους και κλεφτοκοίταζαν το κοκκινάδι στα χείλη στο πολύτιμο καθρεφτάκι τους.


Στην Αττική Οδό σήμερα είχε σχεδόν σηκωθεί υγρή ομίχλη.
Υπήρχαν σημεία τόσο θολά που θαρρείς και είχες σκίσει το παραπέτασμα της πραγματικότητας και είχες περάσει σε μιά άλλη διάσταση. Γκρίζο όλο το σκηνικό με μερικά κόκκινα φωτάκια σαν μάτια από φιλήδονη εμμονή να σε οδηγούν κάπου. Πού;


Σίγουρα παράξενο.
Να βρέχει, να ζεσταίνεσαι, να μην μπορείς να ανοίξεις τα παράθυρα. Ο Ιππότης της Ασφάλτου μου δεν έχει κλιματισμό, παλαιότερο μοντέλο εποχών που δεν ήταν απαραίτητο το air contition. Τα καλύμματά του έχουν νοτίσει τις μυρωδιές αυτών όλων που πέρασαν από το μέσα του. Δεν θέλω να δένομαι με άψυχα, όπως δεν θέλω να κοιτάζω πίσω. Ξέρω τι ακρωτηριασμό φέρνει ο χωρισμός, η απώλεια, η συνήθεια. Αλλά αυτόν τον Ιππότη τον αγαπώ. Πρέπει να το ξεπεράσω,ίσως.


Ο τροπικός καιρός είναι για τροπικές καρδιές.
Αυτές που αντέχουν τις εναλλαγές. Με το ήρεμο βλέμμα, τη βεβαιότητα ότι θα τελειώσει και θα έρθει η λιακάδα. Το μεσογειακό κύτταρο ζορίζεται με τις καταιγίδες που διαρκούν το κατακαλόκαιρο Θέλει τον Ήλιο, τη Θάλασσα, το Γαλάζιο. Διαφορετικά ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην ευγνωμοσύνη και την μελαγχολία.


Ευγνωμοσύνη ήταν ένα από τα Συναισθήματα
Σίγουρα. Που θα έχουμε νερό, που δεν μας έψησε ο καύσωνας όλον τον Ιούνιο, που μυρίζει το χώμα Ιούλη μήνα. Και για τη μαγική εικόνα. Η μελαγχολία ήρθε εκεί στο εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Το έχουν οι χώροι εστίασης όταν είσαι μόνος. Το κενό μεγεθύνεται .Και τότε έρχεται η τούρτα αμύγδαλο-μαύρη σοκολάτα να καλύψει την τρύπα.


Για λίγη ώρα την κοιτούσα και με κοιτούσε απορημένα.
Σαν αταίριαστοι εραστές ήμασταν. Αναρωτήθηκα γιατί την πήρα. Δεν αγαπώ τα γλυκά. Προεμμηνορρυσιακό δεν έχω. Σίγουρα φταίει η βροχή. Η μελαγχολία πήρε τη ρεβάνς από την ευγνωμοσύνη μειδιώντας Μεφιστοφελικά. Έφαγα λιγότερη από τη μισή και παρέδωσα την υπόλοιπη στις ενισχύσεις που κατέφθασαν για να μου αφαιρέσουν το στίγμα "αυτής που τρώει μόνη της σε εστιατόριο"(ακόμη κ αυτό του ΙΚΕΑ). Χαμπάρι δεν είχαν πάρει από τον κατακλυσμό. Οι καναπέδες που χάζευαν δεν τους άφησαν περιθώριο.

Βγαίνοντας ο ήλιος έκαιγε περίεργα.
Στεγνωτήρας, όχι ήλιος. Να τα στεγνώσει όλα γρήγορα-γρήγορα βάλθηκε. Βαρέθηκα να ψάχνω τα γυαλιά ηλίου και κόντεψα να τυφλωθώ από την ένταση. Γύρισα σπίτι και έβαλα πλυντήριο. Είπα "να η ευκαιρία να απλώσω επιτέλους εκείνα τα σεντόνια"


Συννέφιασε μετά από καμιά ώρα.
Σε έναν παροξυσμό νοικοκυροσύνης έφερα τα πάνω κάτω. Παρενέργεια, μάλλον, του τροπικού κλίματος.
Ενδεχομένως και της τούρτας αμύγδαλο-μαύρη σοκολάτα.



η φωτογραφία είναι του/της kpriceWicked από το Flickr